Bali, Indonesië – 5 tot 18 augustus 2011

5 augustus 2011

In de pas tussen Lembongan en Bali zit een stroming van een dikke drie knopen. We gaan dus aan 10 knopen in de richting van onze bestemming. De plotter werkt niet (er is iets met onze elektronische kaart) en dat is even goed uitkijken om de juiste boeien te vinden om binnen te varen. We leggen aan in de enige jachthaven van Bali: Bali Marina. Nu ja, jachthaven is een groot woord. Ze hebben 1 betonnen ponton. We worden hartelijk verwelkomd door onze vrienden van Go Beyond en Sugar Daddy.

Met het inklaren in Bali ben je anderhalf uur zoet. Het is een soort scoutsspel. In het kantoortje van de jachthaven krijg je een papier waarop je vijf stempels moet verzamelen. Een stempel van Customs, Immigratie, Quarantaine, Harbourmaster en de Navy. Maar het gaat vlot, iedereen is vriendelijk en het is altijd leuk te zien in wat voor bureaus kan gewerkt worden.

Haïke heeft intussen een gevecht geleverd met de was en het connecteren aan de waterleiding met niet-drinkbaar water. Daarna gaan we naar de Makro (intussen omgedoopt tot Lotte Mart) want we hebben niets meer dat eetbaar is aan boord.

‘s Avonds wordt bijgekletst op de Go Beyond bij een chocoladetaart, bourbon en ondrinkbare Balinese wijn.

6 augustus 2011

We leren dat we voor ons vervoer rond de jachthaven moeten zorgen dat we een échte “Bluebird Taxi” nemen. Die hebben een meter en leggen de toeristen er zo niet op. En we leren dat we altijd goed moeten kijken naar de voorruit en het nummer op de taxi, want er rijden heel wat “Bluebird” replica’s rond… We leren ook dat het slimmer is om een taxi te nemen dan een auto te huren. Voor de ‘Polisi’ is het hier een sport om de toeristen aan te houden en ze geld uit hun zakken te troggelen. Je kan er niets tegen beginnen. Morgan en Cheryl van Sugar Daddy kregen een boete omdat ze stopten voor het rode licht. Aanvankelijk zouden ze voor het gerecht moeten komen. Daarna werd hen voorgesteld om een half miljoen Roepie (50 euro) te betalen, en na wat onderhandelen kon de ‘Polisi’ ze laten gaan voor een kwart miljoen Roepie…

Ook onze vrienden van de Jangada hadden een gelijkaardig verhaal. Omdat ze te dicht bij een streep gestopt waren die er niet was. Wij kiezen er dus voor om zonder zorgen die Bluebird taxi’s te nemen. Ze zijn trouwens goedkoop.

We maken een uitstapje naar Seminyak, waar we veel dvd’s kopen voor heel weinig geld. We gaan ook lekker eenvoudig eten voor heel weinig geld in een kleine Warung.

Het is nog eens een verademing om niet elke Euro drie keer te moeten omkeren alvorens hem uit te geven.

Op Bali is 90% van de bevolking Hindu. Overal zie je offers, in de vorm van kleine vierkante palmbordjes met bloemetjes, rijst, koekjes of fruit en wierookstokjes in. De offerbakjes die op de grond staan zijn om de slechte geesten goedgezind te houden, de offerbakjes die in de schrijnen staan, zijn voor de goeie goden die bescherming moeten bieden. Dagelijks worden die kleine offers gebracht. En op geregelde tijdstippen houden ze bijkomende, grotere ceremonies. Dan wordt er wel eens een eend, een hond of een koe geofferd.

Onder de ruitenwisser van onze ‘Bluebird’ taxi steekt zo’n offerbakje. De taxichauffeur vertelt dat er niet veel ongelukken gebeuren op de weg omdat ze goed voor hun goden en de kwade geesten zorgen.

7 augustus 2011

Zoals gewoonlijk maken de kinderen in de voormiddag hun huiswerk. Op de middag krijgen we hoog bezoek. Belgen! De buren van onze Beigemse vrienden Jo en Heidi: Frans en Hilde, vergezeld van zus en schoonbroer Lydia en Eddy. Ze kunnen ons heel wat goeie tips geven wat we allemaal kunnen bezoeken in Bail. Hun reis zat er net op. Voor ze naar het vliegveld trokken, trakteerden ze ons nog op restaurant en lieten al hun reisgidsen en kaarten bij ons achter. Het was een kort maar intens en erg gezellig weerzien. 

