28 en 29 mei 2010 - Ahé

Er ligt een koppel bijzonder trotse ouders in Ahé. Nadat
we tussen de koraalrotsen geankerd zijn (dat gaat hier
niet evident zijn om hier weer weg te geraken), gaan we
aan wal. We zetten ons daar een beetje aan de kade en het
duurt nog geen vijf minuten vooraleer we zien dat de twee
jongens in het water springen om met de locale jeugd te
spelen. Sepke geraakt aan de babbel met twee meisjes,
Seleste en Epoua. Het grappige is dat de jongste van de
twee de tante is van de andere. Een kwartiertje later zijn
de drie onafscheidelijke vriendinnen, ook aan het zwemmen
tussen die andere kinderen. Ze bewonderen alles van elkaar
(haar, handen, voeten en teensletsen). De jongens doen mee
met een partijtje waterkomkommers naar elkaar gooien en
schuren het vel van hun voeten bij het om het snelst
glijden van de slipway. Doe daar de positieve berichten
die we ontvangen hebben over Sepkes reportage in Man Bijt
Hond en dat maakt een ouder bijzonder blij. Terwijl we
daar wat zitten, maken wij ook vriendjes. Haike wordt door
de plaatselijke hulp-verpleger geholpen met haar atol op
haar rug. Hij is positief: nog acht dagen niet zwemmen en
het zal genezen zijn. Mooi zo.

Elke vrijdagnamiddag verzamelen de jongvolwassenen op de
kade om er een Hinano, het lokale bier, te kopen in het
winkeltje (gruwelijk duur) en gezellig samen op te drinken
op de kade en te babbelen. Het dorpscafé is hier gewoon de
kade eigenlijk. Leuk kennismaken met een paar van de
locals hier. Ze hebben van de andere kant van het atol een
uur hierheen gevaren om een pint te komen drinken, en dat
doen ze elke week. Om zes uur verlaten we de gezellige
boel want er zit nog een korte nacht van de oversteek in
onze kleren. Om drie uur worden we wakker van een paar
zatte parelvissers die met hun bootje terug naar huis
slalommen, een toertje rond onze boot varen voor de lol en
"William, William!" brullen.

Zaterdagmorgen worden we om 6 uur gewekt door de aankomst
van het bevoorradingsschip "Mareva Nui". Blijkbaar het
evenement van de week. We doen lustig mee met de locals.
In de rij gaan staan bij Sam, die achter een bureautje zit
op de kade, om wat groenten uit het bevoorradingsschip te
bestellen. Een uur later wordt een grote houten krat met
alle bestellingen van het schip op de kade gezet en roept
een man met een veiligheidshelm de namen af. Plots roept
hij "Smo Nes", iedereen lacht en kijkt naar ons omdat het
de enige naam is die ze niet herkennen. Drie wortels, tien
tomaten, twee komkommers en een zak kleine appeltjes: 25
euro. We vinden het uiteindelijk niet duur als we bedenken
dat we over drie jaar wellicht meer dan het dubbele zouden
willen betalen om het nog eens te mogen meemaken.

24 tot 27 mei 2010 - Van de Markiezen naar de Tuamotus

De Tuamotu archipel werd vroeger ook wel eens the
"Dangerous Archipelago" genoemd, omdat vele schepen ze
ontdekten terwijl ze er op de riffen in splinters sloegen.
Voor de gps toegankelijk was voor zeilers, werden de
Tuamotus dan ook gemeden. Maar het blijft opletten
geblazen. Hier is al menige wereldreis geëindigd en dat
vinden wij nog wat te vroeg.

Na vier nachten en drie dagen bereiken we Ahé, één van de
eilandjes van de Tuamotu archipel. Waar onze oversteek in
het begin vooruit ging als een TGV, met een daggemiddelde
van boven de 200 mijl, werd die in het midden grondig
verstoord door een aanhoudende belegering van squalls
(hevige regenbuien met felle wind). En het laatste stuk
werd dan weer gekenmerkt door weinig wind. Daardoor konden
we net niet bij het daglicht van de derde dag op onze
bestemming geraken en moesten we nog een extra nachtje op
zee blijven.

De Tuamotu's bestaan uit meer dan zeventig koraal atollen.
Geen hoge bergen in zee, maar platte riffen in een grote
cirkel, rond een helderblauw reusachtig zwembad, met
witte koraalstranden en palmbomen erop, met hier en daar
een passage om in de cirkel te varen. Het lijkt alsof je
op het topje van een vulkaan binnenvaart en in de krater
ankert. De Tuamotu's zijn vooral bekend vanwege de 175
atmosferische en ondergrondse kernproeven die de Fransen
hier uitgevoerd hebben (op Mururoa en Fangataufa) en ook
omwille van de zwarte oesterparels die de locals, de
Puamotu's, hier kweken. Hier wonen de echte parelduikers.

De oversteek was geestig. De tweede dag hebben we een
grote tonijn gevangen, en de derde dag is er eentje
ontsnapt, de kinderen werken alle drie gemotiveerd aan
hun Frans om nieuwe vriendjes te kunnen maken, Sepke en
Ward hebben 's nachts twee keer een wacht van een uur
gelopen en vonden dat geweldig. Flor had ook die ambitie
maar is met geen stokken wakker te krijgen tijdens de
nacht. Hij is wel elke ochtend om 5u30 uit de veren. En
hij doet dan zijn wacht.

Uit de meer dan 40 atolls die je hier kan bezoeken, moet
je er dan een paar kiezen die je wilt bezoeken. Wij kozen
ervoor om 3 atollen uit te pikken: Ahé, Rangiroa en
Tikehau. Ahé als voorgerecht, omdat een vriend die de
Tuamotus nu al twee keer bezocht per zeilboot, ons
toevertrouwde dat dit het mooiste atol was. Ahé was
bovendien het favoriete atol van de beroemde Franse zeiler
Bernard Moitissier. Rangiroa nemen we als hoofdgerecht,
omdat het de grootste is (veel te doen en ook wondermooi),
en als dessertje kozen we voor Tikehau, een minder bezocht
en charmant atolletje. In elk van de drie blijven we
telkens een kleine week.

Het binnenvaren van de "Passe Reianui" in de atol moet
tijdens doodtij gebeuren (een uur voor of na hoogwater of
laagwater). Doordat we een nachtje extra op zee hebben
doorgebracht konden we dat perfect timen. Met ons gaat het
niet gebeuren: miserie in de pas. Dachten we. Een half uur
voor laag water, zoals gepland, zijn we aan de ingang van
de pas. Als je daar op een verkeerd moment aankomt kan je
5 knopen stroom tegen of mee hebben. En da's niet goed.
Maar wij hadden anderhalve knoop stroom tegen. Gestaag en
voorzichtig gaan we door de pas. Er is 1 moeilijk punt aan
die pas, een drempel die op zijn diepst 3,5 meter is, en
waar we op het zicht (je ziet waar het het diepst is) over
moet. Als je mist vaar je je boot op het koraal. En wat
gebeurt er dan? Net op het moment dat wij in die pas
varen, net voor het moment dat we moeten kunnen zien waar
het diepste punt van die pas is, net op dat moment stort
een squall al zijn agressie over die pas uit. We zagen
geen steek meer door de gietende en striemende regen, de
wind huilde over het dek, en wij konden geen kant op. De
pas is te nauw om te kunnen keren, dus we moesten erdoor.
Volledig vertrouwend op onze plotter en de dieptemeter.
Het hart klopte in onze keel toen we de diepte op een paar
tellen zagen afnemen van 10 meter naar 4 meter. En dan
stopt het plots. We zijn erover. Blind door de pas
gevaren. We hadden het zowel 's nachts kunnen doen.

