Terug op zee

We hebben het de voorbije anderhalve week bijzonder druk gehad. Overdag met allerhande klusjes en taken om ons landleven achter te laten en opnieuw te gaan varen.

• Gekregen Weber gasbarbecue (van Simon) kuisen en schilderen – check
• Kampeergerief triëren - check
• Gasfles aanschaffen en vullen voor de barbecue – check
• Barbecue met en afscheid van onze vrienden van de Nika – check
• Barbecue met en afscheid van nieuwe vrienden in Cammeray – check
• Barbecue met en afscheid van Jeremy (de piloot die onze kinderen meenam) – check
• Aperitief met en afscheid van Greg & Leisha van Fine Gold - check
• Etentje met Go Beyond - check
• Barbecue met Sea Level – check
• Traditionele vrijdagavondbarbecue op de marina (2x) – check
• Motoronderhoud van de boot – check
• Professionele riggingcheck van de boot – check
• Voedselvoorraad aan boord checken en aanvullen – check
• 200 liter diesel bijtanken voor de boot met jerrycans (20 cent/liter goedkoper) – check
• Boot kuisen buiten – check
• Boot kuisen binnen – check
• Auto kuisen buiten – check
• Auto kuisen binnen – check
• Auto onderhoud – check
• Auto verkopen – check
• Australische bankrekening openen om geld voor auto te ontvangen – check
• 20 liter non alcoholisch Gingerbier maken – check
• 20 liter witbier maken – check
• 20 liter pils maken – check
• Kinderen lesgeven – check
• Kinderen spelen met de grote internationale troep bootkinderen van Totem, Cat Mousses, Tangaroa en Hinayana in het park
• De was – check
• Overzichtskaart kopen voor de Indische oceaan – check
• Cruising guides kopen voor Indische oceaan – check
• enz…
• enz…
• enz…

En dan hebben we nog niet vermeld waar we het meest mee bezig geweest zijn. Bepalen wat onze terugweg zal worden.

Ondertussen is 1 ding zeker geworden. We gaan niet door de Golf van Aden zeilen. Het is onverantwoord op dit moment. Zeilboten zijn een te gemakkelijk doelwit voor de piraten. En als je gepakt wordt is de kans klein dat je er goed vanaf komt. We zijn erg geschrokken van het overlijden van de 4 Amerikaanse zeilers en  de gijzeling van de Deense familie. De Deense familie van de ING hebben we in de Pacific meermaals ontmoet. In Moorea heeft de oudste zoon van de familie nog voor onze dinghy gewaakt terwijl we gingen winkelen… Heel vreemd dat ze nu gekaapt zijn. We hopen dat het allemaal goed komt met hen.

Andere opties om toch door de Golf van Aden te gaan (A Small Nest in Sri Lanka op een cargo zetten tot in Turkije) of een gewapende privémilitie inhuren om een klein konvooi zeiljachten te begeleiden tot in de Rode Zee, zijn beide afgevallen wegens te duur.

Blijven er twee mogelijkheden over:

1. Via Zuid Afrika naar huis. De route die we dan volgen is Darwin (Australië) - Bali (Indonesië) – Christmas Island – Cocos Keeling – Chagos Archipelago – Mauritius – La Reunion – Zuid Afrika – Saint Helena – Ascenscion – Brazilië – Caraïben – Azoren – thuis. Veel zeilen en dan missen we een grote tour door Azië, waar we zo naar uitkeken. Maar we zullen de wereld (bijna anderhalve keer) rondgevaren hebben.
2. Een tour door Azië, terugkeren naar Australië, de boot verkopen en terug naar huis vliegen. Dan hebben we de wereld niet rondgezeild maar wel Azië gezien…

‘t Zal 't een of ‘t ander worden. We hebben nog een beetje tijd om definitief te beslissen.

Nu maken we ons klaar om onze geliefde Cammeray Marina te verlaten en onze vrienden en de vele vriendjes van de kinderen van de Tangaroa, Fine Gold en Totem er achter te laten. Tangaroa heeft hun boot verkocht in Australië en zij vliegen terug naar Nederland, Totem heeft hier werk gevonden en die blijven hier nog wat om de portemonnee te spekken, de Australiërs van Fine Gold zijn thuis.

We varen terug naar het noorden. Mijn vader komt op 20 maart aan in Brisbane, als enige passagier op een cargoschip. We willen er graag met onze boot zijn als hij er toekomt.

