Teluk Potopadou, Sumbawa, Indonesië - 27 juli 2011

Ik heb de fout gemaakt even ‘vakantie’ te nemen en de blog te verwaarlozen. Tien dagen later breekt dat zuur op. Stom stom stom. Het is onwaarschijnlijk hoeveel indrukken in je ziel geprent worden op één dag in Indonesië. Het is een olifant aan indrukken die nu moet ingehaald worden op de blog. Ik probeer die olifant schelletje per schelletje te serveren. We halen het wel weer in. Enjoy.

Nadat we Borix en het drukke Sumbawa Besar achtergelaten hebben varen we een vijftiental mijl verder naar een exclusieve ankerbaai. Een topspot. Zo staat het in de enige gids die we hebben. De aanloop van de inham is op zijn minst gierend spannend. We hijsen Ward tot op de eerste zaling, Haike staat op de voorplecht, ik probeer zo traag mogelijk tussen de koraalhoofden en zandbanken de weg naar binnen te sturen. Even gaat de dieptemeter plots van 35 naar 3 meter, maar dan zijn we binnen en we varen een stuk de rivier op.

Machtig mooi plaatsje. We zijn omgeven door bergen. Hier kan je een orkaan uitzweten.

Gelukkig is daar helemaal geen sprake van. Het enige wat we moeten uitzweten is het bezoek van alle vissers van het dorpje wat verder. Allemaal super vriendelijk, lief, en komen gedag zeggen. Maar allemaal hebben ze kinderen die naar school gaan en geen papier noch stylo’s hebben. Tegen negen uur ‘s avonds hebben we nog 1 pen voor onszelf en nog een beetje papier. Ook een stapel boeken gaven we mee en al onze tijdschriften hebben we uitgedeeld. Eén van de vissers komt later op de avond terug met een emmer reuzengarnalen. We mogen ze hebben voor 3 euro. Wij blij en hij ook. Het was de visser die eerder probeerde avances te maken naar Haïke. Of ze niet met hem wilde trouwen. Hij had al twee vrouwen en het zou de pret alleen maar vergroten. Toen Haike het weglachte en zei dat dat wel een dure bedoening moest zijn met zoveel vrouwen, zei hij plots niets meer en ging vissen…