Great Keppel Island, Queensland, Australië

De eerste ochtend worden we om 6u wakker van het geratel van een ankerketting en een “joehooeeee” die door de baai weergalmt. Het is Quartermoon van Sammy en Mike. Zeven maanden geleden zagen we Quartermoon voor het laatst, toen ze zonder mast in Nieuw Caledonië was toegekomen. Nu ligt ze opnieuw naast ons, met een glimmend nieuw tuig. Het weerzien met Sammy en Mike is heerlijk en intens. De vriendenvloot die in de baai van Great Keppel Island geankerd ligt, telt nu vijf boten: Quartermoon, Go Beyond, Sea Level, Stamper en A Small Nest. Het weer is fantastisch en de sfeer zit er goed in.

In de voormiddag maken we met z’n allen een wandeling op het eiland. Na een dik uur splitsen we op en ga ik met Kent en onze kinderen terug naar de boten. Genoeg gewandeld, vonden we. We kwamen uit aan de andere kant van een lagune en moesten een steile afdaling maken langs een rotsachtige wand. Ward, die voorop liep, gleed plots uit en kwam, net voor een kleine afgrond, ten val. Met zijn hoofd eerst duikelde hij naar beneden, en gelukkig kon hij zich vastgrijpen aan een boom. Hij schreeuwde van de pijn terwijl hij zich, nog steeds met zijn hoofd naar beneden, vastklampte aan dat boompje en twee meter boven de rotsen hing. “Hou je vast! Hou je vast!” riep ik hem toe, terwijl ik vliegensvlug op mijn achterwerk naar beneden schoof en hem even later kon opvangen om op de grond te zetten.  Hij was helemaal bleek en weende van de pijn: “mijn pols, mijn pols”.  Een zware verstuiking, wellicht niet gebroken, werd gehoopt. Het was minstens een halve dag varen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis…

Gelukkig was dat niet nodig en na een “cold pack” en een goed verband van dokter Haïke, kan hij mee met ons naar het strand in de namiddag.

‘s Avonds wordt de kuip van A Small Nest omgetoverd tot een café en zitten we met 13 man “op ons terras” tot een stuk in de nacht te pintelieren.  Ambiance!

‘s Anderendaags wordt lang uitgeslapen en in de namiddag houden we een petanquecompetitie met onze vloot. Net voor zonsondergang worden Sammy en Mike tot petanquekampioenen gekroond. Sepke en Kent maken appelrabarbertaart en trakteren de vloot op een delicieus dessert.

Dag drie wordt er zoals gewoonlijk aan de boten geklust waarbij we elkaar helpen, maar ook gesnorkeld, gezwommen, gewakeboard, gedonut en gespeeld. En we bereiden ons voor op een lastig afscheid. Sammy en Mike wonen in Australië, dus is Quartermoon thuis. Zij moeten zuidwaarts naar Sydney, terwijl wij ‘s anderendaags allemaal verder gaan naar het Noorden. ‘s Avonds wordt daarom de kuip van A Small Nest omgetoverd tot een restaurant en houden we als afscheidsfeest een “potluck” (iedereen brengt een schotel mee die wordt gedeeld) met 13 man “op ons terras”.

Het is een triestig zicht als we de dag nadien om 6 uur ‘s morgens de kopjes van Sammy en Mike uit hun luik zien piepen om ons uit te zwaaien. We zagen elkaar voor het eerst in Columbia, trokken vier dagen samen op tijdens onze toer door de Galapagoseilanden, we kwamen elkaar zo vaak tegen bij het doorkruisen van de Pacific. We hakten met onze machetes een half (dood) bos bijeen voor de talloze kampvuren op het strand. We hebben uitzinnig gefeest met elkaar in Tonga en Fiji. We voeren samen door de Oneata Passage. We namen hun lijnen aan toen ze huilend en zonder mast in Noumea aankwamen. Toen hun boot mastloos in Noumea lag, vlogen ze over naar Sydney en kwamen ze op onze boot logeren en vierden we samen nieuwjaar onder het spectaculair vuurwerk. Sepke en Sammy leken soms zussen van elkaar, onze jongens waren zot van de vele watergevechten met “you fat monster” Mike.  We hebben het meest intense en mooiste jaar van ons leven, met de meest intense en mooiste emoties zo vaak met elkaar gedeeld… Opnieuw een afscheid van vrienden voor het leven…  So long, QM !