Opnieuw slecht nieuws…

Voor het eerst werd er nu ook een zeiljacht gekaapt met kinderen aan boord in de Golf van Aden. Voorheen werd gedacht dat piraten zeilboten met kinderen met rust zouden laten omdat het een brug te ver en teveel gedoe zou zijn. Nu deinzen ze er blijkbaar niet meer voor terug. De Deense familie wereldzeilers werd vier dagen geleden gegijzeld. Het is opmerkelijk dat het nieuws nu pas bekend wordt. Hopelijk loopt het goed af voor de familie.

http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-12600251  :

Somali pirates 'seize Danish children' in Indian Ocean

Somali pirates usually target cargo vessels for the ransoms often paid out by shipping firms have been snatched by pirates who hijacked their sailing boat in the Indian Ocean, Danish officials say.

Denmark's foreign ministry said the children were aged between 12 and 16, and that two Danish crew members were also captured during the attack.

Pirates seized the boat on 24 February and were said to be heading to Somalia.

Piracy is a highly lucrative trade in Somalia, where gangs can often demand millions of dollars in ransoms.

As of last week, the EU's anti-piracy naval force said pirates were holding a total of 31 vessels, and 688 hostages.

Many of the vessels they target are cargo ships sailing near the Gulf of Aden - one of the world's busiest shipping lanes.

Increasing violence

The foreign ministry told the AP news agency that the ship sent a distress signal on Thursday: "It has now been confirmed that the sailboat was hijacked by pirates."

The Danes are be the second group of non-commercial sailors seized by pirates in recent weeks.

A group of Americans was seized earlier in February, and four of them were killed as the US Navy tried to rescue them.

US forces say the pirates shot them.

Analysts say the piracy industry is becoming increasingly lucrative - Somali gangs recently hijacked a tanker with $200m (£136m) worth of crude oil on board.

International naval forces patrolling the area are becoming more willing to send in commando teams to free hostages.

But the pirates also appear to be responding with increasing violence - two Philippine sailors were murdered last month by pirates angered at an attempted rescue.

White Cliffs, Cobar en Dubbo… het laatste eind van onze Australische landtour

We rijden nog wat verder door de groene outback en slaan onderweg even af richting White Cliffs. “Even afslaan” wilt in Australië het volgende zeggen: een weg nemen die 100 kilometer verder stopt in een mijnstadje. De uitgestrektheid van Australië blijft verbazen. White Cliffs is nu bijna verlaten. Geen honderd mensen zullen er meer leven. De meesten leven er onder de grond om van de hitte te kunnen ontsnappen. Ooit is het een grote stad geweest waar meer dan 4000 mensen woonden. Allemaal mijnwerkers die in de opaalmijnen werkten.

Toen er minder opaal gevonden werd, lieten de grote mijnbedrijven het gebied gewoon achter. Een paar mensen bleven er nog hangen en gaan nog elke dag op zoek naar opaal.

We bezoeken Jock’s Place. Jock is een zestigjarige halve gare, maar een intelligente en bijzonder leuke vent. We zijn de enige bezoekers. Hij neemt ons mee doorheen zijn huis: een mijn. Hij overdondert de kinderen met zijn bulderstem en fantastische verhalen. Geen van hen deinst terug als hij dichter komt. Ze hangen aan zijn lippen en willen alles over hem weten. Heerlijk figuur. De hele tijd dacht ik: Paul Jambers zou hier één van zijn topafleveringen opnemen.

Daarna rijden we verder naar Cobar en erna Dubbo. Hier blijven we nog drie dagen genieten van de rust en het zwembad van de camping en sluiten we onze landtour af. Het was heerlijk en prachtig. We reden meer dan 8000 kilometer in onze volgepropte derdehands auto, we hebben een ongelooflijk knap stuk van moeder aarde gezien op een bijzonder moment (La Nina, het ijskoude zomers Tasmanië en een groene outback). En wat zijn we blij dat we de ‘luxe’ van onze boot weer bijzonder waarderen: een eigen bed, een gasfornuis met drie gaspitjes, een tafel, een douche en een eigen wc. Het leven in een tent is er niks mee vergeleken. Leve onze Nest! En we zijn blij dat we weer nieuwe dingen kunnen ontdekken.

Veel groeten,

‘t Nest

 

PS: Ondertussen op de boot hebben we het heel druk met het bepalen van de terugweg en het klaarmaken van de boot voor de tweede helft van onze reis. Ondanks alle hindernissen op onze terugweg, kijken we daar al geweldig naar uit. En wat zijn we blij dat het opnieuw een heerlijk avontuur zal worden!

