Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=9.48211,-78.6717&ll=9.48211,-78.6717&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest!
Olosicuidup en Guarladup (Coco Bandero East)
Het vervolg van het leven in het paradijs: de nacht. Net
voor het slapengaan en na het bijzonder leuk spelletje
"Who's the man", merken dat de wind aan het draaien is. We
liggen zo dicht tussen twee eilandjes en een rif geankerd
dat we nog een tweede anker uitgooien om te vermijden dat
we op het rif of op een eilandje geblazen worden. 's
Nachts worden we wakker van gebonk. We vrezen het ergste:
dat onze kiel tegen de grond slaat. Opstaan, rondkijken,
we liggen nog op dezelfde plaats. Het gebonk kwam van het
vlot van de kinderen dat tegen de boot klotste. Broek
aantrekken, de Moo terug in het water leggen, het vlot
wegslepen van de boot en 20 meter verder aan een anker
vastmaken (de kinderen willen er morgenvroeg wellicht
terug mee spelen), je rotschrikken van een rog die voor je
neus uit het pikkedonker water springt, met de Moo terug
naar de boot, de Moo optrekken en proberen te slapen. Lukt
natuurlijk niet want kletsnat van het zweet, er is geen
wind en het koelt 's nachts niet af. Een duik in het
donkere water nemen durf ik niet (er was teveel beweging
in het water en van de dertig soorten haaien die hier
zitten moet je van twee soorten opletten en dat is
moeilijk als je ze niet kan zien). Nog even proberen te
slapen en dan 's morgensvroeg beslissen toch te verkassen
naar Orduptarboat omdat de wind verkeerd blijft zitten. De
Moo terug te water laten, naar het vlot varen, het vlot
naar het strandje slepen, het vlot ontmantelen, touwen
terug meenemen en vertrekken. Ik ben wellicht 10 liter
uitgezweet.
Orduptarboat (Coco Bandero West)
We ankeren voor een mooi mini onbewoond eilandje in 5
meter diepte. Fantastische snorkeltrip door een prachtig
doolhof van koraal. Allemaal levend koraal. Ditmaal zien
we geen haaien, maar veel bijzonder mooie en grote vissen.
We gaan nog even aan land in het onbewoonde Orduptarboat,
wandelen er helemaal rond in 5 minuten. Terug naar de boot
waar we nog wat rondzwemmen tot we een haai zien die we
niet kunnen thuisbrengen, bijna 3 meter lang is, en meer
dan gezonde interesse in ons had. Opnieuw draait de wind
en 's avonds zijn we bijzonder blij dat we ons hekanker
hebben uitgegooid. We trekken ons weg van lagerwal en
ankeren verder in het midden van de baai, in het donker
opnieuw, op de tast. Eenmaal vast kruipen we allemaal onze
nest in. Overmorgen vieren de Kuna hun
onafhankelijkheidsfeest en dan we willen morgen in de
buurt van de festiviteiten gaan liggen.
's Morgens, terwijl we alles in gereedheid brengen om naar
een volgend eilandje te varen, horen we op de marifoon een
schip ons oproepen, maar we hoorden niet wie het was.
"Station calling A Small Nest, come in". Het is de Makai
van Kenny en Jessie. We hebben Kenny in Cartagena leren
kennen: hij is Amerikaan en Jessie is Belgisch, Antwerpen,
Merksem, Bredabaan... ! Vijftigers en ze kennen het gebied
hier bijzonder goed en geven ons geweldig goeie tips. Het
is de eerste keer dat we iemand uit België op een boot
ontmoeten en het klikt enorm. Heerlijke mensen. Een half
uurtje later motoren A Small Nest en de Elena achter de
Makai aan richting Nargana. Daar moet je gaan ankeren om
's anderendaags met de dingy naar Isla Tigre te varen.
Nargana
We bezoeken het meest Westerse Kuna-eilandje Nargana
(omdat er een telefooncel staat en een kleine bank is). We
lopen wat rond en we ontdekken dat de favoriete sport van
de Kuna basketbal is. Vreemd, voor het tweede kleinste
volk ter wereld. Als we nog iets gedronken hebben in een
restaurantje blijken de buurmeisjes helemaal verliefd
geworden te zijn op Ward. Ze giechelen en worden rood als
Ward vanuit de Moo naar hen zwaait, als we vertrekken. 's
avonds nodigen we Kenny, Jessie, Adam en Leonie uit aan
boord voor een borrel en babbel. Morgen gaan we met de
dingy's 4 mijl verder naar Isla Tigre waar het
onafhankelijkheidsfeest gevierd wordt.
Isla Tigre
Vandaag beleven we één van de mooiste dagen tot dusver.
Prachtige dingytrip naar Isla Tigre, langs mooie
eilandjes, tussen de riffen en we leggen de bootjes aan op
een stukje strand tussen de houten hutjes van de Kuna
indianen. Pfft. Onbeschrijflijk, sorry.
Een sympathieke Kunagids neemt ons op sleeptouw en we
belanden op het dorpsplein waar gedanst wordt en
toneeltjes worden opgevoerd (over hoe ze een Panamese
politieagent in een valstrik lokken: ze nodigen hem uit op
een feest waar ze hem brutaal vermoorden en in stukjes
hakken op de dansvloer). Flor heeft zijn bal meegenomen en
het duurt niet lang vooraleer de kleine Kuna indiaantjes
Flor en Ward de ziel uit hun lijf laten lopen: ze zijn
onwaarschijnlijk snel, kunnen tegen de hitte en lachen
zich te pletter. Ondertussen worden de volwassen mannen
uitgenodigd om mee naar "de bar" te gaan. Hier begint het
ritueel drinkfeest: Kuna's mogen 1 week per jaar drinken,
en dat is net nu. In de hut moeten de vrouwen aan de ene
kant zitten, de mannen aan de andere kant. Er start een
maffe ceremonie met dansen, roepen en springen. Ze roken
er vanalles op los. En dan gaan de potten "Chicha" open.
