woensdag 29 februari 2012

Ankeren in diamanten, Diamond Coast, Nambië - 20 tot 25 februari 2012

 

19022012naar boat bayDrie of vier ankerplaatsen liggen langs de Namibische diamantkust tussen Lüderitz en Walvisbaai. We beslissen de strook kust van 250 mijl  in drie dagtochtjes en 1 overnachter op te delen. Een briljante beslissing blijkt achteraf. De Namibische kust heeft een unieke schoonheid. Het water is ijskoud en het contrast met de temperatuur van het land zorgt voor speciaal kustweer. Vaak hangt er een dikke mist in de voormiddag en begint het hard te waaien in de late namiddag.

 

Boat Bay, 19 februari 2012

IMGP8050Boat Bay ligt op amper 12 mijl van Lüderitz en is een schitterende ankerplek. Je kan redelijk dicht bij de kust ankeren met zicht op de impressionante duinen.  De kinderen amuseren zich rot terwijl ze met hun bodyboards van de duinen glijden. Ook hier hebben we dus skipret tijdens de krokusvakantie.

P2190002IMGP8069

 

Hottentot Bay, 20, 21 en 22 februari 2012

IMGP8143Nog mooier en spectaculairder is Hottentot Bay, 35 mijl verder naar het Noorden. In de baai liggen vijftien Namibische vissersboten, dus onze hoop om een kreeftje te kunnen vangen tijdens de nacht werd al vlug de kop ingedrukt.

De duinen zijn er nog hoger en steiler en nog leuker om van te glijden.

We maken een lange wandeling langs de kust en zien nog overal sporen van de diamantindustrie. Honderd jaar geleden leefde hier een kleine commune diamantzoekers. De huizen staan er nog, maar zijn onbewoond. Overal waar we stappen, speuren we de bodem af, in de hoop iets blinkends te zien liggen. Maar helaas.

IMGP8132IMGP8131

De volgende ochtend krijgen we bezoek van één van de vissersboten. Ze vragen of we niet een paar boeken willen ruilen tegen een paar kreeften. We geven de vissers vijf boeken, t-shirts, kinderkleren en een paar pintjes. De vissers zijn er doodgelukkig mee. In ruil krijgen we twee grote zakken met daarin 50 kreeften (rock lobsters)! We eten er 25 van op en de andere 25 gaan gepeld het diepvriesje in. Wat een feest.

IMGP8157IMGP8159IMGP8162

Het praatje met de vissers leert ons wel dat we niet meer aan de kant mogen gaan. Hottentot Bay is een deel van het ‘spergebied’, verboden te betreden omdat het diamantgebied is, en er zijn geregeld controles. Als je gepakt wordt krijg je een boete van 5000 Namibische dollar.

Verder leren we dat die vissers telkens 8 dagen in Hottentot Bay blijven om elke ochtend hun kreeftenvallen te gaan checken. De kreeften gaan dan in bakken en onder een boei in het midden van de baai op de bodem verzameld. Ze hadden er al anderhalve ton kreeften liggen.

IMGP8173IMGP8170Het weerbericht belooft niet veel goeds. Er zit harde wind aan te komen, en we beslissen het front in de beschutting van Hottentot Bay de volgende twee dagen uit te zitten. We krijgen tot 40 knopen wind over ons heen, en over de hele boot ligt een fijn laagje zand. We maken van de tijd gebruik om ons grootzeil een groot onderhoud te geven en ondertussen maken de kinderen grote vorderingen in het schoolwerk.

En verhongeren doen we er ook niet, in Hottentot Bay. ‘s Anderendaags kwamen de vissers nog eens langs om ons opnieuw 50 kreeften te geven. Om een wijs man te citeren: “Beter zal het niet worden”.

Spencer Bay, 23 februari 2012

Dat het inderdaad niet beter wordt bewijst Spencer Bay. Prachtige ankerplaats met honderden zeeleeuwen, vogels, dolfijnen, … maar een nachtmerrie om te slapen. Om 7 uur ‘s morgens beslissen we om snel te vertrekken, want de wind was naar het noorden gedraaid en de brekende golven kwamen zo de baai binnengerold. Als we wat langer gewacht hadden, zou dat wellicht desastreus geworden zijn, zo getuigt het wrak en de brekende golven ervoor, waar het gisteren nog vlak was…