Wat later ankeren we op 10 meter diep in zand, tussen een
paar koraalrotsen. Niet ver van het dorpje Tenukupata. Er
ligt maar 1 andere boot. Rust. Olé, we zijn in Ahé.

----------------

Den bult

Plots was hij daar, toen we nog in de Markiezen waren, den
bult. Zo groot als een kwartelei. En het groeide en werd
roder. Op de rug van Haïke. In Nuku Hiva is ze naar de
dokter geweest, en hebben we ook het advies gekregen van
een bevriend chirurg op een ander jacht, de Tangaroa. Nog
niet opereren, maar antibiotica slikken tegen de
ontsteking. En de bult bleef. En de kinderen vonden het
niet kunnen dat Haïkes nieuwe troetelnaampje "Bult!" werd.
En dan, tijdens de tweede nacht van onze oversteek in een
hevige squall, is den bult open gesprongen. Ontploft. Ik
zou het geweldig smerig kunnen beschrijven, maar ik ga u
dat besparen. Nu heeft ze geen bult meer, maar een atol in
haar rug en ben ik twee keer per dag verpleegster
wondverzorging. Omdat we geen fysiologische zoutspoeling
mee hebben, koken we zeewater en spoelen we het daarmee.
Hoe 'survival' is dat?

Een bezoek aan het medisch postje in Ahé staat nu bovenaan
op ons programma.

Niet vergeten

Vanavond op VRT Eén - omstreeks 19u30 - Man Bijt Hond -
Minicam: Sepke Stellamans op A Small Nest.

Maandag 24 mei 2010 – Dag 304 – Op naar de Tuamotu’s + info + video

Zo, we zijn klaar met de Markiezen. Het is fantastisch geweest. We vertrekken nu naar de Tuamotu’s, een oversteek van drie tot vier dagen. De wind is mild, het zal misschien wat traag gaan.

Ondertussen willen we nog kwijt dat op dinsdag 25 mei in de Mediaplanet bijlage in De Standaard een interviewtje met ons staat, en dat het dagboek van Sepke te zien zal zijn in de rubriek Minicam in Man Bijt Hond op donderdag 27 mei.

En verder kan je de video met onze ontmoeting met de Melon Headed Whales die we gisteren gefilmd hebben, op youtube vinden. Het geluid is jammer genoeg niet goed doorgestuurd door het gebrekkig internet hier, maar de beelden zijn wel goed. Doorklikken via onderstaande link:

Video A Small Nest en de Melon Headed Whales

22 en 23 mei 2010 - Anaho en Hakapaa Bay

Er zijn ergere plaatsen te bedenken om te wachten op
gunstig weer om naar de Tuamotu's te varen. We willen
erheen zeilen, zonder motor, en dan heb je wind nodig. Die
wind komt wellicht vanaf maandag of dinsdag. En tijdens
ons wachten worden we plots beloond, met opnieuw één van
de mooiste en spectaculairste dagen die we mochten
meemaken op onze reis.

Zaterdag 22 mei 2010 - Dag 302 - Nuku Hiva, Anaho Bay

De baai ligt erbij als een spiegel. Weinig wind, vlak
water. We hangen vandaag op het gemak wat rond. De boot
vullen we nog eens helemaal met het heerlijke bronwater,
we maken kennis met de oude, grijze en sympathieke dame
van 'Wonderland' die zichzelf "The Witch of the Sea"
noemt. Ze heeft een dvd van Tim Burtons Alice in
Wonderland en die willen de kinderen vanavond wel eens
zien. In de namiddag nemen we afscheid van onze Canadese
vrienden van de Renova en gaat Haïke op ruiltocht naar een
huisje op het strand. Ze keert terug met meer dan ze kan
dragen. Een grote zak vol granaatappels, "Pomme Citerne"
en broodfruit die ze van Daniël en Maria gekregen heeft.
Ze waren erg bezorgd over ons omdat we met onze kinderen
naar de Tuamotu's gingen waar geen fruit te vinden is. Om
17u krijgen we bezoek van de Quartermoon en Fine Gold, het
is bijzonder gezellig en we aperitieven tot ver na bedtijd
van de kinderen…

Zondag 23 mei 2010 - Dag 303 - Nuku Hiva, Hakapaa Bay

Na een lekker fruitontbijt springen we in de Moo om te
gaan snorkelen. Er is hier, in Anaho Bay, een "cleaning
station" van Manta roggen. Vergelijkbaar met een car wash
voor manta's. Ze zwemmen er traag door en laten vissen het
vuil van hun lijf eten. Bij onze tweede poging is het
raak. We springen uit de dinghy in het water, bij de
rotsen, en nog geen minuut later zien we een enorme manta
met een reikwijdte van meer dan 4 meter van uit de diepte
naar boven komen. Adembenemend. Statig en rustig komt hij
dichter tot bij ons, en zwaait dan sierlijk weg. We zien
hem nog tien meter verder zweven, tot hij verdwijnt in het
donkerblauwe van het water. Schitterende ontmoeting.

Na de lunch nemen we afscheid van de Quartermoon, Fine
Gold en onze zeeheks, trekken het anker op en varen naar
Hakapaa Bay.

Onderweg komen we terecht in een groep van honderden
"Melon Headed Whales". We beslissen de snelheid uit de
boot te halen en in het water te springen met onze
snorkels. Haike gaat eerst, terwijl de kinderen zich
klaarmaken en ik alles in de gaten hou van op de boot. Het
duurt één seconde voor Haike terug boven komt en roept dat
het buitengewoon is. De kinderen springen erin en zien het
ook. Na tien minuten komt Haike me aflossen achter het
roer en kan ik ook het water in. Vanaf het eerste moment
dat je in het water zit en ziet wat er allemaal onder en
naast je gebeurt, weet je dat dit uniek is. Het is
helemaal niet angstaanjagend. Je kijkt naar het mooiste
spektakel ever. Honderden dolphin whales zwemmen rond je.
En ze komen tot twee meter van je zwemmen. Ze vinden het
leuk om te zien dat ook mensen in groepjes van vier
zwemmen. Net als zijzelf. Goh, en wat je hoort! Het gepiep
van die honderden dolfijnen die met elkaar communiceren.
Je vraagt je af wat ze over je te vertellen hebben. Het is
werkelijk onbeschrijflijk en onklopbaar. We kregen er maar
geen genoeg van. De tranen stonden in onze ogen, klaar om
een duikbril te laten vollopen. Een uur lang wisselen we
elkaar af om te zwemmen tussen al die dolfijnen. We hebben
1 minuut met ons waterproof fototoestel kunnen filmen. De
mooiste minuut tv die ik ooit gemaakt heb.

