dinsdag 31 augustus 2010

Fiji, de eerste dag

Ilse zei op onze reactiepagina:

Zeg, is dat nu bijna gedaan? Gelieve de volgende woorden in de eerst volgende blog op te nemen:
...regen...iets minder...jammer...mis de familie...toch niet zo speciaal...slecht eten.
Dan praten we weer!

Hier komt het:

Om 17u varen we de haven van Suva binnen en laveren we tussen de scheepswrakken naar de quarantaine ankerplaats. De customs laten ons weten dat we pas ‘s anderendaags kunnen inklaren. Da’s iets minder maar geen probleem want we nodigen Go Beyond en Quartermoon uit op de boot om te barbecueën. We hebben gehoord dat ze hier erg streng zijn op de hoeveelheden alcohol die je op de boot mag hebben, dus beslissen we samen de voorraden van de drie boten op te drinken. De volgende ochtend komt het bootje met de mensen van de customs, health en agriculture langs op het moment dat we ons allemaal nog iets minder voelen in het hoofd. De controle van alcohol aan boord was toch niet zo speciaal als we dachten. Jammer, want we hadden zo ons best gedaan om alles op te drinken.

We moeten nog papieren gaan invullen en onze paspoorten laten stempelen aan wal. Onderweg stoppen we in de Mac Donalds. Het was eeuwen geleden dat we nog eens dat heerlijk vettig slecht eten gegeten hadden. De kinderen waren door het dolle heen.

En dan viel er plots regen met bakken uit de lucht. Echt waar. Het goot. Mestnat stappen we het immigratie- en douanekantoortje binnen om nog een stapeltje formulieren in te vullen en een uur op een paar stempels te moeten staan wachten. Mis de familie – naam op zo’n formulier en je mag herbeginnen.

De oversteek van Tonga naar Fiji…

… ligt bezaaid met riffen die niet op de kaart staan en eenmaal dichter bij Fiji ligt het ene kleine eilandje naast het andere. Fiji bestaat uit 300 eilanden. Wij moeten iets over halfweg eerst door de Lau eilandengroep en om er veilig tussen te kunnen varen moet je één van de beschreven passen nemen.

Over één van die passen zegt Jimmy Cornell in de cruisersbijbel “World Cruising Routes”:

If using the Oneata Passage , one should be aware of the dangers of sailing at night through the area west of Oneata, where none of the islands have lights.

De Oneata Passage hebben wij genomen. Het is nu nacht, en we zijn ten westen van de Oneata pas. Het lijkt spannend maar onze digitale kaarten (Navionics) kloppen. Enfin, ze klopten toch toen het nog daglicht was. Straks komt de volle maan ons ook nog wat helpen.

IMGP8843

De eilandengroep van Lau ziet er fantastisch uit en het is heel verleidelijk om er te stoppen. Maar het mag niet. Je kan enkel een cruising permit in Suva bekomen, en dat kan slechts uitzonderlijk, op uitnodiging van een inwoner daar. In de gidsen staat dat Fiji het toerisme daar ontmoedigt omdat het heel rurale en authentieke volkeren zijn die er wonen, en ze willen dat zo houden. Het bezoek van bootjes als ons is er niet gewenst, we respecteren dat en varen ‘zonder aankomen’ door een paradijs verder naar het hoofdeiland van Fiji, Vitu Levu.

Mijlpaal nummer 1

We zijn op onze oversteek een mijlpaal gepasseerd. De meridiaan die door België loopt en waar we vertrokken zijn (04° oosterlengte),  zijn we aan de andere kant van de wereld opnieuw overgestoken (176° westerlengte). We zijn letterlijk de halve wereld rondgevaren. We blazen de wereldbol op, die we van Sylvia en Fabien gekregen hebben bij ons vertrek, om het de kinderen uit te leggen. Ze staan ervan versteld hoe ver we van huis zitten. Verder kan niet. De wereld is halfrond.

En we hebben dat gevierd. Met ons laatste pakje chips als aperitief, het laatste pintje Maka en de laatste frisdrank uit de koelkast. Onze voorraadkasten zijn bijna leeg. IMGP8826Het goedkope Fiji zal een verademing zijn na de dure Pacific en zijn schaarse voedingswaren. De prachtige dorade (mahi mahi of ook dolphin fish) die we vandaag gevangen hebben wordt als feestmaal opgediend. Enfin, 800 gram van de 7 kilo vis. De rest zit in de frigo.


