Labuan, Sumbawa, Indonesië – 26 juli 2011 – Kidnapping Flor

‘s Morgens maken we voor ons vertrek nog een wandeling op Pulau Moyo met Freddy en Oman naar een grot. Het plafond van de grot krioelt van de vleermuizen. Miljoenen zijn er. Beneden in de grot vinden we een Python slang, die zo’n vleermuis ligt te verteren.  We zien ook een speciale vogel, de Megapode. Groter dan een kip die een burcht van een nest hebben (zo’n nest is een meter hoog en tot vier meter in doorsnede). Ze leggen vier gigantische eieren. Het vrouwtje valt flauw bij het bevallen van zo’n ei, waarna het mannetje snel het ei kan ingraven, zodat het vrouwtje haar ei nooit kan zien. Ziet ze haar ei wel, dan eet ze het op. Vreemde vogels, die Megapodes. En we zien ook de krokodillenboom, een boom die, zoals zijn naam laat vermoeden, gelijkt op een krokodil. Na de impressionante wandeling nemen we afscheid van het mooiste dorpje van Indonesië.

Onze voedselvoorraad is helemaal uitgeput. Geen groenten meer, de blikken zijn op, noch vis noch vlees. We slagen er ook maar niet in om een vis te vangen. Sinds Kupang hebben we constant gevist en niet één keer heeft er een vis in ons aas gebeten. De Indonesiërs zijn gedreven vissers en vissen wellicht iets te efficiënt de hele zee rond hun eilanden leeg.

We besluiten naar Labuan te gaan, een stadje vlakbij de hoofdstad van Sumbawa: Sumbawa Besar. Als we daar nog niet goed en wel geankerd zijn, worden we verwelkomd door Borix die naar ons komt in een kano. Hij spreekt wat Engels en kan ons rondleiden in Labuan en Sumbawa Besar. Nog voor ons anker goed gezet is, zit Flor al in zijn Kano en zijn ze weg naar de kant.

Een half uurtje later komen wij ook toe op het strandje. Borix neemt ons mee op sleeptouw door zijn stadje. We zijn hier weer dé attractie, iedereen roept ‘Hello Mister’ (ook tegen Haïke en de kinderen) terwijl we door de smalle stoffige straatjes lopen tussen de gammele woningen. We zijn de eerste boot die hier dit jaar stopt. Toeristen komen hier bijna nooit. Er loopt een sliert kinderen achter ons waar de rattenvanger van Hamelen jaloers op zou zijn geweest, en opvallend is hoe volwassen vrouwen allemaal verzot zijn op Flor. Ze komen hem aanraken, in zijn haar zitten, in zijn neus en wangen knijpen, ze zouden hem bijna opeten… De pret was voorbij toen hij plotseling ontvoerd werd door twee vrouwen terwijl wij in de winkel 100 liter water stonden te kopen. Ze waren weg met hem. Kidnapping op klaarlichte dag. Als grapje bedoeld, maar het was de druppel die de emmer bij ons manneke deed overlopen. Hij heeft zich van die twee vrouwen losgerukt en kwam overstuur aangelopen. Nu is hij het beu om als Robbie Williams in een meisjesschool behandeld te worden. Hij wijkt nu geen centimeter meer van m’n zij en wilt voortaan geen voet meer op een Indonesisch eiland zetten…

Het vergt dan ook wat overtuigingskracht om de kinderen ‘s anderendaags mee te krijgen naar de markt van Sumbawa Besar.  Eerst bezoeken we met Borix nog de lagere school van Labuan. We hebben daar met onze verschijning die hele school een half uur platgelegd. De directrice kon niet van Sepke blijven, Flor zat zowat verstopt in m’n rechter broekzak, Ward was bijzonder op z’n hoede voor grijpgrage meisjes en Haïke en ik stonden het allemaal geamuseerd te bekijken, terwijl alle schoolkinderen rond ons stonden te drummen. Borix lag wat verder plat van ‘t lachen. We vragen een wereldkaart om aan de kinderen te kunnen tonen waar België ligt en welke route we gevaren hebben, maar er is in de hele school geen wereldkaart noch atlas te vinden… We beslissen in Bali wereldkaarten te kopen en af te geven bij elk schooltje dat we nog zullen tegenkomen.

Volgende stop: een supermarkt in Sumbawa Besar! Voor het eerst sinds een maand zien we nog eens een supermarkt. Kraaknet, weinig volk. Voor ons zijn de prijzen goedkoop, voor de Indonesiërs wellicht vreselijk duur. We kunnen wat blikken inslaan, en de kinderen zijn blij dat we opnieuw chips, nootjes en snoep aan boord zullen hebben.

Daarna naar de grote markt. We kopen zakken vol groenten en fruit voor een appel en een ei. Het lijkt alsof we uitgehongerd waren. De Bemo (een taxibusje) die we voor ons afgehuurd hadden, kwam aardig van pas.  Ook omdat Sepke besliste om nog eens flauw te vallen op dat marktje.

‘s Middags trakteren we Borix op restaurant. Heerlijke mie en nasi goreng voor nog geen 2 euro per bord. Als ik bij het afscheid nemen Borix 200.000 Rupi (20 euro) geef om hem te bedanken om die twee halve dagen voor ons te zorgen, is hij door het dolle heen. Het is wellicht het dubbele van wat hij had verwacht. Schat van een vent. (noot voor de cruisers die onze blog lezen en hier nog zullen passeren, dit is zijn nummer: 081237269208 – warm aanbevolen: hij kan ook voor water en diesel zorgen, kan de was doen en kent overal de weg).