Het westen van Tasmanië

Het westelijk deel van Tasmanië is het wilde en ruige stuk van het eiland. Op sommige plaatsen is nooit iemand geweest. Sommige stukken zijn onbereikbaar. Er staan hier bomen van duizenden jaren oud, diep in het regenwoud. Ondoordringbaar, ruw en wild. Het weer is dat ook. Op één dag passeren hier met gemak alle vier seizoenen. Het ene moment sta je lekker in de zon te genieten van een prachtig uitzicht, tien minuten later moet je ergens beschutting zoeken voor ijzige wind en hagelstenen of sneeuw.

Als je een paar honderd kilometer rijdt en je hebt zo’n knopje als wij, waar je de buitentemperatuur mee kan zien, dan zie je het onvoorspelbaar verspringen tussen 5 en 21°C. Eenentwintig graden. Dat is de warmste temperatuur die we hier in de Tasmaanse zomer hebben mogen noteren (buiten 1 keer 28°C, maar dat was in onze cottage met de verwarming op maximum om Haïke te ontdooien).

Dat ruige en wilde merk je ook aan de mensen. In heel Tasmanië valt het typisch Australische ‘mate’ of ‘darling’ sowieso al weg. In het westen van Tasmanië wordt dat bijna vervangen door ‘you f$*#ing bastard’ of als ze uitzonderlijk veel van zeg zouden zijn ‘you stupid son of a bitch, get out of my face or I’ll kill you with an axe or another thing that’s lying in the back of my ute’.

Queenstown, daar waren we dus gebleven. Omdat de plaatselijke Frank Deboosere ‘s nachts 5 graden voorspelde gaven we er de brui aan om die tent opnieuw op te zetten. Er is een limiet aan kou lijden in de zomer, en die hadden we bereikt. De onderhandelingstechnieken werden opgepoetst en we konden een flinke hap uit de prijs van een cottage afdingen (75 dollar per nacht voor ons 5 in plaats van 120). Wij blij en warm. Overdag deden we onze excursies en wandelingen, ‘s nachts sliepen we in een gammele, maar warme cottage.

We hadden er zelfs een televisietje, waar we live de verwoestingen konden volgen die Yasi aanrichtte in Queensland. En met dank aan Stanislas: ‘t is wel belangrijk te weten dat Queenstown,waar wij waren, niets te maken heeft met Queensland, en dat deze zowat 2000 kilometer uit elkaar liggen. Wij zaten veilig en ver van de cycloon. Het was opmerkelijk hoe goed die Australiërs voorbereid waren op die cycloon. Elke levende ziel was er of geëvacueerd, of ondergebracht in een refuge centrum, of uitgebreid ingelicht. Ze wisten precies waar de cycloon aan land ging komen, met welke kracht. Het werd de grootste en krachtigste cycloon die Australië aandeed (vergelijkbaar met Katrina in New Orleans) in het druk bewoonde gebied van Queensland. Er viel slechts 1 dode en er werden 3 kinderen geboren tijdens de storm. Onwaarschijnlijk.

Gelukkig was er dus ‘t een en ‘t ander te zien op tv want we hadden twee dagen onophoudelijke regen. De kinderen deden schoolwerk en wij lazen wat bij.

Tussen de regenvlagen door werd er gewandeld. Dat is de kernactiviteit voor een toerist in Tasmanië. Wandelen. De Ardennen is er niks tegenover, je ziet prachtige dingen, maar het blijft wel wandelen, en er zijn leukere dingen te verzinnen voor een kniepatiënt als mezelf.

We bezoeken het dorpje Strahan. Het is er doods vanwege het slechte weer. In het informatiecentrum staan drie mensen achter de balie. Ze waren zo hongerig naar toerist dat ze ons bijna verslonden. Ik werd niet goed van de mogelijkheden aan wandelingen die we daar kregen. We bezochten het houtbedrijf dat de Huon Pine verdeelt vanuit Strahan. Pim had het er reeds over in een van de reacties. Huon Pine is bijzonder hout. Het rot nooit, heeft prachtige nerfmotieven en heeft een bijzonder aangename geur. De bomen leven meer dan 2000 jaar, en beginnen zich pas voort te planten na 500 jaar. Enkel de omgevallen bomen worden verwerkt, de rest blijft onaangeroerd in de onbereikbare delen van het diepe regenwoud van Tasmanië. Houden zo.

We gaan voor de verandering nog wat wandelen. In de Henty Dunes, langs de Ocean Road, naar de Nelson Falls en nog eens drie wandelingen rond Frenchmans Cap.

We sliepen vier nachten in onze cottage en dan was het tijd om verder te gaan. De gordijnen vielen op de grond, de badkamerdeur sprong uit z’n hengsels en de kraan van de douche brak in stukken. Allemaal Yasi!

Next stop was Gowrie Park. Waar we nog een goedkopere indoor overnachting vonden. Een container met een vuurtje en zes bedden in. 60 dollar per nacht. Hier vielen geen gordijnen op de grond, noch sprongen er badkamerdeuren uit hengsels of ging een kraan stuk. Die waren er gewoonweg niet. Twee nachten sliepen we er. Overdag gingen we… wandelen.

We bezochten Sheffield met zijn muurschilderingen, Latrobe met zijn reuzeplatypus (reuzevogelbekdier). En we gingen naar Cradle Mountain om er in de gietende regen te gaan… wandelen. Enig lichtpunt waren de drie wombats die we in het wild zagen grazen. Haïke en de kinderen gingen nog een lange wandeling rond Dove Lake maken, maar mijn knie weigerde medewerking.

Tasmanië, het is mooi geweest. Letterlijk en figuurlijk. De wilde natuurpracht zal ons altijd bijblijven. Maar we zijn ook blij het koude regenweer voor de tropische droogte van het Australische vasteland in te wisselen, en niet meer te moeten zagen over het weer als een echte Belg…