De derde nacht is ondertussen ingegaan en iedereen heeft weer zijn zeeritme kunnen vinden en kan van de tocht genieten. Hoe langer je in kalm water verblijft, zoals in Tonga, hoe langer het duurt om je zeebenen weer terug te vinden. Flor zit ook opnieuw in zijn zonneritme. Opstaan bij het opkomen van de zon, om 6u, en om 18u in slaap vallen op zijn bord met dorade omdat de zon weer onder is gegaan.

Mijlpaal nummer 2

De derde nacht passeren we nog een mijlpaal. De Oost-West grens. België ligt op het oostelijk halfrond. Het was maar een klein stukje varen tot in Engeland (voorbij de Greenwich meridiaan of de nulmeridiaan) vooraleer we op het westelijk halfrond aankwamen. Wel, vanaf dan tot vannacht hebben we elke meridiaan van dat westelijk halfrond gekruist. Van nul naar 180 graden. En als we straks de 180 gradengrens doorkruisen, zijn we terug op het oostelijk halfrond. IMGP8832 Na een dik jaar terug op hetzelfde halfrond als waar ons thuisland ligt. Dat gaan we morgen vieren. We hebben nog een blikje met pindanootjes voor de aperitief. En als feestmaal eten we mahi mahi.

Mijlpaal nummer 3

We zijn nu ook van onze wereldkaart, die in de woonkamer hangt, gevaren. De rode lijn, die onze route weergeeft, is helemaal tot de linkerkant van de kaart getrokken. Suva (Fiji) ligt aan het begin van rechterkant. De kinderen vonden het leuk om mee te ontdekken dat we niet van de aarde gevallen zijn. De wereld is rond.IMGP8834

We gaan ook dat vieren. Als we voor anker liggen in het quarantainegebied van de haven van Suva. Met wat vrienden van andere boten, die ook liggen wachten op inspectie, gaan we barbecueën op onze boot. Dolphin fish!

zondag 29 augustus 2010

Check-in/OK message from A SMALL NEST SPOT Messenger

A SMALL NEST
Latitude:-18.37624
Longitude:179.98993
GPS location Date/Time:08/29/2010 14:38:22 CEST

Message:Everything OK on A Small Nest! Our position is:

Click the link below to see where I am located.
http://fms.ws/3Mw9n/\-18.37624/179.98993

A SMALL NEST

You have received this message because A SMALL NEST has added you to their SPOT contact list.

Every day is an Adventure. Share Yours.
http://www.findmespot.com

donderdag 26 augustus 2010

Bye bye Tonga!

Ja, we zijn weg. We zeilen naar Fiji. Drie dagen varen. De weg ligt bezaaid met wrakken en ondieptes die niet op de kaart staan (maar waar we wel de coördinaten van hebben en die zijn ingegeven in onze plotter). We mikken om bij daglicht door een smalle pas te varen.

Benieuwd wat Fiji ons zal brengen. Een berg papierwerk, dat is zeker. Eerst om er binnen te geraken (een pak van 15 bladzijden), en in Fiji gaan we de papieren in orde brengen om Australië binnen te geraken.

Het zeilen zal deugd doen. Terug wat ritme in ons leven (drie uur op, drie uur af). De laatste dagen in Tonga waren heftig. Prachtige avond doorgebracht in ‘The Giggling Whale’ met een Tongaans optreden en bijbehorende dansen. Later zijn we  op een ‘Faka Lady Night’ beland. Hilarische travestieoptredens en diep in de nacht hebben Haïke en ik nog een koppeldanscompetitie gewonnen. Heerlijk feesten in Tonga, maar ‘t is mooi geweest nu.

Allez, nog wat foto’s. Van ons feest in Lape, de Small Nest Cruise, een heel giftige zeeslang (die een te kleine mond heeft om een mens te kunnen bijten), en de couleur locale.

woensdag 25 augustus 2010

Tonga, 22, 23 en 24 augustus 2010

Het is genieten in Tonga. Heerlijk zeilgebied, en we vinken de ene ankerbaai na de ander af. Allemaal bijna even mooi, met mooie witte stranden die we ‘s avonds een oranje gloed geven met onze kampvuren. We stoppen bij het eiland Taunga, maken er een fantastische wandeling en de jongens van A Small Nest maken een extra groot vuur klaar voor die avond want we vinden en hakken veel dood hout. En van kokosbladeren maken we grote matten waar we op kunnen zitten rond het vuur.  Geleerd van de Marsters in Palmerston.

