En nu terug serieus.

We hebben Gold Coast achter ons gelaten. Het was een bijzonder aangenaam verblijf in de marina van Mike en Colleen in Hope Harbour. Het werd een beetje onze uitvalsbasis om de boot uit het water te laten halen, mijn verjaardag te vieren, op en af naar Brisbane te rijden, en te wachten op een goed getij om de binnenweg tot in Brisbane te nemen. Het gezelschap van Sea Level, Go Beyond en Endless Summer was bijzonder leuk.

Samen met Opa huurden we een auto om gedurende twee dagen op en af naar Brisbane te rijden. Onderweg stoppen we telkens in de Ikea, het nieuwe mekka van Opa. Door zijn 40 daagse verblijf op het Zweedse schip Oberon is hij fan geworden van de Zweedse keuken. Hij slaat zijn voorraad Kalles Kaviar in tube in, met een stapel knakkebrod en diverse soorten haring. We gaan ook twee keer eten in het restaurant (de obligate gehaktballen, de gemarineerde zalm, de inktvisjes, …). Flor drinkt zich een indigestie aan frisdranken omdat je er gratis mag bijvullen.

Op 1 april is het getij eindelijk hoog genoeg om met onze 2,1 m diepe kiel door het ondiepe kanaal te kunnen varen tussen Gold Coast en Brisbane. Go Beyond vaart met ons mee. Zij steekt 5 cm dieper, dus stellen we haar voor om voorop te varen. Een paar maand geleden deden we dezelfde weg, maar in omgekeerde richting achter Sea Level aan (http://asmallnest.blogspot.com/2010/11/spit-gold-coast-queensland-australia.html). Het getij was ditmaal iets minder hoog en we hadden slechts een paar centimeter onder de kiel bij het passeren van het ondiepste stuk. Go Beyond raakte even de grond maar was onmiddellijk weer los.

Opa genoot van het avontuur. De “Mo Joengens toch”, en de “Wel Wel Wel”’s werden meermaals herhaald.

Onze passage was om 5u30 begonnen in Hope Harbour Marina. Twee uur voor hoog water waren we aan het eerste punt met ondiepe passages. Drie uur later waren we in Moreton Bay. De wind blies 20 knopen en wat gebeurt er dan met twee zeilboten die een stressvolle ondiepe passage goed hebben doorgemaakt? Die beginnen te racen met elkaar. Eerst met weinig wind (Mads en Elin van Go Beyond op kop), en dan stak de wind op (Small Nest vloog vooruit)… We beslissen door te varen tot aan de Tangalooma Wreck Anchorage, een race ’je van een paar uur. Het is genieten hoe A Small Nest en Go Beyond aan elkaar gewaagd zijn. Een paar keer moeten we uitkijken niet tegen elkaar te varen. En dan komen er een paar “squallls”, hevige wind en stortbuien over. Regen bakken uit de lucht, wind tot 25 knopen, soms wat meer. Daar houdt onze boot van, ze vliegt vooruit en we winnen de informele race.

De ankerplaats van Tangalooma Wrecks lijkt helemaal niet meer op deze die we een paar maand geleden bezochten. De wind en de stroming maakten er een klutsgat van. Een rottig nachtje deed ons besluiten om verder te varen. Dit hadden we immers al gehad (en een stuk beter) ( http://asmallnest.blogspot.com/2010/11/tangalooma-moreton-island-australia.html )

We lieten Go Beyond er achter en voeren naar Mooloolaba.

Mooloolaba. Wat een heerlijk plaatsje. Haike en de jongens gaan onmiddellijk bodyboarden in de fantastische golven, Opa en ik gaan samen  2 kilo vers gevangen ‘prawns’ en een dozijn oesters kopen, terwijl Sepke haar beginnende puberteit in haar rustige eentje kan botvieren op de boot met luide muziek en het schilderen van een stilleven. Bij het avondmaal (de volledige 2 kilo reuzegarnalen  met rijst) wordt meermaals gezegd: “meer moet dat niet zijn”…

Ik kan het alleen maar beamen. Geen idee wat het meer moet zijn.