Als we na een uur beslissen verder te varen, blijven de
dolfijnen ons nog lang volgen. We draaien een nieuwe baai
in, Hakapaa Bay, waar geen andere ziel te bespeuren is.
Helemaal alleen liggen we hier. Aan de kant staat een
verlaten huis. A Small Nest is omgeven door groene bergen.
We eten kip met frietjes van broodfruit. En allemaal zijn
we nog diep onder de indruk van wat we vandaag hebben
mogen meemaken. Zelfs de kleinste, onze Flor, vatte het
nog eens mooi samen tijdens het eten: "Ik ga vandaag nooit
van mijn leven vergeten".

Perfect day.

Nuku Hiva

Zondag 16 mei 2010 – Dag 296 – Nuku Hiva, Hakatea (Daniëls
Bay)

's Morgens verlaten we de baai Taiohae en varen een uurtje
verder naar Hakatea, beter bekend als Daniëls Bay. De baai
is genoemd naar Kremont Teiketohe de Daniel (aka Daniel)
die hier gewoond heeft en vele jaren de cruisers
verwelkomde. Hij is zes of zeven jaar geleden gestorven.
Een van z'n nakomelingen, Tanguy woont er nu en doet zijn
best om even sympathiek te zijn. Hier hebben opnames
plaatsgevonden voor Survivor (de Amerikaanse 'Expeditie
Robinson).

Het is een mooie maar het is er druk. Wanneer we arriveren
liggen er een twintigtal boten, waarvan de meesten wachten
om dinsdag naar Taiohae af te zakken omdat er dan diesel
beschikbaar zou zijn, en die hebben we allemaal nodig om
de volgende etappe, de Tuamotu's, door te komen.

We ontmoeten de Canadese familie van de Tyee en wat later
hangt Sepke achter hun dinghy op een wakeboard. De jongens
spelen ondertussen voetbal en frisbee met de crew van de
Tahina op het strand en wij krijgen bezoek van Sammy en
Mike van de Quartermoon, die we voor het eerst terug
ontmoeten sinds de Galapagos.

's Avonds maken de mannen van de Bubbles een groot
kampvuur op het strand. Ze nodigen alle boten die in de
baai geankerd liggen uit om krab te komen eten. Ze hebben
er een tiental gevangen en koken ze in een grote pot op
het vuur. Breadfruit, een grote vrucht die aan de bomen
groeit, wordt ook klaargemaakt in het vuur en smaakt naar
aardappelen en kastanje.

Sepke leert van de locals hoe ze zo'n krab moet doden en
prepareren om klaar te maken, terwijl Haike aan de praat
geraakt met een Poolse vrouw, Asia, die solo non stop rond
de wereld is gezeild, en het nu met haar man nog eens over
doet om te zien wat ze allemaal gemist heeft in het
passeren.

Wat later is het tijd om het feestje te verlaten. Haike
heeft de Poolse vrouw mateloos geschoffeerd door haar te
zeggen dat ze wellicht de oudste vrouw is die ooit non
stop rond de wereld gevaren is. 's Anderendaags, tijdens
een zwempartij onder de waterval, zien we Asia in haar
bikini en schatten haar maximum 45 jaar.

Maandag 17 mei 2010 – Dag 297 - Nuku Hiva, Hakatea
(Daniëls Bay) en Taiohae

We staan om 6 uur op om naar de waterval te stappen met de
crew van de Tahina, de Elena en een halve crew (Sammy) van
de Quartermoon. Haar man, Mike, was bij het kampvuur iets
te enthousiast in de rum gevlogen en is om vier uur wakker
geworden in zijn dinghy'tje dat achter zijn boot hing.

De wandeling is een bijzonder mooie en een stevige. 2 Uur
heen en twee uur terug. De omgeving bij de waterval is
adembenemend. We zwemmen met z'n allen in het natuurlijk
zwembad dat de waterval uitgehouwen heeft, we laten de
kleine kreeftjes aan onze voeten en we genieten van ons
ijskoud zoetwaterbad. 's Anderendaags horen we dat
begeleide groepen naar die waterval allemaal een helm
moeten dragen en er niet mogen zwemmen. Er vallen
blijkbaar geregeld stenen naar beneden en er zou een
agressieve aal tussen de rotsen leven. Gelukkig hebben wij
er niks van gemerkt toen we ooh's en aah's uitriepen bij
het zwemmen in die natuurlijke kathedraal.

Onderweg tijdens het wandelen vertelt Frank van de Tahina
uitgebreid en enthousiast over al zijn bezigheden. Hij
heeft een bijzonder populaire website over alles wat er op
Google Earth te ontdekken is, hij maakt met zijn vlieger
luchtfoto's en laat die ook op Google Earth zetten, hij
maakt prachtige 360 graden foto's voor op zijn blog
(www.tahinaexpedition.com/blog), hij maakt prachtige
onderwaterbeelden met zijn onderwaterrobot, enz, …
Boeiende en ondernemende man.

In de late namiddag varen we terug naar Taiohae om er
benzine voor de Moo en diesel voor de Nest te tanken. Aan
de kade kijken we naar de vissers die er hun gigantische
tonijnen kuisen en hoe de haaien (black tip reef sharks)
er aan de kant hun visafval komen opschrokken.

Bij zonsondergang komt er een grote mantarog aan de
spiegel van onze boot spelen. In alle commotie vergeten we
er foto's van te nemen.

Dinsdag 18 mei 2010 – Dag 298 – Nuku Hiva, Taiohae en
Anaho Bay

's Morgens helpen we de Elena met het aanleggen aan de
kade om te kunnen tanken. Er is maar beperkte tijd tussen
het vertrek van het tankschip en de aankomst van het
bevoorradingsschip Aranui en het moet hoog water zijn om
er aan de kade aan te leggen. Ze gooien eerst hun anker en
varen dan achteruit naar de kade om de kont aan te meren.
Er staat wat deining en dat maakt het mooi om te zien, hoe
de gele Elena tijdens het tanken aan de achtertrossen
trekt en op en neer beweegt.

Nadien gaan Haïke en ik ons uitklaren (uit Nuku Hiva) bij
de Gendarmerie. Dat gaat als volgt. Je wacht tot het je
beurt is. Dan zeg je de naam van je schip. Dat moeten ze
dan in een lijst gaan zoeken en vervolgens zetten ze er
een puntje in potlood naast. Ja, zeg. Dat ze er dan een
stempel naastzetten. Dan heb je minder het gevoel dat je
volledig je tijd zit te verdoen.

Nog wat inkopen gedaan in de gruwelijk dure supermarktjes.
We merken dat we al een hele tijd geen "luxeproducten"
meer kopen, en ze ook niet echt missen. Wat vlees voor in
ons vriesvakje, wat aardappelen, een paar blikken ravioli
en zes stokbroden en we zijn al zot content (en 100 euro
kwijt).

