Yetukuri - Port Resolution - Tana - Vanuatu

Als je van Fiji naar Vanuatu zeilt, verandert je boot in
een teletijdsmachine. Echt.

De tocht duurt drie dagen en nachten, maar we zijn
minstens 100 jaren teruggeslingerd in de tijd. Een
ongewenst neveneffect is dat je tijdens zo'n trip
melancholische gedichten begint te produceren, maar dat is
het enige en volledig terzijde.

We varen voorzichtig binnen in een baai waar we geen
kaarten van hebben en ankeren in de ondiepte van Port
Resolution. Als je goed kijkt zie je het dorpje Yetukuri
met rieten hutjes op de bergflank liggen. We wisten op
voorhand dat Vanuatu een van de meest authentieke en
afgezonderde plaatsen zou zijn die we gingen bezoeken, en
dan nog... Als je voet aan wal zet, en voorzichtig een
beetje begint rond te wandelen, zie je dat je plots in een
andere dimensie zit. Rook stijgt op uit de rieten hutjes.
Ietwat achterdochtig kijken de locals je aan. Een witte
alien vanop een boot, zie je ze denken, terwijl ze in een
pot roeren of een matje van kokosbladeren weven.
Missionarissen die hier meer dan honderd jaar geleden
toekwamen en op hetzelfde pad wandelden, waren nu al
opgegeten.

Op het centrale grasplein spelen een twintigtal halfnaakte
kinderen voetbal. Onze jongens, die helemaal uitgelaten
zijn na drie dagen opsluiting in de teletijdsmachine,
rennen erheen en spelen direct mee, alsof ze de anderen al
jaren kennen. Vreemd hoe ze dat niet vreemd vinden...

Terwijl ik aan de rand van het grasveld aan de praat
geraak met ene Stanley, die ons morgen naar de andere kant
van het eiland kan brengen om het papierwerk in orde te
brengen, gaat Haike op zoek naar Leah, aan wie we de
groeten moesten overbrengen van Thomas, Els en Luna, die
hier zeven jaar geleden ook passeerden. Ze hadden hier hun
hamster Snakkie en een fiets achtergelaten. Het duurde
niet lang of we werden door Leah aan de rest van het dorp
voorgesteld als de vrienden van wijlen Snakkie. Hilariteit
alom.

En dan gebeurde er iets vreemds. Plots staakten alle
kinderen hun voetbalspel en bleven Ward en Flor een beetje
verweesd achter met de bal waar ze eerder zo hun best
hadden voor moeten doen om hem aan te kunnen raken, en die
nu gewoon voor hun voeten lag. Het werd drukker rond de
plaats waar Haike met Leah stond. Aan het huis van de
medicijnman.

Een kind was uit een boom gevallen. Een hoge kokosboom.
Hij werd op de rug van een adolescent naar de medicijnman
gebracht. Haike kon het onmiddellijk zien. Het kind had
een zware fractuur aan de pols. We hebben daar dan
vervolgens een staaltje primitieve geneeskunde kunnen
zien. De arm van het jongetje stond in een S. De
medicijnman en een paar andere mannen hebben het armpje
eerst met een bruin sapje ingesmeerd en daarna de zware
breuk terug rechtgetrokken. De schruwels van het kind
gingen door merg en been, want verdoving kennen ze hier
niet. Ik werd ongemakkelijk van het feit dat het plots
leek alsof we ramptoeristen waren, en Sepke werd
ongemakkelijk van het getier van dat jongetje. Toen we
discreet wat afstand van het tafereel namen ging Sepke,
door wat ze gezien had en hoorde, van haar stokje. Onze
jongens waren intussen al terug naar het grasveld
gevlucht.

De ene helft van het dorp stond te kijken naar het
krijsende jongetje met zijn gebroken arm, de andere helft
naar het witte, blonde meisje met haar benen in de lucht.