Een brouwsel waar ze al weken mee bezig geweest zijn en
vanaf nu een week mag gedronken worden. Wat erin zit is
geheim. We aanschouwen het spektakel waar de stamhoofden
het brouwsel drinken nadat een voorproever een halve
kokosnoot of zes ervan gedronken had, en nog in leven
bleek te zijn. Dansje, chicha drinken, dansje, chicha
drinken, dansje, chicha drinken... Zo gaat het eraan toe.
De mannen wisselen de vrouwen af en vice versa. Dan komt
onze gids af. Met een wasteil vol chicha. Het gaat zo: je
krijgt eerst een klein kommetje met water. Daarvan neem je
een beetje in je mond, je spoelt je mond en je spuwt dat
water weer uit, gewoon op de grond, net naast de voeten
van je buurman. Daarna mag je met je gereinigde mond
Chicha drinken. Je krijgt een halve kokosnoot met chicha
en je drinkt dat in 1 teug uit (meerdere keren slikken
mag). Die Kuna's hebben het mis, dacht ik achteraf: dat
water kan je beter wel drinken en die vreselijke chicha
uitspuwen. Soit. Ik was de eerste van de westerlingen die
zo'n drankje aangeboden kreeg. Net voor ik het dronk
probeerde ik de voorproever nog te vinden, maar die was
nergens meer te bespeuren. Het feit dat alle Kuna's er
geweldig veel plezier in hadden dat ik het nu moest
drinken, maakte het des te spannender. No way dat ik een
kick ging geven. Kokosnoot binnengekapt. Het smaakte naar
zure wijn, niet zo erg, maar het was vooral leuk om een
licht getrokken gezicht te trekken naar de andere
westerlingen waardoor ze wat meer bevestigd werden in hun
paranoia. Ik mocht de lege kokosnoot vullen met Chicha
voor de volgende. Natuurlijk deed ik die wat voller dan
degene die ik voorgeschoteld kreeg. Wat ik niet wist was
dat onze gids telkens tussenin moest drinken. Toen we de
ceremonie verlieten, lag onze Kunagids ergens smurf in een
hoekje.
We slenterden nog wat rond tussen de rieten hutjes, de
kinderen waren vrienden geworden met de twee fanatieke
Kuna voetballertjes, we gingen naar de pier waar de
kinderen in het water aan het springen waren, en Kenny,
een geweldige rock & roll gast tegen de 60 zegt tegen ons:
"ik ga die mannekes hier eens tonen hoe ze in het water
moeten duiken". Hij doet zijn t-shirt en sandalen uit,
gaat op de rand staan met zijn rug naar het water en
springt twee meter achteruit met een perfecte
achterwaartse salto. Die indiaantjes allemaal enthousiast.
Het duurde geen vijf minuten of Ward en Flor stonden daar
ook in hun onderbroek salto's en jumps te doen van de
kant, samen met hun nieuwe vriendjes.
Toen we vertrokken hebben Flor en Ward hun bal cadeau
gedaan aan hun speelkameraadjes. Schoon om te zien hoe die
twee blonde reuzen met die kleine donkere indiaantjes
speelden. "Mogen we morgen terugkomen om te spelen?" En
dan moet je neen zeggen tegen die gasten, omdat we morgen
een paar kilometer de rivier opvaren. Argh.
We hebben er tussen de hutjes nog een 'restaurant'
gevonden, en samen met Kenny en Jessie geluncht. Vis met
rijst en patatjes. Drank inbegrepen 6 dollar per persoon.
Heerlijk.
Na de dingytrip terug werden we uitgenodigd op de Makai,
de boot van Kenny & Jessie. De Makai is een pareltje. Een
tweemaster, machtig gerestaureerd tip top in orde en in
het salon staat een piano. Magistraal. Ze charteren
geregeld (huwelijksreizen ea). Aanrader!
Tussendoortje:
Toen ik voor mijn werk gedurende jaren twee keer per jaar
in Cannes vertoefde, ontdekte ik er een boot "La Clef de
Sol" (de solsleutel). Begin 1900 gebouwd door een pianist
die de wereld wilde rondzeilen. Hij kocht een kwart
Steinway, zette die in een loods en bouwde zijn boot
helemaal rond die kleine vleugelpiano. Fantastisch idee,
vond ik. De man heeft gedurende jaren de wereld rond
gezeild, heeft wellicht zijn piano meer gestemd dan erop
gespeeld, maar zoveel jaren later was die classic boot
goed bewaard en lag ze in Cannes. Elke keer toen ik in
Cannes was, zocht ik de boot op. De laatste keer dat ik in
Cannes was, lag ze plots op een andere plaats. Ze was
verkocht geweest. Ik sprak de nieuwe eigenaar. Hij
gebruikte de boot nu voor charters. En nu het gruwelijke:
om meer plaats te hebben had hij de piano eruit gebroken.
Op het moment dat ik het hoorde, keerde mijn maag en nu
nog voel ik woede opkomen als ik eraan denk. Hoe kan je
het hart van een boot eruit snijden? Hoe komt het toch
dat, na zo'n lang evolutionair proces, er mensen blijven
zijn die er volledig naast kunnen zitten.