We nemen ‘s anderendaags even een rustpauze van de feestarmada en gaan ankeren in een desolaat plaatsje. Sprookjesachtig wakker worden tussen groene bergen op een spiegelglad meer. Die nacht hebben we allemaal heel diep geslapen. Het leek wel of de boot op beton stond. Geen ziel rond ons te zien. Het was muisstil. Geen zuchtje wind.

Een dag later nodigen we Sammy en Mike van de Quartermoon en Luke van de Sunboy uit om met ons op ‘A Small Nest Cruise’ te gaan.  We pikken hen op en zeilen naar het eilandje Euakafa (als je dat in gezelschap luidop omgekeerd uitspreekt, met een Engels accent, zullen ze vreemd naar je kijken).  Onderweg trakteren we onze vrienden op ontbijt, aperitief, kippensoep en lunch. Eenmaal aangekomen maken we een prachtige wandeling naar een graftombe en een adembenemend vergezicht over de Vava’u groep vanop de top van het eiland. We koelen ons bij terugkomst af met een snorkeltripje bij het eiland.  Schitterend rif en wat dieper in zee een prachtige koraalberg (bombie) waar we rondsnorkelen. Haïke en ik besluiten dat we dat graag doen: bevriende gasten op een cruisetocht meenemen. Boeken kan, bij de reacties. POTK. ;-)

Eén van de vele ontmoetingen in Tonga is blijven hangen. Kolio en zijn vrouw Tala van het eilandje Lape. We besluiten ze nog eens op te zoeken. Hij was van plan om een nieuw feest te geven om geld op te halen voor hun aanlegsteiger. Omdat ze er geen zendradio hebben beslissen we om ze uit te nodigen op onze boot om reclame te maken op het cruisersnet dat elke ochtend uitgezonden wordt, voor hun volgend initiatief.

Om 8u pikken we ze op met de Moo en varen hen naar onze boot. Kolio is bijzonder zenuwachtig om door de boordradio zijn oproep te doen. Hij had nog nooit zo’n ding vast gehad, hij was nog nooit op een zeilboot geweest, … Hij deed het heel goed, maar liet af en toe de zendknop los zodat we het nog eens moesten herhalen op het cruisersnet voor alle boten in de omgeving. Hopelijk komt er een massa volk naar hun volgende feest en kunnen ze veel geld ophalen voor hun nieuwe pier.

Het afscheid is hartelijk en we worden overladen met cadeaus (strooien rokje, hoedje en bikinietje voor Sepke, prachtige schelpen voor de jongens, een handgeweven boekentas voor mij, een tie-tie-kleed voor Haike en een groot prachtig beschilderd doek dat enkel bij speciale gelegenheden uitgehaald werd in het dorp).  Bijna gegeneerd door hun enorme vrijgevigheid, geven we hen alle eten mee dat we kunnen missen. Kolio is bijzonder blij met de zes flessen bier. Hij drinkt heel graag een pint, maar kan dat maar een paar keer per jaar doen, als hij naar de grote stad trekt en hij geld genoeg heeft…

Het wordt nu tijd om afscheid te nemen van Tonga en naar onze volgende stop te zeilen: Fiji.  Morgen klaren we uit in de hoofdstad, doen al het papierwerk om Fiji binnen te kunnen (da’s een pak), kopen opnieuw eten in en vertrekken dan.

zondag 22 augustus 2010

Tonga, Tonga, Tonga !

Armada

We voeren dus met onze kleine armada rond in Tonga. Het verjaardagsfeest van de jongens kwam eraan en dat wilden we op het eilandje Vaka’eitu vieren. Zo werd de kleine armada plots een grote armada, met een heleboel boten met kinderen erop. We hielden een schattenzoektocht met gps op een prachtig stuk eiland. De schat was een grote doos met snoepen. Geestig hoe zo’n internationaal gezelschap kinderen zich zo kan amuseren samen. De Australische kinderen van de Sunboy, de Zuidafrikaanse kinderen van de Merlin, de Nederlandse kinderen van de Tangaroa en de Elena, de Franse kinderen van Olivier, de Amerikaanse kinderen van Oso Blanco en Totem, en onze drie Belgjes… ‘t Was mooi om te zien .