De 4 Amerikaanse zeilers van SV Quest komen om bij gijzeling door piraten

Het is een bijzonder triestige dag. We kunnen het amper geloven dat de vier gegijzelde Amerikaanse zeilers van het zeiljacht Quest doodgeschoten werden. Ze waren onderweg van Sri Lanka naar Europa, door de golf van Aden en de Rode Zee. Aanvankelijk hadden ze zich aangesloten bij het konvooi van de Blue Water Rally, maar op 15 februari beslisten ze om het konvooi te verlaten en solo verder te varen. Het is niet duidelijk waarom ze dat besloten hebben.

Toen ze 240 mijl buiten de kust van Oman voeren, werden ze gekaapt door 19 Somalische piraten. Het is ongelooflijk hoe ver de Somalische piraten tegenwoordig opereren en hoe driest ze daarbij te werk gaan.

Het gekaapte zeiljacht was onderweg naar de Somalische kust (een aantal dagen varen van waar ze gekaapt werden) en werd intussen geschaduwd door Amerikaanse marineschepen toen het drama plaats vond. Tijdens de onderhandelingen moet iets fout gelopen zijn, werd er geschoten en heeft de Amerikaanse marine de Quest geënterd. De vier zeilers waren al vermoord. Ook vier piraten werden tijdens de schermutselingen gedood.

Twee zaken zijn voor ons onrustwekkend. Het feit dat zeiljachten opnieuw geviseerd worden (de kapers focusten vooral op de grote schepen) en het feit dat ze er niet voor terugdeinzen om hun gijzelaars te vermoorden.

The deaths of the four travelers, all in their late 50s or 60s, appeared to underscore an increasingly brutal and aggressive shift by pirates in their treatment of hostages.

Killing hostages "has now become part of our rules," said a pirate who identified himself as Muse Abdi. He referred as a turning point to last week's sentencing of a pirate to 33 years in prison for the 2009 attack on the U.S. cargo vessel the Maersk Alabama — just two days before the hijacking.

"From now on, anyone who tries to rescue the hostages in our hands will only collect dead bodies," Abdi said. "It will never, ever happen that hostages are rescued and we are hauled to prison."

Een uitgebreid artikel over de tragedie kan je hier vinden: http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/n/a/2011/02/22/national/w063457S12.DTL&ao=all#ixzz1EjgcFNLu

Bovendien is het eigenlijk ongelooflijk dat het piratengeweld maar niet gecontroleerd kan worden en blijft uitbreiden.  Hoe komt het toch dat er niet harder opgetreden wordt door de internationale troepen om het gebied onder controle te krijgen? De voorbije zeven jaar is het gebied, waar de Somalische piraten actief in zijn, exponentieel toegenomen. Ze hebben zich met ontiegelijk veel losgeld kunnen verrijken en organiseren. Het zal met de dag moeilijker worden om ze te bestrijden…

 

Goede vrienden van ons, Maria en Esteban, bevinden zich nu in het konvooi waar de Quest zich van losgemaakt had. Ze varen onder Amerikaanse vlag... We denken aan ze en hopen dat ze de Rode Zee veilig bereiken.

Al dat gedoe maakt de beslissing over de terugweg natuurlijk wreed moeilijk. We waren net geneigd de poll te volgen (op dit moment licht in het voordeel om via de Golf van Aden terug te keren) en in een konvooi dat gebied te doorkruisen. Het voorval met de Quest en de recente ontwikkelingen in het midden Oosten doen ons wel weer twijfelen. De enige andere opties om rond de wereld te zeilen zijn de gevaarlijke en stormachtige zeeën ten onder Zuid Afrika doorploeteren of onze Nest op een duur cargoschip zetten om de gevarenzone te overbruggen. Het eerste alternatief betekent héél veel zeilen en Azië grotendeels missen. Voor het tweede alternatief is er geen budget…

Genoeg om over na te denken.

