Dassen Island – the great lobstercatch…

Het uitklaren uit Kaapstad en uit Zuid Afrika verliep zoals we verwacht hadden: een voormiddag gedoe met administratie. Eerst inklaren in de Royal Cape Yacht Club waar we bang werden gemaakt omdat we een en ander niet volgens het boekje hadden gedaan en we langer dan 1 maand in dezelfde haven hadden gelegen, ons niet hadden gemeld bij immigratie bij aankomst in Simon’s Town, ... Er hingen ons een paar boetes boven het hoofd. Met een klein hartje met ons zevenen een taxi in (Mads en Elin van Go Beyond hadden hetzelfde voor). Wij naar Port Control die ons doorverwezen naar een ander gebouw, waar we opnieuw doorverwezen werden naar dat eerste gebouw maar op een ander verdiep. Daar nog eens drie keer doorverwezen, en een half uur laten een papiertje met een stempel op gekregen. Geen boete.  Dan naar immigratie bij een tang van een mens die ons bijna achter de tralies wilde zetten omdat we ons niet onmiddellijk waren komen inklaren bij aankomst die vorige avond. Maar over onze andere vermeende vergrijpen werd niets gezegd, geen boete. Bij Customs liep alles redelijk vlot. Geen boetes.  Om ons afscheid te vieren zijn we nog eens in het Belgisch restaurant Den Anker mosselen friet met een Duvel gaan eten. Heerlijk.

We zijn Kaapstad ‘s anderendaags ‘s morgens in de mist uitgevaren. De oceaan krioelt hier van leven. Walvissen, vlak bij de boot, honderden zeehonden, pinguïns, vogels, … Het kan niet op.  Het weer was bovendien perfect om een nacht te gaan ankeren bij Dassen Island, 30 mijl verder noordelijk. Dassen Island is een natuurreservaat, met de grootste kolonie Kaapse pinguïns van Afrika. Je mag er niet aan land en het eiland wordt bewaakt door 1 ranger/vuurtorenwachter. Zuid-Afrikaanse cruisers hadden onze kop zot gekregen met verhalen over die ankerplaats: “laat ‘s nachts een kreeftennet zakken en je vangt hopen kreeften”,  “wel 100 ga je er vangen op één nacht”, “je gaat een week kreeft eten, man”, “de vissersboten mogen daar geen kreeften vangen, dus het krioelt er”, “wel opletten en alleen ‘s nachts want het mag eigenlijk niet”…

Wij dus, samen met de vrienden van Go Beyond, naar Dassen Island. Als we de ankerbaai binnen voeren, konden we onze ogen niet geloven. Het krioelde er van… de vissersboten. Vissersboten die op kreeften vissen. Haha. 16 welgeteld.

Toch samen gewacht tot het donker werd, het kreeftennetje met vissenkoppen laten zakken tot op de bodem, een uur wachten…. Niks… Nog een uur wachten… Niks… Mads bracht Elin alvast terug naar Go Beyond want het werd laat. De mannen gingen volharden tijdens de nacht. Een uur later: nog niks… Vier Jagermeisters later (ah, ja, want het was ijskoud)… Nog niks. Mads ook naar huis. Een uur later: weer niks. “Gatver. Nog één keer”, dacht ik, “nu moet het lukken”, omdat ik zowat alle vissenkoppen en etensresten overboord had gegooid om zo met absolute zekerheid een krioelende bende kreeften onder onze boot te lokken. Nog één keer dus. Een uur wachten… En dan ontdekken dat het touw van de kreeftenval hopeloos verstrikt is geraakt in het roer en de propeller.  Man, man, man. Geen millimeter ging dat touw omhoog. Ik werd bijna gek.

Even schoot het door m’n hoofd om Haïke te gaan wakker maken om toe te zien of mij niets zou gebeuren terwijl ik zou duiken om het touw los te maken. Maar de kou en het besef dat ik met die paar kilo visafval en etensresten wellicht elke witte reuzenhaai in een straal van 20 mijl had aangetrokken, deden me afwijken van dat plan. Ik ben dan maar, half bevroren, gaan slapen, met een nieuw, listig plan.

Toen Haïke ‘s morgens wakker werd heb ik haar heel lief gevraagd of ze haar wetsuit wou aantrekken om dat touw van de lobsterpot los te maken. Ze zweeg lang en keek me strak aan tot ze plots zei: “ok”.  Zelf was ik volledig mentaal voorbereid om in dat water te springen, maar nu ze ‘ja’ zei, ging ik haar nu ook niet tegengehouden. Ha, ja.

Als een heldin sprong ze in dat ijskoude water (er zwom een zeehond rond de boot, dus dachten we dat er wel geen haaien zouden zitten) en dook ze een paar keer na elkaar om het touw los te krijgen.  Het lukte.

Ik was diep gelukkig en terzelfdertijd diep ontgoocheld. Niet in mezelf, nee, nee, maar omdat er opnieuw geen enkele kreeft in de val zat…

Een beetje later schreef Haïke op haar facebookpagina:

What do you do when your husband asks you, when you wake up, to help him with the line of the lobsterpot that got stuck under the boat? You put on your wetsuit, jump into the freezing water of the south atlantic, you check if you see the great white, you look at the seals swimming around the boat, you take a deep breath, dive under the boat and realise that you have to dive ten times more because the line is really badly stuck. After that, while your body is shaking badly from the cold, you take out the lobsterpot to find NO lobsters in it! That is real love !