Drie jongetjes geraakten op het grasveld in de ban van
Flor. Alles wat hij deed, deden ze met evenveel
enthousiasme achter. Schijngevechten met een stok werden
bijna synchroon nagespeeld. Elke krijgersgil werd
nagegild. Flor rende zo hard hij kon, viel, stond op,
sprong... Gevolgd door de drie jongetjes die zo hard ze
konden renden, vielen, opstonden en sprongen. Toen Flor
rakelings naast me voorbij kwam en zei: "Dag Papa!", werd
ik erna door de jongetjes drie keer in perfect Nederlands
"Dag Papa!" begroet. We lagen plat van het lachen.

Toen de zon onderging en muggen actief werden, zijn we
terug naar onze Nest gegaan. Er is malaria in Vanuatu.

We hebben pannenkoeken gegeten in de geur van een
antimugrookstokje.

Ook nooit meer vergeten...

... Om van die midden-in-de-nacht-melancholiek in het
vervolg niet meer op de blog te zwieren. Excuus.

Het is intussen teveel gaan waaien en worden opnieuw wild
dooreen geschud door metershoge zeeën.
Nog 50 mijl ellende om snel te vergeten...

Dat we het nooit mogen vergeten

Hoe heerlijk het is om dagen en nachten aan een stuk te
zeilen
Tussen Fiji en Vanuatu, bijvoorbeeld
Over de Stille Grote Oceaan
Met volle zeilen
Met prachtig weer en 15 knopen wind
Op onze kleine Nest die door de golven snijdt
Snel, stabiel en sterk
En hoe we samen zijn
Enkel ons gevijf, alleen op de wereld
Tenzij een vogel of een vis
Alleen op het water
Alleen bij mekaar
Alleen harmonie
En hoe helder 's nachts de sterren zijn
En de boot een spoor van fluorescentie achter zich trekt
in het gitzwarte water
Vallende sterren die een heldere streep door het luchtruim
trekken
En wij maar wensen doen
Tot de volle maan opkomt
En alles zichtbaar maakt
Hoe mooi ons leven is
Terwijl de aardbol onder ons doorschuift
In de vorm van schuimend water
Geduwd door de wind alleen
Tot het volgend stukje land
Iets nieuws zal brengen
Wat we nog nooit gezien hebben
En weer nooit willen vergeten.

Dat we het nooit mogen vergeten!

Walu Beach Resort, Malololailai, Fiji

Julie, die de Nieuw-Zeelandse en Australische tak runt van hetzelfde bedrijf waar ik ook werkte, heeft een ‘upmarket backpackers resort’ in Fiji dat soms ook gebruikt wordt voor televisieopnames. We moesten absoluut eens een bezoekje brengen, en ze is hier ook net, dus dat maakt dat we er ontvangen worden als koningen.

We ankeren vlak voor het resort. ‘t Is geen echte ankerplaats op papier, en dus liggen we hier alleen. Wanneer we met de dinghy aan wal gaan, staat het personeel ons al zingend op te wachten. Bula!

‘t Is een leuk weerzien met Julie, we praten wat bij over het televisiewereldje. Buiten de crisis die alles wat moelijker maakt, lijkt er niet veel veranderd.

Ondertussen hebben de kinderen de tijd van hun leven. Ze kunnen volleyballen, pingpongen, biljarten en zwemmen. Ze drinken heerlijke vruchtensappen. Er wordt een ‘lomo’ (een ondergrondse oven) klaargemaakt voor het feest vanavond. Vis, kip, varken, aardappelen, jam, tapioca, spinazie: het gaat er allemaal in en wordt dan anderhalf uur bedekt gelaten. Een van de werknemers klimt op een drafje in een kokosboom van 15 meter hoog en gooit een berg kokosnoten naar beneden. De kinderen krijgen wat later les in kokosboomklimmen.

   

Na het traditionele avondmaal voeren de werknemers van het resort nog een show op. Stand up comedy, traditionele dansen en vuurspektakel. Gevolgd door een groot kampvuur op het strand en een cavaceremonie.

