Mauritius–1 tot 15 oktober

Ja, die blog. Het is me wat. We zijn ondertussen in La Réunion, hier ben ik in dikke ruzie gevallen met de havenkapitein van Saint Pierre, hebben we een prachtig eiland ontdekt en een heerlijke avond beleefd op de Noorse boot Empire. Maar dat is nu, en eerst moet nog veel verteld worden over Mauritius.

Er zijn veel goeie dingen en een paar minder goeie dingen te vertellen over Mauritius.

Dat het eiland zich goed weet te verkopen als vakantiebestemming, is zeker. Hier komen bijzonder veel pas gehuwde koppeltjes op huwelijksreis in dure hotels en resorts. Ver weg van het échte Mauritius, waar mensen van allerhande pluimages proberen samen te leven. Mauritius is OK, maar het zal nooit in onze top tien van mooiste eilanden geraken. De mensen die we er ontmoet hebben, wel.

Mauritius is een ovaalvormig eiland van 1865 vierkante kilometer. De Portugezen zijn de eerste Europeanen die het eiland eind de 16de eeuw ontdekten. Daarna namen de Nederlanders het over (en noemden het eiland naar de zoon van Willem van Oranje: Maurits van Nassau). Zij hebben zich hier niet echt voorbeeldig gedragen. Ze hebben het eiland zowat geplunderd: de bevolking voerden ze weg naar de Kaapkolonie, bijna alle ebbebomen hebben ze gekapt en roeiden de Dodo, een grote vreemde loopvogel, nagenoeg uit. Als er niets meer te rapen viel verlieten ze het eiland in 1710. Vijf jaar later kwamen de Fransen, het eiland veranderde van naam en werd ‘Ile de France’. Een kleine honderd jaar later kwamen dan weer de Engelsen, zij lieten de slaven vrij, maakten komaf met de piraten, deden iedereen links rijden, en veranderden de naam opnieuw in Mauritius. De bevolking mocht wel hun taal behouden, het Frans/Creools. Het is onder invloed van de Engelsen dat de bevolking van Mauritius zo divers werd. Nu is het een etnische melting pot van Indiërs (68%), Creolen (27%), Chinezen (3%), Fransen (3%) en Zuid-Afrikaanse expats (1%) die erin slagen een stabiele regering en economie te doen draaien.  Ze doen het niet slecht, blijkbaar.

Het kleine jachthaventje van Port Louis

Na een uurtje papierwerk, controles en paspoorten stempelen varen we het jachthaventje binnen van Port Louis. Nu ja, jachthaventje is al een groot woord. Het is gewoon een klein bassin met stenen kade. En het ligt tjokvol zeilboten.  Ook een etnische melting pot daar. Een boot of vier Noren, vier Duitse boten, twee Nederlandse boten, twee Zweedse boten, drie Amerikaanse boten, één Deense, één Braziliaanse, één Zwitserse, één Estse, één Zuid-Afrikaanse en één Belgisch Nestje. Allemaal passen we wonderbaarlijk in dat kleine bassin, in twee of drie rijen dik langs de kade. ‘t Is een gezellige bende. Allemaal aan de rand van één van de moeilijkste passages van hun zeil reis: het listige, gevaarlijke en vaak stormachtige stuk tussen Mauritius (of La Réunion) en Zuid Afrika. Iedereen is daar wat nerveus voor, dus wordt veel over gepraat over mogelijke tactieken bij de nodige hoeveelheid alcohol om eerst de zenuwen te temmen en wat later plaats te laten maken voor een licht gevoel van euforie en grote broederlijkheid...

Bezoek

We hebben ook Belgisch bezoek van onze vriend Koen. Leuk om elkaar terug te zien en overladen te worden met dingen die we missen uit België. Voor de kinderen springen de snoepen eruit. Voor mezelf springen de cadeaus eruit die mijn favoriete restaurant, De Kuyper in Vilvoorde, heeft meegegeven. Het enige (buiten vrienden en familie) dat ik mis uit België. Koen trok tien dagen met ons samen op en verbleef op de boot.

Haïke Tours

Het ontstond geleidelijk aan op onze rondritten op de verschillende eilanden waar we gestopt zijn, maar nu is het een begrip geworden: “Haïke Tours”. Haïke organiseert gedurende twee dagen voor een groep van 12 cruisers een rondrit door het eiland met een minibus. Ze heeft meteen twee man in dienst: Koen als gps en ik als buschauffeur.  Het programma zag er heel kort samengevat als volgt uit:

Programma van dag 1:  Trou aux cerfs, Grand Bassin (prachtige Hindoetempel, waar we vele rituelen en offers zien en waar de apen rondlopen, …), viewpoint Black River Gorges National Park, picknicken, Chamarel watervallen en coloured Earth (7 kleuren zand).  De schildpadden die we in het park zien, kan je niet aaien zoals die we in Rodrigues gezien hebben en zijn depressief. Martello tower, Tamarin Beach, teruggereden en gaan eten in de chinees… Heerlijke dag.