Lape

In onze zoektocht naar de geschikte locatie voor het feestje waren Haïke en ik ook op het eiland Lape beland. Er wonen zes families op en er was 1 schooltje met 5 kinderen. We geraakten aan de babbel met Koleo, een vijftig jarige inwoner van het eiland. Hij nodigde ons uit om zondagmorgen naar de mis te komen en nadien een grote lunch te houden op het strand. Ze wilden er niks voor vragen maar we mochten altijd een donatie doen voor de restauratie van hun aanlegsteiger. We kregen 20 zeilmakkers op de been om mee naar het feest te komen en zo het eilandje en zijn gammele aanlegsteiger een stevige financiële duw in de rug te geven. ‘t Was een unieke zondag. Prachtige gezangen in een klein kerkje, met zicht op zee. Het buffet was een verbluffende collage van Tongaanse gerechten: een geroosterd varkentje (ik kreeg het oor op m’n bord), zeeslakken, jam (een soort maniok), taaie eilandkip, watermeloen, zoete aardappelen, gehakt in olijfbladen, kokosbrood, allerlei slaatjes, …  Heel speciaal en lekker (maar het oor heb ik niet opgegeten).

Duiken

Tonga hebben we ook afgevinkt in ons lijstje van droomduiken die we wilden doen. Samen met Adam en Leonie van de Elena gaan we met Beluga diving twee duiken maken. We hadden de hele duikboot voor ons alleen. De eerste duik heette ‘Chinatown’: een heerlijke duik, prachtig koraal (waaronder ook “magic” koraal dat van kleur verandert als je het aanraakt), vele clownvisjes (de Nemovisjes), zeeschildpadden, … De tweede duik was een ‘cave’-dive. Eerst een grot in waar je boven kon komen, langs koraal in waaiers (seafans) naar een lange tunnel onder water waar we de andere kant weer uitkwamen.  Twee keer drie kwartier zitten genieten van het onderwaterleven in super helder water, elk twee duikflessen leeggezogen. Bij het terugkeren merkten we dat onze divemaster (jong sportief gastje, begin de twintig), maar 1 duikfles had nodig gehad want van de tien duikflessen was er nog 1 ongebruikt. Die gast is wellicht de tussenstap in de evolutie terug van zoogdier naar vis. Of hij moet kieuwen hebben.

Afscheid nemen

De duik met Adam en Leonie was een onderdeel van ons afscheidsproces. De Elena vaart van hier verder naar Nieuw Zeeland, terwijl wij naar Australië gaan.  Het tweede luik van ons afscheid bestond erin samen te aperitieven en te gaan eten, elkaar uitgebreid te bewieroken, de vele mooie herinneringen op te halen en in tranen en snotteren uit te barsten. We hebben samen de halve wereld afgezeild en de mooiste momenten van ons leven met elkaar gedeeld. Wat gaan we elkaar nog missen.

Kenutu

Dan op weg naar het mooiste ankerplaatsje van de Vava’u eilandengroep, het eilandje helemaal ten oosten: Kenutu. Moeilijk stukje navigeren omdat een hurricane alle markeringen van de passage tussen de koraalrotsen en ondieptes had weggeslagen, maar we varen er zonder problemen rustig tussen door. We vinden er onze vrienden van de Quartermoon, Sunboy en Go Beyond. Een giftig clubje feestvarkens eigenlijk. Elke avond steken we grote vuren aan op het strand om te barbecueën, te weerwolven, te drinken, te lachen en te dansen. De dagen vullen we met wandelingen, snorkelen, hout hakken met onze machetes voor het vuur en ‘kneeboarden’. Kneeboarden is een soort waterskiën op een surfplank op je knieën.  Sepke en Ward zijn er helemaal mee weg, terwijl Flor het liefst van al gewoon op die plank wilt blijven liggen om zo aan een rotvaart, achter de dinghy aan, door de baai gesleept te worden.