DSC_3573

Wij dus op weg naar Walvisbaai. Een overnachter van 190 mijl…

zondag 26 februari 2012

Lüderitz, Diamond Coast, Namibië: 16, 17 en 18 februari 2012

Luderitz is de hoofdplaats van de Namibische diamantkust. Het is een prachtig stadje met statige Jugendstil en Art Nouveau herenhuizen, die de bezetting van de Duitse diamantzoekers rond 1900  hier herinneren. Vandaag zie je op straat vooral relaxte en vriendelijke zwarten rondlopen, door de stoffige zandstraten van het stadje. Heerlijk sfeertje in Luderitz. Het inklaren bij immigratie, douane en de havenautoriteiten gaat gemakkelijk. Alles is dicht bij elkaar, efficiënt geregeld en de goedlachse ambtenaren laten alles vlotjes verlopen.

P2170016IMGP7860IMGP7907

Van de blanke Duitse nakomelingen zien we er niet veel, tot we een aperitiefje gaan drinken in de Lüderitz Yacht Club. Daar zitten er plots tien op een rijtje aan de toog en spelen een vreemd drinkspelletje met dobbelstenen. Wie drie apen gooit, wint en wordt getrakteerd op schnaps en bier. Niet één van die leden van de yachtclub zeilt, en ze zijn ook niet bijster geïnteresseerd in de paar wereldzeilers die hier per jaar binnenvallen om hun douches te gebruiken. We laten ze in hun dobbelspel en we verbroederen met De Blauwe Pinquin en Go Beyond achter een koud Windhoekbier, vooraleer we allemaal samen naar de ontdekking van de eeuw trekken.

Toen we in de namiddag wat door het stadje slenterden, zagen we plots een houten roeibootje langs de havenweg liggen, met daarop ‘Oysters’ en een pijltje dat naar de hangars van een oud havengebouw wijst. De ‘Shearwater Oyster Bar’ is zelfs moeilijk te vinden in al die hangars, waar ze de oesters die in de baai gecultiveerd worden, aan het wassen waren. Na wat zoeken vonden we wellicht de gezelligste, de lekkerste en goedkoopste oesterbar ter wereld. Twee Namibische Dollar (20 eurocent !) voor een overheerlijke verse oester ! Heaven!  Alleen hiervoor zou je naar Lüderitz reizen! Terwijl de niet-oester-eters zich te goed deden aan lekkere loempia’s, heb ik me volledig laten gaan en heb oesters als voor-, hoofd- en nagerecht genomen, tot ik met 46 oesters genoeg had… Zonde dat het enkel op vrijdagavond open is, anders was ik er het hele weekend blijven zitten. Ik meen het: dé ontdekking van de eeuw. Terwijl ik het schrijf loopt het water me opnieuw in de mond.

P2180062P2180075IMGP7931

Zaterdag nemen we een taxi naar het spookstadje Kolmanskop, een tiental kilometer verder. Toen in 1908 diamanten gevonden werden in de woestijn, ontstond in een wip het mijnstadje Kolmanskop. 300 Duitsers en 800 zwarte contractarbeiders raapten er de diamanten van de grond, tot plots nog meer en grotere diamanten gevonden werden in Oranjemund. Ze lieten het stadje even snel achter als ze het hadden opgebouwd, en nu, meer dan honderd jaar later kan je er gaan zien hoe er toen geleefd werd en hoe het zand van de woestijn in hun magistrale huizen is gaan wonen. Het leukste was het stukje tentoonstelling hoe de arbeiders de diamanten naar buiten probeerden te smokkelen. Er werd aanvankelijk gretig gebruik gemaakt van alle lichaamsopeningen of dubbele zolen, totdat het ziekenhuis de eerste X-ray machine van Afrika wist aan te schaffen, niet zozeer voor geneeskundige doeleinden, dan wel om de arbeiders te scannen naar diamanten. Daarna zijn ze slimmer moeten worden, en gebruikten ze kruisbogen en postduiven om hun diamanten buiten te smokkelen. Het is een fijne uitstap in de geschiedenis in dat magische spookstadje, Kolmanskop.