Programma van dag 2: Pamplemousse Botanical Garden, we hadden een vreemde en arrogante gids, Goodlands waar ze miniatuur bootjes maken, gaan eten in Pereybère, langs Grand Baie, Hindoetempel, en dan kregen we een rondleiding in het resort “Grand Mauritian Hotel”. Opnieuw hebben we een heerlijke dag.

Twee dagen later vernemen we dat het hotelresort waar we de rondleiding kregen helemaal is uitgebrand. We konden de dikke zwarte rookpluim vanop onze boot zien. Heel vreemd.

Happy 50th anniversary

Een ander hoogtepunt van ons verblijf was het verjaardagsfeest van Mads (Go Beyond). Voor zijn vijftigste verjaardag kreeg hij van zijn vrouw een week in een van de luxe resorts van Mauritius cadeau. Daar heeft hij een exclusief strandfeestje gehouden voor zijn dichte vrienden en familie. Nog nooit zo’n mooi en sjiek verjaardagsfeest meegemaakt. De exclusiefste beachparty ever. Het eten was top, de omgeving geweldig en de vrienden hartelijk. Het was een eer om er bij te mogen zijn.

Onvergetelijke ontmoetingen.

Een van de eerste avonden gingen we samen met Koen eten in Chinatown. Een chinees restaurant in een groezelige buurt op de eerste verdieping, maar aanbevolen door de Lonely Planet. We eten lekker en gezellig en op het einde van de avond zegt de ober dat een Mauritiaans-Indisch koppel in het restaurant zit die een dochter hebben die in Brussel studeert. We ontmoeten hen en wat nadien en de volgende dagen gebeurt is : vrienden maken voor het leven. Ze nodigen ons een paar dagen later uit bij hen thuis en we worden er verwelkomd met een uitgebreid Indisch-Mauritiaans diner. Het klikt met hen, en we hebben allen het leuke gevoel dat het lot ons bijeen heeft gebracht. We zullen hen nog vaak zien als ze hun dochter in Brussel komen bezoeken. En weer een paar dagen later zaten ze gezellig mee op de boot, met nog vrienden van hen, samen pizza te eten… Vreemd en ook leuk  hoe toevallig ontmoetingen kunnen zijn, en hoe die het leven in een richting kunnen draaien.

Een ander hoogtepunt had weer te maken met ontmoetingen. Pim, de vader van Leonie, van onze ex-buddy-boot Elena (die ondertussen in Maleisië zijn en hun boot op een cargoschip zullen zetten om het piraten gebied te vermijden), had ons gemaild dat hij vrienden heeft in Mauritius. Een mail later stonden ze in CC en nog een mail later werden we door hen uitgenodigd bij hen thuis. Carla (Italiaanse) en Anthony (Brit) zijn hier vijf jaar geleden komen wonen toen hij gevraagd werd om een hoge functie op te nemen in de grootste bank van Mauritius (MCB). Het doet bijzonder onwennig om met ons huurautootje binnen te rijden op hun erf en hun prachtige woning te zien, maar het duurt niet lang vooraleer we volledig op ons gemak gesteld worden door de gastvrouw. We zitten er nog geen half uur en we worden al alleen gelaten in het prachtige verblijf. Ze moet even haar zoon ophalen. We zijn dan allemaal in het zwembad gedoken en hebben heerlijk genoten van een warme douche. Later die avond werden we allemaal dikke vrienden tijdens het avondmaal. Anthony, Carla en zoon Charles die samen met ons raadsels zitten op te lossen bij een feestelijke maaltijd. De volgende dagen denken we nog vaak aan de gezellige avond en zien we Anthony nog af en toe passeren met een of ander cadeautje voor de kinderen als hij even pauze kan nemen van het werk.

Paardenrennen

We hebben ons ook twee zaterdagen fantastisch geamuseerd op de wekelijkse paardenrennen. Een gokje doe je voor 2 euro en het maakt elke race bijzonder spannend. De zaterdag voor ons vertrek naar Réunion hebben we op de allerlaatste race ons laatste Mauritiaans geld ingezet. Op een paard dat gunstig stond bij de bookmakers (dus geen favoriet) maar volgens de kranten wel in topvorm was. Onze gok heeft alle verlies aan de eerdere slechte gokken goed gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat we in Réunion een wisselkantoor zullen moeten zoeken om onze Mauritiaanse roepies te wisselen in euro’s. We hebben nog nooit zo hard geroepen en getierd als toen we dat paard nummer 8 als eerste over de streep zagen gaan…

Mauritius

Hoe zouden we het moeten samenvatten. Het is zeker niet het mooiste eiland dat we gezien hebben. Maar zoals elk eiland wordt het weer speciaal door de andere dingen die je er ontdekt. Hoe de verschillende culturen hier samenleven. Hoe mensen hier allemaal vlot tweetalig zijn (Frans en Engels), en hoe mensen hier leven als een soort eeuwige toeristen en hoe ze open staan voor andere culturen en andere werelden. Ze sturen hun kinderen naar het buitenland om te studeren, houden van hun links met een ver moederland, houden ervan contact te maken met mensen die de wereld ontdekken en staan erg open voor cruisers als ons. Mauritius is de mensen en hun werelden.