Cocos Keeling, 30 augustus tot 7 september 2011

Het doet wat gek aan dat overal waar je komt, je steeds verbaasd kan zijn over de oneindige schoonheid. Ik begin het wat voorspelbaar te vinden dat ik elke keer als we ergens aankomen, een reden kan vinden om opnieuw enthousiast te worden, om iets mooier of straffer te vinden van waar we al ooit geweest zijn. Misschien is dat een of andere nieuwe psychologische afwijking. Een soort "exotische-eilanden-manie". Als het bestaat hebben we het alle vijf.

Dat ankerbaaitje hier in Cocos Keeling is onbeschrijfelijk. Dat ga ik dan ook niet proberen. Cocos Keeling is eigenlijk een groot atol met verschillende eilanden. Wij liggen geankerd aan Direction Island. Een paar mijl verder is Home Island, bewoond door een honderdtal Islamitische Maleisiërs, en helemaal aan de andere kant van het atol heb je West Island, voornamelijk bewoond door Australiërs. Direction Island, waar wij geankerd liggen, is helemaal onbewoond. Er zijn twee winkels in het Cocos atol. Eentje op Home Island, eentje op West Island. Het verschil is dat ze op West Island alcohol verkopen. Op Home Island is dat verboden. De politieagent die ons inklaart, vertelt ons dat hij nooit problemen heeft op Home Island, omdat er nooit alcohol gedronken wordt.

Het water in onze ankerbaai is glashelder. Er zwemmen grote black tip sharks onder en rond onze boot die ons verder met rust laten, en geregeld krijgen we bezoek van een familie dolfijnen in de baai. Ze vinden het leuk om tegen de dinghy te racen en samen te zwemmen. Aan het uiteinde van ons eilandje is er een leuke driftsnorkel, 'The Rip', vol vis en waar haaien op de grond in de stroming liggen te slapen.

We liggen hier met een achttal andere boten. We ontmoeten voor het eerst het jonge Nederlandse koppel Ben en Annemiek van de Blauwe Pinguin en de Zuidafrikaan Peter van Misty. Onze buddies van Go Beyond liggen hier ook, onze kinderen trekken veel op met de kinderen van Jangada en er zijn ook nog drie Duitse boten. Elke avond wordt er kampvuur gehouden op het strand, gebabbeld, gelachen en weerwolven gespeeld. Overdag wordt er petanque gespeeld, of worden er Olympische Spelen georganiseerd. Af en toe gaat er een dinghy in de pas vissen om de vangst nadien op de barbecue te grillen. Kokosnoten zijn er in overvloed.

Diesel, water en boodschappen halen is een hele onderneming. Daarvoor moet je naar Home Island, een half uur varen met de dinghy. De man die het pompstation open houdt, is zo betrouwbaar als de elektronica van een Alfa Romeo. Hij doet me twee opeenvolgende dagen terugkeren naar Home Island omdat hij geen zin heeft de pomp te openen. Twee keer zegt hij: "tomorrow, between 7 and 9". Veel werk is er niet op Home Island, en iedereen lijkt liever lui dan moe. Internetten kan je er voor 12 dollar per uur en in de winkel betaal je voor een paar blikken en wat bloem om brood te bakken meer dan 60 dollar. Alles moet hier per cargoschip aangevoerd worden, niks wordt hier zelf geproduceerd. Vreemd eilandje.

Twee keer per week arriveert er een ferry op ons onbewoond eilandje met locals en toeristen die eens van de twee andere eilanden willen. Perfecte gelegenheid voor onze kinderen om hun armbandenwinkeltje te openen. Na een dag verkopen slagen ze erin om hun investering in al hun materiaal terug te winnen. Ze vinden het fantastisch om ondertussen ook heel hun verhaal aan de klanten te doen.

Naast alle pret wordt er ook veel gewerkt. Terwijl ik aan de boot werk en alle voorbereidingen tref voor onze derde langste oversteek, geeft Haïke les aan de kinderen. Het is alsof ik tijdens het klussen naar een audioboek over de geschiedenis van het Romeinse Rijk luister.

En zo vliegt een week in het paradijs voorbij. De oversteek van de Indische Oceaan naar Rodrigues, nabij Mauritius (ten oosten van Madagascar) is er een van 2000 mijl. Na de oversteek van de Pacific (3000 mijl) en de oversteek van de Atlantic (2700 mijl), is dit de langste oversteek van onze wereldomzeiling. Twaalf tot veertien dagen op zee. Morgen, woensdag vertrekken we. Het belooft een heftige en natte tocht te worden, met golven tot 5 meter op de flank. Een zeilster die deze oversteek beschreef, zei: "She’s a right bitch of an ocean, but boy did we sail fast.”

Benieuwd of onze stoornis ook bipolair is, en van "exotische-eilanden-manie" kan omslaan in een "ellendige-oversteek-depressie".

So long!