's Middags trakteren Adam en Leonie ons op de lunch in een
plaatselijk restaurantje met een travestiet als
dienstertje. Onze wegen scheiden zich wellicht de volgende
twee weken en het was bijzonder fijn om nog eens gezellig
samen te eten en uitgebreid te babbelen. De Elena vaart
wellicht eerst tegen de wind in naar Ua Huka, wat we niet
echt zagen zitten, alvorens naar de Tuamotu's af te
zakken, en wij wilden graag nog de noordelijke baai van
Nuku Hiva, Anaho Bay, doen. De kans is groot dat onze
wegen elkaar snel terug kruisen in de Tuamotu's, en
ondertussen houden we met elkaar contact via de
satelliettelefoon.

Na de lunch vertrekken we naar Anaho Bay. Een schitterende
zeiltocht van 20 mijl, langs de oostkust van Nuku Hiva. Er
komt een grote school dolphin whales naast onze boot
zwemmen (Pygmy Orka's). Die hadden we nog nooit gezien en
ze blijven erg lang kriskras rond de boot zwemmen. Als ze
verdwenen zijn hebben we ook nog eens beet. Er wordt
ontzettend hard aan de lijn getrokken en de ontgoocheling
is dan ook groot als we een toegetakeld en half aasje
binnenhalen.

Anaho Bay is prachtig. Volledig omgeven door groene
bergen, het water is er vlak en je moet goed uitkijken
terwijl je in het zand tussen het koraal probeert te
ankeren. De Renova had onderweg hierheen meer geluk met
het vissen en ze verwelkomen ons met een kilo Mahi Mahi
(dorade). De kinderen zijn blij dat ze hier hun
speelkameraadjes van de Kamaya opnieuw ontmoeten.

Woensdag 19 mei 2010 – Dag 299 – Nuku Hiva, Anaho Bay

's Ochtends ontdekken we het strand van Anaho Bay. Er ligt
een waterslang die rechtstreeks van een bron in de bergen
komt en we vullen al onze watertanks tjokvol heerlijk
drinkwater. Terwijl de kinderen met hun vriendjes Kay en
Maya (van de Kamaya) een groot zandkasteel maken, praten
wij met de Nederlander Paul van de Nije Faam. Hij vertelt
hoe hij zijn vriendin Mariette ontmoet heeft. Hij heeft in
het maandblad Zeilen een advertentie gezet: "Zeiler zoekt
zeemeermin om wereld mee rond te varen". Ze zijn intussen
al vijf jaar onderweg.

We gaan snorkelen langs het prachtige koraal hier, we
plukken oesters (perfect eetbaar en de locals lusten ze
niet), we nodigen de andere boten uit voor een barbecue op
het strand en sprokkelen hout. John van de Renova, een
Canadese survivalexpert, leert de kinderen hoe ze vuur
moeten maken zonder aansteker noch lucifers. We roosteren
hamburgers en Mahi Mahi terwijl Fergis en Kate van de
Ierse boot Pilades voor de muziek zorgen: live Ierse
muziek op de accordeon. We praten met de local Leopold,
die hier woont en blij is eens geen Engels maar Frans te
kunnen spreken. We sluiten de avond af terwijl de kids
marshmallows op een stokje roosteren boven het smeulend
vuur en Fergis a capella een traditioneel Iers lied zingt.

Donderdag 20 mei 2010 – Dag 300 – Nuku Hiva, Anaho Bay

Om 8u staan we op het strand om samen met de crew van de
Renova en Kamaya een stevige wandeling in te zetten naar
het dorp Atiheu aan de andere kant van de berg. 't Is een
pittige kuitenbijter, Sepke verstuikt stevig haar dikke
teen en Flor moet met spelletjes gemotiveerd worden om de
berg op te geraken. Om 10u30 plunderen we alle Fanta van
het winkeltje in Atiheu en drinken we een koffie in de
tuin van een sympathiek madamke. Ze is vis aan het drogen
en neemt de kinderen mee naar een riviertje in haar
achtertuin om de grote aal te tonen die er woont en haar
visafval gretig opeet.

We gaan met z'n allen eten in het beste restaurant van
Nuku Hiva, Chez Yvonne. We eten gegrilde vis,
garnaalbeignets, varkensvlees in rumsaus en geitenvlees in
coco en curry. Verrukkelijk.

Na de lunch stappen we verder naar de archeologische site
waar een paar oude tiki's (typische Polynesische beeldjes)
waken. We blijven niet te lang want we weten dat er ons
een pittige wandeling terug wacht.

En dan maken we een foutje. Aan de voet van de berg
geraken we aan de praat met een lokaal gezin en Haike
ruilt een mooi blauw kleedje voor wat fruit. Opeens staan
we daar, aan de voet van die berg, met een bijna even hoge
berg fruit en een stronk bananen. Het was nog niet
moeilijk genoeg. We sleuren alles de berg over en houden
tussenposes onder elke mangoboom onderweg, waar we ook een
tiental van konden plukken.

Eenmaal terug in de baai geraken we aan de praat met
Stelliu omdat ik uitgeput naast hem neer ga zitten met de
tros bananen. Pompelmoezen willen we nog. Of hij niet
wilt ruilen voor een witte broek voor een vrouw. Hij kijkt
wat vreemd in de verte en stamelt iets. Ook geen interesse
in andere dingen die we hebben. Maar hij heeft wel
pompelmoezen. Voor een fles wijn alleen, zegt hij. We
krijgen van hem 13 pompelmoezen en nog eens 5 mango's voor
een fles witte wijn. Terwijl we ze staan te plukken, ruik
ik de hele tijd iets dat ik er maar niet kan thuisbrengen.
Tot ik merk dat ik tussen planten marihuana sta. Ineens is
het stamelen en in de verte staren van Stelliu verklaard.

Met een dinghy vol fruit (een stronk met 70 bananen, 30
mango's, 13 pompelmoezen, 2 breadfruits, 10 granaatappels
en een kokosnoot) varen we naar onze Nest en ontdekken we
dat de Quartermoon (Sammy & Mike) en Fine Gold (Leisha &
Greg) ook toegekomen zijn. Of we geen Mahi Mahi willen
komen eten vanavond. Ze hebben een kanjer gevangen
onderweg en leggen hem straks op de barbecue. Wat een
heerlijke en rijkelijke overvloed allemaal om onze 300
dagen onderweg te vieren.

Vrijdag 21 mei 2010 – Dag 301 – Nuku Hiva, Anaho Bay

Vandaag is het werkdag. Haïke en Sepke gaan de was doen
aan de kant, in de overvloed aan fris zoet bronwater, Ward
en Flor doen schoolwerk, de volgende etappe naar de
Tuamotu's wordt verder voorbereid en we proberen de blog
gepost te krijgen via de satelliettelefoon.
Straks nog eens gaan snorkelen. Er is hier een "cleaning
station" van mantaroggen, wat wil zeggen dat ze naar hier
komen om zich te laten kuisen door andere vissen. Terwijl
ze door hun carwash gaan, kan je ernaast snorkelen…

Als we een deftig weerbericht krijgen, zeilen we morgen of
overmorgen naar de Tuamotu's. Een oversteekje van drie
dagen naar een navigatiegebied voor gevorderden.

