Een paar filmpjes ter afwisseling…

Een boobie komt even uitrusten op de zaling tijdens de laatste 200 mijl van de oversteek van Nieuw Caledonië naar Australië. Hij probeert een gratis ritje naar huis mee te pikken, maar na er een paar keer af te donderen, geeft hij uiteindelijk op en vliegt hij maar naar huis.

 

 

Onze jeepexcursie op Fraser Island. Samen met Steve en Manjula van Endless Summer, Jim en Kent van Sea Level en ons gevijven passen we net in een Toyota Landcruiser. Steve is een voortreffelijke chauffeur op alle offroad baantjes en op het strand. We mochten niet in zee rijden.

 

Ook op Fraser Island. We gaan zwemmen in een van de vele glasheldere zoetwater binnenmeren. Prachtige omgeving die brutaal verstoord wordt door de kinderen die Jim en hun vader proberen te verdrinken.

 

Tijdens de tocht langs het binnenwater van Moreton Bay National Park tussen Manly en Gold Coast moesten we niet enkel op de dieptemeter kijken. Ergens halfweg moet je onder elektriciteitskabels die 20 meter hoog hangen. Onze mast is er 17 en het was net hoogwater tijdens springtij. (Maar het lijkt spannender dan het werkelijk is).

Space Invaders of the Gold Coast

Het zijn er duizenden, jonge krabbetjes die zwermen op het strand van Gold Coast. Van veraf lijkt het of het strand gaat lopen…

 

Foto’s Gold Coast

First tasting of the first brew

Daarnet even het eerste brouwsel geproefd.

Nog veel te vroeg want het moet nog minstens twee weken rijpen.

Toch proef je de potentie, want:

‘t smaakt nu al beter dan een Heineken!     ;-)

Foto’s Manly & Brisbane

Foto’s Moreton Bay, Tangalooma wrecks

The Spit – Gold Coast – Queensland – Australia

We zijn door het Moreton Bay Marine Park gevaren vandaag. Een smalle, ondiepe rivier die Brisbane met Gold Coast verbindt. Hier is al menig jacht vast gevaren met minder diepgang dan wij hebben.

Het was dan ook een spannend tochtje door de kronkelende rivier. We vertrokken om 08u, twee uur na laag water. Buiten Manly hadden we net genoeg water onder de kiel. Tot halverwege werden we vooruit gestuwd met een extra 2 knopen stroming in de rug. We vlogen door de ondiepe rivier met een gemiddelde van 8 knopen. Om 12 uur was het hoog water, en net dan kwamen we aan de ondiepste passage aan. Het is springtij bovendien, en dat hadden we nodig bovendien.

Bij het passeren van de ondiepste passage hadden we amper 30 cm overschot, maar het lukte. Een boot van de sleepdienst kwam even voorbij in de hoop dat hij ons kon helpen en wat dollars kon opstrijken. Gelukkig was dat niet nodig.

Eenmaal over dat ondiepe stuk, ging het nu stroomafwaarts en precies op dat moment draaide het tij en vlogen we met de genua uit aan 9,5 knopen naar onze ankerplaats.

We konden Sea Level, een supersnelle catamaran, het hele stuk bijhouden en Jim hield ons op de hoogte van de ondieptes onderweg.

Om 13u ankeren we in ‘The Spit’, kijken verbaasd naar de hoge appartementsblokken die een paar kilometer verder oprijzen, gooien de dinghy in het water en gaan naar het strand.

Wilde golven om te bodyboarden. Iedereen vindt het fantastisch.

Dan terug naar de boot. Vanavond vieren we voor het eerst in ons leven een echte Thanksgiving met onze Amerikaanse vrienden Jim en Kent. Met “stuffed turkey”!

Happy Thanksgiving, everybody !

Manly en Brisbane

Twee, hooguit drie dagen, willen we in de jachthaven blijven liggen. Australië is duur omdat de Australische dollar bijzonder sterk staat en de euro op de sukkel is. En een verblijf in een marina helpt niet echt.

Maar het weer speelt ons parten (windvoorspellingen uit het zuidoosten 25 tot 30 knopen), zodat we uiteindelijk zes dagen in de jachthaven vastzitten.