Nargana
Terug naar Nargana, op de boot Makai. We werden
uitgenodigd door Kenny en Jessie om nog iets op hun boot
te komen drinken. Er werd piano gespeeld, mondharmonica,
accordeon, … We genoten van de onwaarschijnlijke verhalen
die ze beiden hadden meegemaakt. Hun leven is een schat
van meer dan tien langspeelfilms.
We gaan nog een paar dagen met hen samen varen. Maar nu al
voelen we de pijn van het afscheid. Meer en meer weegt
dat, dat je mensen leert kennen waar je je bijzonder goed
bij voelt. Je ontmoet soulmates. En als er geen timing op
onze reis zou staan, ben je er bijna zeker van: met die
mensen zouden we nog heel wat langer rondhangen. We hebben
geprobeerd om ze te verleiden om mee door het kanaal te
gaan. Maar dat gaat niet. Zij blijven hier rondvaren,
tussen Colombia en Panama en dat is perfect te begrijpen.
Dit is hun thuis. En die boot: man!
Nu gaan we slapen. Het is donker, er is geen lap wind, de
muggen zitten buiten maar de steekvliegjes hebben zich een
weg door ons muggengaas gevonden. Geen rozen zonder
doornen.
Morgen varen we de rivier op, de Rio Diablo, het regenwoud
in. Te verwachten: gekleurde vogels, krokodillen, apen,
muggen en die rotvliegjes. En andere verrassingen. Tijd
voor wat biologieles voor de kinderen. Hoppa!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=9.44055,-78.5875&ll=9.44055,-78.5875&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=9.51843,-78.64778&ll=9.51843,-78.64778&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Maar die Kuna leven dus in het paradijs, en ze waken
erover dat het zo blijft. Ze hebben groot gelijk en we
zijn blij dat we even mee mogen proeven van hun paradijs.
Een dagje paradijs ziet er voor ons zo uit:
Wakker worden van Ward die boven ons op dek naar Flor
roept: "Flor, snel, een emmer! Ik heb beet! Drie in één
keer! Vlug!". We hebben wat langer geslapen omdat we
gisteren het nachtje doorgevaren hebben. Je kop door het
luik steken en Ward even helpen om 3 Albacores los te
haken van de lijn. Ondertussen kijken of we nog op
hetzelfde plekje liggen. Ja, precies tussen de twee
onbewoonde eilandjes met palmbomen en witte stranden in,
beiden op zwemafstand. Ons anker ligt bijna op het strand
van het ene eilandje en onze spiegel ligt een bootlengte
van het rif. Indrukwekkendste ankerplek so far.
De kinderen verrassen ons met de boodschap dat ze al een
uur gestudeerd hebben. Dan ontbijten. Sepke heeft een
roereitje gemaakt. En ook de koffie en de thee. Samen met
de Elenacrew naar het strand van één van onze twee
privéeilandjes en daar een vlot bouwen met boomstammen.
Althans: de mannen bouwden het vlot terwijl de kinderen
aan het zwemmen waren. Het is hier zo warm dat je jezelf
niet meer kan afkoelen. De lucht is 35 graden, het water
30 graden. De zon brandt enorm, we smeren ons in met
zonnefactor 100 en nog verbranden we. Tewaterlating van
het vlot. Daar zijn ze dan wel, de kinderen. Ze roeien met
het vlot naar de boten, en dan naar het andere eiland, en
terug. De hele voormiddag. Na de lunch gaan we snorkelen.
Mooi koraal, en prachige visjes. Een gigantische rog komt
ons voorbij. Nog koraal, nog prachtige visjes. Een grote
haai komt ons rustig voorbij gezwommen. Flor is
ontgoocheld dat hij de haai niet gezien heeft. We zwemmen
er even achter, maar hij is al weg. Nog koraal, nog
prachtige visjes. Er liggen twee haaien naast elkaar tegen
een steen te slapen. Haaien doen middagdutjes, wisten we
niet. Flor blij dat hij toch haaien gezien heeft. Nog wat
verder, nog koraal, nog visjes en nog een haai. Wow.
Indrukwekkend. Volgens Ward waren het verpleegsterhaaien:
niet gevaarlijk voor de mens, als je ze met rust laat. Dat
is zo met de meeste haaien. Er zit hier een soort of 30.
Na het snorkelen gaan de kinderen op vlottenexpeditie. Wij
drinken een aperitiefje. Voor het avondeten wordt nog wat
gestudeerd en vanavond komen Adam en Leonie het spel
"Who's the man" uitleggen en spelen. Met een goed glas
wijn (Adam heeft zijn volledige wijnkelder van thuis
meegenomen) en een zak chips met paprika (zowat het meest
waardevolle en gemiste voedsel sinds we Belgie verlaten
hebben).
Meer moet dat niet zijn.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=9.51034,-78.61733&ll=9.51034,-78.61733&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Gisteren hebben we onze papieren en paspoorten teruggekregen. De immigratieambtenaar zat thuis. Hij was moe en was gaan slapen.
We zeilen van Cartagena naar San Blas, bijna 200 mijl, dus iets meer dan 24u varen. Gunstig zeilweer. Hopelijk vallen de golven mee.
In de San Blas eilanden is er geen internet, het zal dus wellicht iets stiller worden op de site. Tot 8 maart, dan komen we aan in Colon, Panama. Half maart varen we door het kanaal.
Tot later.
Poll:
Wat is onrustwekkender is in een land als Colombia?
A. Dat sinds gisterenochtend de onpopulaire Colombiaanse immigratieambtenaar spoorloos verdwenen is
of
B. Dat hij in het bezit is van onze paspoorten en we graag morgen willen verder varen.
En dat net nu we voor het eerst al onze papieren (moesten) laten regelen door een agent (duur, maar niet rouwig om na Aruba).