kolmanskuppeIMGP7990IMGP7992

Nadien zijn we het zand gaan afspoelen in de douches van de yachtclub en zijn we nog wat blijven hangen aan de bar, met die dikke drankzuchtige Duitse dobbelspelers als achtergrondtafereel. We hebben de échte diamanten van Lüderitz gevonden: de architectuur, het spookdorp en zijn vele oesters…

donderdag 16 februari 2012

De oversteek naar Luderitz, Namibië: 14, 15 en 16 februari 2012?=

Veel zeilblabla hieronder. Maar we liggen intussen veilig en wel in Luderitz, Namibië. Snelle maar lichtjes vermoeiende oversteek gehad. Daarmee weet je alles.
Op valentijnsdag om 06u vertrokken uit Paternoster. Heerlijk zeilweer. Onze rode gennaker stond als een groot rood valentijnshart boven de boeg van onze nest.
Om 14u trok de wind aan tot 20 knopen en hebben we ons hart maar gestreken. Met een knoop stroming in de rug ging het allemaal vlotjes. Voor het eerst zagen we de
mogelijkheid om maar twee ipv drie nachten te moeten zeilen naar Luderitz. Tegen zes uur 's avonds heeft Haike haar eeste boek al uit.
De nacht is verschrikkelijk. Geen oog dicht gedaan door het rollen van de boot.
15 februari 2012
Snel gezeild, een hele dag. Beetje te snel willen zijn om maar twee nachten te moeten varen: met volle zeilen door een redelijke deining van 3,5 meter, pal voor de
wind blijven doorsjezen. Het moest er van komen: een klapgijp. Gelukkig ving onze 'bulletallie' het goed op, maar er was toch wat onnozele schade: net onder de tweede
reef van het grootzeil zijn de naden van een van de zeillatten losgekomen. Omdat het nog maar 1 of 2 dagen zeilen is, beslissen we te wachten met de herstelling tot
we in Luderitz zijn. Ondertussen is het zeilen met een volledig groot zeil wel uit den boze. We zeilen verder met 2 reven in het zeil, en je zal dan altijd zien dat
de wind begint weg te vallen. Toch blijven we hoopvol om voor morgenavond binnen te varen in Luderitz.
Iets meer geslapen tijdens de nacht omdat we stikkapot zijn van die vorige nacht. Tijdens de nachtwacht ontdek ik dat ik verslaafd ben aan Billtong (gedroogd vlees,
typisch afrikaans), want het derde pak van de zes waarmee ik tot thuis wilde toekomen werd geopend... Tijdens Haikes wachten leest ze haar tweede boek uit.
16 februari 2012
De wind draait gradueel van zuid naar zuidwest en wordt minder en minder sterk. Dat maakt dat we de hele voormiddag druk in de weer zijn met het vinden van de juiste
zeilvoering en het even vinden om het daarna weer te mogen aanpassen. Gesukkel was het. Genua uitbomen, wat later alles terug binnenhalen want er moest gegijpt
worden. Hup gijpen. Genua opnieuw uitbomen aan de andere kant. Net op het randje en te weinig wind. Genua en spiboom terug binnenhalen. Gennaker uithalen, hijsen en
zetten. Na een half uurtje viel de wind helemaal weg. Gennaker terug naar beneden. Wind trekt terug aan. Genua uitbomen. Terug op gijpkoers, pffff. Even later valt de
wind weer weg. Genua terug binnen. Motor aan. Uitgeput. Nadien motorzeilen we nog, varen we wat later weer melkmeisje, dan enkel met grootzeil en daarna enkel met
uitgeboomde genua. De wind langs de Namibische kust is zo betrouwbaar als de toezegging van Leterme op de uitnodiging van een feestje.
Door al dat gedoe verliezen we natuurlijk tijd en merken we dat we Luderitz niet meer zullen halen voor het ondergaan van de zon. In de gidsen wordt afgeraden om er
binnen te varen na zonsondergang. Maar het afwegen van nog een nacht op zee of een vlakke ankerplaats en een goeie nacht rust, doet ons toch kiezen om 's avonds
Luderitz nog binnen te varen. Twee uur stressen later (Haike leest ondertussen een derde boek uit), terwijl we als een gek de navigatielichtjes tegen de achtergrond
van een helverlichte haven proberen te ontcijferen, krijgen we door Luderitz portcontrol de toestemming om te gaan ankeren tussen een paar andere jachtjes en
vissersbootjes, net buiten de havengeul. Het waait hard maar het anker pakt meteen en we liggen precies in het midden van het enige plekje dat nog over was. Da BMF
zorgt weer voor onze nachtrust, sie. 't Is onbetaalbaar, een goed anker.
Morgen inklaren en het zeil herstellen. Daarna zien we wel weer. Ciao!

dinsdag 14 februari 2012

Paternoster Bay, South Africa - 13 februari 2012

Groot feest aan boord A Small Nest. Onze dochter, Sepke, is jarig. Vandaag 14 jaar.