We gaan geen potje zagen, want het zijn zes fantastische dagen geweest. Vanuit Manly kan je de trein naar Brisbane nemen, de derde grootste bestemming in Australië. Schitterende stad. Prachtige parken, fenomenale musea die bovendien nog eens gratis zijn, een chinatown, ferries op de Brisbane river, heerlijke mensen en het ademt allemaal vooruitgang.

We stappen nogal wat af. Kilometer na kilometer. Met het vocht in mijn knie kan je Halle doen overstromen.

De kinderen zien hun vriendjes van de Victoria terug, wij beleven mooie momenten met Jim en Kent, we leren de sympathieke Nederlander Jan kennen die op het prachtige Nederlands schip ‘Bellatrix’ past, we leren andere Australische Beneteau Oceanis 46 eigenaars kennen, …

Het leven heeft een wat andere wending genomen in Australië. Wat rustiger en stedelijker. We voelen dat er meer dan 15000 mijl in onze kleren is gekropen, en we genieten van de korte tochtjes en eens een week te blijven liggen in een haven…

Maar, het is nu genoeg geweest. Hoog tijd voor wat avontuur op het water.

Morgen varen we het ondiepe kanaal door tot in The Gold Coast. Op een paar punten zal het spannen om met onze diepgang over de zandbanken te geraken. Maar we hebben tijd. En Sea Level (de catamaran van Jim en Kent met veel minder diepgang) wilt voor ons varen en geeft ons de dieptes door in voet. We zullen dus de tafels van 3,3 kunnen inoefenen, morgen.

Tangalooma, Moreton Island, Australia

De Coastguard weet al lang dat we geankerd liggen in Tangalooma, en nu moesten we het jullie nog laten weten.

Het is een heel eigenaardige ankerbaai, daar aan Moreton Island, 20 mijl voor de kust van Brisbane.

De westkust van het eiland ligt bezaaid met een rij scheepswrakken, die daar bewust gedropt zijn om een artificieel rif te maken en zo ook een beschermde ankerbaai. Het heeft iets onwezenlijks.

Er liggen 15 wrakken van oude baggerschepen die een muur van 300 meter vormen parallel aan de kust van het eiland. De Ozzies kregen het idee toen ze twee problemen hadden: ze kregen hun oude baggerboten niet meer verkocht, en er was geen geld genoeg om een haven te bouwen aan Moreton Island die als noodstop kon dienen in geval van plotse stormen.

De baggerboten daar afzinken en een artificieel rif vormen zou hun beide problemen oplossen, en het zou bovendien nog eens vele vissen en wildlife aantrekken en een leuke toeristische trekpleister kunnen worden.

Dat laatste is zeker gelukt. Snorkelen is erg leuk tussen de wrakken.

Wat verder noordelijk zitten ook  een paar Dugongs (dat zijn een soort zeekoeien) en elke dag passeert een familie dolfijnen tussen de geankerde boten.

Het luchtspektakel wordt er verzorgd door de zeearenden, die net naast onze boot scheren om de vetrandjes van onze koteletten met hun klauwen uit het water te vissen.

Wat echter niet zo goed gelukt is, is bescherming bieden tegen westelijke winden. En dat hebben we kunnen merken. De eerste dagen kwam de wind uit het noordoosten en was de baai rustig en kalm.

Toen de wind naar het noordwesten draaide werden we door de golven plots van links naar rechts geslingerd en zijn we wat later weggevlucht. Onhoudbaar was het schommelen geworden.

(En het bier moest bovendien nog twee dagen rustig in zijn ton kunnen rijpen vooraleer het gebotteld kan worden!)

Om 5u ‘s morgens ging het anker op en beukten we tegen wind en golven in naar Manly. Er was een ‘strong wind alert’ uitgestuurd door de Coast Guard, wat ons de bescherming deed kiezen van een échte haven. De Royal Queensland Yacht Squadron Marina. Het is er even duur als de naam doet vermoeden.