Alcohol

Omdat de alcoholconsumptie een stuk hoger is in het gezelschap van zo’n heftig clubje feestvarkens, experimenteer ik voor het eerst met het maken van bier. Een cider om precies te zijn. Een cider van mandarijnen, limoenen en een pompelmoes. Na vijf dagen brouwen was het een spannend moment om het brouwsel te testen. Anderhalve liter pompelmoescider hebben we rond het kampvuur uitgedronken om te besluiten: ondrinkbaar.

Gelukkig zonder vervelende nevenwerkingen, tenzij wat vals gezang en gibberend gelal. Volgend brouwsel wordt een appelcider en niets bitter.

Plaatjes

dinsdag 17 augustus 2010

Ward en Flor duiken Mariner's Cove binnen

Een filmpje van Ward en Flor, net voor ze jarig waren (Ward werd 11 op 14 augustus en Flor 8 op 17 augustus).

Ze danken ook iedereen voor de vele verjaardagsgroeten!

Vervolg Tongablog en de foto's volgen later (schaars internet hier)


donderdag 12 augustus 2010

Tonga, de eerste dagen

Dat zou nu eens geestig zijn om zo’n Tonga wat dichter bij huis te hebben. Het is een fantastisch zeilgebied met, in de noordelijke groep Vava’u alleen al, niet minder dan 50 uitgelezen ankerplaatsjes.

Eerst zijn we ons, met de kleine Armada (Elena, Tangaroa en Sea Level), gaan inklaren in de hoofdstad van Vava’u, Neiafu. Drie beambten: ene van ‘agriculture’, ene van ‘health’ en ene van de douane, kwamen aan boord. De ene met een grotere boeventronie dan de andere. Ze maakten er een sport van om over iets gewichtig te doen.  Zo doet de man van ‘agriculture’ bijvoorbeeld moeilijk over de hoeveelheid aardappeltjes of wortelen die je aan boord hebt, en zegt erna, zonder blikken of blozen dat hij dat wel door de vingers kan zien als je hem wat lekkers toestopt. Op de Elena troggelden ze vis af en op de Sea Level lieten ze zich gewillig omkopen met ongekoeld bier (anders werd het nat in hun boekentassen). Bij ons wilden ze smeerolie, WD40. Met een even uitgestreken boeventronie heb ik hun gezegd dat ik er geen had. En dat we ook niks te verbergen hadden. Maar vooral het feit dat het net middagpauze was, maakte dat we vrijuit gingen. Een ananassapje en een pintje terwijl ze aan boord waren, was genoeg.

Ik schreef het al eerder: al die eilanden in de Pacific hebben iets uniek. Tonga is ook weer helemaal verschillend van de andere. Het is een onafhankelijk koninkrijk en heeft geen banden met Frankrijk of Nieuw Zeeland. En dat verschil merk je onmiddellijk in de levensstandaard van de mensen. Tonga is arm. Het deed ons denken aan sommige van de Caribische eilanden. Hier waarschuwen ze er zelfs voor dat je moet opletten dat je drankje niet gestolen wordt in een bar.

De eerste avond belanden we in de jachtclub waar een geldinzamelingsactie gehouden wordt voor het plaatselijk ziekenhuis. Ze willen een EKG-machine kopen voor 4000 euro. En ik weet niet of het aan het goede hart van de zeilersgemeenschap lag, of aan de charmes van de lokale verpleegstertjes, maar op het einde van de avond was er 8000 euro opgehaald.

Daarna zwerven we met de kleine armada van de ene mooie ankerplaats na de andere. We vullen onze dagen met snorkelen, duiken, strandjes bezoeken, samen aperitieven, samen eten en veel lol maken met spelletjes als “weerwolven”.

De hoogtepunten:

- Mariner’s Cave. Een grot waar je enkel binnen kan al snorkelend. Je moet twee meter diep duiken en dan vijf meter verder terug boven komen, in de grot. Het is spannend omdat je in een donker gat duikt. We waren bijzonder trots op onze drie kinderen omdat ze dat gedurfd hebben.  Dat de luitenant van een cargoschip ooit het leven gelaten heeft bij een poging om er binnen te duiken, lazen we gelukkig maar achteraf. Hij was te vroeg naar boven gegaan om adem te happen en liep een schedelbreuk op tegen de rotsen boven hem…

- De spannendste ankerplaats om binnen te varen was ‘nummer 13’, in de lagune van het eilandje Hunga. Jim, Adam, Haïke en Ward lagen in de pas met snorkel en dinghy om aanwijzingen te geven hoe we binnen moesten varen en hoe we de kielen rond de koraalrotsen moesten sturen. Sea Level, de catamaran van Jim, was al binnen en had ons gealarmeerd dat er een plaats was waar maar 1,5 meter diepte was. Small Nest was als eerste kieljacht aan de beurt. Daarna durfde Elena ook, en tenslotte kwam ook Tangaroa zonder de bodem te raken door de pas. 

