Gili Air, Lombok, Indonesië – 29 en 30 juli 2011

Onderweg langs de noordkust van Lombok varen we bijna in de netten van een visser. Even een momentje van onoplettendheid, we zaten allemaal binnen en keken even vijf(tien?) minuten niet rond. Toen ik  boven kwam, zag ik het verschrikte gezicht van de visser die paniekerig met zijn vlag stond te zwaaien. Vlak voor zijn netten konden we nog net rechtsomkeer maken. Het scheelde niet veel of onze kiel en onze schroef zaten hopeloos verstrikt in een Indonesisch vissersnet.

In Gili Air aangekomen, nemen we een mooring omdat er zoveel zijn dat er geen plaats meer is om ertussen te ankeren. Het is hier druk. We beseffen opeens dat we de voorbije maand het Indonesië gezien hebben waar geen toeristen komen. Vanaf nu, in Lombok en Bali, zal dat andere koek zijn. Hier bruist plots het toerisme. Hier liggen vrouwen in bikini op het strand en zuipen luidruchtige macho’s liters bier. Hier op Gili Air is de plaatselijke cultuur en het geloof helemaal weggedrongen door het winstgevende toerisme. Effe wennen.

De vrienden van Sugar Daddy komen langs. We drinken samen een pint terwijl de jongens op het strand gaan spelen. Een halve pint later krijgen we telefoon van Mads (Go Beyond) die op het strand is en ons zegt dat we beter naar de kant komen omdat Flor in een zee-egel getrapt is. We schrikken een beetje want we weten dat dat enorm pijnlijk is en soms vervelende reacties kan teweeg brengen.

Ward had ondertussen al een half uur goed voor zijn broer gezorgd. Hij is aan de locals gaan vragen wat hij moest doen. Hij kreeg twee tips. Toen Haike aan de kant kwam, stond Ward met een platte steen op de voet van Flor te slaan, om de stekels van de zee-egel te verbrijzelen zonder dat er lucht aan zou komen. Flor was deftig in een zee-egel getrapt. Maar liefst 12 stekels in de voet. De andere tip die Ward van de locals gekregen had, was op de voet van Flor plassen, maar het was iets te druk op het strand, zei Ward gegeneerd.

‘s Anderendaags willen we het eiland rondwandelen, maar de voet van Flor doet nog teveel pijn. We hangen dus wat rond op het strand. Op die manier leren we de Franse catamaran Jangada kennen: Barbara en Olivier met hun kinderen, ongeveer dezelfde leeftijd als de onze, Marain en Adélie. Het duurt niet lang vooraleer de meisjes samen op pad gaan en de jongens samen ravotten op het strand. Onze Franse lessen zijn plots niets meer dan een surplace in vergelijking met de razendsnelle afdaling van het spelend leren. School of life rules!