Haar verjaardagswensen waren: niks doen, niet varen, aan boord blijven, billtong eten, death by chocolate maken, Merlin kijken, cadeautjes opendoen en haar lievelingseten geserveerd krijgen.

Van ‘s morgens tot ‘s avonds wordt er gesnoept. We eten pannenkoeken voor ontbijt, kippensoep met melbatoastjes voor middagmaal, dan met Go Beyond en Blauwe Pinquin vieren we rond een ‘Death by Chocolate’ dessert en ‘s avond eten we Sepke’s lievelingsgerecht kalkoen met druifjes.

Ze dankt iedereen voor de vele mailtjes en berichtjes.

Vandaag, op Valentijn, vertrekken we naar Luderitz, Namibië. Drie dagen varen. So long!

zondag 12 februari 2012

Mykonos, Saldanha Bay, South Africa – 8 tot 12 februari 2012

Dertig mijl dichter bij huis van Dassen Island ligt Saldanha Bay. Wellicht de grootste lagune van Zuid Afrika. Militair is het altijd een strategisch punt geweest en hier trainen ze bijvoorbeeld hun elitetroepen. Verder is Saldanha Bay ook een belangrijke exporthaven. In Saldanha komt immers de ‘iron ore’ toe, een spoorweg die van de ijzermijnen bij de Namibische grens komt en die gigantisch lange treinen vol ijzer tot in de haven brengt, waarna dat ijzer verscheept wordt.

Wij varen naar het sympathieke jachthaventje Mykonos. Het dorp is een replica van het Griekse Mykonos, en het doet vreemd genoeg minder fake aan dan je zou vermoeden. Zo hebben we meteen ook ons stukje Middellandse Zee gedaan op onze wereldreis, voilà.

IMGP7771

Omdat we uitgeklaard zijn uit Zuid Afrika mogen we maximum 72 uur blijven, vooraleer we opnieuw moeten inklaren bij douane en immigratie (in Kaapstad!). Ons plan om maar 48 uur te blijven, houdt niet lang stand. Ten zuiden van ons woedt een hevige storm en die zwiept de golven nogal op. Voor zaterdag werden golven van 7 meter voorspeld, en dat is niet bepaald een deining die je zo vrijwillig verkiest.

Uiteindelijk zijn we vier dagen in Mykonos gebleven. We hebben ons heel koest gehouden, als brave illegalen. We hadden geen zin om nog eens die hele primitieve papierwinkel te doorwroeten.

Het topvertier voor de kinderen was het minigolfparcours waar je voor 10 rand (1 euro) uren op kon gaan spelen.  Het truukje om Haïke ‘s morgens lief te vragen om in het water te springen om de onderkant van de boot schoon te maken, werkt niet meer. Ik ben ditmaal zelf in het ijskoude water moeten duiken. Wel met het droogpak van Mads aan en met onze duikfles op de rug. Na een half uur in dat water hier ben je een ijsblokje.

Gisteren hebben we nog eens afscheid genomen van Ilse, Jeroen en de kindjes. Ze zijn nog eens afgekomen. We hebben opnieuw een heerlijke dag doorgemaakt samen, lekker eten, heerlijke wijnen, prachtige wandeling, de kinderen gingen zwemmen in zee, ….  We gaan ze missen, die vier.

Volgende stop: Paternoster Bay.

woensdag 8 februari 2012

Dassen Island – the great lobstercatch…

Het uitklaren uit Kaapstad en uit Zuid Afrika verliep zoals we verwacht hadden: een voormiddag gedoe met administratie. Eerst inklaren in de Royal Cape Yacht Club waar we bang werden gemaakt omdat we een en ander niet volgens het boekje hadden gedaan en we langer dan 1 maand in dezelfde haven hadden gelegen, ons niet hadden gemeld bij immigratie bij aankomst in Simon’s Town, ... Er hingen ons een paar boetes boven het hoofd. Met een klein hartje met ons zevenen een taxi in (Mads en Elin van Go Beyond hadden hetzelfde voor). Wij naar Port Control die ons doorverwezen naar een ander gebouw, waar we opnieuw doorverwezen werden naar dat eerste gebouw maar op een ander verdiep. Daar nog eens drie keer doorverwezen, en een half uur laten een papiertje met een stempel op gekregen. Geen boete.  Dan naar immigratie bij een tang van een mens die ons bijna achter de tralies wilde zetten omdat we ons niet onmiddellijk waren komen inklaren bij aankomst die vorige avond. Maar over onze andere vermeende vergrijpen werd niets gezegd, geen boete. Bij Customs liep alles redelijk vlot. Geen boetes.  Om ons afscheid te vieren zijn we nog eens in het Belgisch restaurant Den Anker mosselen friet met een Duvel gaan eten. Heerlijk.

We zijn Kaapstad ‘s anderendaags ‘s morgens in de mist uitgevaren. De oceaan krioelt hier van leven. Walvissen, vlak bij de boot, honderden zeehonden, pinguïns, vogels, … Het kan niet op.  Het weer was bovendien perfect om een nacht te gaan ankeren bij Dassen Island, 30 mijl verder noordelijk. Dassen Island is een natuurreservaat, met de grootste kolonie Kaapse pinguïns van Afrika. Je mag er niet aan land en het eiland wordt bewaakt door 1 ranger/vuurtorenwachter. Zuid-Afrikaanse cruisers hadden onze kop zot gekregen met verhalen over die ankerplaats: “laat ‘s nachts een kreeftennet zakken en je vangt hopen kreeften”,  “wel 100 ga je er vangen op één nacht”, “je gaat een week kreeft eten, man”, “de vissersboten mogen daar geen kreeften vangen, dus het krioelt er”, “wel opletten en alleen ‘s nachts want het mag eigenlijk niet”…

Wij dus, samen met de vrienden van Go Beyond, naar Dassen Island. Als we de ankerbaai binnen voeren, konden we onze ogen niet geloven. Het krioelde er van… de vissersboten. Vissersboten die op kreeften vissen. Haha. 16 welgeteld.

Toch samen gewacht tot het donker werd, het kreeftennetje met vissenkoppen laten zakken tot op de bodem, een uur wachten…. Niks… Nog een uur wachten… Niks… Mads bracht Elin alvast terug naar Go Beyond want het werd laat. De mannen gingen volharden tijdens de nacht. Een uur later: nog niks… Vier Jagermeisters later (ah, ja, want het was ijskoud)… Nog niks. Mads ook naar huis. Een uur later: weer niks. “Gatver. Nog één keer”, dacht ik, “nu moet het lukken”, omdat ik zowat alle vissenkoppen en etensresten overboord had gegooid om zo met absolute zekerheid een krioelende bende kreeften onder onze boot te lokken. Nog één keer dus. Een uur wachten… En dan ontdekken dat het touw van de kreeftenval hopeloos verstrikt is geraakt in het roer en de propeller.  Man, man, man. Geen millimeter ging dat touw omhoog. Ik werd bijna gek.

Even schoot het door m’n hoofd om Haïke te gaan wakker maken om toe te zien of mij niets zou gebeuren terwijl ik zou duiken om het touw los te maken. Maar de kou en het besef dat ik met die paar kilo visafval en etensresten wellicht elke witte reuzenhaai in een straal van 20 mijl had aangetrokken, deden me afwijken van dat plan. Ik ben dan maar, half bevroren, gaan slapen, met een nieuw, listig plan.

Toen Haïke ‘s morgens wakker werd heb ik haar heel lief gevraagd of ze haar wetsuit wou aantrekken om dat touw van de lobsterpot los te maken. Ze zweeg lang en keek me strak aan tot ze plots zei: “ok”.  Zelf was ik volledig mentaal voorbereid om in dat water te springen, maar nu ze ‘ja’ zei, ging ik haar nu ook niet tegengehouden. Ha, ja.

Als een heldin sprong ze in dat ijskoude water (er zwom een zeehond rond de boot, dus dachten we dat er wel geen haaien zouden zitten) en dook ze een paar keer na elkaar om het touw los te krijgen.  Het lukte.

Ik was diep gelukkig en terzelfdertijd diep ontgoocheld. Niet in mezelf, nee, nee, maar omdat er opnieuw geen enkele kreeft in de val zat…

Een beetje later schreef Haïke op haar facebookpagina:

What do you do when your husband asks you, when you wake up, to help him with the line of the lobsterpot that got stuck under the boat? You put on your wetsuit, jump into the freezing water of the south atlantic, you check if you see the great white, you look at the seals swimming around the boat, you take a deep breath, dive under the boat and realise that you have to dive ten times more because the line is really badly stuck. After that, while your body is shaking badly from the cold, you take out the lobsterpot to find NO lobsters in it! That is real love !

zondag 5 februari 2012

Kaap de Goede Hoop gerond !

Er zijn van die dagen die bijna perfect zijn. Vanochtend vroeg opgestaan in een windstil ‘Hurricane Alley’, rustig afgevaren en drie uur tegen wind naar de kaap gevaren. Het was redelijk heftig bij het ronden van de kaap en het feit dat we onze zeebenen reeds lang gewisseld hadden met landbenen, maakte dat iedereen wel wat moest wennen aan het gehots en geklots.

Maar wat een mijlpaal. Indrukwekkend ook, die kaap. We zijn er dicht bij gevaren, tussen de rotsen langs links en rechts, over een zeebodem die met wrakken bezaaid ligt. Het had iets magisch, sterks, onbeschrijfelijk… We hebben Kaap de Goede Hoop gerond!

En onderweg werden we zwaar getrakteerd door moeder natuur. Alles heeft ze boven gehaald voor ons: prachtig weer (allemaal een beetje verbrand), veel en weinig wind, zware en platte zee, schitterende kustlijn en zowat alle dieren die we konden zien, hebben we vandaag tijdens die ene magische trip gezien: pinguïns, zeeleeuwen, dolfijnen, haaien en een magistrale groep walvissen die een brulgeluid maakten dat we van ons leven niet zullen vergeten. Alles vlak naast de boot. Zelfs na twee en en half jaar op zee staan we met z’n vijf te roepen op het dek: waaw, ooooh, super, kijk daaaaaar, woooow !!!!!

En dan langs de kust van Kaapstad varen, heel dicht zodat we de hitte van het binnenland konden voelen. Het was alsof we naast een kampvuur stonden, zo heet stond het binnenland van Zuid Afrika, terwijl wij door een stijve bries afgekoeld werden. Ja, pure…

Vervolgens de haven van Kaapstad binnenvaren, onze weg vinden langs de vele dokken naar de Royal Cape Yacht Club waar Ilse, Jeroen, Julie en Charlotte ons stonden op te wachten. We hebben een heerlijke avond samen doorgebracht met meeneemchinees en wonderlijke wijnen.

Er zijn van die dagen die bijna perfect zijn. Dan moet je je mailbox beter niet openen en genieten van die topdag. En dat gaan we nu nog heel even doen, seh.

zaterdag 4 februari 2012

Druk in Simon’s Town

Het is weer druk aan boord. De boot heeft opnieuw een grondige poetsbeurt gekregen, het onderwaterschip is glad gemaakt, de motor heeft een uitgebreid onderhoud gekregen, alles zit netjes weg en is zeevast gemaakt. We zijn klaar om terug te gaan zeilen.

Er waren ook een hoop kleine klusjes te doen en dat maakt het druk want alles moet gebeuren op korte dagjes, omdat dagelijks om 17u30 het ‘happy hour’ begint in de bar van de False Bay Yacht Club. Het moment om te gaan vergaderen met bevriende zeilers, plannen te ontplooien en straffe verhalen op te halen achter een halve liter Windhoekbier (voor maar 90 eurocent).  Nadien is er ook geen tijd meer om verder te werken, want dan gaat de barbecue aan en zet iedereen het op een geweldig braaien.

De kinderen zitten weer helemaal in hun ‘boot- en studieroutine’: in de voormiddag wordt schoolwerk gemaakt in de namiddag houden ze zich bezig met zwemmen, knutselen, gezelschapspelen en het maken van allerlei filmpjes.

Het is hier op dit moment 45 graden warmer dan thuis, zagen we net…

Zondag gooien we de uitgerafelde en extreem geteste trossen hier los en varen we rond Kaap de Goede Hoop naar Kaapstad.  De echte kaap, Cape Agulhas, die de Indische Oceaan van de Atlantische Oceaan scheidt, hebben we al gerond, maar de bekendste en meest symbolische kaap, Cape Good Hope, gaan we nu ronden. Zo is er altijd iets om te vieren.

Onze plannen zijn om na Kaapstad via verschillende tussenstops naar Walvisbaai in Namibië te varen. Van Walvisbaai maken we een langere Atlantische oversteek naar het eiland Sint Helena, daarna varen we via Ascencion naar de Kaap Verdische Eilanden waar we rond de paasvakantie willen zijn. Na de Kaap Verdische eilanden varen we naar de Azoren, daarna is het via Ierland en Schotland en misschien nog via Noorwegen, Denemarken en Nederland terug naar huis waar we op zaterdag 28 juli . Het doet pijn terwijl ik het neertik. En nu: op naar het laatste “happy hour” in Simon’s Town!