- Het dorpje van Hunga was ongerept en compleet afgesloten van de wereld. Het was er armoede troef. We hebben zoveel mogelijk viltstiften, kleurpotloden, balpennen, blanco papier, boekjes en ander nuttigs dat we op de boot konden vinden in het plaatselijk schooltje achtergelaten. De kinderen zongen voor ons en na de schooltijd speelden onze kinderen nog wat op de speelplaats met de schoolkinderen.

- Het uitvaren van de lagune van Hunga was ook bijzonder. Toen we ‘s morgens vroeg bij hoogwater klaar waren om de smalle en ondiepe pas terug uit te varen, zagen we tot onze verbazing dat er een rots in de pas was bijgekomen. Of neen, de rots bewoog. Het was een walvis! Nee, twee! Eenmaal de pas uitgevaren konden we het goed zien. Een zwanger bultrugvrouwtje werd bijgestaan door een ander bultrugvrouwtje bij de bevalling. Het tweede vrouwtje is er bij om het kalf naar de oppervlakte te duwen, zodat het kan ademen.

- Duiken met de “Hooka”.  Jim van de Sea Level heeft een luchtcompressor op een drijvende band. Daaraan hangen twee luchtslangen waar het motortje verse lucht door pompt en zo kan je tot tien meter diep duiken. We hebben dat met de kinderen mogen doen. Geweldig geestig om zo de zeebodem af te speuren en de kids te introduceren in de wondere wereld van het duiken.

Ik geef meteen nog een prognose mee voor de hoogtepunten van de volgende dagen:
- Twee duiken met flessen en eventueel zwemmen met de walvissen
- Verjaardagsfeestje van Ward en Flor op zaterdag 14 augustus op het eilandje Lape. Al hun vriendjes zijn welkom vanaf 14u.
- Afscheidsetentje met de Elena
- De vele walvissen die we nog zullen zien, want ze zijn hier met een grote groep aangekomen om te kalven…

 

vrijdag 6 augustus 2010

Bemanning gezocht

Onze vriend en zeilmakker Koen Velleman van de Flash V is momenteel terug in België en bereidt zijn volgende zeilreis voor van Tahiti naar Nieuw Zeeland in april 2011.

Hij zoekt nog een extra bemanningslid, liefst een Vlaming.

Als je geïnteresseerd bent: stuur dan een mailtje naar koenvelleman@hotmail.com

DSC_0733 Flash V

Van Niue naar Tonga: 2, nee 3 dagen.

Tijdens onze oversteek van Niue naar Tonga is er een kleine ramp gebeurd. Ik ben zo onhandig geweest om een zware adaptor op het toetsenbord van de laptop te laten vallen. De spatiebalk vloog eraf, samen met 4 kleine plastieken dingskes en een rubber topje. Al sinds ons vertrek heb ik zitten denken dat ik een reserve azerty toetsenbord had moeten meebrengen om aan de laptop te kunnen connecteren, in geval van… Nu is het “het geval”, natuurlijk net als we letterlijk helemaal aan de andere kant van de wereld zijn.

Uren heb ik zitten knoeien met die vier plastieken dingskes, het rubberke en de spatiebalk in een schommelende boot. Wellicht het wereldrecord aan één stuk vloeken verbroken. Resultaat: de spatiebalk staat half vast. Met maar twee plastieken dingskes en dat rubberke. Ze werkt ook maar 1 op de 2 aanslagen…

Alsiksnel typ,zietmijntekst erzouit.

Je zult ongetwijfeld denken: wat is dat nu erg voor iemand die veel tijd heeft ? Wel, niets is minder waar. Tijdens onze oversteek van Niue naar Tonga zijn we veel tijd verloren. Een volledige dag. Donderdag 5 augustus 2010 heeft voor ons nooit bestaan. Overgeslaan bij het oversteken van de datumgrens.

