Indonesië, 11 tot 17 juli 2011

We hebben allemaal geweend. Het was verschrikkelijk.  Ze was kansloos, ze is dood…

Savu, Seba – 11 juli 2011

We zijn allemaal vroeg wakker en de kinderen zijn bijzonder opgetogen dat ze met hun vriendje, Pickles, mogen gaan wandelen op het strand. Pickles is het hondje, een Jack Russell, van de Gunboat Sugar Daddy. De kinderen zijn er zot van, en het hondje is zot van de kinderen sinds ze samen gezwommen hebben in Rote.

Nadien gaan wij met z’n allen naar de kant want een nieuw druk stadje en eilandje ligt gewillig op ons te wachten om ontdekt te worden. We wandelen door de stoffige straten van Seba. Het ene kleine winkeltje naast het andere. Iedereen roept ‘Mister, how are you?’ naar ons. Telkens je terug groet schieten ze in de lach. Hier ben je iets tussen een curiosum, iets belachelijk, een trofee en een celebrity.

We wandelen een paar zandstraatjes door tot bij “Angel”. De plaatselijke kapper. Een erg typische kapper, want hij is meer een zij dan een hij. Hij vindt het heerlijk om onze twee jongens een knipbeurt te geven en samen op de “voor en na” foto te kunnen staan. Het kost ons nog geen twee euro per kopje.

Onze nieuwe vrienden Bruce, Nora, Morgan en Cheryl van Sugar Daddy wandelen intussen ook rond in het stadje (het hondje Pickles bleef aan boord om op de boot te passen). We beslissen om samen het eiland te verkennen. Na wat zoeken vinden we een gids die ons het eiland kan tonen en ook wat Engels kan. Brommertjes kan hij ons niet regelen, daarvoor zijn we met ons negen met teveel. Hij stelt voor een ‘truck’ te nemen en wijst naar de overkant van de straat. Daar staat een dertig jaar oude, gele Mitsubishi camion met laadbak. Hij haalt er de chauffeur Franky bij en we onderhandelen over de route en de prijs. Na de lunch (in het huis van onze gids voor nog geen euro per maaltijd), klimmen we met z’n allen in de laadbak van de truck en vertrekken we op onze tour. Plastic terrasstoelen zorgen voor ons comfort. We lachen ons een breuk als we na 100 meter beseffen dat er meer putten dan effenheden zijn op deze wegen.

Onze gids zag de rit in de truck niet zitten, en zei ons dat hij ons ging volgen met zijn brommer.

We bezoeken eerst het traditioneel stadje, Namata, waar ze in het “animisme” geloven. Ze geloven er in geesten. De helft van hun godsdienst is op het christendom geïnspireerd, maar voor de andere helft offeren ze geiten en kippen op grote stenen om de geesten die hen omringen goed te stemmen. Franky, onze chauffeur, wordt bijzonder zenuwachtig als hij merkt dat onze gids maar niet afkomt. Hij is onbereikbaar. Van de taal in het traditionele dorpje begrijpen wij al helemaal niks, dus promoveren we onze truckchauffeur tot Engels sprekende gids. Dat loopt bijna allemaal van een leien dakje, tot wanneer we iets te ver het traditioneel dorpje inwandelen en de gastvrouw in paniek komt aangelopen. Ik denk dat we per ongeluk heel wat geesten hebben verstoord met onze groep. Ongewild, met onze truckchauffeur-gids. Hij vertelde ons later dat er in de huizen net geofferd werd en dat we dat niet mochten zien…

Franky krijgt ondertussen onze gids aan de lijn. Hij is gaan bidden in de moskee…

Daarna maken we een grote toer rond het eiland, we reden naar een bergtop met adembenemend uitzicht en we bezochten een dorp waar we een demonstratie kregen hoe ze het sap van de palmbomen opvangen. Spectaculair om te zien hoe de jonge mannen de hoge palmbomen inklimmen, om in een emmertje, gemaakt van palmbladeren, het zoete palmsap op te vangen. Ze maken er suiker, siroop, wijn en brandewijn van.  In ruil voor een sigaret mogen we het verse zoete palmsap met ons negenen proeven. Heerlijk.

Franky was ondertussen al iets relaxter in zijn nieuwe job geworden omdat we aan zijn lippen hingen toen hij vertelde hoeveel ongelukken er gebeuren met mensen die uit de bomen vallen. Hij wist ons ook nog te vertellen dat onze gids ook geen benzine meer had voor zijn brommer. Wij verzekerden hem dat het niet zo erg was. Dat we liever hem hadden, wat ook zo was. Hij was ook nog even langs zijn huis gestopt om zijn vrouw en drie kinderen op te pikken voor de rest van de tour. De jongetjes waren zot van Flor, hun nieuwe vriend. “Flo, Flo!”, ging het de hele rit. Ambiance in de truck.