Broken Hill - Australië

We zitten hier in Broken Hill. Aan het genieten van de isolatie. De dichtstbijzijnde stad is hier 500 kilometer vandaan, en het geeft nog eens het gevoel van de immense wijdheid van de wereld.  Het is hier doorgaans broeiend heet en geweldig droog. Nu ja, doorgaans…

U weet het al, het is een “La Nina” jaar en dat maakt dat heel het weerpatroon hier helemaal anders is. Normaal gezien is het hier in deze periode 40°C en poeierdroog, nu zitten wij hier te genieten van een aangenaam klimaat van 28 graden.  Normaal gezien is de outback helemaal knalrood gekleurd en is het één grote rode zandvlakte, nu is het een groen landschap. De locals staan er naar te gapen als koeien naar een trein. Ter vergelijking een foto zoals de outback er doorgaans uitzien, met een foto van het landschap zoals het nu is, vanop exact hetzelfde plaatsje, de Mundi Mundi Lookout bij Silverton:

Silverton ligt een tiental kilometer van Broken Hill, en is een fantastisch filmisch spookstadje waar ze ooit de films van ‘Mad Max’ en ‘Town Called Alice’ hebben opgenomen. Normaal gezien rij je door het rode stof, nu moesten wij door een overstroomde weg waar het water 10 cm diep over stond. Twee dagen geleden was Silverton nog afgesloten van de buitenwereld door de overstromingen! We genieten van de anekdotes die de barman van het Silverton Hotel voor ons oprakelt terwijl we naar de foto’s en souvenirs aan de muur en het plafond kijken. We kunnen u trouwens verklappen dat de opnames van Mad Max IV (met Charlize Theron) een jaar uitgesteld zijn. Omwille van het weer. Mad Max in een groene woestijn, ‘t zou geen zicht zijn…

Silverton was oorspronkelijk een mijnstadje. Het is moeilijk voor te stellen dat hier nog duizenden mensen gewoond hebben om in de mijn te werken. Toen de mijn er uitgeput raakte zijn ze met huis en al verhuisd naar Broken Hill. Dat ligt langs de grootste zink-, zilver- en loodader ter wereld. 7,5 Kilometer lang en 250 meter breed. Sinds eind 1800 zijn ze hier aan het mijnen en ze kunnen nog minstens 40 jaar voort.

Waar mijnen zijn, vallen er doden. Veel doden. Het kerkhof van Broken Hill is gigantisch groot. Een begeleide wandeling door het kerkhof duurt makkelijk anderhalf uur. We bezoeken ook de herdenkingsmuur "’Line of Lode Miners Memorial” waar alle slachtoffers van de mijnen herdacht worden sinds 1880. Alle slachtoffers staan erop. Met naam, leeftijd en doodsoorzaak. Het zijn er duizenden. Van 12 jarigen tot 70 jarigen. Gestorven door instorting, verdrinking, elektrocutie, vergassing, loodintoxicatie, hartaanval, in een diepe schacht gevallen, verpletterd onder een wagonnetje, vermalen in een machine, …   Laatste slachtoffer dateert van 2009. Een ongeluk met een computergestuurde machine.

Eén van de overlevende mijnwerkers in Broken Hill is ‘White’. Hij werkte dertig jaar in de mijnen en is nu met pensioen. Hij heeft zijn huis omgebouwd tot mijnmuseum. Een exacte reconstructie van hoe de mijnen er een halve eeuw geleden uitzagen. Bij het binnenwandelen denk je, dit gaat het lulligste museumbezoek van onze reis worden, maar een keer als ‘White’ begint te vertellen, in het donker met een kaarsje, in zijn huis dat omgetoverd is tot een mijn, weet je dat je iets unieks ziet. White hoest zich af en toe het stof uit zijn longen voor hij aan een nieuw verhaal begint.  Een geweldig figuur hoewel klein en gedrongen. Tikkeltje wereldvreemd. Maar gepassioneerd door de geschiedenis van de mijnen in Broken Hill. Bijzonder mooie belevenis. Een “échter” mijnbezoek is niet voor te stellen.

We stoppen ook even in de basis van de “Flying Doctors” en krijgen er een rondleiding. Het vergt wat moeite om Haïke nadien terug in de auto te krijgen, want ze wilt er blijven werken.

Next stop is “Mario’s Palace Hotel”. Bekend van de film “Priscilla Queen of the Desert”. Hier stopte het olijke dragqueen trio met hun bus om te gaan shoppen en verbleven in het hotel met zijn opvallende muurschilderingen. In de volgende etappe in de film rijden ze verder en valt hun bus stil aan de Mundi Mundi Lookout (zie hierboven, bij Silverton)!

 

 

 

A Small Nest @ Mundi Mundi Lookout

 

Onze ‘bus’ is er niet stilgevallen. Na Broken Hill rijden we weer een heel stuk door de groene outback in onze blauwe Outback. Next Stop: White Cliffs.