Een kort berichtje om te laten weten hoe het gaat:
heel goed. Enne:
Alle potvissen nog eens aan toe. We hadden gekozen voor een klein gunstig weatherwindowtje waar onze oversteek rustig zou kunnen verlopen. De oversteek waarvoor we zo gewaarschuwd werden. De oversteek die het moeilijkste zou worden van heel onze wereldreis. Wel, wij dachten het slim aan te pakken en op het goeie weer te wachten, maar het gunstig weatherwindowtje was net iets te klein. De eerste nacht, de daaropvolgende dag en nacht waren prima. We hebben heel relaxed de verjaardag van Sepke kunnen vieren (ze was niet zeeziek maar snoepziek), we hebben veel gemotord over een vlakke zee. Op het moment toen we ons begonnen af te vragen of we wel genoeg diesel hadden om tot in Cartagena te motoren, begon het terug te waaien. Wij blij.
Wij maar efkes blij. Djiezes, wat begon het daar te waaien. En de zee begon ook kuren te krijgen en de golven vochten om ons om het meest schrik aan te jagen. Het leek of er twee rotverwende slechte geesten met ons aan het spelen waren. De ene aan het knopje van de wind (van zacht naar heel hard en alles ertussenin) en de andere aan het knopje van de golven (van plat naar heel hoog, van langzaam naar veel te kort na elkaar en alles ertussenin). We slingerden van links naar rechts en van boven naar onder. We zeilden met gefixeerd en gereefd grootzeil en uitgeboomde genua constant op de rand van gijpen, wat het er niet makkelijker op maakte. Ik bleef mee wakker in Haïkes wacht, om door de woeste golven te sturen toen we werden opgepakt door een megagolf, waardoor we naar stuurboord uitweken en de wind (op dat moment tot pieken van 37 knopen – ofte 8 Bft) onze uitgeboomde genua langs de andere kant te pakken kreeg, geep, en onze spiboom met een verbazend gemak door al die natuurkracht geplooid werd. Toen was het genoeg voor mij. Helemaal uitgeput van de gebrekkige slaapjes en het onuitgeruste vertrek vanuit Aruba. Genoeg. We leggen die boot in Colombia aan en we stoppen ermee. Wat willen we bewijzen? Is een vliegtuig nemen geen beschaafdere optie, van evolutionaire vooruitgang? Wat zitten wij hier in een storm in een boot te doen?
We zijn via de noordelijke ingang van Cartagena, langs Boca Grande binnen gevaren. Over een muur die er onder water ligt. In die muur is een kleine doorgang voor kleinere schepen. Je moet tussen twee boeien die nog geen 10 meter van elkaar liggen. Nog nooit zo’n spannende entree meegemaakt sinds ons vertrek. Een grote golf sloeg ons nog net voor die ingang plat waardoor al onze borden uit de kast geslingerd werden en binnen een ravage werd aangericht. Dan door die enge doorgang, nauwlettend de dieptemeter in de gaten houdend, want de Elena voer achter ons en zij steken een halve meter dieper dan ons. 8 meter, 7 meter, 5 meter, 4,5 meter, 4 meter, 4 meter, 5 meter. Erdoor in het dal van een golf. De Elena heeft ook marge. Eenmaal binnen was het rustig en we motorden kalmpjes naar de jachthaven van Club Nautico, tussen alle grote appartementsbuildings die we nooit verwacht hadden in het antieke Cartagena. Het lijkt New York wel. In het midden van de baai geen vrijheidsbeeld maar een gigantische Maria met Jezus. De jachthaven ligt tjokvol en we gooien dan maar ons anker uit. Genoeg gevaren.
Het is verbazend hoe snel je alles kan vergeten. Het spannend avontuur wordt doorgespoeld met een frisse pint. Een oudere Brit komt langs om een babbeltje te slaan. We praten over onze overtocht en hij geeft ons een introductie Cartagena. Ook de Adam, Leonie en de kindjes komen even aperitieven. Als we wat later gezellig met ons vijven geweldig lekkere Jamie Olliver koolsla (coleslaw) zitten te eten, zeggen we het nog eens tegen elkaar. Hoe gelukkig we wel zijn.
Het laatste wat we zouden willen doen, is die boot aan de kant leggen. We zien die boot graag. We houden van ons leven zo: elke dag een ander avontuur. Een spannend, een leuk, een groot of een klein.
Morgen kunnen we op verkenning. Een nieuwe wereld ligt weer aan onze voeten.
En hopelijk hebben ze in die nieuwe wereld iemand die een spiboom kan maken.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=10.40841,-75.54193&ll=10.40841,-75.54193&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=10.81472,-75.50223&ll=10.81472,-75.50223&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Als we voorbij Willemstad varen, komt de kustwacht naast ons varen. Ze
roepen ons op en willen ons wat vragen stellen. Ze varen een uur naast ons,
terwijl ik binnen aan de navigatietafel via de marifoon al hun vragen
beantwoord. Zij: "Wat is uw naam?", Ik zeg mijn naam. Zij: "Kunt u dat even
spellen?". Ik: "Whisky India Lima Lima Echo Mike - Sierra Tango Echo ...".
Zij: "wat is de naam van uw vrouw en kunt u die spellen". En zo heb ik al
onze namen gespeld, alle geboorteplaatsen, geboortedata, paspoortnummers en
adressen. En dan alle gegevens van de boot. Het nautisch alfabet is weer
eens goed ingeoefend. Als ze al hun vragen gesteld hebben, varen ze op volle
kracht weg. En tien minuten later zijn ze daar plots opnieuw. Ik roep ze op
om te vragen of ik hen nog met iets van dienst kan zijn. Ik vreesde ervoor
dat ze erachter gekomen waren dat ik me niet uitgeklaard had bij de douane
omdat ik tijdens het uitklaren bij immigratie bijna gek werd van het
wachten. "Nee hoor, we hebben nog wat foto's genomen voor in onze
archieven." "Het zijn toch mooie foto's, hé?" "Prachtig! Nog een goede vaart
verder".