Foto’s Markiezen

14 en 15 mei op de Markiezen – Nuku Hiva

Het is eigenlijk niet zo makkelijk om te beschrijven hoe ze zijn, de Markiezen. Elk van de eilanden maakt een eigen, sterke persoonlijke indruk. Het is alsof je mensen herinnert aan hun handdruk. Hier zijn ze stuk voor stuk stevige maar verschillende handdrukken.

Nuku Hiva hebben we ontmoet  bij het binnenvaren van Taiohae Bay, na een nacht varen. Je komt er binnen tussen de twee rotsen, onbewoonde eilanden eigenlijk, Les Sentinelles. Net toen we ertussen voeren hadden we een marlijn aan de haak, die door het teveel aan indrukken voor ons wist te ontsnappen. De baai zelf is een gigantisch hoefijzer, omringd door diepgroene hoge bergen. Hier en daar stijgt rook op uit het groen, er staan wat huisjes rond de baai, de hoge kliffen houden wat wolken vast, palmbomen staan er tussen bananen-,  mango- en limoenbomen.  Vruchtbaar, zoals al die andere eilanden hier.

De mensen zijn er groot en bruin, bijzonder vriendelijk maar niet echt moeders mooiste.  Je kan zien dat ze hier geen honger lijden.  Net als het land zien de vrouwen er ook geweldig vruchtbaar uit met hun fort van een lijf en brede heupen. Arm zijn ze hier ook niet. Veel is gesubsidieerd vanuit Frankrijk, er is een hoge levensstandaard, hun overvloed aan groenten en fruit verkopen ze geweldig duur aan de toeristen. 95% van de bevolking rijdt hier rond in een nieuwe Toyota Hillux.  Frankrijk laat hen allemaal meegenieten van hun onderwijssysteem en iedereen heeft hier recht op gratis gezondheidszorg.

En als er een X-factor bestaat voor eilanden, dan hebben de Markiezen die. Het is een “je-ne-sais-quoi”, iets “hier zou ik kunnen blijven”, iets “ik snap Brel wel”.  Die gedachte gaat ook even snel weer weg als ze gekomen is, als je jezelf afvraagt wat je zou missen als je hier zou stoppen.

Marquesas 8 tot 13 mei 2010

Een mens zou nog in een stress schieten omdat hij de blog
niet kan bijhouden. Veel te beleven in het paradijs, dus
vandaar wat vertraging en oprechte dank voor uw geduld.

Hana Moe Noa - Tahuata

Nog wat de was en de plas gedaan en 's morgens zijn we van
Hiva Oa naar Tahuata gezeild. We hebben sinds onze
aankomst in Hiva Oa nieuwe vrienden gemaakt, John en Naomi
uit Canada, die met de Renova zeilen.
(www.svrenova.blogspot.com) en we varen met hen naar de
volgende stop. Bijzonder leuke mensen: hij is in hart en
nieren avonturier, zij is half Japans, half Canadees en
doet ons denken aan Pocahontas. We ankeren twee uur later
in een wonderbaarlijk baaitje, Hana Moe Noa. Er staat een
verlaten huis op het strand en erachter vinden we limoen-,
pomelo- en mangobomen. Zomaar voor het rapen. En gisteren
hadden we nog maar twee gigantische trossen bananen cadeau
gekregen, dus onze boot werd helemaal omgetoverd in een
fruitschip. Overheerlijke overvloed. En dat voor het eerst
sinds we negen maand geleden onze thuis verlieten.
Het komt dicht bij het aards paradijs. Het snorkelen is er
fantastisch, het water helder blauw, een uitgestrekt wit
strand, ondergaande zon met groene flash, alle andere
boten waren jonge en leuke mensen, ... De kinderen leren
Amerikaanse leeftijdsgenootjes kennen en spelen uren
tesamen, er wordt 's avonds een kampvuur gemaakt op het
strand, we gaan op de Elena een geweldig lekkere lasagna
eten, ...
Haike heeft hier haar mooiste moederdag ooit gehad, zei ze
zelf. We hebben haar geweldig in de watten gelegd. Ah.
Zoveel moois gecondenseerd op 1 plaats. Waarom zou je hier
weg willen?

Vaitahu - Resolution Bay - Tahuata

Wel, omdat er een baai verder een dorpje is, en dat wil je
na een paar dagen later ook wel eens gezien hebben. Het
kerkje bezocht, een paar stokbroden gekocht, het
plaatselijk museum van 3m op 3m bezocht, enzovoort,
enzovoort.... Een paar uur later hebben we er alles
gezien, en beslissen we om terug te gaan naar ons aards
paradijs, Hana Moe Noa, waar de kinderen nog wat kunnen
spelen met hun nieuwe vriendjes, en de volwassenen kunnen
proeven van onze zelfgemaakte limoencocktail (van de
versgeraapte limoenen daar) op het strand.

Hanamenu Bay - Hiva Oa

's Ochtends vroeg halen we het anker op en varen naar de
noordkant van Hiva Oa, naar Hanamenu Bay. We vertrekken er
samen met de Renova en de Elena, en we krijgen van een
motorjacht dat er ligt en net een gigantische tonijn heeft
gevangen, een paar kilo tonijn mee. Wanneer we in
Hanamenu Bay aankomen, staat veel deining in de baai, dus
het is spannend om met de dinghy, de Moo, op het strand te
landen. Ondertussen ligt A Small Nest wild aan z'n anker
te trekken. Achter een verlaten huis ontdekken we een
waterval, met een poel of meer een zwembad errond. Ijskoud
maar heerlijk zwemmen in zoet water. Weer paradijselijke
omgeving, met limoen-, mango en kokosbomen. We worden
opnieuw overspoeld met zout water als we met de dinghy
door de branding beuken. De Moo was bij momenten een
duikboot en na een grote golf was het even tellen of de
kinderen er nog allemaal waren. We beslissen om dezelfde
dag toch nog een baai verder te varen. Wij moeten immers
dringend een tape'je verzonden krijgen en in Hanamenu is
er geen weg naar Atuona, de hoofdplaats van Hiva Oa, waar
het postkantoor is.