Nu zou ik het zo kunnen uitleggen dat iedereen zijn wiskundig zelfvertrouwen verliest, maar simpelweg werkt het verliezen van één dag (of van vandaag naar overmorgen springen) tijdens een wereldomzeiling als volgt:

Je vertrekt thuis en je zeilt in westelijke richting de wereld rond. Als je helemaal rond bent, heb je 360 graden rondgedraaid (de aarde is een bol, tot tegendeel bewezen). Eén dag, dus 24u is één omwenteling van de aarde. Nu, wij maken ook één omwenteling van de aarde, maar gespreid over veel meer tijd. Dat maakt dat we elke 15 graden (360 graden gedeeld door 24u), de klok een uur moeten terugdraaien. Bij het kruisen van elke 15 lengtegraden (oosterlengte of westerlengte) hebben we dus telkens die dag een uur cadeau gekregen. Die dag duurde voor ons een uur langer. We mogen dat in totaal, tot als we thuis zijn, 24 keer doen. Maar omdat ze door hebben dat dit een truukje zou zijn om veel langer te leven (buiten het feit dat je van het zeilersleven sowieso langer leeft), moet je 1 keer die 24 uur terug inleveren.  En dat is als je de datumgrens van oost naar west overschrijdt. Die datumgrens ligt hier, tussen Niue en Tonga.  Tot voor die grens hadden we 12 uur leven gewonnen (als jullie dag over was om middernacht, was het bij ons nog maar middag, diezelfde dag). Na de grens, staan we nu plots 12 uur in het krijt (als jullie dag over is om middernacht, zijn wij al de volgende middag, en 12 uur verder…). En als we terug thuis zijn, staan we terug op nul.

Om maar te zeggen. We zijn in één keer van woensdag 4 augustus naar vrijdag 6 augustus gegaan. Wie op 5 augustus verjaart weet meteen waarom hij of zij niks van ons gehoord heeft. We bestonden niet.

Voor de rest hadden we een rustige oversteek. Beetje te weinig wind om goed te zijn. Maar we zijn blij dat we “The Dangerous Middle” tussen Bora Bora en Tonga zonder kleerscheuren, tenzij een kapotte spatiebalk, gepasseerd zijn.

Het was ook een emotionele oversteek. Bij zonsondergang, woensdagavond, hing ik met Adam van de Elena aan de marifoon en beseften we dat dit onze laatste lange oversteek samen zou zijn. Na Tonga gaan zij richting Nieuw Zeeland en wij richting Australië. Het deed vreemd aan. Heel vreemd. We zeilen sinds de Canarische eilanden dezelfde route en waren meer dicht bij elkaar dan ver.  We zijn hier in Tonga nog een week of drie samen, maar waar ik niet naar uitkijk is het afscheid met hen. We gaan ze missen, onze buddy's. Heel erg missen…

donderdag 5 augustus 2010

Niue 31-07 tem 3-08-2010

Niue is het kleinste onafhankelijke landje ter wereld. En het is een speciaal eiland. Geen witte stranden met palmbomen, zoals we gewoon zijn in de Pacific. Het is een robuuste, dramatische rots koraal waar de oceaan wild tegen tekeer slaat. “De Rots van Polynesia” bestaat uit vele grotten en spelonken. Er zijn geen rivieren die in zee uitmonden, het water wordt door het koraalgesteente gefilterd alvorens het in de zee terecht komt. Dat maakt dat de zichtbaarheid in het water onevenaarbaar is (tot 70 meter) en dus een uniek duikparadijs.

We zien “De Rots” bij zonsopgang uit de duisternis opkomen. We hebben onze tocht van Palmerston naar Niue zo gepland om ‘s morgens bij het eerste daglicht toe te komen. Omdat er storm voorspeld is en daardoor alle ankerboeien zullen ingenomen zijn door schuilende jachten, zijn we erop voorzien te moeten ankeren. Dat blijkt en we ankeren dan maar heel voorzichtig tussen alle koraalrotsen, op een stuk zand dat niet veel groter is dan een badhanddoek. Met de Moo aan wal gaan is hier ook een avontuur op zich. Hier moet je je bijbootje met een kraan uit het water hijsen en op de kade parkeren. We klaren vlotjes in en we verbroederen wat later in het sympathieke jachtclubje van Niue met de vele andere yachties.