(maar het bier staat hier stil als een huis en wordt weldra gebotteld)

Couple rescued from sinking yacht

En ik wou net een stukje schrijven over de overdreven veiligheidsmaatregelen die de Australische Coast Guard hanteert. Als je langs de kust van Queensland en New South Wales zeilt, word je constant gemonitord door de Coast Guard. Voor je vertrekt, laat je de Coast Guard weten waar je heen gaat en wanneer je daar denkt aan te komen. Als je op je bestemming bent, laat je hen dat ook weten. Als ze niks van je horen, dan roepen ze je op om te checken of alles OK is. En als je een lange oversteek maakt, van een paar dagen, dan checken alle rescue stations waar je passeert je status. Wij zijn ons al eens vergeten ‘uit te checken’ en hadden de boordradio al uit staan. Ze hebben ons opgebeld op onze gsm om te vragen of alles wel OK was. Een andere keer, toen we tussen de pieren van de haven van Mooloolaba aan het binnen varen waren, riepen we de Coast Guard Mooloolaba op om ons uit te checken. Dat mocht nog niet. We moesten eerst veilig aangelegd zijn. Tien minuutjes later, midden tijdens ons aanlegmanoeuvre in een smal plaatsje in de jachthaven, riepen ze opnieuw op. Of alles wel OK was en of we al aangelegd waren. Ja, zeg.

Als je net meer dan 15000 mijl op de teller hebt staan, de Atlantic bent overgevaren, de hele Pacific hebt doorkruist, en je voor je veiligheid meestal op jezelf bent toegewezen geweest, dan is dat een serieuze aanpassing en een vreemd gevoel. Het lijkt wel of je plots een puber bent met een overdreven bemoeizuchtige moeder. Je krijgt de neiging om er tussenuit te muizen, je niet meer aan te melden, en lekker anoniem en onafhankelijk de kust af te varen.

Maar het moet wel gezegd: de Australische Coast Guard zijn wellicht van de beste, vriendelijkste en efficiëntste ter wereld.

Zonder hen had het wellicht een stuk slechter afgelopen voor dit koppel die bijna klaar waren met hun oversteek van Fiji naar Australië en gisteren, niet ver van hier, moesten gered worden…

Couple rescued from sinking yacht
http://www.abc.net.au/news/stories/2010/11/15/3066633.htm

We zullen dus maar dankbaar gebruik maken van de uitstekende service die de Australische Coast Guard voorziet, en ons braafjes aan- en afmelden bij ieder stukje dat we zeilen…

BBC E-mail: British pair freed from pirates

Willem saw this story on the BBC News website and thought you
should see it.

** British pair freed from pirates **
A retired British couple are freed more than a year after being taken captive by Somali pirates who boarded their yacht off the Seychelles.
< http://www.bbc.co.uk/go/em/fr/-/news/uk-11752027 >

De laatste mijlen op de Pacific en aankomst in Bundaberg: de foto’s

 

De laatste mijlen Pacific met een boobie als opstapper, wedden op paarden, Bundaberg en turtlewatching…

 

Foto’s van Fraser Island

Foto’s van Mooloolaba

Sssssstttttttt!!!! Hier rijpt een Stellamans…

Een “Fine Blond” pint.

23 Liter.

Klaar over twee weken.

Altijd welkom om te komen proeven.

Australië, 5 tot 12 november 2010

Druk, druk, druk…

Met een groot schuldgevoel vandaag wakker geworden om 5u ‘s morgens. Het is de laatste week zo druk geweest dat de blog er volledig is bij ingeschoten. En er is zoveel te vertellen. Hier gaan we.

Bundaberg

Onze eerste intentie om maar een paar dagen in de moderne jachthaven  van Bundaberg te blijven, wordt al snel ingehaald door de realiteit. Uiteindelijk liggen we er een week. Het is zalig om eens op een boot te slapen die niet beweegt, en zoveel water te kunnen gebruiken als je wilt. Ook onze laatste oversteek is wat in onze kleren gekropen en we hebben nood aan rust.

En dan zijn er ook de geneugten van een stad en alles wat je er kan krijgen. De voorbije acht maand in de Pacific was het meestal blij zijn met wat je vindt en er creatief mee zijn. Op zich is dat heel fijn en verrijkend, maar dat àlles nu opnieuw voor handen is, is nu ook wel geestig. Sinaasappelen, paprika’s, lekker vlees, choco en snoepjes: feest!

Brew

En het grootste feest van al is de winkel “HOOCH HOME BREW”. “I’ve got exactly what you need, mate”, zegt de gezellige verkoper als ik hem uitleg dat ik op de boot bier wil brouwen.  Twintig minuten later leg ik de hele bierbrouwerij in de koffer van onze huurauto. Zestig euro voor de hele rimram. Inclusief alles om mijn eerste 80 liter bier te maken. Haha. Een kratje bier kost hier 40 euro in de winkel, dus dat is dik gewonnen.