Halverwege Curacao en Aruba komt het vliegtuig van de kustwacht rond ons
cirkelen. Ik weet niet goed waarom, maar ofwel zien we er bijzonder verdacht
uit, ofwel bijzonder fotogeniek. Na een kwartier langs alle kanten voorbij
ons te scheren, scheert hij zichzelf weg.
We bereiken de kust van Aruba net na zonsondergang. We gaan aan een
bijzonder pittig tempo vooruit (9,5 knopen over de grond) door de harde
wind, het vlakke water en de stroming. En dan, vanuit het niets, vanuit het
donker, komt er een grote zwarte rubberboot van de kustwacht naast ons varen
met daarin 5 gewapende mannen met kogelvrije zwemvesten. Ze roepen ons op.
Of ze even aan boord mogen komen. Ik: "euh, natuurlijk, en hoe moet dat
gaan? Moet ik vertragen of zo?". Zij: "neen, neen, vaar maar gewoon door,
wij komen langszij en dan springen er drie man aan boord.". OK. De
wegpolitie zijn watjes daarmee vergeleken. Ik zie het hen niet doen op de
autosnelweg, aan 120 km/u even instappen terwijl je rustig verder rijdt.
Hup, drie man van de kustwacht met paraboots ons dek op. "Kunt u even de
papieren van de boot en alle gegevens en paspoorten van de crew geven?" Zij
hebben geen foto's van ons genomen, maar wij wel van hen. Dat mocht nadat ze
alle gegevens hadden genoteerd en ze de boot ook binnenin hadden
gecontroleerd. Een half uur later springen ze terug in hun boot, en worden
we in het donker door hen achtervolgd om te controleren of we ons wel gaan
inklaren bij immigratie en customs in de haven van Barcadera. Ik had hen
gevraagd of dat echt nodig was, omdat we maar een paar uur zouden blijven en
niet van boord gingen gaan. Verkeerde vraag. Het moest.
Om 20u liggen we langs de kade van Barcadera. Om 2u 's nachts willen we
terug vertrekken om de beste omstandigheden te hebben op weg naar Cartagena.
Eerst moeten we bij immigratie langs, dan pas kan douane. De mannen van
immigratie zijn er niet, want die zijn net naar de stad. We wachten
anderhalf uur op hen, terwijl ik liever wat was gaan slapen. Ik vraag aan de
beambte van immigratie of het wel nodig is om al die papieren in te vullen
want we willen dan ook ineens uitklaren omdat we zo vroeg vertrekken. Hij
had wat gedronken in de stad en had niet bepaald een plezante dronk. Hij zei
dat dat niet kon. Zijn kantoor sluit om 22u en gaat pas om 6u 's morgens
terug open. Dan pas kunnen we vertrekken. Hij wil ons alleen ook uitklaren
als we onmiddellijk vertrekken. Ik lieg dat het goed is, dat we dan
onmiddellijk vertrekken. Hij klaart ons in en onmiddellijk weer uit. Dan
naar de douane om ook daar in-en uit te klaren. Om 23u ben ik terug aan
boord en het enige positieve dat ik kan bedenken is dat ik na vandaag al
onze paspoortnummers uit het hoofd ken. Man! Samen met Haïke nog de boot in
orde gebracht voor onze uitdagende overtocht en net voor middernacht het bed
in. Toch nog twee uurtjes slaap. Sepke verjaart morgen. Op zee. Ze mag een
hele dag snoepen en films bekijken.
Om 2u gooien we de trossen los van de vuile kade. Er komt een boot van de
kustwacht aangevaren. Zo moe ben ik dat het enige wat ik kan bedenken: "Kust
ze", is. Gelukkig niet hardop, ze laten ons doorvaren. Buiten op zee
ontmoeten we de Elena. We varen samen met hen gedurende drie dagen naar
Cartagena. Door een moeilijk gebied, met geweldig hoge golven, overdreven
veel wind, boomstammen in de zee en drugssmokelaars of piraten. Even voor
mijn moeder: dat schrijf ik om het een beetje spannend te maken. Want het
weerbericht zegt dat er bijna geen wind zal zijn, dus we zullen een heel
stuk moeten motoren, wellicht op een platte zee. Er schijnt ook meer
kustwacht dan piraten en smokkelaars samen te zijn. Hopelijk laten die
eersten ons ook met rust. Ik kan geen formulier meer zien.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.70452,-70.82628&ll=12.70452,-70.82628&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.48141,-69.99984&ll=12.48141,-69.99984&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
We nemen afscheid van Curacao.
Van de leuke mensen die we er ontmoet hebben en van het speciale eiland.
We varen naar Aruba, waar we morgenvroeg onmiddellijk willen vertrekken naar Carthagena (Colombia). Er is namelijk een klein gunstig weatherwindowtje.
We wagen het erop.
Tot over een paar dagen.
We liggen op het Spaanse Water in Curaçao, het Veerse Meer van de Antillen. Rond ons liggen Nederlandse jachten waarvan de meeste ankers hier al jaren diep in de modder begraven liggen.
Het is begrijpelijk dat hier zoveel Nederlandse zeilers blijven hangen zijn. Uiteraard omdat Curaçao één van de Nederlandse Antillen is. Maar ook omdat ze hier een Albert Heyn hebben, je er pindakaas en vla kan kopen, er Nederlands gesproken wordt en omdat het volgende stuk van de Caraïbische zee dus een klotestuk is.