Vandaag gaan we snorkelen en met een kleine catamaran in de baai rotzooien, morgenvroeg gaan we nog duiken en daarna vertrekken we naar Vanuatu.

Zo wordt Fiji op het einde van ons verblijf hier nog eens bondig samengevat. Vinaka, Fiji, Vinaka!

Aha!

Hoe fantastisch… Terwijl we hier in de ankerplaats van Musket Cove liggen, zien we een watervliegtuig landen en tussen de jachten een boei oppikken.

Toen hij wat later vertrok, hebben we met de Moo even de achtervolging ingezet.  Maar hij wist de boei juist te ronden, tussen twee riffen op te stijgen en te ontsnappen.

Fiji, Denarau Marina en Lautoka

Zo, na een paar uur papierwerk zijn we eindelijk uitgeklaard in Lautoka. We gaan het weekend nog doorbrengen voor anker bij een leuk resort van een fijne collega (die er ook zal zijn) en daarna varen we verder naar Vanuatu.

Fiji is eigenlijk formidabel. Geweldig vriendelijke en gastvrije mensen, prachtige eilanden, heerlijk weertje.

Ook een mailtje ontvangen van Kolio en Tala, van het eiland Lape in Tonga (die we wat geholpen hebben om geld in te zamelen voor hun nieuwe pier):

Hi Willem & Haike It is very nice to hear from you again.The raising fund was very succesful. We collect more then two thousand dollars.Thank for your surporting our raising fund. Hope to hear from you again. Love Kolio & Tala.

Zonder woorden

Fiji, dinsdag 21 september 2010

Om 15u30 gaat de telefoon. “UPS Fiji here. We have a package in transit for you.”. De man begrijpt mijn enthousiasme niet goed, en vindt het ook vreemd dat ik het niet erg vind om 70 Fijian Dollars (30 euro) te betalen om een douanebeambte mee te brengen naar de boot om het pak daar officieel ‘in transit’ te openen.

Een volledig nagelnieuwe, glimmende ankerlier in een kartonnen doos. De douanebeambte wilt eerst nog zien waarvoor dat ding dient, en drinkt daarna met de UPS contactpersoon en diens baas een hele fles Fanta van twee liter leeg, terwijl ze ons uitvragen over de reis. Geen controle. Uit interesse. Ze besluiten dat we gek zijn.

De ankerlier is precies een week onderweg geweest en we zijn twee weken in de weer geweest om het probleem opgelost te krijgen. Nooit gedacht dat dit hier ging lukken. Veel pluimen gaan dan ook naar Ship Shop en Beneteau. Onevenaarbare service, zelfs aan de andere kant van de wereld. En onder garantie!

Nu moet ik wel nog opletten om te vroeg victorie te kraaien. Morgen moet de ankerlier nog succesvol geïnstalleerd worden. Daar heb ik de hele dag voor uitgetrokken, terwijl Haïke boodschappen gaat doen (al ons eten is op).

Tot zover hopelijk de historie ankerlier. Ondertussen zijn de dagen ook leuk voorbij gegaan. We hebben op een paar desolate plaatsjes kunnen ankeren. Waar mogelijk gingen we in de buurt van een resort aan een boei hangen, en gingen vervolgens hun zwembad ‘crashen’.