We doen wat boodschappen, maken eten, rusten wat uit van de overtocht en ‘s avonds zit ik met 7 andere zeilers op plastieken stoelen in het huis van Keith, de jachthavenmeester, naar de rugbymatch tussen Australië en Nieuw Zeeland te kijken, op een minuscuul televisieschermpje. De ene helft van het gezelschap (waaronder bibi) snapt er niks van en ambeteert zo de andere helft met onnozele vragen. In de tweede time is daar de lol ook vanaf en valt de eerste helft van het gezelschap in slaap. Nieuw Zeeland heeft gewonnen, Australië kan er niks van, en van slapen op een plastieken stoel krijg je een stijve nek, is de conclusie.

Samen met Jim en Kent van de supersnelle catamaran Sea Level, huren we een monovolume voor twee dagen om het eiland te verkennen. De man van het verhuurbedrijf verontschuldigt zich uitgebreid voor het feit dat de auto niet gekuist is, en geeft ons ter compensatie een extra dag bij. Het wordt zo de goedkoopste huurauto ooit. En het eiland verkennen is spectaculair. We maken de meest fantastische wandelingen en ontdekken de meest betoverend mooie grotten en spelonken. De mooiste, maar ook de meest uitdagende wandeling was naar Vaikona Chasm. De kinderen vonden het geweldig om op de bomen en de rotsen de pijlen te zoeken die de weg aangaven. In de Lonely Planet lazen we dat hier al menig mens uren verloren gelopen was. Bij het terugkeren ontdekken we dat er bij het begin van de wandeling een bordje hangt met “dangerous track – guided only”. We wisten het niet op voorhand, maar begrepen het wel… En elke local die we vertelden dat we Vaikona Chasm gedaan hadden met de kinderen keek ons vol ongeloof aan. We durfden niet zeggen dat we het bovendien op onze sandalen gedaan hadden…

En dan was ie daar, de storm. Net voor het avondeten stak hij de kop op. Je hoorde de ene na de andere via de marifoon zijn of haar reservatie in het restaurant afzeggen om op de boot te blijven waken. De rustige ankerbaai veranderde in een onstuimig wild water waar de wind over gierde. Een zeil op het jacht naast ons kwam los en scheurde in stukken. Onze ankerketting kraakte en schuurde. Soms sloeg de schrik ons rond het hart: we zijn los! Om dan vijf seconden later opnieuw de ketting te horen kraken. Oef! Het blies 35 knopen, de ganse nacht. Gelukkig geen verdere incidenten in onze ankerbaai. Maar buiten, tussen Niue en Tonga kwam de grote catamaran Anna (57 voet)  in zware problemen. Bij een windvlaag van 60 knopen flipte het schip om. En dan is zo’n catamaran verloren. Die krijg je niet meer terug recht. De twee bemanningsleden konden zich met veel moeite in veiligheid brengen en ze konden gelukkig opgepikt worden door het bevoorradingsschip dat onderweg was naar Niue.

We hebben ook twee prachtige duiken gemaakt. De eerste was “Snake Gully”. Leuke gevarieerde duik langs onderwaterkloven en grotten om uiteindelijk bij de rustplaats van de zeeslangen uit te komen. Ze zijn bijzonder giftig, maar ze bijten gelukkig niet. Om te rusten kronkelen ze zich op, ergens op de bodem, om het half uur zwemmen ze naar boven om 30 seconden te gaan ademen, en zakken dan terug af naar beneden. De tweede duik was “The Chimney/Bubble cave” waar we een reusachtige aal vrij zagen rondzwemmen en we met zaklampen door een lange gang doken (de schoorsteen) om in een afgesloten grot (de bubble) uit te komen. Magisch.

‘t Was weer iets uniek, Niue. De eilanden van de Pacific blijven verrassen. Benieuwd wat Tonga gaat geven.

woensdag 4 augustus 2010

Foto's Niue (31/7 tem 4/8/2010)

Hierbij de foto's van ons verblijf in Niue. 't Was weerom een formidabele en unieke stop in de Pacific. Verslag volgt.

We vertrekken nu naar Tonga, Vava'u. Een tocht van 250 mijl. Gevaren onderweg: slapende bultrugwalvissen en een catamaran van 57 voet die omgeslagen is en ronddrijft op zee...

Tot over een paar dagen.