Onze eerste dagen zijn hier bijzonder goed gevuld. Een uur na we het anker droppen stappen we al in de huurauto’s van de Elena en hun bezoekers (Leonies broer Harm en Floor, zijn aanstaande), rijden we een half uurtje richting Willemstad en schuiven we onze voeten onder tafel van een hip visrestaurant op het strand. Een grote schotel met tonijn, dorade, scampi’s, zalm en regenboogvis met lookpatatjes en koolsla wordt verslonden. De mannen nemen de kinderen naar de boten, terwijl de dames nog een stapje zetten.
Zaterdagochtend ontmoeten we Roel en Petra, twee geweldig fijne Belgen die hier nu zes jaar wonen met hun twee kindjes en we worden ontzettend gastvrij ontvangen. Petra is hier psychiater en Roel geeft les en combineert dat met honderden andere initiatieven want hij is ook een creatieve duizendpoot. We hebben ze nog nooit eerder gezien, maar het klikt meteen. Ze geven ons een auto in bruikleen, nodigen ons uit om te komen BBQ 'en, worden Duvel getrakteerd, de kinderen mogen er naar hartenlust zwemmen en trampolinespringen, ze rijden met ons naar de zeilmaker, leggen ons het eiland uit, laten ons gebruik maken van hun havenfaciliteiten, komen op de Nest op bezoek met hun charmant vissersbootje, enz… De warmste ontvangst sinds we vertrokken zijn.
Via de Elena ontmoeten we ook Roos en Arie, Nederlanders die hier ook al een tijd wonen. Eerst wordt er gesurft met de hele Nederlandse familie van de Elena. ‘s Avonds worden we ook uitgenodigd door Roos en Arie om er te komen eten, we mochten er de was komen doen en douchen en we zijn samen een namiddag gaan duiken. Mooie duik, door een staketsel, langs een rif en eindigend bij een scheepswrak.
Maandag rijden we rond met “onze” auto en houden we ons bezig met bootdingen. We kopen een grotere gastank, gaan naar een soort Makro, klaren ons in bij de douane, enz… De gewone saaiere dingen die moeten gebeuren en waar je snel een hele dag mee kwijt bent. Maar ondertussen hebben we wel het mooie oude gedeelte van Willemstad gezien en gemerkt dat sommige locals er van houden om in het Papiaments te spreken (want ze denken hier dat we Nederlanders zijn). Bijvoorbeeld: ik sta met mijn nieuwe gasfles aan het vulstation (een tankstation dat 20 km van de haven verwijderd ligt). Ik vraag die man vriendelijk: “Wanneer denkt u dat mijn gasfles kan gevuld worden?”. En hij kijkt me een beetje dom aan en zwijgt. Ik zeg: “Spreekt u Nederlands?”. Hij komt zo grensoverschrijdend dicht bij mij staan dat ik hem goed kan ruiken en zegt: “Ja, ik spreek Nederlands, jouw fles kan donderdag gevuld zijn, ma late wij maar es Papiaments prate.”. Als ik hem in het Nederlands zeg dat ik dat graag zou doen, maar dat ik een Belg op doorreis ben en niet verder kom dan “Drumi dushi” (droom zoet), ontdooit hij een beetje: “Bon, ik dacht dat je een Nederlander was. Je fles is morgen klaar.” “Ayo!”, “Ayo!”.
__________________________________________________
Quiz-vraagje: Hij is de manager van de bekende Vlaamse zanger die plots zijn haar is verloren, en hij is de eigenaar van dit privé-eilandje op het Spaans Water. Wat is de naam van de manager? Schiftingsvraag: Met wie zou jij je tijd liefst willen doorbrengen op dat strandje? Antwoorden zijn welkom bij de “Reacties”.
Nog een paar bedenkingen bij Bonaire.
Zeilers die van Venezuela komen, doen best Bonaire nog even aan om te acclimatiseren aan de drukte. Zeilers die kunnen duiken zijn onnozel als ze Bonaire niet aandoen. Een must. Voor de rest volstaat 1 dagje auto huren ruimschoots om alles gezien te hebben daar.
Het is nu al drie weken hard aan het waaien. De zeilers die wat vroeger door het Panamakanaal willen, zijn bijna allemaal gepakt door bijzonder zwaar weer op weg naar Colombia. Ik laat jullie een mail lezen van onze vrienden John & Helen van de Mika. Ze pushen nogal en gaan hard, maar toch niet niks wat ze hebben meegemaakt:
Hi Guys,
Take care on this section of the Colombian coast - read my latest blog from last nights dreadful conditions. I don't think there is anything you much you can do to avoid this black spot at this time of ther year unless you are lucky. The Blue Water Rally yachts got hammered here last week too.
P.S. Willem, could you please email it to Elena as I don't seem to have their email address.
Rgds, John D
I must have jinxed Nika with my "Red Letter Day" blog entry yesterday? A great day was followed by a shocker! A good friend of mine said I should make my blog entries a bit "grittier", so I'll try herewith.
We started the second day with lightening winds which required us to use the motor for several hours. At least it gave me the chance to make pancakes for breakfast.
We were thinking ourselves fortunate to have lucked on to a kind and gentle weather window in which to transit the Columbian coast when the wind began to increase to 25 knots about 5:00PM. By 8:00PM after a bright red sunset (sailors delight??) and as the kids were going down to bed, we were getting a few indications that we weren't quite off the hook yet.