Waya, was ook een uniek eilandje. We ontmoeten er de Belgische skipper Jens en zijn vrouw van de 82 voet lange Oyster “Rivendell”. Ze komen langs gezwommen met een fles wijn. Wie er later ook komt langsgezwommen is een hond. Schat van een beestje dat, toen we er aan land gingen om de ceremoniële cavawortels te gaan afleveren, ons maar bleef volgen. Toen we met de Moo terug op onze boot aankwamen, zagen we in de verte het beestje door de branding zwemmen. De hond had beslist om met ons mee te varen. Zo’n schattig beestje. Als we niet hadden geweten wat een miserie het is om een dier mee aan boord te hebben bij het inklaren in Australië, dan hadden we het wellicht meegenomen. Nu het beestje uit het water gevist, in de Moo gezet en terug aan land gebracht. Hij keek heel droevig toen we zonder hem terug naar de boot voeren…

We zijn naar Viti Levu teruggekeerd via het Castaway Island, via Musket Cove, en nu liggen we terug in Denarau Marina. We blijven hier nog een aantal dagen (repairs & provisioning) en zeilen dan naar onze volgende etappe: Vanuatu.

Allez, omdat we goed gezind zijn, ook nog een lap foto’s bij de eerste reeks van Fiji (omdat ik niet weet hoe ze er apart op te krijgen)!

 

We zijn heel goed gezind. Dus ook twee filmpjes:

Den Hond

 

en het vervolg van Den Hond

Blog

Tijd om nog eens iets op de blog te zetten, dacht ik.

Ziezo.

 

PS: later meer. De ankerlier is in Fiji gearriveerd, en die moeten we nu door de douane zien te krijgen…

Vervolg proces ankerlier

Vervolg dag 6

Net na de middag hebben we de jachthaven verlaten om naar Navadra te gaan, één van de mooie ankerbaaien van de Mamanuca groep in Fiji. Het is er dieper ankeren dan we gedacht hadden, op 15 meter en da’s een tegenvaller. We moeten perfect ankeren en ons haasten, omdat een tweede kans in het donker zou moeten en dat is gekkenwerk met die riffen hier. Eenmaal geankerd snorkelt Haïke naar het anker en ziet dat het omgekeerd ligt. Merde. Nog nooit zo snel mijn duikset aangehad. Letterlijk twee minuten later ben ik op15 meter diep het anker aan het omdraaien en ingraven.  Het ligt nu als een huis. De 3 minuten wachttijd op 5 meter vooraleer terug boven te komen, spendeer ik een stuk verder in het halfdonker langs het rif.  Grote vissen, mooi koraal. Haïke had tijdens haar snorkelen een haai gezien. Ik jammer genoeg niet.

Als we hier overmorgen vertrekken zal het 50 meter ketting manueel optrekken worden. Het lijf van een bodybuilder krijg je ervan, en de rug van een kreupele.

‘s Avonds krijgen we een berichtje van Pascale van Ship Shop dat de verantwoordelijke bij Beneteau Frankrijk er niet is, en we tot morgen zullen moeten wachten op nieuws mbt de ankerlier.

Dag 7

Mooie dag, met prachtig weer in een schitterende baai met vele strandjes. We snorkelen, maken een vuurtje, halen vijf kokosnoten uit de bomen, we barbecueën worstjes en als dessert eten we kokosrotsjes en kokoschips. We zijn hier de enige boot.

Heerlijk dagje. En dan de kers op de taart:

‘s Avonds krijgen we een telefoon van Pascale van Ship Shop om te zeggen dat we een volledig nieuwe ankerlier in garantie krijgen toegestuurd. Mannekes, wat zijn we allemaal enorm blij. Lang leve Beneteau! En de superservice van Ship Shop!

We zullen wellicht 7 à 10 dagen moeten wachten tot het pakket bij ons is, maar er zijn ergere plaatsen te bedenken waar je moet wachten. In een buskotje bijvoorbeeld. Of in de file. Of bij de dokter…

Proces van het gesukkel met een ankerlier

Dag 1:

Argentijn Esteban, die in het echte leven bootbouwer is, komt aan boord met zijn multimeter om te kijken wat er mis kan zijn met de ankerlier. Morgen moet er uitgesloten worden wat van de drie het probleem is: de elektrische motor, het relais of de zekering.