Flink dooreen geschud, maar met een perfect zicht op wat Savu voor een eiland was, werden we om vijf uur uit de laadbak van de truck gekieperd en gingen we moe maar voldaan naar de boten. A Small Nest en Sugar Daddy lagen vredig naast elkaar. Pickles had haar werk gedaan.

Van Savu naar Rindja – 12 en 13 juli 2011

Nog snel even naar de markt voor we vertrekken uit Savu. We gaan nog wat cadeautjes brengen naar Franky, onze gids, zijn vrouw en zijn kinderen. Het zijn schatten van mensen en veel hebben ze niet. Dan laten we onze kasserol vullen met vijf porties noedelkippensoep  (Soto Ayam) bij een straatrestaurantje en kopen bij een kraampje gefrituurde bananenbeignets. We moeten immers een dag en een nacht varen en zo hoeven we niet te koken.

Het is een tocht van 150 mijl naar Rindja, dus een overnachter. Overdag kunnen we zeilen, maar tegen de avond valt de wind weg en moet de motor aan. Onze dieselvoorraad slinkt gaandeweg, en we moeten nog tot Bali…

De nacht is bijzonder rustig, het is bijna volle maan, het water is vlak en de motor ronkt aan een laag toerental. Om de drie uur wisselen Haike en ik de wacht en kunnen we tussendoor goed slapen, maar we weten dat we na zo’n overnachter telkens een paar dagen moeten recupereren en veel water in de wijn moeten doen om ons huwelijk niet te ondermijnen.

Tegen de middag, op onze 15de huwelijksverjaardag,  komen we aan in Rindja.  Het is alsof we binnenvaren in Jurassic Parc. Onwaarschijnlijk dramatisch landschap. Hoge bergen, schitterende baaien. Als we een half uur geankerd zijn, zien we de Komodo varanen (draken!), apen en wilde varkens voorbij wandelen op het strand. Het heeft allemaal iets onwezenlijks.

Omdat we een overnachter gedaan hebben, zijn Haike en ik nog het meest bezig met een “korte lont discussie” over of we nu aan land zouden gaan of niet met die Komodo Dragons (de varanen) aan land.  We hebben er geen goed zicht op of ze gevaarlijk zijn of niet. De Lonely Planet is vooral beschrijvend over hoe ze eruit zien en dat je veilig bent met een gids, maar hier is geen gids en voor ons lijkt het meer een grote hagedis dan een gevaarlijk beest.

Uiteindelijk beslissen we eerst een toertje te doen met de dinghy. Een baaitje verder ontdekken we een Indonesische ‘live on board’ boot met duiktoeristen. We gaan even langs om hallo te zeggen en om te checken of zwemmen en snorkelen veilig is. Alles is OK, zegt hij. Alleen niet aan land gaan. De ‘Komodo Dragons’ zijn gevaarlijk. Terwijl hij het zei keek hij naar onze kinderen.

De Komodo varaan is een flink uit de kluiten gewassen hagedis, meestal twee tot drie meter lang.  Een hoofd met sterke en uitgesproken kaken, waaruit een lange, gele, gespleten tong slist, stevige  en krachtige poten met scherpe klauwen, en een lange dikke staart.  Het is een mysterie waarom ze enkel hier, in de buurt van het eiland Komodo wonen.  Op het eiland Komodo zelf leven er een 1300 varanen, op het eiland Rindja 1100. Over de rest van de wereld zijn er geen.

Na nog een volgende kleine huwelijkscrisis beslissen we om voorlopig maar niet aan land te gaan en nog wat rond te varen. Een baaitje verder ontdekken we onze vrienden van Go Beyond. We leggen onze Nest netjes naast haar en nog wat later komt Sugar Daddy de baai binnen gevaren. Ze nodigen ons uit op een etentje, morgenavond. Wij blij.

Lewok Uwada Dasami, Rindja, 14 juli 2011

Het is met volle teugen genieten van de natuur hier. We snorkelen, zwemmen, volgen dolfijnen, zien manta’s uit het water springen, … Apen, herten, varkens en varanen lopen langs het strand.

Na de middag komt Morgan, de kapitein van Sugar Daddy, me ophalen om kreeften te gaan vangen voor het avondmaal. We snorkelen op de meest wonderbaarlijke plaatsen, met het mooiste koraal dat we ooit zagen. Of misschien is het vergelijkbaar met het koraal in Bonaire… Adembenemend mooi. Morgan vangt twee kreeften maar ze zijn te nog wat klein dus worden ze terug vrij gelaten.  Geen kreeft op het menu bij Sugar Daddy vanavond. Wel pizza’s van Go Beyond, Black Jewfish in een krokant korstje en tomatensaus van A Small Nest en gerookte makreel en couscous van Sugar Daddy. Een feestmaal voor 12 mensen.