Hanaiapa - Hiva Oa

Acht mijl verder varen we Hanaiapa binnen. Impressionante
baai waar ook mensen wonen en een weg is naar Atuona, de
hoofdplaats van Hiva Oa. 's Avonds is het een gezellige
bende bij ons, want John en Naomi en de Elenacrew komen
allemaal aperitieven. Met verse sushi en sashimi van de
tonijn die we die ochtend gekregen hebben. De aperitief
mond uit in een avondmaal, want we hebben zoveel tonijn
dat we ze roosteren op de grill, en wat rijst koken. Als
dessert bananan op de BBQ, geflambeerd met rum. Alles
spoelen we weg met (te) veel witte wijn en we lachen ons
hoofd eraf (laughing your head off). Het is geweldig
genieten, met vrienden in het paradijs.
's Morgens om 6u op om een lift te vinden naar Atuona om
het pakje te posten. In het dorpje is iedereen al
vertrokken met de auto, en degene die er nog zijn, zijn
niet echt behulpzaam. Je kan een taxi bellen om naar
Atuona te geraken, maar hier kan je geen telefoonkaarten
krijgen voor de publieke telefooncel, en die taxi kost
minstens 150 dollar, enkele rit. Anderen vragen rum, en
willen me dan wel uitleggen hoe je er geraakt. We hadden
gehoord dat er hier ergens een Belgische woont, dus ging
ik naar haar op zoek. Haar na 3 kilometer stappen
gevonden. Nadine woont hier al 28 jaar, en is sindsdien
nog maar 1 keer terug naar België gegaan. Ze leeft hier in
een huisje van vier op vijf, samen met haar Franse man,
Jean. Die gaat over een uur naar de stad, en ik mag
meerijden. Ondertussen hebben we een leuke babbel over hoe
ze hier leeft, wat haar kinderen doen, over België, over
missen en vooral over niet-missen. Tijdens de rit naar
Atuona vertelt Jean honderduit over zijn leven hier. Hij
is Tapas-kunstenaar (hij maakt beschilderde stoffen uit
boomschors). Om 10 uur waren we in het dorp, om 12 uur
reed Jean terug. Tijdens de twee uur heb ik het paketje
gepost, het Brel museum bezocht, brie en stokbrood gekocht
en stiekem een cheeseburger met frietjes gegeten in Snack
Make Make. Tijdens de namiddag bezoeken we de "Yachtclub
of Hanaiapa" van William. William is bijzonder fier op het
register dat hij bijhoudt met alle boten in die hier
passeren. Het zijn er een dertig per jaar. En wij zijn
fier dat we onze naam in zijn boek kunnen zetten. We
worden nog eens beloond met pomelo's, een kokosnoot, een
mango, een papaya en een tak pili pili. Ons fruitnet staat
op springen. 's Avonds worden we ditmaal uitgenodigd op de
Renova (bij John en Pocahontas) om hamburgers te eten.
Terwijl we daar gezellig zitten, merken we plots dat hun
anker losgekomen is. Ze hingen gelukkig nog aan hun
hekanker (tweede anker, achteraan). We helpen bij het
uitzetten van een reserveanker en 's morgens bij
zonsopkomst duiken we samen zijn anker op. Snel naar de
kant om te gaan douchen en om erna te vertrekken naar Nuku
Hiva (een tocht van een tiental uur, en we willen graag in
daglicht aankomen, dus moeten we snel zijn).
Duikuiitrusting gewassen en uitgespoeld, alles aan boord
gehesen, klaar om ons anker op te trekken en wat blijkt:
ons hekanker zit muurvast. Terug het water in. John komt
ons ditmaal assisteren met zijn duikuitrusting. Een half
uur later is het kluwen losgemaakt, en ook ons hoofdanker
van tussen de rotsen gelost. We besluiten dat
duikuitrusting hebben een must is op een boot. Na heel het
gedoe is het plots te laat om nog te vertrekken naar Nuku
Hiva. We beslissen om laat deze namiddag te vertrekken, de
nacht door te zeilen en bij zonsopkomst Nuku Hiva binnen
te varen. Het geeft ons tijd om nog eens drinkwater bij te
vullen (uit een kraantje aan de kant komt perfect helder
en goed drinkwater, rechtstreeks uit een bron op de berg),
de was te doen, de transmissieolie van de motor te
verversen, en andere klusjes die nog op zich lieten
wachten.
Morgenvroeg dus in Nuku Hiva. Waar er snel internet
schijnt te zijn. We zullen nog eens wat fotootjes kunnen
posten. So long!

7 mei 2010 – Dag 287 – Hiva Oa

Heel vroeg opstaan, want we (Sepke en ik) gaan paardrijden en Haïke en de jongens gaan naar het stadje.

Sepke op Toco Au of ‘Westenwind’

Het paardrijden was fenomenaal. Door de bossen, over bergen en dalen. Adembenemende vergezichten, steile hellingen naar beneden en steile hellingen naar boven. Sepke en ik reden elk op een hengst. Adam van de Elena was ook mee, op een ruin en de gids. Met ons gevieren twee uur en half door de natuur. Af en toe stoppen om een mango uit een boom te plukken en op te eten. Fantastische tocht.

Haike en de jongens bezochten ondertussen nog het Brel museum, deden nog wat inkopen en vlooiden ons avondprogramma uit.

‘s Avonds zijn we met een hoop andere jachten van de baai naar de sportzaal getrokken, waar de plaatselijke miss-verkiezing plaats vond. De schoonste vrouwen van Hiva Oa en de omliggende eilanden namen het tegen elkaar op. De kans dat we nog iets horen van één van die meisjes is bijzonder klein, maar het was een geestige avond.

6 mei 2010 – Dag 286 – Hiva Oa

Was gedaan, beetje knutselen (papa aan de boot, kinderen origami), lekker eten gemaakt, beetje rondroeien, John en Naomi, de Canadezen van het jacht Renova uitgenodigd om te komen aperitieven, avondeten (heerlijk stokbrood met brie en rode wijn) en vroeg gaan slapen.

5 mei 2010 – Dag 285 – Hiva Oa, het eiland van Gauguin en Brel

Een pittige wandeling gemaakt, de berg op, naar het kerkhof van Atuona.  Op het kerkhof met fenomenaal zicht op zee, liggen Paul Gauguin en Jacques Brel hier voor eeuwig te genieten.

 

Paul Gauguin verliet op het einde van de 19de eeuw zijn thuisland Frankrijk omdat hij zijn schilderijen niet verkocht kreeg in Frankrijk en de critici niet van zijn stijl hielden. Maar een andere reden was omdat hij in nauwere schoentjes geraakte door zijn afwijkend seksueel gedrag. Hij had een passie voor 13 jarige meisjes en hij kreeg het aan de stok met het Franse gerecht en de katholieke kerk. Gauguin week uit naar Tahiti, en na wat omzwervingen belandde hij in 1901 in Atuona (Hiva Oa). Het eiland was eigendom van de katholieke kerk, en hij hield zich lang genoeg koest om het vertrouwen te winnen van die kerk. Hij mocht een huis bouwen naast de winkel waar hij zijn wijn kocht (om jonge meisjes zat te voeren). De oude vos verleerde zijn streken niet, noemde zijn huis "Maison du Jouir". De priesters en nonnen hadden er hun handen mee vol om de jonge meisjes uit zijn greep te houden, en werden daarom door Gauguin constant bespot. Hij heeft zelfs een pornografisch beeld gemaakt van de plaatselijke bisschop dat hij in zijn voortuin zette. Uiteindelijk slaagde hij er toch in om de ouders van een veertien jarig meisje om te kopen met een naaimachine, en de toestemming te krijgen om met het meisje samen te wonen. Lang heeft zijn lelijk liedje niet geduurd. In 1903 hebben ze hem dood op zijn bed gevonden. Tussen de pillen en de flessen wijn. Zijn huis is er niet meer, maar de winkel staat er nog steeds. Pas na zijn dood is Gauguin eigenlijk pas een zegen geweest voor de Markiezen: omdat hij nu geen meisjes maar toeristen lokt.