 

In de namiddag gaan onze kinderen mee naar het strand met hun Franse vriendjes van de Jangada. Haïke en ik ontdekken de Carrefour (!).

Op de terugrit vertelt onze taxichauffeur dat ze gemiddeld 8 euro per dag verdienen. Het leven hier als taxichauffeur is hard want er zijn veel meer taxi’s dan er nood aan is. 30% van het bedrag op de meter mogen ze houden. Ze werken 2 dagen van 20 uur en de volgende dag hebben ze vrij. Het ritje van de Carrefour naar de jachthaven kost ons 4 euro. De taxichauffeur zal gedacht hebben dat hij die morgen het juiste offer uitgebracht had, want we gaven hem nog eens hetzelfde bedrag als fooi.

‘s Avonds hebben we een erg leuk feestje op Sugar Daddy. Een afscheidsdrink voor Go Beyond die morgen al doorzeilen naar Christmas Island.

8 augustus 2011

We nemen eerst afscheid van Go Beyond, maar we spreken af om elkaar snel terug te zien. Daarna tanken we Diesel. Dat ging zo: een ‘fuelbarge’ kwam naast Sugar Daddy liggen, die aan de buitenkant ligt van het ponton waarvan wij aan de binnenkant liggen. Er werd dus een lange dieselslang van meer dan 25 meter uitgerold over Sugar Daddy, daarna over het ponton, dan op onze boot, helemaal naar achter. Het hoeft niet veel uitleg dat we een paar emmers diesel gemorst hebben op onze boot. Misschien hadden we beter een offertje gedaan voor we eraan begonnen.

     

In de namiddag kregen we weer bijzonder leuk bezoek. Van Ira, een dame die bij AndersDanAnders reizen werkt en een pakket heeft bijgehouden die mijn nicht daar een paar weken geleden had achter gelaten. Het was een echt pretpakket. Een grote stapel Humo’s, Nederlandstalige boeken, films, speculaaspasta, Nutella, hagelslag en de cadeautjes die Opa en Oma hadden meegegeven voor de verjaardag van de jongens.  Wat een fun. Het was jammer dat we Myriam en haar man Guy gemist hadden in Bali, maar we hebben geweldig veel plezier gehad aan het pakket en het bezoek van Ira. Bedankt Myriam!

9 augustus 2011

Daguitstap naar het centrum van Bali. Nyoman Sukayasa van www.jegegbalicycling.com is onze gids. Tof ventje. We bezoeken eerst een koffiefarm, drinken er de befaamde Luwak koffie (met koffiebonen die eerst opgegeten worden door de Luwak, een katachtig dier, die de koffiebonen maar half verteert. Van die half verteerde koffiebonen wordt dus de Luwak koffie gebrouwen. Al slechtere koffie gedronken, en goedkopere ook. Maar we moesten het toch eens geprobeerd hebben. We nemen het ontbijt met zicht op het Batur meer. En daarna gaan we fietsen. Downhill ! Echt ‘my cup of tea’: 90% remmen en 10% trappen. Doorheen de rijstvelden en kleine dorpjes. Formidabel. Flor viel maar één keer, verloor een lap vel en verder niks. Een wonder. Wellicht doordat onze bezemwagen op tijd een offer had uitgebracht om de tocht goed te laten verlopen. Onze fietstocht werd afgesloten bij onze gids thuis, waar hij met zijn hele familie woont. We werden er ontvangen met een prachtig Balinees buffet in een prachtig kader. Echt een aanrader!

 

 

‘s Avonds hebben we voor de verandering een drink op Sugar Daddy. De dochter van Bruce en Nora is op bezoek met haar man en haar dochtertje.

10 augustus 2011

Na het huiswerk gaan de kinderen op de Jangada spelen terwijl Haïke en ik inkopen doen. Die ‘Bluebird’ taxiritjes beginnen iets kostelijker te worden omdat we het bijna niet meer over ons hart krijgen die gasten niet telkens een vette fooi te geven.

11 augustus 2011

Met Dewa, privéchauffeur en tevens gids, in een busje een grote toer rond het eiland gedaan.  Dewa is een fijne peer, maar hij heeft een bijzonder natte snotvalling en ik vrees dat we allemaal ziek zullen zijn over een paar dagen. We zien prachtige tempels, apen, meren, bergen, prachtige rijstvelden van Jatiluwih, ceremonies met bloederige offers (we zagen hoe een gans de keel overgesneden werd), enzovoort… De foto’s mogen het vertellen.

