Bangsal, Lombok, Indonesië – 31 juli, 1 en 2 augustus 2011

Marain en Adélie, de nieuwe vriendjes van de Franse catamaran, komen de kinderen vragen of ze mee willen gaan bodyboarden op de grote surfgolf, net buiten de ankerbaai. Haïke en ik wilden ook graag kind zijn en we zijn mee gaan bodysurfen in de golven. Geweldig geestig.

De lunch nemen we in een verborgen restaurantje in het midden van het eiland. Keuze is er niet. Het is Nasi Goreng. Voor 10.000 Rp (1 euro) per persoon. Het is het favoriete restaurantje van de divemasters op het eiland omdat je na de lunch daar perfect kan ‘klaren’. Omdat het eten zo pikant beginnen alle sinussen (en daarbij alle zweet-, traan- en andere klieren) na één hap al leeg te lopen. Er ligt een plasje zweet onder iedere stoel.

 

In de namiddag varen we naar Bangsal, een dorpje op het eiland Lombok. Sugar Daddy, de Amerikaanse Gunboat 66 uit Las Vegas ligt er ook. Bruce, Nora, Cheryl en Morgan nodigen me uit om er ‘s avonds te gaan pokeren. Inleg 20 dollar. De hele avond heb ik met een smile op m’n smoel gezeten en zitten denken: ‘mijn pokervrienden zouden het moeten zien’. Tweede geworden, 20 dollar kwijt, maar de meest exclusieve pokerherinnering rijker. Op een droomboot die bovendien in Las Vegas (!) geregistreerd is.

De Ramadan is begonnen. We hebben de hele nacht geen oog dichtgedaan. De drie moskeeën van Bangsal riepen om het luidst door hun krakende luidsprekers. Op Lombok is 90% van de inwoners Moslim.

‘s Morgens komt Mohammed langs in een dinghy. Hij ontfermt zich over de yachties die in de baai toekomen. We zijn nummer 2 dit jaar (Sugar Daddy was nummer 1). Hij kan zowat alles regelen (water, diesel, reparaties, …), heeft een dinghydok met een sympathiek yachtclubje gebouwd (met gratis water en douches) en zorgt voor chauffeurs en gidsen om het eiland te bezoeken. Als je er ooit passeert, bel hem dan op 08786550111 of mail hem op memet_pearl@yahoo.com. Schitterende kerel.

We nemen één van Mohammeds chauffeurs, Abdul, naar de ‘Shopping Mall’  van Mataram. Als we er ‘s middags ergens lunch willen vinden merken we dat alles dicht is omwille van de Ramadam. Tot we opeens iemand zien binnenglippen langs de zijingang in de donkere Mac Donalds. Wat later komt iemand anders door diezelfde deur naar buiten met een meeneemzakje. We proberen die magische zijingang dan ook maar eens en we ontdekken een volledig operationele Mac Donalds achter gesloten deuren. Om de Moslims niet te schofferen lijkt de hamburgertent van buitenaf gesloten, maar wij kunnen er zonder moeite Big Mac’s en frieten bestellen om ze in het halfdonker op te eten.

De volgende dag regelt Mohammed opnieuw een busje met chauffeur voor ons (90 euro voor een hele dag, chauffeur en gids inclusief). We willen samen met het Franse gezin van Jangada een toer rond het eiland maken. Mohammed zelf is onze gids. Een hele dag toont hij ons zijn eiland op een enthousiaste en bevlogen manier in geweldig goed Engels. Zonder één druppel te drinken, zonder een rijstkorrel te eten op deze snikhete dag. Ramadan, ramadan, ramadan…

We geven de apen eten die langs de weg zitten, zien pottenbakkers, weversvrouwen, batikschilders, rijstvelden, traditionele dorpjes waar de mannen buiten slapen en de vrouwen binnen, het zomerpaleis van de Sultan, prachtige stranden, …

Het was mooi om te zien hoe tegen de avond de radio in het busje aanging om naar de moslimpriester te luisteren die het teken gaf wanneer de zon onder was en wanneer er opnieuw mocht gegeten en gedronken worden. Mohammed had voor hemzelf en de chauffeur fruitsap en koekjes gekocht. Met open flesje en een koekje in de andere hand luisterden ze naar de radio en wachtten ze geduldig op de ‘go’. En zo zal het voor hen nog 39 dagen gaan, terwijl gewerkt wordt in de hitte. Wat een discipline.