Dag 2

Bellen met Martin en Romain van Ship Shop. Geweldig efficiënte en goed voorbereide analyse. Check eerst dit, dan dat, als niet dat dan wel dat… Na een paar korte telefoontjes en het veranderen van de zekering, kunnen we twee opties uitsluiten en hebben we het gevonden: kortsluiting in de elektromotor. Knap werk van die gasten van Ship Shop in België.

Wat later opnieuw telefoontje van Ship Shop. Beneteau Frankrijk wil zomaar niet een nieuwe elektromotor in garantie opsturen. Er moet een plaatselijke expert een vaststelling komen doen en een rapport opmaken.

Het intussen diep in de nacht. Zo diep als mijn depressie op dat moment. Een expert vinden in Fiji. Haha.

Dag 3

De hele dag rondbellen, rondlopen, van hier naar ginder, van kastje naar muur, van oplichter naar onkundige, … Uiteindelijk vind ik een goed bedrijf met referenties. Het vergt de nodige overtuigingskracht om hen de volgende dag te laten komen… Ondertussen nog een dag verloren om hier zo rap mogelijk een lier verzonden te krijgen…

Dag 4

Na een paar keer bellen zonder gehoor, ga ik naar hun atelier om de man mee te nemen. Uiteindelijk vergt de diagnose een aantal uren.  Conclusie: kortsluiting in de elektromotor. Niet herstelbaar. Er moet een nieuwe opgestuurd worden. Ja, zeg.

Hij gaat het rapport opmaken, maar daar is het nu te laat voor.

Dag 5

‘t Is zondag. Dan kan je hier niks verwezenlijken, en dan worden er zeker geen rapporten opgemaakt.

Dag 6

Terug naar dat atelier. Rapport klaar? Oh, neen. Straks misschien. Ondertussen liggen wij in de jachthaven liggeld te betalen. Mijn haar valt bijna uit. Voor de middag moeten we hier weg zijn om een ankerplaats te kunnen bereiken. Anders liggen we hier nog een dag. En dat rapport moet naar Beneteau. Anders wordt er niks opgestuurd…  AAAAH!

11u57: het rapport is binnen, we hebben betaald, tijd om naar een ankerplaats te gaan. Manueel droppen en manueel ophalen, wordt dat.

Ondertussen gebeuren er ook bijzonder leuke dingen. Haïke en de kinderen hebben  de voorbije dagen de edele kunst van het zwembad-crashen ontdekt. Het komt erop neer dat ze een hotel binnenwandelen met de flair “wij zijn hier op hotel”, en gaan dan zwemmen in het zwembad… Zo doen ze er een paar om te besluiten dat het Sofitel het beste zwembad heeft. Met glijbaan!

En dan plots fantastisch nieuws tussen al dat gesukkel: ik mag peter worden !

Fiji - Even geduld ...

Bij wijze van testbeeld: de laatste foto's.

Ondertussen bijzonder druk in de weer met het oplossen van het probleem 'ankerlier'.

Tegenslagen

Het blijft wat moeizamer gaan aan boord van A Small Nest. Toen we uit de helle-ankerplaats wilden vertrekken hield de ankerlier ermee op. Dat is een sterke motor die het anker en de zware ketting omhoog trekt. We hebben een redelijk zwaar anker (Da Big M) en veel ketting, en dat maakt dat, als er veel wind is, het bijna een onmogelijke taak is om dat ding uit het water te krijgen.

Ons ticketje met geluk is toch niet op zeker?

Soit, met de hulp en de spierkracht van Mads (Go Beyond) en Esteban (Puerto Seguro) krijgen we het anker uiteindelijk van de grond. We vertrekken anderhalf uur later dan voorzien.  Ook een probleem, omdat we onze tocht zo gepland hadden om voor het donker door de nauwe pas van Beqa te varen. Op de kaart staat meermaals ‘unsurveyed’, en ‘navitate in clear daylight’, maar we beslissen op onze kaarten te vertrouwen, die hier heel precies blijken te kloppen. Het is aardedonker als we de pas doorvaren, gevolgd door Puerto Seguro (de Argentijnse boot). Het is heel spannend (als de kaarten verkeerd zijn, varen we op een rif), en we kunnen de golven langs beide kanten van ons horen breken op de riffen, maar zien uiteindelijk niks. De dieptemeter blijft minstens 40 meter tonen, dus gaan we voorzichtig verder. Eenmaal door de pas varen we met 35 knopen in ons gereefd genuaatje richting Lautoka, aan de westkant van Fiji. Een nacht varen.

