Belfast, 20 tot 24 juni 2012

Het stormt in Belfast…

Dun Loaghaire en van Dublin naar Belfast, 15 tot 20 juni 2012

De perfecte inburgeringscursus voor een familie die drie jaar in tropische zomer heeft rondgezeild, is naar huis komen via Ierland.  Regen blijft hier maar met bakken uit de lucht vallen en het is hier zelfs kouder dan in België. Maar we klagen niet en genieten alsof ons leven ervan afhangt van elke dag die ons rest op deze reis.

Ook leuk is dat we opnieuw veel bezoek hebben. Eerst door Opa, die een dag vroeger dan we dachten aan onze boot stond in Dun Loaghaire.  Een paar uur later krijgen we het hooggeëerd bezoek van wereldzeiler Thomas Siffer. Hij komt ons voorbereiden op onze thuiskomst en maakt van de gelegenheid gebruik om een artikel te schrijven voor De Morgen over ons wedervaren. Met beiden is het een hartelijk weerzien.

En tegen het einde van de maand verwachten we opnieuw bezoek, in Schotland, dus moeten we het weer nauwlettend in de gaten houden om er tijdig te geraken. Thomas was nog maar pas vertrokken en we hebben de trossen losgegooid om een sprong verder te maken naar Belfast.

Het is de eerste keer dat Opa een overnachter meevaart op een zeiljacht. Het unieke is dat we één van de kortste nachten meemaken en het gedurende de hele nacht niet helemaal donker wordt. Rond tien uur ging de zon onder, het bleef licht tot na middernacht, en het werd opnieuw klaar vanaf 2 uur.

Van Kinsale naar Dun Loaghaire, 13 en 14 juni 2012

Mijn goeie vriend Joost komt op bezoek. Hij vaart met ons mee van Kinsale naar Dublin. Hij blijft maar een viertal dagen, dus moeten we gebruik maken van het kleine weervenstertje dat zich aanbiedt. Er komt een nieuw lage drukgebied Ierland overvallen met stormen, en we denken net tijd genoeg te hebben om Dublin voor het slecht weer te halen.

De eerste dag is magisch. Joost krijgt het allemaal te zien: walvissen van ver en dichtbij en een groepje dolfijnen die in de boeggolven komen spelen. En dan iets wat wij zelfs nog nooit gezien hebben, en hoog op ons verlanglijstje stond: een orca! Een ware Killer Whale. Een Free Willy!

Er zwemt er plots eentje 20 meter van de boot, met zijn reusachtige vin uit het water. De witte plek op zijn hoofd was zelfs zichtbaar. Als we de boot vertragen, blijft hij eerst nog even in de buurt, en we krijgen ruim de tijd om ons ervan te vergewissen dat het wel zeker een Orca is.  Fantastisch hoe de natuur blijft verwonderen.

Tijdens de nacht krijgen we meer en meer stormwaarschuwingen te horen op de radio en te lezen op de Navtex. Waar ze eerst spraken van “gale warning later” (over meer dan 12 u), werden ze plots “severe gale warning soon” (over 6 tot 12 uur).  Dat lage drukgebied heeft plots de achtervolging ingezet.

Aan een pittig tempo met een goeie duw in de rug van de gunstige stroming, snellen we richting Dublin om er zo vlug mogelijk in een haven beschutting te zoeken. Ondertussen vieren we de verjaardag van Haike. Binnen, want buiten is het ijskoud.

De eerste haven bij Dublin is Dun Loaghaire (‘Dun Leary’ uitgesproken), waar we nog net voor de middag binnen kunnen draaien. Een paar uur voor de storm buiten losbarst en de wind door de tingelende masten van de jachthaven loeit.

Harry, de havenmeester, is een echte Ier. Voeten op de grond, geen poespas en een goed gevoel voor humor. “What? You’ve been away for three years? O my God, you’ve missed the recession!”

South Coast of Ireland

              

Op weg van de Azoren naar Ierland: het afscheid van onze dierbare buddies
van Go Beyond en het herstellen van het grootzeil.

Aankomst in Kinsale

Aankomst in Kinsale, Ierland – 5 juni 2012

Het was pas toen we de haveningang van Kinsale binnen voeren dat we voor het eerst het land zagen van Ierland. De hele nacht hebben we harde wind, striemende regen en ijskoude temperaturen gehad. Vanochtend was er dikke mist.

Terwijl we op de rivier een mijl stroomopwaarts naar de marina voeren, zagen we de prachtige groene oevers.

Voila. De laatste lange oversteek zit erop. Nu gaan we genieten van dit mooie stadje hier. En rusten.