Voor het donker wordt gaan we nog snel het voedselafval op het strand gooien. Onmiddellijk komt een grote varaan aangespurt. Hij kan het eten van ver ruiken met zijn gespleten tong. Iedereen kijkt vanuit de dinghy toe hoe het beest het eten binnen slokt. Als Bruce het strand op gaat, draait de draak zich vliegensvlug om en chargeert. In een wip zat Bruce terug in de dinghy. De varaan stopt pas aan de waterlijn. Heel wat commotie en gelach in het bootje.

Tot lang na bedtijd spelen we nog met z’n allen ‘weerwolven’. De sfeer zit er goed in en we lachen wat af. Het hondje Pickles wordt dolenthousiast telkens iemand een weerwolvenkreet slaakt.  Fantastische dag in Jurassic Park.

Lewok Uwada Dasami, Rindja, 15 juli 2011

Het waait hard, weinig zon. Af en toe wat regen. Veel binnen gezeten. Dan nog eens met z’n allen gaan snorkelen op . Samen filmpje kijken en vroeg gaan slapen.

Teluk Ginggo, Rindja, 16 juli 2011

Het is maar een kleine 15 mijl van Lewok Uwada Dasami naar Teluk Ginggo, langs de prachtige westkust van het eiland Rindja. De baai zelf is adembenemend. Wellicht één van de mooiste plaatsen waar we ooit geankerd hebben. We liggen hier helemaal alleen.

We besluiten om aan land te gaan en naar de top van een heuvel te wandelen. Gewapend met een stok moesten we aangevallen worden door een Komodo varanen. Een zware klim, schitterend uitzicht. In de verte zien we Sugar Daddy de baai binnenvaren.

Na onze bergwandeling gebeurt iets onwezenlijks. We gaan met ons vijf gedag zeggen bij Sugar Daddy en net op dat moment merken we dat er iets niet OK is. Bruce en Nora zijn met Pickles aan de kant met de dinghy, terwijl Cheryl en Morgan op de boot zijn. We zien Nora terug rennen naar de dinghy. Ze is in paniek. We zien dat er iets mis is. We zetten de kinderen snel af op Sugar Daddy en nemen Cheryl mee naar de kant met onze dinghy. Pickles is wellicht gepakt door zo’n varaan…

Nora zit compleet in shock op de dinghy. Bruce roept me: ‘get Morgan, get a speargun’. Ik laat Cheryl en Haike bij Nora en stuif terug naar Sugar Daddy om Morgan met een speargun en een machete op te pikken. Alles gaat heel snel, maar het lijkt niet snel genoeg. In nog geen twee minuten heb ik Morgan opgehaald van de boot. Bruce, Morgan en ik lopen met speargun, machete en pikhaak naar de varaan die Pickles gepakt heeft. Hij heeft zijn prooi ondertussen tussen de bomen gesleurd. Morgan gooit alles wat hij rond zich kan vinden op de varaan in de hoop dat die het hondje zou lossen. Het beest is wild. Sleurt het hondje verder tussen de wortels van de bomen.  De draak zal het hondje niet lossen. Ik zie dat Pickles niet meer ademt. Haar hoofd zit in de bek van de varaan en ze wordt verder weggesleurd tussen de wortels van de bomen. Pickles beweegt niet meer.  Morgan is woest, Bruce beseft plots ook dat zijn hondje dood is. Het is te gevaarlijk om het dode hondje weg te krijgen van de varaan en Bruce besluit wijselijk om het gevecht te staken. Varanen zijn bijzonder agressief als het op het verdedigen van hun prooi aankomt en bij een beet van een varaan komen zoveel gevaarlijke bacteriën vrij, dat het vrijwel elke keer dodelijk is.

Van de plaats waar we het dode hondje Pickles achterlieten, bij het monster, naar de dinghy’s is het misschien 300 meter.  Die 300 meter zijn wellicht de zwaarste 300 meter strand ooit geweest. Ik zag Bruce, helemaal verslagen en wenend naast me wandelen, Morgan was helemaal van z’n melk, Nora zat naast Haïke op de dinghy in shock en Cheryl liep hysterisch wenend een halve meter diep in het water. Overal op het strand, zag ik de blije huppelende pootafdrukjes van Pickles in het zand, van vooraleer de varaan ze te pakken kreeg.

De kinderen hadden al die tijd moeten toekijken vanop Sugar Daddy. Alleen. Ze hebben het gegil van Cheryl gehoord terwijl ze begrepen dat hun nieuwe vriendje, Pickles, gepakt was door zo’n draak. Het was hartverscheurend toen we ze oppikten en zeiden dat Pickles dood was. We hebben allemaal geweend. Het was verschrikkelijk. Ze was kansloos, ze is dood.

We zijn geshockt en voelen mee met Bruce, Nora, Morgan en Cheryl.  De onbeschrijfelijke natuurpracht van deze baai vloekt enorm met de gruwel die hier plaatsgevonden heeft.