Firstly the high wind alarm, which I'd set at 30 knots, started beeping - at first sporadically and then continually. The remedy: reef the poled-out jib and main and raise the alarm level to 35 knots, and then to 38 knots.
We fully reefed away the mainsail, further reduced jib and removed the whisker pole. We also tied back the bimini for the first time as we noticed it was beginning to tear. At a reduced speed of only 7 knots, Nika was handling very well but was getting pummelled by the rogue waves which were coming about every 5 minutes in groups of three. George, our autopilot, was coping well until at 10:00PM, every sailors worst fears were realised when there was a tremendous BANG!! emanating from the rudder region.
Naturally, I jumped to the wheel and switched off the autopilot, believing that the rudder had broken off yet hoping/praying that I could somehow salvage the situation by hand-steering. In my haste, I must have pushed the wrong button for I couldn't turn the autopilot off to 'Standby' mode; so ensued a battle between JD and George as to who was actually steering the hapless Nika. There was no winner until Hels arrived, somewhat bleary-eyed (as she'd been 'off-watch' down below) and took the wheel while I eventually figured out that George needed some serious button-pushing to get him out of "Calibration Mode" and into "Standby Mode". All the while we were at risk of being "pooped" by a rogue wave from behind.
Another ghastly BANG!! caused me to dive down into the Lazarette (locker in the back of the boat behind the kids bedroom where all rudder equipment is
located) with torch in hand to determine how much damage, torn metal, shattered fibreglass, we'd wreaked on Nika. As I lay curled up like a contortionist in this dark, loud, godforsaken place, I was surprised/baffled/relieved to find that everything appeared to be normal.
We guessed that the Autopilot Drive Unit had spat the dummy and sheared a gear so we were facing hand-steering for the next 14 hours till we reached Cartegena. This may not sound daunting until you realise that Hels and I were already tired from the previous night (we never sleep well on the first night of a passage) and tonight we were both going to need to stay up together (no 'off-watches') in case of any emergencies.
At one stage I looked back at Helen on the wheel as three really HUGE and breaking waves smashed us in succession. I think Hels was OK until she saw the look of terror on my face - I was the one looking backwards and could see the waves just before they hit us; Helen's coping strategy was to look straight ahead and deal only with what was in front of you - not a bad strategy I think. I'm sure none of you would be surprised as I confirm that Hels did marvellously well - I continue to be amazed at her steeliness and tenacity in the face of challenges.
With the high wind alarm continuing to go off every couple of minutes and the rogue waves every other few minutes, we thought we were going OK, until at 0200 this morning we heard the BANG!! a couple more times. "What IS that noise and where is it coming from?". The answer was revealed when I removed the rear seat to expose the top rudder bearing and could see that it was moving some 5-10mm side-to-side due to a sheared screw. I tightened the 4 friction nuts a bit and hoped/prayed that it would hold until morning which it did. Having now determined the cause of the dreadful BANG!!, we could now revert to George, the autopilot, (after some trepidation) and get some much-needed catnaps.
The long and short of it is that this part of the Colombian coastline is a well-known black spot at this time of the year, notorious amongst the sailors we've met. But you have to pass through it if you wish to get to Cartegena or, indeed the San Blas Islands and henceforth, the Panama Canal.
This was the worst conditions we've had in the five months we've been cruising and I guess we're better for the experience and fortunately suffered no damage. In the safety and tranquillity of this marina in Cartegena, it doesn't seem so bad and we're even happier than usual to be safely tucked away for the night.
What about the kids in all this? They awoke this morning in their usual good spirits and said "Storm? What storm?".
John is een enorm ervaren zeiler (zeilde meermaals de beruchte en bijzonder zware Sydney-Hobart races). Hij schijt dus niet rap in z’n broek en wij moeten daar dus nog passeren. Jodelahi, jodelahey.
Toedeloe.
PS: We zijn intussen in Curasjouw aangekomen. Bijzonder leuk weerzien met de Elena.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.08,-68.86196&ll=12.08,-68.86196&ie=UTF8&z=12&om=1
!
Het is gebeurd. We hebben een duikset (vest, regulator, lood en duikcomputertje) gekocht voor een prikje (tweedehands, ex-rental).
Vandaag hebben we het ding getest. Heerlijk.
We hangen hier vaster dan gedacht aan die boei in Bonaire.
Gisteren zijn we niet vertrokken omdat ik de mogelijkheid kreeg om nog eens te gaan duiken met het duikmateriaal van een sympathieke Amerikaan (schitterende duik van meer dan een uur, langs een prachtig levend koraalrif, en een enorme diversiteit aan zeedieren – schildpadden, murenes, platvissen, trompetvissen, koninginnevissen, keizervissen, vlindervissen, papegaaivissen, een paar grote baarzen, barracuda’s, enz…). We zijn ook niet vertrokken omdat we horen dat Curacoa en Aruba maar een fractie zo interessant zijn van wat Bonaire te bieden heeft. In de namiddag zijn we dan met z’n allen ook nog eens gaan snorkelen. Het drietalig (Papiaments/Nederlands/Engels) boek “Nos Ref di Koral/Ons Koraalrif/Our Coral Reef” is hier verplichte theorie voor de kinderen. Alles wat ze in de snorkelpraktijklessen zien, wordt uitgebreid opgezocht, gelezen en vertaald. Dat het Brandkoraal (Fire Coral) in het Papiaments “Koral Pikapika” heet, heeft Flor aan den lijve kunnen ondervinden. Zijn vingers en tenen hebben serieus pikapika gedaan. Nu komt hij nergens meer aan onder water. Zo hoort dat.