Bij het binnenvaren van de pas om naar Lautoka te gaan zien we een zeiljachtje stilvallen. We hadden de man die nacht al een paar keer gesproken via de marifoon. Het was een oudere man die solo in zijn 33 voetertje van Nieuw Zeeland gevaren kwam (12 dagen) en was uitgeput. Hij zag overal schepen die hem gingen rammen. Haike heeft hem een beetje kunnen gerust stellen, dat wij het lichtje achter hem waren en dat we wel gingen uitkijken voor hem. Welnu, hij viel stil, midden in die pas, waar het twee knopen stroomde. Motor stuk en geen wind meer. Hij was helemaal in paniek. We zijn er snel heengevaren, hebben hem een lijn toegeworpen en we hebben hem op sleeptouw genomen. Hij wilde eerst niet dat we hem helemaal tot Lautoka sleepten (dat was nog vijf uur varen), maar na enig aandringen (hij zou op een godvergeten ankerbaaitje met een kapotte motor gelegen hebben), slepen we hem helemaal naar Lautoka. Hij was zielsgelukkig (en helemaal uitgeput).  Sleepdienst Small Nest heeft nog eens kunnen werken. ‘t Was leuk. En er staat nu een fles Nieuw Zeelandse champagne in de koelkast… Ook leuk.

Onderweg naar Lautoka vervang ik Da Big M door ons lichter anker, en het doet vreemd om, eenmaal aangekomen, het anker in het water te droppen als je weet dat je heel moeilijk weer weg zal kunnen. Hopelijk zijn er geen tsunami’s of andere noodgevallen waardoor we snel anker op moeten…

Soit. We moeten hier dus proberen die ankerlier hersteld te krijgen of een nieuwe te bekomen. Dat gaat geen makkelijke klus worden. Want noch hier, noch in Vanuatu zijn er “ankerlierwinkels”. En we moeten nog heel veel ankeren alvorens we in Nieuw Caledonie zijn. 

Hopelijk zonder al teveel tegenslagen nog.

Vaga Bay, Beqa, Fiji - vervolg

Wat een hel is het hier geweest vannacht. We hebben windstoten gehad tot 48 knopen (windkracht 10). Geen oog dichtgedaan.

48 Uur van dat gebeuk achter een anker, is van het goeie teveel. Het is zenuwslopend als je bedenkt wat er allemaal mis zou kunnen gaan in zo’n natuurgeweld.

Het enige positieve dat nu te bedenken valt, is dat Da Big M een fantastisch anker is en dat we blij mogen zijn dat het motortje van de Moo nu zelfs beter loopt dan voorheen, na een uitgebreid onderhoud. 

Verder vandaag met de Argentijnen het stadje bezocht, wandeling naar ander stadje gemaakt, blij zijn dat de boten er nog liggen en een dutje gedaan.

Morgen zou de wind wat normaler worden, laten we de hel hier achter en varen we naar een stukje paradijs. Althans, dat hopen we toch.

Vaga Bay, Beqa, Fiji

Hier liggen we dan, in de diepe Vaga (Vanga uitgesproken) baai van het eiland Beqa (Mbenga uitgesproken). Het tochtje van Suva naar Beqa was maar vijf uur varen, maar het was heftig. De golven vormen zich tussen het grote eiland Viti Levu en Beqa en dat zorgt ervoor dat ik alleen in de kuip zit. Flor kotst een emmer vol, Haïke en Ward worden bleek en gaan in hun bed liggen, en zoals gewoonlijk voelt Sepke niks maar heeft die gewoon goesting om een dutje te doen in haar kajuit. Ondertussen slaan de golven over het voordek en af en toe krijg ik een serieuze zoutwaterdouche over mijn snufferd.