   

 

12 augustus 2011

Terwijl de kinderen huiswerk maken met Haïke, doe ik het motoronderhoud. Daarna kuisen we de boot. En dan krijgen we een verrassingsbezoek van een Amerikaanse vriend, Chuck. We zagen hem het laatst in Australië toen hij meevoer met Sea Level. Na zijn trip met Sea Level was hij naar Bali gekomen en ontdekte op Facebook dat wij daar ook waren. Heel leuk weerzien en er was veel om over bij te praten. Hij bleef  ‘s middags op de boot eten en  nodigde ons ‘s avonds uit om naar Kuta te komen om samen te gaan eten. Hij trakteerde ons in een Mexicaans restaurant met goeie pizza’s.

13 augustus 2011

Flor heeft koorts en last van beginnende snotvalling, Sepke beslist haar vlechtjes uit haar haar te halen en wordt nadien poedel genoemd, we gaan eten in een Burger King en zien er de aangepaste offerbakjes, we wandelen een roteind tot aan een winkeltje met pareltjes en touwtjes en gaan dan uitgeput met een zieke Flor terug naar de boot...

Onze ‘Bluebird’ taxichauffeur wint het grote lot omdat hij vertelt dat hij na zijn werkdag van 20 uur nog eens anderhalf uur met zijn brommertje naar huis snort om er zijn dochtertje van één maand een uurtje te kunnen vasthouden. Vroeger had hij een betere job, want hij was gids in Bali voor Japanse toeristen. Sinds de aardbeving komen er niet veel Japanse toeristen meer. Deze kreeg ditmaal meer fooi dan de (lange) rit kostte.

14 augustus 2011

De verjaardag van Ward. Gezellig verjaardagontbijt met pannenkoeken en cadeautjes. Na de middag nemen we een taxi (ja, ja, een Bluebird) naar Umbaram. We zijn uitgenodigd door onze buurman. Jean, een Fransman die al vijftien jaar in Bali woont, voor Rip Curl werkt en een speedboot heeft liggen in Bali Marina (naast onze boot).  We hadden voordien hoop en al vijf minuten met elkaar gebabbeld, maar we moesten zondagnamiddag zeker naar zijn huis komen. Nu ja, het woord huis is een beetje te simpel voor het paradijs waar we in terecht kwamen. Zijn Javaanse vrouw had een heerlijke Balinese rijsttafel klaargemaakt, onze kinderen en zijn dochtertje schoten goed met elkaar op en konden biljarten en zwemmen in het zwembad. Nog eens een verjaardag, zei Ward op de terugweg. Leuk.

Onze taxichauffeur legt ons uit waarom Bali gespaard wordt van tsunami’s. Omdat er zoveel geofferd wordt in zee. Ze binden stenen aan de poten van eenden en gooien die dan, levend, in zee. Het gevecht van zo’n eend tegen de verdrinkingsdood duurt over het algemeen een half uur.

15 augustus 2011

Vandaag houden we het verjaardagsfeestje voor Ward en Flor. Al onze bootvrienden hebben we uitgenodigd. Er vloeit veel Fanta voor de kinderen en veel bier voor de volwassenen.

16 augustus 2011

We beginnen ons klaar te maken voor onze volgende oversteek. Inventaris opmaken, inkopen doen, de laatste klusjes. Even vragen we ons af of we niks moeten offeren wanneer we over twee dagen vertrekken.

17 augustus 2011

Vandaag de verjaardag van Flor. Verjaardagontbijt met cadeautjes en dan naar zijn lievelingsrestaurant, de Mc Donalds.

Het is vandaag bovendien de Nationale Feestdag van Indonesië. Onze Bluebird taxichauffeur is bijzonder fier op zijn land en vraagt of hij een CD met het volkslied mag opzetten. Er staan 17 verschillende versies van het Indonesisch volkslied op. Hij zingt elke keer mee uit volle borst en wij klappen na elke versie. Hij had zijn goeie fooi meer dan verdiend. De leukste chauffeur die we hadden.

Na ons bezoek aan de Amerikaanse hamburgertent wandelen we nog wat rond in Sanur, langs het strand en de winkeltjes. De wandeling begon op het einde veel te lang te duren naar mijn goesting, want er kwam maar geen échte Bluebird langs.

18 augustus 2011

We nemen afscheid van het wonderlijke Bali, en het indrukwekkende Indonesië. Meer dan anderhalve maand zijn we overdonderd geweest door zovele indrukken. Bye Bye Bali. Selamat Tinggal, Indonesia!

We hebben alle vijf nu de natte snotvalling van Dewa en gaan vier dagen zeilen, in de hoop ervan af te zijn tegen dat we Christmas Island vinden. So long!