Airlie Beach, Whitsundays, Great Barrier Reef, Australië – vanaf 14 mei

Het mooie van een wereldreis met een zeilboot is dat je ontzettend veel nieuwe mensen leert kennen. De keerzijde ervan is dat je er vroeg of laat ook afscheid van moet nemen.  En dat weegt als je het veel moet doen.

Een vriend bracht ons in contact met een Belgische huisartse die in Airlie Beach haar praktijk heeft. We moesten zeker bellen. Het was een beetje raar, maar ze klonk leuk aan telefoon en ze inviteerde ons meteen bij haar thuis. Jane pikte ons met haar grote jeep op langs het strand en toen ze zei: “Zo zot, zes Belgische wereldreizigers in Australië in één auto”, was het ijs meteen gebroken.

Het mooie van een wereldreis met een zeilboot is dat je ontzettend selectief kan zijn in de mensen die je kan leren kennen. Je krijgt een neus voor leuke mensen en het gebeurt niet zo vaak meer dat je energie in iemand steekt waarvan je na een hele tijd denkt: mmm, toch niet m’n genre.

Met Jane was het makkelijk. Volledig ons genre. Intelligente, avontuurlijke, leuke, positieve, goedlachse vrouw. De eerste avond nam ze ons mee naar Shute Harbour om te gaan vissen op de pier. Jane had drie vislijnen versierd in de hoop dat we er alles van gingen weten en haar diepvries voor weken vol vis zouden stouwen. Wij hadden nog nooit “van de kant” gevist. Het zeevissen vanop onze boot, wat wij gewoon zijn, is zo verschillend met het vissen van de wal, als zou je wielrennen met waterfietsen vergelijken. Maar we hebben ons er bijzonder goed geamuseerd. Flor was de winnaar van de avond: hij had een stuk rots gevist. Na het vissen hebben we dan maar Fish & Chips gekocht en opgegeten in Jane’s huis. Gouden avond.

‘s Morgens moest het opnieuw: afscheid nemen. Ditmaal van Steve en Manjula van Endless Summer. Een jaar geleden leren kennen en nu scheiden onze wegen. Opnieuw heerlijke mensen die we niet meer gaan zien. We krijgen een Nautical Triviant spel van hen cadeau en de volgende twee dagen horen we de jongens niet meer omdat ze volledig in de ban zijn van het spel. We zullen ze missen, Steve en Manjula!

Wij bleven nog wat liggen in Airlie Beach. Het weerbericht beloofde 30+ knopen, dus wachtten we liever wat af. We moesten bovendien heel wat boodschappen doen. Jane voerde ons overal rond. Naar de Woolworths, de Big W, het tankstation, …

En dan plots gaat de telefoon terwijl we aan de kassa van het grootwarenhuis staan. Ward en Flor waren aan boord gebleven en belden via Skype om te zeggen dat het anker aan het krabben was en dat A Small Nest bijna tegen Sea Level ging botsen.  We waren minstens 20 minuten van de boot, dus moesten we op onze jongens rekenen. Veel meer dan een paar instructies geven via telefoon en ons terug naar de boot reppen, konden wij niet doen. Ze riepen Sea Level op, geen antwoord. Ze hebben dan heel hard geroepen tot Jim hen hoorde. Sea Level en Small Nest waren op dat moment nog maar op enkele meters van elkaar. Daarna hebben Ward en Flor met Jim, de motor van de boot gestart, het anker van onze boot opgehaald en de boot opnieuw geankerd. Jim stond ervan versteld hoe goed de jongens alles van de boot kenden (motor, anker, navigatieapparatuur), en wij waren geweldig fier op onze helden.  We kwamen met de Moo aan toen net alles opgelost was. Ik vroeg me af wat het spannendste was wat ik meegemaakt heb toen ik 8 jaar was.

Het was zondag en we nodigden Jane uit aan boord. Samen iets gegeten en nadien een tochtje gezeild met de boot. Geweldig gezellige namiddag en avond. Het leek wel dat we Jane al jaren kenden en het was zo gezellig dat Jane besloot op de boot te blijven slapen.

Maandagmorgen werd Jane weer op het land afgezet, want ze moest gaan werken. Het blies 30 knopen. De rest van de dag werd les gegeven aan de kinderen en als beloning voor het redden van onze boot gingen we ‘s middags naar de Mac Donalds. Onze nieuwe vriendin Jane kwam ook nog even langs, met cadeautjes.

Heel leuk Jane te leren kennen. ‘s Anderendaags namen we afscheid van elkaar. Net zoals we elkaar ontmoet hebben: ongecomplexeerd en vlotjes. Toffe madam.

En dan moest het onvermijdelijke gebeuren. Afscheid nemen van Jim en Kent van Sea Level. Ze waren van plan hier uit te klaren om naar de Solomons te varen, terwijl wij verder noordelijk varen, richting Indonesië. Het afscheid nemen was intens en mooi. Haïke maakte een machtig gedicht over hen, de kinderen hadden vanalles voor hen gemaakt en zij overlaadden ons met geschenken. En natuurlijk vloeiden de tranen ook. Jim en Kent waren meer dan vrienden geworden. Een jaar lang zijn we samen opgetrokken. We hebben geweldige momenten met elkaar gedeeld, en ook hebben we samen drama’s gekend. Maar we zijn er altijd geweest voor mekaar. Jim en Kent waren onze thuis terwijl we aan de andere kant van de wereld waren. Ze zijn familie geworden. Toen Haïke de twee zijden van een prachtige grote schelp brak en zei dat het onze vurigste wens was om die twee stukken terug samen te brengen, bleef er geen enkel oog droog. Afscheid nemen van zo’n mensen doet fysiek pijn.

De rest van de dag maakten we ons klaar om verder te varen. We vulden de boot met water, iedereen ging langs bij kapper Haïke, de duikfles werd gevuld door Brian van Furthur, …

Net voor we Airlie Beach verlieten, kwam Sea Level langs gevaren. “We gaan nog even mee! We checken wel wat later uit.”

En zo voeren we opnieuw aan de zijde van Sea Level naar onze volgende stop. Genietend van elke laatste minuut dat we nog samen waren.