“Vaga Bay is really well protected” hadden ze ons nog gezegd en dat hadden we nodig want er is een storm onderweg. Nog een geluk dat we hier gisteren net voor zonsondergang aankwamen en het licht niet optimaal was om tussen het koraal te navigeren, zodat we  conservatief moesten ankeren. Er lag ook geen enkel andere boot om op af te gaan. We bleven zo ver genoeg van het dorpje op het strand en ankerden dan maar op 15 meter diepte.

En dan begon de storm zich tijdens de nacht te vormen. We liggen hier 300 graden omgeven door groene bergen, en de wind vliegt langs alle kanten over de heuvels heen en raast zich een weg naar beneden, over het water en dan over ons dek. Da Big M (ons anker) graaft zich diep in, kraakt geregeld en moet hard trekken om ons bij te houden, en Small Nest wordt vaak zo schuin geblazen dat het lijkt alsof we aan de wind aan het racen zijn.

We hebben ontdekt dat onze ‘Spot Me’ terug werkt, en nu kan je onder de link ‘Positie’ zien waar we liggen. Misschien kan je het rif rond ons zien op de satellietfoto.

Het ankeralarm gaat meermaals af tijdens de nacht en de volgende dag, maar dat komt omdat we als een passer 360° in alle richtingen rond ons anker waaien. En als je dat dan ziet op de plotter staat je hart stil hoe dicht je bij dat rif moet zijn. Dan is het ‘fingers crossed’ en hopen dat het anker het houdt. Het waait soms 40 knopen (8 beaufort) en alles kraakt, fluit of huilt.

En ondertussen denk je terug aan Suva, en verwerk je wat je er gezien hebt en probeer je je gedachten te verzetten. Hoe vriendelijk de mensen er waren. Iedereen spreekt je aan met ‘Bula!’ (wat ‘Hallo’ wil zeggen), en lacht. Hier zijn we echt exotische exemplaren. De vrouwen zijn zot van blonde mannen. De mannen zijn zot van blonde vrouwen. De schoenpoetsers zijn zot van Flor, wrijven over zijn haren en geven hem een handgroet met drie truukjes na elkaar.  En ook hoe ‘de tijd’ en ‘een ja’ hier relatief zijn. ‘Fijian Time’ slaat alles wat we al gezien hebben en een ‘ja’ is even goed ‘misschien’ of ‘nee’.

En de harde wind blijft ons ondertussen maar teisteren. Het is zondagmiddag als we beslissen om de boot in de harde windvlagen te vertrouwen en we met de Moo naar het dorpje gaan. In onze handen een bussel kavawortels. Die moeten geoffreerd worden aan de chief, het dorpshoofd. Als hij onze gift aanvaardt, mogen we in zijn baai ankeren. Maar eerst moeten we naar de mis. Haike krijgt een lange rok voor en een uur lang horen we de meest prachtige gezangen, afgewisseld door een onbegrijpelijke donderpreek van de priester die het over profiteurs leek te hebben. Het kan ook over koekjes of over tandwielen gegaan zijn, maar dan waren die alleszins verderfelijk slecht.

