Lüderitz, Diamond Coast, Namibië: 16, 17 en 18 februari 2012

Luderitz is de hoofdplaats van de Namibische diamantkust. Het is een prachtig stadje met statige Jugendstil en Art Nouveau herenhuizen, die de bezetting van de Duitse diamantzoekers rond 1900  hier herinneren. Vandaag zie je op straat vooral relaxte en vriendelijke zwarten rondlopen, door de stoffige zandstraten van het stadje. Heerlijk sfeertje in Luderitz. Het inklaren bij immigratie, douane en de havenautoriteiten gaat gemakkelijk. Alles is dicht bij elkaar, efficiënt geregeld en de goedlachse ambtenaren laten alles vlotjes verlopen.

Van de blanke Duitse nakomelingen zien we er niet veel, tot we een aperitiefje gaan drinken in de Lüderitz Yacht Club. Daar zitten er plots tien op een rijtje aan de toog en spelen een vreemd drinkspelletje met dobbelstenen. Wie drie apen gooit, wint en wordt getrakteerd op schnaps en bier. Niet één van die leden van de yachtclub zeilt, en ze zijn ook niet bijster geïnteresseerd in de paar wereldzeilers die hier per jaar binnenvallen om hun douches te gebruiken. We laten ze in hun dobbelspel en we verbroederen met De Blauwe Pinquin en Go Beyond achter een koud Windhoekbier, vooraleer we allemaal samen naar de ontdekking van de eeuw trekken.

Toen we in de namiddag wat door het stadje slenterden, zagen we plots een houten roeibootje langs de havenweg liggen, met daarop ‘Oysters’ en een pijltje dat naar de hangars van een oud havengebouw wijst. De ‘Shearwater Oyster Bar’ is zelfs moeilijk te vinden in al die hangars, waar ze de oesters die in de baai gecultiveerd worden, aan het wassen waren. Na wat zoeken vonden we wellicht de gezelligste, de lekkerste en goedkoopste oesterbar ter wereld. Twee Namibische Dollar (20 eurocent !) voor een overheerlijke verse oester ! Heaven!  Alleen hiervoor zou je naar Lüderitz reizen! Terwijl de niet-oester-eters zich te goed deden aan lekkere loempia’s, heb ik me volledig laten gaan en heb oesters als voor-, hoofd- en nagerecht genomen, tot ik met 46 oesters genoeg had… Zonde dat het enkel op vrijdagavond open is, anders was ik er het hele weekend blijven zitten. Ik meen het: dé ontdekking van de eeuw. Terwijl ik het schrijf loopt het water me opnieuw in de mond.

Zaterdag nemen we een taxi naar het spookstadje Kolmanskop, een tiental kilometer verder. Toen in 1908 diamanten gevonden werden in de woestijn, ontstond in een wip het mijnstadje Kolmanskop. 300 Duitsers en 800 zwarte contractarbeiders raapten er de diamanten van de grond, tot plots nog meer en grotere diamanten gevonden werden in Oranjemund. Ze lieten het stadje even snel achter als ze het hadden opgebouwd, en nu, meer dan honderd jaar later kan je er gaan zien hoe er toen geleefd werd en hoe het zand van de woestijn in hun magistrale huizen is gaan wonen. Het leukste was het stukje tentoonstelling hoe de arbeiders de diamanten naar buiten probeerden te smokkelen. Er werd aanvankelijk gretig gebruik gemaakt van alle lichaamsopeningen of dubbele zolen, totdat het ziekenhuis de eerste X-ray machine van Afrika wist aan te schaffen, niet zozeer voor geneeskundige doeleinden, dan wel om de arbeiders te scannen naar diamanten. Daarna zijn ze slimmer moeten worden, en gebruikten ze kruisbogen en postduiven om hun diamanten buiten te smokkelen. Het is een fijne uitstap in de geschiedenis in dat magische spookstadje, Kolmanskop.

Nadien zijn we het zand gaan afspoelen in de douches van de yachtclub en zijn we nog wat blijven hangen aan de bar, met die dikke drankzuchtige Duitse dobbelspelers als achtergrondtafereel. We hebben de échte diamanten van Lüderitz gevonden: de architectuur, het spookdorp en zijn vele oesters…