Vandaag vertrekken we niet omdat er een storm op komst is (8 Bft, 40 knopen voorspeld). Als die uitgeraasd is, gaan we pas verder naar Curacoa. Dat kan misschien nog een paar dagen duren. Haïke heeft vandaag voor het eerst sinds 9 jaar een duik gemaakt. En het is haar bevallen. We gaan misschien duikgerief kopen om samen wat meer te gaan duiken.
We hebben ook gehoord dat er in Curacoa een vacature is voor een kinderpsychiater om er therapie met dolfijnen te doen. Straks ben ik mijn buddy al kwijt onderweg.
Geen anker ditmaal. Bonaire is een gigantisch onderwater natuurpark waar je enkel een boei mag oppikken. Om het vele koraal rond het eiland te beschermen. Het is alsof we in een tropisch aquarium liggen met onze boot. Als je van de boot springt, adem je “ooh’s” en “aah’s” uit in je snorkel.
Aan wal is het een stuk drukker dan we de laatste weken gewend waren. Elke dag braakt wel een ander cruiseschip zijn duizenden toeristen uit zijn maag het kleine stadje van Kralendijk in. En overal spreekt men Nederlands. Grappig. Holland in de tropen. Maar aan boord, ver genoeg weg van de café’s, hebben we niet veel last van die drukte. Volgende week is het hier carnaval, dat zal wel iets anders zijn.
We nemen de Moo naar “Klein Bonaire” en gaan er met ons vijven snorkelen. Machtig mooi. Tijdens de terugtocht krijgen we een vlaag striemende regen. Zo hard dat iedereen op de bodem van de Moo moet gaan liggen en ik verder stuur met mijn duikbril aan.
We ontmoeten Frank en Colette, een bijzonder leuk Belgisch koppel dat hier tien jaar geleden is komen wonen, en intussen iedereen op het eiland kent. Frank is fervent visser en neemt deel aan de jaarlijkse viswedstrijd. Het is een “Catch- & Release” wedstrijd om Blue Marlin te vangen. Een van de deelnemers heeft zijn vis wel binnengebracht en we krijgen een goeie anatomie les tijdens het fileren van die kanjer. We doen samen met Frank en Colette een toertje in een van hun bootjes (ze verhuren hier bootjes aan toeristen) en zo krijgen we de leuke en sappige weetjes van Bonaire te weten. We varen voorbij het huis van Henny Huysman, we zien het huis van een bekende Hollands architect op wiens naam ik nu niet kom en bij gebrek aan internet niet ga opzoeken, we horen verhalen over drugstrafficanten, scientology cruiseschepen, onbemande controletorens op het vliegveld en het visgedrag van de zeearend. Heel fijn.
We huren een gammel Suzuki jeepje om op een dag het hele eiland te verkennen. We kunnen niks in de koffer leggen omdat die weggeroest is. Tijdens onze rit op onverharde wegen in het National Park vragen we ons meermaals af of we niet door het chassis van het jeepje gaan zakken. We worden er ook omsingeld door 6 hongerige leguanen en zien kleurrijke vogels die bij ons in volières leven. Tijdens onze rit langs de winderige kant van het eiland vragen we ons af of het dak er niet zal afwaaien. We genieten van het zicht van de honderden flamingo’s die in de roze zoutpannen waden.
Na 9 jaar nog eens een duikfles op mijn rug gehangen en twee duiken vanaf onze boot gemaakt, langs het rif tot 15 meter diepte. Meermaals opgeslokt door scholen kleurrijke vissen. Morgen gaan we nog eens. Allan van de Sunboy heeft zijn eigen duikmateriaal aan boord en laat ons het gul gebruiken.
We gaan dus nog een dagje langer blijven in dit aquarium. We willen nog wat gaan snorkelen, duiken, en winkelen. Curacoa zal wel niet weglopen.
Het plan was er maar 1 nachtje blijven, we zijn er uiteindelijk drie gebleven. Drie dagen met volle teugen genieten van absolute eenzaamheid. Geen ander mens gezien, noch gesproken. Alleen de wilde natuurpracht, vissen en vogels om ons heen. Een soort detox kamp. Waar het enige gemis, dat je als natuurliefhebber voelt, is dat je geen bioloog geworden bent. Maar ondertussen “Het succes van slechte seks” van Dirk Draulans lezen. Buiten de Galapagos eilanden zelf is er wellicht geen betere plaats om je te verdiepen in Charles Darwin en de evolutietheorie. En Draulans kan de nagel vaak vol op de kop treffen. Zoals hier:
“Ik heb het altijd vreemd gevonden dat er zoveel filosofen zijn die zich op professionele basis met de evolutietheorie bezighouden zonder dat ze enige vorm van voeling hebben met de natuur. Met de mens, ja, vanuit de gedachte dat de mens de enige echt interessante diersoort is voor een filosoof, omdat ze ingewikkelder denkt dan de andere diersoorten. En het is evident dat er waarschijnlijk nooit een theorie is geformuleerd die ons meer leert over de ware aard van het menszijn dan de evolutietheorie. Maar toch meen ik dat je de draagwijdte ervan pas ten volle kunt vatten als je ze in de context van het grote geheel kunt zien, van het duizelingwekkend ingewikkelde complex van soorten waarvan wij er niet meer dan eentje zijn.” (Dirk Draulans – Het succes van slechte seks)
Tussen de mangrovebosjes vonden we 1 opening waar we aan land konden met de MOO. Mooie wandeling naar de loefkant van het eiland, waar we ons signatuur lieten. Misschien komen we ze over een tiental jaar nog eens zoeken…
Zo laten we Venezuela dus achter ons. Met bijzonder veel liefde voor de prachtige natuur en blij er een stukje van te zijn.
