Ankeren in diamanten, Diamond Coast, Nambië - 20 tot 25 februari 2012

 

Drie of vier ankerplaatsen liggen langs de Namibische diamantkust tussen Lüderitz en Walvisbaai. We beslissen de strook kust van 250 mijl  in drie dagtochtjes en 1 overnachter op te delen. Een briljante beslissing blijkt achteraf. De Namibische kust heeft een unieke schoonheid. Het water is ijskoud en het contrast met de temperatuur van het land zorgt voor speciaal kustweer. Vaak hangt er een dikke mist in de voormiddag en begint het hard te waaien in de late namiddag.

 

Boat Bay, 19 februari 2012

Boat Bay ligt op amper 12 mijl van Lüderitz en is een schitterende ankerplek. Je kan redelijk dicht bij de kust ankeren met zicht op de impressionante duinen.  De kinderen amuseren zich rot terwijl ze met hun bodyboards van de duinen glijden. Ook hier hebben we dus skipret tijdens de krokusvakantie.

 

Hottentot Bay, 20, 21 en 22 februari 2012

Nog mooier en spectaculairder is Hottentot Bay, 35 mijl verder naar het Noorden. In de baai liggen vijftien Namibische vissersboten, dus onze hoop om een kreeftje te kunnen vangen tijdens de nacht werd al vlug de kop ingedrukt.

De duinen zijn er nog hoger en steiler en nog leuker om van te glijden.

We maken een lange wandeling langs de kust en zien nog overal sporen van de diamantindustrie. Honderd jaar geleden leefde hier een kleine commune diamantzoekers. De huizen staan er nog, maar zijn onbewoond. Overal waar we stappen, speuren we de bodem af, in de hoop iets blinkends te zien liggen. Maar helaas.

De volgende ochtend krijgen we bezoek van één van de vissersboten. Ze vragen of we niet een paar boeken willen ruilen tegen een paar kreeften. We geven de vissers vijf boeken, t-shirts, kinderkleren en een paar pintjes. De vissers zijn er doodgelukkig mee. In ruil krijgen we twee grote zakken met daarin 50 kreeften (rock lobsters)! We eten er 25 van op en de andere 25 gaan gepeld het diepvriesje in. Wat een feest.

Het praatje met de vissers leert ons wel dat we niet meer aan de kant mogen gaan. Hottentot Bay is een deel van het ‘spergebied’, verboden te betreden omdat het diamantgebied is, en er zijn geregeld controles. Als je gepakt wordt krijg je een boete van 5000 Namibische dollar.

Verder leren we dat die vissers telkens 8 dagen in Hottentot Bay blijven om elke ochtend hun kreeftenvallen te gaan checken. De kreeften gaan dan in bakken en onder een boei in het midden van de baai op de bodem verzameld. Ze hadden er al anderhalve ton kreeften liggen.

Het weerbericht belooft niet veel goeds. Er zit harde wind aan te komen, en we beslissen het front in de beschutting van Hottentot Bay de volgende twee dagen uit te zitten. We krijgen tot 40 knopen wind over ons heen, en over de hele boot ligt een fijn laagje zand. We maken van de tijd gebruik om ons grootzeil een groot onderhoud te geven en ondertussen maken de kinderen grote vorderingen in het schoolwerk.

En verhongeren doen we er ook niet, in Hottentot Bay. ‘s Anderendaags kwamen de vissers nog eens langs om ons opnieuw 50 kreeften te geven. Om een wijs man te citeren: “Beter zal het niet worden”.

Spencer Bay, 23 februari 2012

Dat het inderdaad niet beter wordt bewijst Spencer Bay. Prachtige ankerplaats met honderden zeeleeuwen, vogels, dolfijnen, … maar een nachtmerrie om te slapen. Om 7 uur ‘s morgens beslissen we om snel te vertrekken, want de wind was naar het noorden gedraaid en de brekende golven kwamen zo de baai binnengerold. Als we wat langer gewacht hadden, zou dat wellicht desastreus geworden zijn, zo getuigt het wrak en de brekende golven ervoor, waar het gisteren nog vlak was…

Wij dus op weg naar Walvisbaai. Een overnachter van 190 mijl…