Jacques Brel was wel een zegen voor de Markiezen tijdens zijn verblijf hier. Hij was met zijn maitresse en verpleegster, Maddly Bamy, naar Hiva Oa gevaren, in zijn zeiljacht de Askoy (nu terug naar België gehaald voor restauratie door Wittewrongel). Hij heeft hier de laatste jaren van zijn leven doorgebracht, en maakte zich hier heel geliefd met zijn vliegtuig, de Jojo, dat hij van Bamy gekregen had. Hij vloog mensen van het ene eiland naar het andere, bracht de post rond, haalde medicijnen en voedsel op, enz. Om de lokale eilandbevolking wat uit haar isolement te halen, voerde Brel een projector aan en draaide films. Zijn bijnaam was hier 'l'homme avion'. Geregeld nam hij de locals mee in zijn vliegtuig, en naar het schijnt aperitiefde hij graag met zijn gasten tijdens het vliegen. In 1978 ging het steeds slechter met Brel (hij had longkanker) en werd hij op het vliegtuig naar Frankrijk gezet om in een Frans ziekenhuis opgenomen te worden. Hij zou niet meer levend terugkomen. Op 12 oktober werd zijn stoffelijk overschot teruggevlogen naar het eiland Hiva-Oa, waar hij werd begraven in de buurt van het graf van Gauguin.

De rest van de dag vullen we met ons dagelijks werk. Klusjes aan de boot, Haïke doet de was, we verwelkomen de Elena die hier aangekomen is, we aperitieven met de twee Japanners Hiroshi en Yuuki van het zeiljacht Yaima, en lachen ons samen een breuk. Bijzonder leuk volk, die Japanners. De kinderen horen we ook niet meer. Die zijn zich nu aan het verdiepen in origami, na de initiatie les van Yuuki.

4-05-2010 – Dag 284 – Hiva Oa

A Small Nest, tweede van links, voor anker in Taahuku Bay - Hiva Oa

We zijn in Frankrijk. Meer bepaald in het mooiste stuk van Frankrijk. Vanochtend naar de kant geroeid, een lange wandeling gemaakt naar het dorp Atuona, binnengestapt bij de Gendarmerie om ons in te klaren. Nog nooit zo vlot geholpen met de papierwinkel (in 20 minuten waren we helemaal klaar, een record). Dan wat rondgewandeld, twee winkels binnengestapt. En wonderbaarlijk te zien wat ze er allemaal hebben. Het is sinds Europa geleden dat we nog Brie of Camenbert konden kopen. We hebben chocoladebroodjes gekocht, en echte Franse baguetten. Nutella ligt hier ook gewoon in de rekken. En chips met paprika!!! Op onze terugweg stoppen we in Snack Make Make, en bestellen er vijf cheesburgers met frieten. Beestig lekker. Achter ons komen de twee Japanners zitten die we in Panama voor het eerst zagen. We geraken aan de klap, leuke mensen. Morgen spreken we er nog eens mee af. Teruggelift naar de ankerbaai, sneller een lift dan je een vis kan vangen. Leuke madam. Naar de boot, middagdutje doen, en daarna met de Moo terug naar de kant om de vuilniszakken te droppen van tijdens de oversteek, en met onze waterbidons om onze watervoorraad aan te vullen. Aan de kant is er een kraantje waar dat kan, en er is ook een douche in open lucht (een betonnen vierkant, waar je hoofd boven komt, met een waterleiding die nog wat hoger uitsteekt). Daar de beste douche ooit genomen. Wat babbelen met Canadezen, Noren en Australiërs die hier ook liggen. Terug naar de boot. Bezoek van een Zuidafrikaanse boot, De Merlin, met drie kinderen en waar we morgen mee afgesproken hebben om naar het kerkhof te gaan waar Brel en Gauguin liggen. Drukke dag, dus. En je voelt dat je conditie weg is, na zo’n oversteek. We waren allemaal op, ‘s avonds. Niet meer gewoon om te wandelen.

En natuurlijk nog even de blog overlopen en de reacties gelezen van tijdens de oversteek. Vaak hard moeten lachen met z’n allen. Echt geestig. Een paar kleine reacties terug:

@ Mathias: ik kan je verklappen dat ik al jaren een relatie heb met Stefan, om het verhaal voor All You Need is Love een beetje te doen kloppen.
@ Ilse: we hebben op je verjaardag voor je deur gestaan, maar er was niemand thuis.
@ Freek: we kunnen je melden dat we vannacht eens heerlijk doorgeslapen hebben, zoals thuis. Zonder ankerwacht te houden en zonder alarmen.

Hier ook de top 5 van de pronostiek:

5. Ewout (6 mei 17u09)
4. Belinda (4 mei 19u43)
3. Thomas Siffer (18 dagen en 22 uur = 4 mei 10u)
2. Oma Stellamans (3 mei 19u)
1. Hilde (3 mei 16u30), slechts een half uurtje ernaast.

Proficiat Hilde! Eeuwige roem en respect voor je nautisch en Nest inschattingsvermogen!

----------

Dagboek van de Grote Oversteek - Slot

Maandag 3 mei 2010 - Dag 19

Een dag die we wellicht nooit meer zullen vergeten. Na 18
dagen en 5 uur continu varen over de Stille Zuidzee liggen
we stil en raakt ons anker, Da Big M, de grond van de
sprookjesachtig mooie baai van Atuona, Taahuku Bay in Hiva
Oa. Een uur voor zonsondergang. Het is intens genieten, na
zo'n inspannende en soms heftige oversteek. Man, man, man.
We zijn tot in Frans Polynesië gezeild. Zo lang van
gedroomd, nu is het gebeurd. We hebben gedaan wat
Maghelaen vreemd genoeg nooit is gelukt: de Markiezen
vinden. Dat heb je als je geen recente kaarten meeneemt op
zeilreis.

Die laatste mijlen waren wondermooi. Zoals bij het
bereiken van elk nieuw land, vertelt Haïke de geschiedenis
en de cultuur aan de kinderen, buiten in de kuip. Elke
keer hangen ze aan haar lippen. Zijn ze geweldig
geïnteresseerd en vragen ze erop los. En dan doemen die
machtige vulkanische rotsen op, uit de wolken. Land! Land!
We zien het. Het zijn indrukwekkende eilanden. En alsof de
natuur een feestje geeft voor onze aankomst, komen er
tientallen dolfijnen rond de boot spelen en vliegen er
honderden vogels rond ons. Wat een ontvangst en apotheose.

