Tussen Hemel en Hel – van Melbourne naar Adelaide

Donderdag 10 februari 2011

We laten Melbourne achter ons, draaien de ‘Great Ocean Road’ op en volgen één van de mooiste kustroutes ter wereld richting Adelaide. Normaal gezien overleef je deze route niet van de hitte als je geen airco en genoeg drinkwater mee hebt. In onze auto staat de verwarming op (het is buiten 18 graden) en de ruitenwissers piepen regelmatig over de voorruit.  La Nina lacht met ons.  Maar het moet gezegd: het is een mooie route en de sfeer is optimaal. We zien koala’s in de bomen boven ons maffen als we picknicken onderweg.

Het wordt allemaal beter in de namiddag. Het weer klaart op en de temperatuur stijgt. We stoppen in Cape Otway, een belachelijk klein gehucht, rijden nog een paar kilometer over een zandweg naar een camping die in ons ‘gratis-camping-boek’ beschreven staat. Het is warm als we de tent opzetten, de kinderen gaan even zwemmen in het riviertje en ondertussen beginnen we het avondeten (trio van pasta) te koken.  Zou kamperen dan toch nog leuk kunnen zijn?

Neen. Het begint te regenen als we aan het eten zijn. We passen met onze vijf stoeltjes net onder een tentzeiltje als iedereen een stukje van zichzelf laat natregenen. In het begin is het allemaal nog wel geestig. We gooien onze lege borden gewoon het gras op om moeder natuur de afwas te laten doen, en de jongens amuseren zich met dat tentzeiltje en vangen zoveel mogelijk drinkwater op. Ah ja, zouden we het weer tijdens het kamperen dan toch nog kunnen relativeren?

Neen. Twee uur later liggen we binnen in onze tent. ‘t Is te zeggen, vangen we de regen op die in de tent binnen drupt. ‘t Is te zeggen, binnen gutst. De vloer van de tent wordt één grote plas, want de tent is blijkbaar zo gebouwd dat de onderkant wél waterdicht is. En we zijn er zeker van dat we ze niet omgekeerd opgezet hebben. Uiteindelijk vinden we vrede met onze situatie. Het is niet koud, het tocht niet, het is alleen maar wat water. En daar leven we nu toch ruim anderhalf jaar heel dicht bij. Misschien is het kamperen wel veel leuker als er veel water in de buurt is?

Neen. Om 23u liggen we klaarwakker in onze tent. Het is net gestopt met regenen, maar een groep van 10 uitbundige jongeren heeft net besloten om verstoppertje te beginnen spelen omdat het gestopt is met regenen. Ik heb geen zin om mijn voeten nat te maken (er ligt een plas in de tent) om me met hen te gaan bemoeien en probeer zen-gewijs opnieuw de slaap te vatten.  Uit empirisch onderzoek blijkt dat zattemansverstoppertje drie uur duurt en onverstoorbaar is. Als ik koud krijg en ik mijn trui neem, ontdek ik dat die de helft van de plas in de tent heeft opgeslorpt. Ik ga in een traumatische shock en beslis nooit meer een woord te zeggen, behalve “boot”. Erger kan het toch niet worden?

Vrijdag 11 februari 2011

Neen. De ochtend brengt niet veel soelaas. We kunnen onmogelijk de tent opkramen want het giet bakken uit de lucht. Hozen in een tent in Australië, wie had dat ooit verwacht? We maken een constructie met twee extra tentzeilen om boven onze tent te spannen en zo het water buiten te houden. We stappen kletsnat in de auto en rijden een dorpje verder om wat aan toerisme te doen. Van de Great Ocean Road is nu helemaal niks te zien want de regen valt uit dikke mistwolken. Buiten de Great Ocean Road is hier geen reet te bezichtigen (buiten wandelingen natuurlijk).  We gaan eten in Apollo Bay. Fish & Chips.  Een positieve verademing in een goedkope foodcourt: het is lekker, het is binnen en je kan er drogen. Als we terug aan de tent komen, is het gestopt met regenen en zien we dat de constructie van de tentzeilen werkt. De groep jongeren is verdwenen. Sepke werkt haar Nederlands af en de jongens gaan op het strand spelen. Een straaltje zon, wat nieuwe moed, het leven ziet er plots terug wat draaglijker uit. Zou dit de ommekeer in ons kampeerbestaan betekenen?

Neen. Om 21 uur, net als we rustig willen gaan slapen, valt de regen opnieuw met bakken uit de lucht en zijn er drie ‘johnnybakken’ van auto’s met jongeren de camping opgereden. Ze hebben besloten dat ze het plaatsje naast het onze het leukste vinden. In mijn opnieuw opgekomen traumatische shock doe ik iets wat ik anders nooit doe: een slaappil nemen en hopen dat het morgen allemaal maar een slechte droom was.

Zaterdag 12 februari 2011

Het was geen slechte droom. Het was een nachtmerrie. Van het ergste soort. Ondanks die pil werd ik om 1 uur wakker van het gedreun van de bas uit de gepimpte johnnybak naast ons.  Ze lachen onze vraag of het wat stiller kan weg. Geen gsm-bereik hier, dus klikken bij de flikken kan ook al niet. Ze gaan nog wat luider tekeer. We liggen nog meer dan een uur wakker en beramen ondertussen onze wraak. Zou die zoet zijn?

En of! Bij het krieken van de dag kramen we onze tent op met het nodige luid gezang en geroep. Als toetje hebben we onze “wc-emmer” op hun kampeerplaatsje uitgegoten. Zo. Wraak onder het motto: “Op onze kop mogen ze pissen, maar als ze er nog eens een liedje bij gaan zingen…”

De rest van de dag rijden we blij gemutst onder een zonnige hemel verder. We stoppen langs de Great Ocean Road bij de 12 apostelen, Lord Ard Gorge, The Arch en de London Bridge.

‘s Avonds stoppen we in Narrawong. Een betaalcamping. Ons ga je in het weekend zo snel niet meer op een gratis camping zien. Dat trekt schorriemorrie als een wc-emmer vliegen.