De laatste lange oversteek Azoren - Ierland - van tranen nat

Zondag 3 juni 2012

Opnieuw hebben we een prachtige zeildag gehad, maar oooooo, wat is het een
emotionele dag geweest.

We wisten dat het er op deze trip van zou komen: het afscheid van Go
Beyond. Het afscheid van onze twee Noorse Viking-buddies Mads en Elin, waar
we bijna twee en een half jaar lang samen mee opgetrokken hebben.

Vandaag splitsten onze wegen: zij varen rechtstreeks door naar Schotland,
want ze hebben haast om hun aankomstfeestje te halen in Oslo. Wij stoppen
eerst nog even in Ierland.

Het afscheidsetentje met de speeches en de dikke knuffels hadden we al in
de Azoren gedaan, ook met de nodige zakdoeken erbij. Maar het afscheid van
vandaag, hier op volle zee, heeft ons ontzettend naar de strot gegrepen. Zo
lang hebben ze zij aan zij gevaren: Go Beyond en A Small Nest. Beide boten
zijn net even snel en dat maakte het heerlijk samen varen. We hebben vaak
gezegd dat die twee boten op elkaar verliefd moesten zijn om zo makkelijk
bij elkaar te blijven. En dan vanmiddag om vier uur kwamen Mads en Elin met
een spandoek "We love you" naast ons varen. De twee boten nog eens dicht
bij elkaar. En wij door onze tranen heen maar zwaaien naar elkaar. Door de
marifoon kregen we niks meer gezegd, overmand door de emoties van het
afscheid...

Het is niet alleen afscheid nemen van hele dikke vrienden, het is ook een
afscheid nemen van een "once in a lifetime" avontuur dat aan zijn einde
komt en dat je samen gedeeld hebt. Het was bijzonder confronterend, het
deed pijn.

Zelfs nu, terwijl ik het uren later zit te tikken, rollen de tranen over
m'n wangen. We gaan ze missen, onze buddies Mads en Elin. We gaan het
missen: samen varen met A Small Nest naast Go Beyond. Het is
verschrikkelijk mooi geweest.

De laatste lange oversteek Azoren - Ierland -

Vrijdag 1 juni

Een hele dag zijn we bezig met dat front dat ons komt inhalen. Het was
eigenlijk bijzonder boeiend om te volgen. De hele voormiddag regen en
redelijk harde wind. De autopiloot stuurde op "windvaanmode" (ttz: een
vaste hoek ten opzichte van de wind) om een klapgijp te voorkomen. De wind
zou bij het doorkomen van het front namelijk 100 graden draaien. Het is
tegen de avond wanneer dat gebeurt. De hele hemel klaarde op en we kregen
een onwaarschijnlijk mooie zonsondergang te zien. Voor ons de dikke zwarte,
dramatische wolken van het front, links van ons de ondergaande zon, achter
ons een wolkeloze hemel met een schitterend kleurenpalet van roze, blauw en
paars. Weinig wind in een hevige zee: da's nooit handig om te zeilen. De
zeilen klapperen nu dus beslissen we door de nacht te motoren. Een ronkende
nacht.

Zaterdag 2 juni

Heerlijke zeildag. De wind trekt tijdens de ochtend opnieuw wat aan en de
golven verminderen. Staalblauwe hemel, zonnetje schijnt en 't is niet zo
koud. De gennaker gaat omhoog en dan is het voor de rest van de dag
genieten. Dolfijnen komen langs, we zien walvissen en we kruisen de Zweedse
driemaster en opleidingsschip Gunilla. Mooi, mooi, mooi.

De laatste lange oversteek Azoren - Ierland - Nou Kees!

Donderdag 31 mei

In de namiddag zijn de wind en de golven opnieuw wat aangenamer geworden.
Lekker tempo kunnen maken.
Alles is OK. De sfeer is goed. Vannacht het eerste cargoschip gezien op
deze trip, de Chiquita Rostock, onderweg naar Dover. Die zullen
ook nogal wat bananen mogen eten op hun oversteken. Sympathieke kapitein
die er geen probleem mee had om voor ons uit te wijken. Over drie dagen is
hij in Dover, en dat deed me wat schrikken hoe dicht bij huis we aan het
varen zijn. Nog zo'n teken van het dichter bij huis komen: de Navtex (een
weerberichtenontvanger via radiogolven), heeft een weerbericht ontvangen
van de Nederlandse kustwacht! Nou Kees!
Snel de koers wat aangepast. We varen recht naar Ierland nu.

6/01/2012 9:24 043 43.124 N 016 25.282 W 34 Deg 6.63 Kts