Bijzonder groot is onze bewondering voor de oude
Polynesiërs, die de eilanden in de Stille Zuidzee zo'n
4000 jaar geleden ontdekt en veroverd hebben. Als iemand
aanspraak kan maken op de titel van het strafste nautische
volk ooit, dan zijn het niet de Vikings, de Spanjaarden,
de Portugesen of de Belgen (haha), maar dan zijn het de
Polynesiërs! Meesters in navigatie, van in de steentijd,
zonder metaal, het wiel, zonder kaarten, noch kompassen,
laat staan een radar of een gps. Met kano's! Tot niet zo
lang geleden laaiden de discussies over de herkomst van de
Polynesiers hoog op. Thor Heyerdahl, die hier een tijd op
het eiland (Fatu Hiva) gewoond heeft, hield aan de
hypothese dat ze van Zuid Amerika, met de wind mee, in hun
kano's tot in de Markiezen waren gevaren. Vandaar ook zijn
vlottentocht van Peru naar Tahiti op zijn bekende Kon
Tiki. Om dat te bewijzen. Hoe mooi zijn bedoeling en
inspanning ook, hij zat er toch naast, den Thor. De
Polynesiërs waren slimmer dan dat. Die gingen niet met de
wind mee, maar vaarden tegen de wind op. Omdat, als ze
geen land ontdekten na lange periode, en hun eten en
drinken bijna op raakte, zich gewoon konden omkeren en op
de makkelijke manier (met de wind mee) terug naar huis
konden varen. Zo ontdekten ze vanuit Melanesie en Fiji,
Samoa en Tonga. Van daar ontdekten ze de Markiezen en
zakten dan terug af naar Tahiti, Hawaii, Paaseiland en
tenslotte Nieuw Zeeland.

Hun boten waren een soort kruising tussen een kano en een
catamaran en ze konden er scherp tegen de wind mee varen,
tegen de stromen in. En ze brachten alles met zich mee.
Vrouw, kinderen, varkens, honden en heel de reutemeteut.
Ze hebben de eilanden ook niet per toeval ontdekt, zoals
Heyerdahl zou beweren. Neen, hun ontdekkingstochten waren
goed voorbereid en bewust. Ze konden zich bijzonder goed
oriënteren op de sterren, de zon, de maan, de golven, de
wolken, de wind. Om terug te keren naar hun
thuis-eilanden, zochten ze de sterrenhemel van het eiland
terug. Nu zouden we zeggen dat ze dezelfde breedtegraad
opzoeken. Ze zochten de ster die boven hun eiland hing (bv
Tahiti lag onder het zuiderkruis). Eenmaal op die
breedtegraad voeren ze gewoon terug, tot ze weer thuis
waren, zonder ooit precies hun lengtegraad te moeten weten
(want ze hadden geduld). Verder gebruikten ze de zon en de
maan. Gedurende de rest van de dag gingen ze af op de
richting van de golven en de wind. En zelfs wolken
gebruikten ze. Die hangen in dikke pakken boven de
eilanden. En ook vogels natuurlijk, zoals de fregatvogels,
die elke avond weer huiswaarts keren, na een dagje vissen
op zee. Dat zagen wij ook. Eenmaal je dichter dan 20 mijl
van een eiland bent, begin je ze te zien. Ook de
verandering van de golven in de buurt van eilanden gaven
de Polynesiërs info over hoe ver ze nog van land
verwijderd waren. Straf. Heel straf.

Maar goed. Wij hebben het dus ook gevonden. Met andere
middelen weliswaar.

Wat de Polynesiërs wellicht niet deden als ze nieuw land
ontdekten, is een goeie pint drinken. Leve de vooruitgang!
Santé!

Dagboek van de Grote Oversteek - Deel VIII

Vrijdag 30 april 2010 - Dag 16

Tijdens de nacht geen oog dichtgedaan. We hadden de rode
spi laten staan, en de wind is iets beginnen aantrekken.
Meestal vier, maar vaak een vijf beaufort. Teveel
eigenlijk, maar we hadden ook geen zin om het rode gevaar
naar beneden te halen in het donker. Small Nest vloog
vooruit, af en toe een surf van de golven aan
topsnelheden. En dan slaap je dus niet. Standby achter het
roer, om in te grijpen als het fout dreigt te gaan. Om zes
uur, bij het opkomen van de zon hebben we de spi in vlagen
van 20 knopen kunnen binnenhalen. Wat een opluchting toen
we ons tasje koffie konden drinken onder het gewone
grootzeil en de genua. De rest van de dag veel dutjes
gedaan. We zijn trouwens de laatste 500 mijl ingegaan.
Sepke heeft vandaag gevist. Met het superaasje want
vanavond zijn we door onze visvoorraad heen. Later op de
dag hebben we kanjer aan de lijn. De lijn met breeksterkte
van 80 kilo snapt! Weg superaasje! Argh!
De kinderen hielden zich in de namiddag verder bezig met
het maken van een musical voorstelling, die we tijdens de
aperitief te zien kregen. Bijzonder geestig.
We eten onze laatste tonijnfilets op bij de ondergaande
zon. Geen spi, vannacht, wel slapen.

Zaterdag 1 mei 2010 - Dag 17

We kunnen ons niet meer herinneren wanneer we laatst een
ander schip hebben gezien. Wellicht twee weken geleden. En
we hebben ook nog geen enkele dolfijn of een walvis
gezien. Niks. Af en toe een vogel, en veel vliegende
vissen. Da's al. Er komt een mailtje binnen van een
Amerikaanse vriend, Frank van de Tahina, die een duizend
mijl achter ons vaart. Hij schrijft: "We've seen a
horrifying number of Japanese fishing vessels. Seven of
them going around in a grid pattern. Some of them have
names like Seiwa Maru No. 78 and are 197 feet in length.
We came within a mile of three of them! Here they are 7000
miles from home, and fishing all over the place. It makes
you stop and think just how many of them are out here
catching ALL the fish?! Did you see any of them?". Het
verklaart meteen ook dat alle collega-zeilers klagen
weinig of niks te vangen tijdens hun oversteek. Terwijl in
de reisverslagen van zeilers van de voorbije jaren staat
dat het makkelijk vissen is in de Pacific. De volgende
generatie wereldzeilers zal niet veel vis meer zien. Ik
vraag me af wat erger is: de mens die de zee aan het
leegvissen is, of de mens die laat begaan dat de zee wordt
leeggevist.
Het zal geen verrassing zijn dat we vandaag ook niks
gevangen hebben. We eten restjes. Al het 'verse' eten is
op. Vanaf nu is het blik. Tenzij we alsnog iets vangen,
natuurlijk.

Zondag 2 mei 2010 - Dag 18

Tijdens de nacht passeren we een vissersboot. Zo'n grote
Japanner. Het werkt geweldig op het humeur, en de wind
valt ook nog eens weg. Om 4u gaat de motor aan. Nog 250
mijl. We moeten in daglicht arriveren, dus slaan we aan
het rekenen. Misschien halen we maandagavond net voor
zonsondergang nog net, maar dan moet het vandaag terug wat
beginnen waaien. Anders vertragen we wat en komen we
dinsdagmorgen, bij zonsopgang aan. We zien wel. De enige
reden waarom we liever maandagavond willen aankomen is om
een goed stuk vlees te kunnen gaan eten. Een malse steak.
Of kip. Of ribbetjes. Of een hamburger met frieten. Ah!
Met een pintje. Nee, véél pintjes.
Ondertussen zullen we vandaag en morgen creatief zijn met
boontjes of erwtjes uit blik, tonijn of ham uit blik, een
ui en 4 eieren. Het aas hangt uit, maar dat is als gokken
op een jackpot die net leeggewonnen is.