Seatalk error

In Bundaberg ben ik ook druk met het zoeken naar de fout in het navigatiesysteem. Bij het binnenvaren hier, na onze oversteek van Nieuw Caledonië, viel heel het systeem uit. Geen data meer. “Seatalk error” was het enige dat nog af te lezen viel. Geen positie, windgegevens, diepte, snelheid, noch elektronische navigatiekaarten. Nada, niks. Ook de automatische piloot hield het voor bekeken. Ik kan het probleem ook niet vinden en de Raymarinevertegenwoordiger in Bundaberg (zelfs die heb je hier!) heeft het te druk om te komen kijken.

Schildpadden

We bezoeken ook ‘Mon Repos Beach’, een natuurpark op het strand waar de zeeschildpadden hun eieren komen leggen. ‘s Nachts. Het bezoek verloopt als volgt: je komt in het reservaat aan om 18u ‘s avonds. De bezoekers worden volgens boeking van hun ticket in verschillende groepen verdeeld. Er zijn drie groepen, en wij zitten in groep drie omdat we pas vanmorgen gereserveerd hadden. En dan is het wachten in een openluchtauditorium waar lezingen gegeven en films getoond worden over de zeeschildpadden. Ondertussen lopen er Rangers op het strand om te kijken of er schildpadden aan land komen om eieren te leggen. Als dat zo is, wordt eerst de eerste groep naar het strand gevraagd om het gebeuren te volgen. Bij de tweede schildpad mag groep twee gaan, en zo voort. Tot middernacht hebben we zitten wachten op schildpad nummer drie. Er zijn die avond maar 2 schildpadden aangespoeld, en dus zijn we lichtjes ontgoocheld naar huis gekeerd, met slapende kinderen.

Vrolijke vrienden

We beslissen om de dag nadien te vertrekken uit Bundaberg. We varen samen met Go Beyond naar ‘Kingfisher Bay’ bij Fraser Island. Mads doet dienst als ons extern navigatiesysteem (we volgen hem gewoon en hij geeft ons de dieptes door bij het ankeren), en de kinderen doen dienst als automatische piloot. Ondertussen zoek ik de hele dag verder naar de fout in het systeem. Geen resultaat. We liggen op een mooie ankerplaats, maar zwemmen mag er niet: een enorme stroming (er is hier een getijverschil van 3 meter) en gevaarlijke haaien (bullsharks) in troebel water. En het water is toch te koud.

Go Beyond heeft haast want ze hebben bezoekers in Sydney en dat is nog een heel eind varen. ‘s Anderendaags vertrekken ze en zwaaien we ze uit. We zien elkaar met Kerstmis terug in Sydney.

Lang blijven we niet alleen, want de twee supersnelle catamarans (Sea Level en Endless Summer) komen bij ons ankeren. Altijd lachen met die twee Amerikaanse koppels. In hun race naar hier is Endless Summer met een snelheid van 9 knopen op een zandbank gevlogen. Zonder schade. Zelfs geen deukje in het zelfvertrouwen.  En maar lachen.  Niet te schatten.

Fraser Island

Fraser Island dankt zijn naam aan de familie Fraser die hier in 1836 schipbreuk geleden hebben.  De bemanning en de familie Fraser konden het eiland zwemmend bereiken maar vielen in handen van een hoopje ontsnapte gevangenen. Geweldig tuig, want ze behandelden de schipbreukelingen als slaven, ze sloegen de kapitein dood en twee maand later werd mevrouw Fraser als eerste prijs weggegeven bij een krachtwedstrijd. Ze werd uiteindelijk bevrijd door een andere ex-gevangene, maar veel meer is er niet geweten over haar. Een iets minder romantisch Crusoë-verhaaltje…

Fraser Island is het grootste eiland van zand ter wereld en erkend als Unesco Werelderfgoed. Het is 123 kilometer lang en heeft vele kristalheldere meren met witte stranden, omgeven door regenwoud met reusachtige bomen. Het enige vervoermiddel waar je het eiland mee kan bezoeken is een 4x4. Samen met de 2 Amerikaanse koppels huren we een grote Toyota Landcruiser en rijden we met z’n negenen het eiland rond door het mulle zand en op het strand. Schitterende en avontuurlijke tour. 