Na de mis mogen we onze schoenen weer aan en worden we naar het dorpshoofd gebracht, met onze bussel kava. Zijn vrouw weegt wellicht 150 kilo en zit op de grond, halfnaakt, een stinkend papje te brouwen in een geweldig smerige, vuile wasteil. We mogen de kamer ernaast binnen en daar zit de chief. We moeten eerst gaan zitten en dan moeten we de bussel kava voor zijn voeten leggen. Wat dan volgt is een korte ceremonie met handengeklap. Hij besluit daarna dat we welkom zijn in zijn baai. En dan nog beter: hij besluit dat ze nu de kava niet gaan malen en klaarmaken. Een lichte paniek maakte zich over mij meester toen ik bedacht dat we nu wellicht het papje van zijn madam in een schoteltje voor onze neus gingen krijgen…

Bon, we zijn gelukkig gespaard van gebleven van het papje en zijn dan maar naar de boot teruggegaan. Het is immers zondag en dan houden ze het graag rustig in het dorpje. Morgen zijn we welkom om te gaan wandelen en bij laag water schelpen te gaan zoeken.

Terug op de boot merken we dat het nog harder waait dan voordien. En volgens het weerbericht gaat het nog harder waaien… Mannekes.

Een koppel Argentijnen is hier vandaag ook komen ankeren. Ze komen straks spaghetti eten.  Tenminste, als het in hun bord blijft liggen en niet wegwaait.

Later die avond: vlak voor de Argentijnen aankomen en het al donker is, krijgen we een heel heftige windvlaag te verduren. De dinghy (onze Moo) wordt met motor en al uit het water gelift als een vlieger, en draait om. “De dinghy is geflipt!”, roept Haike, die net buiten ging om te kijken wat er allemaal aan het wegwaaien was. Ramp. De motor ligt omgekeerd in het water. Nog geen minuut later hebben we de Moo weer recht. De motor en de benzinetank waren gelukkig heel stevig vastgemaakt (zo ooit geleerd van hoofdredder Knudde, tijdens mijn vakantiejobs als redder) en enkel onze slippers en sletsen dreven weg uit de dinghy. Maar een motor in zout water: da’s een klein drama. Gelukkig komt Esteban (van de Argentijnse boot) ons ter hulp, met onze schoenen in zijn dinghy. Hij is een mecanicien voor boten en staat me onmiddellijk bij in het redden van de motor: ontsmettingsalcohol nemen, reservebougies nemen (ik heb er maar eentje en er zitten twee bougies in onze tweecilinder), eerst de motor helemaal zoet spoelen, dan de bougies uit de motor draaien, een paar keer starten zodat het zeewater eruit spuit, dan de carburator laten leeglopen, benzine oppompen zodat het uit de carburator loopt, carburator terug sluiten, de cilinders met alcohol (96°) vullen, de bougies met de alcohol schoonmaken, alles terug vastzetten, bidden en proberen te starten. Na vijftien pogingen draait het motortje terug. Ongelooflijk. Ondertussen waait het nog altijd meer dan in een windtunnel en we beslissen om morgen de rest van het motoronderhoud te doen. Wat een geluk dat net zij hier toegekomen zijn, vandaag. Het verliezen van onze motor zou een klein drama geweest zijn…

Het was een intens en gezellig etentje met Esteban en Maria. Om de vijftien minuten liepen we wel eens naar buiten om te checken of hun boot er nog lag, of de dinghy’s er nog waren (en in de juiste positie) en of het anker niet krabde.

De buitenboordmotor van de Moo is aan boord gehesen en ik heb de Moo zelf vol met water laten lopen, zodat ze niet meer zou flippen.

En nu gaat er een lange nacht (dat is bij jullie ondertussen dag) in. En dan nog een lange maandag. (de volgende nacht voor jullie). Daarna zou de storm moeten gaan liggen. Laat ons bidden. Of geef ons even een huis.

Fiji, Suva

Suva

Zijn cinema, zijn markten, zijn schitterend Japans restaurant, zijn vuile haven, zijn museum, zijn bruisende watervallen (en nachtleven), zijn openbaar vervoer, zijn macdonalds en de fijne tijd met onze vrienden…

Beqa

We varen nu naar Beqa (Benga uitgesproken). Hopelijk is het een goed beschutte ankerplaats, want er komt een stormpje aangewaaid.