Als we terug bij onze ankerplaats zijn, zien we dat Sea Level niet meer op zijn plaats ligt, en een paar mijl verder midden op de rivier ligt. Het anker is beginnen krabben toen we op excursie waren. Twee andere boten hebben Sea Level kunnen stoppen en herankeren. Jim en Kent kunnen er hartelijk om lachen. Ook niet te schatten.

De dag wordt afgesloten met weerwolven en veel te veel rumpunch op de Sea Level die terug naast ons komen ankeren is. En maar lachen.

Great Sandy Straight

De volgende dag moeten we verder zuidelijk, door de ‘Great Sandy Straight’, de rivier die tussen het Australische vasteland en Fraser Island stroomt. Op veel plaatsen is het ondiep en je moet er met het getij rekening houden om er als monohull door te kunnen. Ik had erop gerekend ondertussen ons navigatiesysteem terug aan de praat te hebben, maar dat is dus niet zo. We varen achter Sea Level die ons de dieptes in voet (Amerikanen hé) meegeeft. Op drie plaatsen hebben we niet meer dan 1 voet (30 cm) overschot. Zonder dieptemeter en met een stroming van 3 knopen in het gat is dat spannend. En maar lachen met onze miserie.

Eureka!

Om 14u ploft ons anker in het witte zand van Pelican Bay, op het einde van de Great Sandy Straight. De rest van de dag zoek ik verder naar het probleem van ons navigatiesysteem. Drie uur later ben ik de gelukkigste mens in de baai. In het laatste, bijna onbereikbare hoekje van de boot waar ik nog niet gekeken had, ontdek ik een contactje waar een klein beetje water binnen gesijpeld is en corrosie veroorzaakt heeft. Het contactje is vervangen en alles werkt terug als nieuw. Yeeha.

Surfing

Morgen varen we een stuk verder zuidelijk langs de Australische oostkust. Eerst moeten we over een zandbank die een branding als een surfgolf veroorzaakt bij de monding van de rivier. Ons huis zal even een surfplank zijn. Mét de nodige instrumenten is het toch nog spannend, maar we blijven lachen.

Bundaberg – Australië

Even in telegramstijl, want we nemen zo meteen de bus naar het stadje van Bundaberg:

• Inklaren in Bundaberg gebeurt bijzonder efficiënt en vlot. Geen enkel probleem met douane en quarantaine. Een makkie. Binnen het uur was alles geklaard.
• We hebben al direct onze eerste live kangoeroe’s gezien. Vier.
• ‘En onze eerste giftige beesten: padden die hier ‘s avonds over het gras springen. Niet aankomen. De groene kikkers mag je wel aanraken.
• Gisteren zijn we het stadje Bundaberg gaan bezoeken. Het was een bijzondere dag in Australië, want het was een belangrijke paardenkoers in Melbourne. Om 12 uur sloten alle winkels en ging iedereen in sportpubs op de paarden wedden. Wij hebben dat ook gedaan. Ik had in een lokaal krantje gelezen dat ‘So You Think’ de absolute favoriet was en onklopbaar. Onze Amerikaanse vrienden van Sea Level en Endless Summer hadden van een duister figuur een tip gekregen dat het paard ‘Americain’ zou winnen. In mijn lokaal krantje stond er niks speciaal over dat paard. Geen favoriet blijkbaar. Zij gokken op ‘Americain’, wij op ‘So You Think’.  Het paard ‘Americain’ heeft gewonnen. Onze Amerikaanse vrienden hadden zo maar even 800 dollar gewonnen, omdat dat paard zo slecht gequoteerd stond. Hilarische taferelen in het café waar we samen naar de koers hebben gekeken.
• De ‘Westerse beschaving’ went enorm snel. Het duurt een half uurtje voor je over je eerste shock heen bent, dat je hier weer alles kan krijgen, en dan ben je eraan gewoon.
• Australiërs zijn bijzonder vriendelijke mensen. De mannen spreken me aan met ‘mate’, de vrouwen met ‘darling’. Zo hebben we het graag.
• Nu moeten we een bus nemen. Naar de shopping mall!

Foto’s van Nieuw Caledonië

Deze hadden jullie nog te goed, de foto’s van ons verblijf in Nieuw Caledonië: