zondag 30 augustus 2009

30-08-2009 – Dag 37 Povoa de Varzim & Porto

We hadden het plan opgevat om na het ontbijt het oude stadsgedeelte van Povoa de Varzim te bezoeken. Dat is compleet misgelopen. Toen we voorbij het metrostation liepen, zijn we gewoon in de eerstvolgende metro gestapt richting Porto (een uur verder). Gewoon, omdat we daar zin in hadden. Hupsakee, onvoorbereid, op den bots, met wat geld en een flesje water. Hoe plezant.

We hadden drie doelen: Porto bezoeken, een Lonely Planet van Portugal vinden en een memorykaartje zoeken voor ons fototoestel (want dat stak nog in de laptop). 2 op 3 is gelukt. We hebben tientallen toeristen met Lonely Planets zien rondlopen, maar op een zondag is zoiets onvindbaar in Porto. Zelfs geen onnozel gidske met wat info. En op zondag is het Tourist Info Centre ook dicht. Zonder info ‘t stad in.

Het leuke daarvan is: je komt op plaatsen terecht waar je geen andere toeristen ziet, in smalle straatjes waar je de armoede ruikt en de junks in de goot liggen. Daar zie je geen enkele bedelaar, want die hangen bij de toeristen rond.

IMGP1462 IMGP1466

Na wat stappen hebben we het oude stadscentrum gevonden.

En dan zijn we maar in het andere uiterste gevallen en hebben we een toeristisch treintje (met twee portoproeverijen inclusief) gepakt omdat we moe gestapt waren. Tijdens de rondleiding in de oudste Portugese portokelder werd Flor witter en witter. Hij zwalpte ook een beetje. Bij Flor is dan het eerste wat je dan moet denken: die heeft hier ergens aan een lekkend vat liggen sabbelen. Hij werd uiteindelijk lijkbleek en ging van zijn stokje. Al bij al niks ergs, noch stouts, het was een gewone appelflauwte van de warmte en de honger.

IMGP1441IMGP1446

We zijn dan maar iets gaan eten (tweede keer op restaurant tijdens onze reis) aan de Douro, met zicht op de plaatselijke jeugd die van de brug meer dan 10 meter naar beneden in het water sprong.

IMGP1479 IMGP1494

Eenmaal terug op de boot wilden de kinderen zo snel mogelijk schooltaken maken. Oh, ja, want we zijn hier eergisteren met het lesgeven begonnen (op vraag van de kinderen). ‘t Was beangstigend te zien hoe gretig ze in die boeken doken, en we ze zelfs moeten intomen om in hun werkboeken te werken. Het is hier omgekeerde wereld. En als ontspanning volgen ze type-les op de computer. Als het aan dit tempo verder gaat, kunnen ze naar den unief als we terug thuis zijn…

IMGP1397

donderdag 27 augustus 2009

27-08-2009 – Dag 34 – Povoa de Varzim

We zijn in Portugal.  Land nummer 5.  In de haven Povoa de Varzim.  Niet zo ver van Porto.

Until recently many yachtsmen have viewed the west coast of Portugal as best avoided, or to be skirted at some distance offshore en route to the Algarve or beyond.  This is their loss, as it has much to offer including pockets of stunning scenery, busy wildlife habitats and history by the bucketful.  The increased accuracy of weather forecasts and almost universal use of GPS have played their part, since west-facing entrances can become dangerous in onshore swell, while long stretches of the coast are low and featureless and in summer may be lost in the haze.

‘t Is zelfs poëtisch hoe de Imray het beschrijft.  Vandaag zijn we door dikke mist, in 5 bft van Spanje naar Portugal gezeild.  Twintig jaar geleden zou het ondenkbaar zijn.  Vandaag, met wat wonderbaarlijke techniek (kaartplotter, radar, ais-reciever, gps) is het goed te doen.

Bwa, het is toch uitputtend, merk ik nu opeens.  Ik schrijf morgen wel iets uitgebreider over de voorbije dagen.  Over Islas Cies, een natuurreservaat, waar we twee dagen voor anker lagen en erg vaak wakker werden gemaakt door vervelende vissers, over de maanvis die we hebben zien zwemmen, over vier dagen geen vaste grond onder de voeten, over onze visserskunsten, over Spaanse politie, over Portugese zakdoeken, over het ijskoude water, …

Ah, ja, en ook over windmolens op zeilboten.  Djiezes, wat een rotlawaai!  Om neurotisch van te worden.  Ik ga nu die van de buren saboteren. 

Oh, ja, en ook over de mistsirene hier op de westelijke havenpier, die onophoudelijk begint te loeien als er een beetje mist opzet.  Het lijkt wel oorlog hier.  Om posttraumatisch van te worden.

OK ESN:0-7400553

Alles OK op A Small Nest! Hierbij onze positie:
ESN:0-7400553
Latitude:41.3716
Longitude:-8.7654
Nearest Location:not known
Distance:not known
Time:08/27/2009 16:43:55 (GMT)
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=41.3716,-8.7654&ll=41.3716,-8.7654&ie=UTF8&z=12&om=1

woensdag 26 augustus 2009

OK ESN:0-7400553

Alles OK op A Small Nest! Hierbij onze positie:
ESN:0-7400553
Latitude:42.2032
Longitude:-8.9044
Nearest Location:not known
Distance:not known
Time:08/25/2009 22:32:26 (GMT)
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=42.2032,-8.9044&ll=42.2032,-8.9044&ie=UTF8&z=12&om=1

maandag 24 augustus 2009

24-08-2009 – Dag 31 – San Xulian

IMGP1144

Een rode zonsondergang gloeit over het kleine baaitje van San Xulian.  Het is een rustig vissershaventje, omgeven door rotsen en gevuld met kleine vissersbootjes.  Om 21u kwamen ze allemaal naar huis, de vissers.  Waarschijnlijk ergens anders eerst hun vis gaan verkopen, en dan hier aangekomen om aan moeder de vrouw hun dag te vertellen en hoeveel beesten ze gevangen hebben.

Onze dag begon met boodschappen doen in Sta Uxia de Riviera.  Er was een erg goeie winkel met vismateriaal en naast allerlei gerief ben ik er buiten gestapt met een dosis vis-know-how.  De docent heeft het me uitgelegd in vier talen, waarvan twee zeer gebrekkig: Spaans, Galicisch (hoe je dat ook schrijft), Engels en Frans.  Geen idee welk soort vissen ik ga bovenhalen buiten tonijn en makreel, maar hij verzekerde me dat ze heerlijk zijn. 

De docent-verkoper heeft wellicht zijn beste dag gehad sinds maanden, want ik kreeg er nog een petje bij, en een plastic zak vol stickers voor de kinderen. 

Het was ondertussen beginnen gieten.  Pino, helemaal volgeladen met regen, etenswaren en visgerief, keerde maar langzaam terug naar zijn Nest.  Kletsnat waren we bij aankomst op de boot, om ook nog eens te moeten vaststellen dat we het raam van onze slaapkamer niet hadden dicht gedaan.  Onze lakens, onze dons, onze kussens en onze matras doorweekt.  Het zal een wakkig nachtje worden, de zon heeft niet veel geschenen voor de rest van de dag, en de vochtigheidsgraad in de boot moet zowat 99,9% zijn…

Het slechte weer gaf ons wel de gelegenheid om alle 5 flink wat bij te leren.  We hebben 3 afleveringen van de BBC-reeks Blue Planet na elkaar bekeken.  Bijzonder fascinerend en televisiematig meesterwerk.

IMGP1120

In het bericht hieronder staat een link naar de plaats waar we nu liggen.  Als je de satellietweergave aanklikt en wat inzoomt, kan je ten westen van onze ligplaats in zee allerlei vierkantjes zien.  Dat zijn viveros, of zeeboerderijen (zie ook foto).  Je moet er echt tussen laveren en daarom moesten we jammer genoeg onze nieuwe vislijn binnenhalen.  We hebben geen beesten gevangen, moeder, maar we hadden een hele visboerderij kunnen vangen als we niet hadden opgelet !

Bon, we gaan nu onze laarzen en regenjassen aandoen en in ons bed kruipen.

OK ESN:0-7400553

Alles OK op A Small Nest! Hierbij onze positie:
ESN:0-7400553
Latitude:42.5566
Longitude:-8.8742
Nearest Location:not known
Distance:not known
Time:08/24/2009 17:49:09 (GMT)
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=42.5566,-8.8742&ll=42.5566,-8.8742&ie=UTF8&z=12&om=1

zondag 23 augustus 2009

zaterdag 22 augustus 2009

OK ESN:0-7400553

Alles OK op A Small Nest! Hierbij onze positie:
ESN:0-7400553
Latitude:42.5659
Longitude:-8.9826
Nearest Location:not known
Distance:not known
Time:08/22/2009 17:55:56 (GMT)
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=42.5659,-8.9826&ll=42.5659,-8.9826&ie=UTF8&z=12&om=1

22-08-2009 – Dag 29 – Ria de Arosa

In de Imray Atlantic Spain and Portugal staat: “The largest of the Galician rias and perhaps the most attractive for cruising, Ria de Arosa has many pleasant anchorages to explore and some interesting challenges in the way of pilotage”.

IMGP1034

Moeten we zien.  Het is niet zo ver van Portosin: 30 mijl (een dikke 50 km), 5 uur varen.  We zullen inderdaad wakker moeten zijn om tussen al die eilandjes, rotsen, boeien, ondieptes, vissersbootjes, en ander gevaar te navigeren.  Na het middagmaal vertrekken we.

Te lang in de haven liggen is niet goed voor de kinderen.  Ofwel willen ze surfen (op Netlog), ofwel willen ze zee (ze spelen samen het door Flor uitgevonden fantasiespel “Varen”).  Dan doen ze alsof ze op volle zee de boot aan het besturen zijn: “Nu moesten we de spinnaker naar beneden halen, oh nee, die zat vast.  OK, gelukt. Vlug, opkruisen nu! Trek aan het groene touw.  We gaan overstag. Klaar om te wenden?  Re!”. Daarna klinkt minutenlang het geratel van draaiende winchen. Om stress van te krijgen. 

havenvaren

Flor gaat er zodanig in op dat zelfs Sepke in volle spel er soms iets tussen haakjes bij vermeldt: “Flor, vlug, spring overboord! (om te spelen, hé! Niet echt doen, hé.)”.

Om 14u zijn we vertrokken richting Ria de Arosa.  In feite een kaap ronden, dat moesten we doen.  De Imray geeft als raad om 5 mijl buiten de kust te blijven omdat de stroming en de golven hier serieus kunnen tekeer gaan.  De wind zat perfect: 4 Bft uit het noorden, dus konden we rustig met volle zeilen ruime koers varen, en kozen we toch een hoek af te snijden en dichter dan die 5 mijl bij de kust te varen.  Het ging goed vooruit.  Wat later was het noord 5 Bft, het ging nog beter vooruit.  We klokten 7,5 knopen kruissnelheid.  Af en toe schrokken we toch van de grote golven die ons schuin langs achter inhaalden en waar we af en toe aan een rotvaart van surften.  Nog wat later ging het nog harder waaien.  6 Bft uit het noorden, af en toe een piekje 7.  We gingen nog harder.  De boot liep constant 8 knopen of meer.  Bijzonder spannend in de golven waarin we zaten, want die waren inderdaad de moeite, wat dichter bij de kust.  Een beetje te spannend, iets teveel testosteronvaren naar ons gedacht.  We hebben de zeilen gereefd (2 reven in het grootzeil en drie in de genua), en nog vlogen we 7 knopen door de golven.  Formidabel gevoel als je het vertrouwen in de boot krijgt en zijn gedrag in verschillende omstandigheden leert kennen. 

Toen de kinderen, na een paar uur in de kajuit spelen, hun kopjes eens buiten staken, schrokken die zich rot van de golven en de wind die er schuimkoppen op blies.  “Man, het lijkt wel een stormzee! Wow! Nie normaal!”.  Kort erna gevolgd door: “Mogen we een snoepje?”.  En ze waren weer weg voor een uur of twee.

In minder dan vijf uur waren we op onze bestemming.  Geankerd vlak bij het strand van Sta Uxia de Riviera.  Tijdens het eten konden we zien dat er een grote groep dolfijnen in de baai aan het rondzwemmen was. Een klein lokaal zeilbootje zat er midden in.  De twee bemanningsleden keken er zelfs niet van op dat de dolfijnen rond hun bootje sprongen en bleven rustig met elkaar tetteren.  Zo gewoon zijn ze dat hier.

OK ESN:0-7400553

Alles OK op A Small Nest! Hierbij onze positie:
ESN:0-7400553
Latitude:42.7632
Longitude:-8.9462
Nearest Location:not known
Distance:not known
Time:08/22/2009 08:25:25 (GMT)
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=42.7632,-8.9462&ll=42.7632,-8.9462&ie=UTF8&z=12&om=1

vrijdag 21 augustus 2009

21-08-2009 – Dag 28 – Santiago De Compostella

30 busticketjes hebben we vandaag gekocht om van Portosin naar Santiago de Compostella en terug te reizen.  Wat een bedevaart. 

Santiagon

Voor zo ver we weten is er geen mirakel gebeurd (of net wel: ‘t Is maar hoe je de dingen bekijkt).

De teen doet meer pijn dan vóór de bedevaart (het is een mirakel dat ik er niet erger aan toe ben, als je de andere pelgrims daar met meer blaren dan voeten ziet arriveren). 

Tijdens onze terugweg zijn we in panne gevallen met bus nummer 5 (we hebben miraculeus een ontploffing overleefd, we zaten net met z’n vijf op de achterbank toen we een luide knal onder ons hoorden). 

We zijn uit de bus gestapt en hebben buiten een half uur op de vervangbus gewacht (na een evacuatie konden we onszelf in veiligheid brengen alvorens gerepatrieerd te worden). 

Het is fijn thuiskomen in onze Nest na 7 uur bussen (we hebben geluk gehad dat onze boot niet gestolen werd tijdens een dag onbeheerd achter gelaten te zijn).

ontplofte bus

Nog iets opmerkelijks.  We zijn vandaag voor het eerst op restaurant geweest tijdens onze reis.  Haike, Sepke en ik namen Calamares, Flor kip en Ward spaghetti.  ‘t Heeft ons deugd gedaan.

ward en haike Sepke

Flor Ward eten

Morgen gaan we wellicht een stukje verder, hoewel het verleidelijk is om nog een dagje in de jachthaven met Wifi-internetverbinding te blijven liggen.  Het geeft de mogelijkheid wat meer foto’s op de blog te kunnen posten en het was plezant om met Oma & Opa en Lucce & Bea te kunnen skypen.

donderdag 20 augustus 2009

20-08-2009 – Dag 27 – Portosin

We hebben 4 kreeften gevangen !

4 kreeften

Weliswaar pas geboren kreeftjes, net iets groter dan een garnaal, maar ‘t is een begin.  Ze zwemmen nu terug rond in de haven van Portosin.

Het loopt allemaal een beetje te makkelijk en te vlot.  Dat maakt het moeilijk om iets spannends op de blog te blijven zetten.  Welnu, we hebben daar even zelf verandering in gebracht! 

Ik ben, bij het naar voor lopen op de boot, met mijn kleine linkerteen loeihard tegen een katrolblok gestoten.  Gisteren, tijdens het opzetten van de spinnakerboom.  Ik moest er even naar kijken, want het voelde alsof de teen eraf was of minstens in een hoek van 90° stond ten opzichte van mijn  voet.  Maar het viel nog mee.  Het is gewoon gebroken.  En het doet gewoon verschrikkelijk veel pijn.

“Loemp zijn doet geen zeer”, zeggen ze.  Klopt niet.  QED

En daarom liggen we nu in de jachthaven van Portosin.  Niet om naar de dokter te gaan, nee, want die is mee en heeft het arme teentje met tape gefixeerd aan zijn buurteentje.  We liggen in Portosin om morgen naar Santiago de Compostella te gaan.  Te voet zal niet lukken, maar een mirakeltje gaan we nu ook niet uit de weg.

Het is al trouwens 9 dagen geleden dat we nog eens in een jachthaven gelegen hebben.  Na La Coruna hebben we telkens voor anker gelegen.  De batterijen zijn nog steeds op peil, de dieseltank zit nog vol, het water was ook nog niet op, dus we weten dat we zonder veel moeite 14 dagen zonder haven kunnen.   Da’s dus goed nieuws.  Voor de oversteek van de Atlantische oceaan moeten we minstens drie weken zonder bevoorrading kunnen.  Als we zuinig zijn, en een beetje mogen stinken, zou dat moeten lukken.

Vandaag stond verder in het teken van de was en de plas.  Wat een ijver aan boord!  Flor heeft de beide watertanks terug gevuld, Ward heeft het dek geschrobd, Sepke heeft de kamers gekuist, Haike heeft in het havengebouw 3 wasmachines gedraaid (en wat later gemerkt dat de droogkast niet werkt) en Willem heeft de blog aangevuld met zijn teen in de lucht.

Flor vult water Ward schrobt dek

Sepke kuist kamer jongens  papa typt blog met teen omhoog

 de was van mama Mama doet was

dinsdag 18 augustus 2009

18-08-2009 – Dag 25 – Muros

IMGP0868

We hebben Canada en Schotland verlaten en liggen nu in Muros voor anker, het echte Spanje.  Gezellig tapasdorpje, broeiheet (we schatten 28°C) en het water heeft een doenbare zwemtemperatuur.  Bij onze vorige ankerplaats in Camariñas was het water 17°C, een ondoenbare krimptemperatuur.  Hier is het water 21°C, en we zijn amper 50 mijl (nog geen 100 km) zuidelijker, voorbij Cabo Finisterre.  De kaap verleent zijn naam aan het feit dat men vroeger dacht dat de wereld hier eindigde (finis terre).   Toen we er passeerden onder onze knalrode spi vroegen we ons af of we van de aarde gingen vallen.  ‘t Valt best mee als je je vasthoudt. 

IMGP0815

Flor dankt iedereen voor de lieve wensen en de cadeaus.  Gisteren stond volledig in teken van zijn verjaardag: met het bootje varen, petanque spelen op het strand, Nintendo spelen, cake met kaarsjes en pasta met kaas en hesp eten.  Vandaag heeft hij tijdens het varen verder kunnen genieten van zijn cadeaus.

zondag 16 augustus 2009

16-08-2009 – Dag 23 - Camariñas

De tocht stroomopwaarts met Pino, het bijbootje, naar Puente del Puerto was mooi.  Het dorpje zelf een triestig zicht.  Daar aangekomen, beseften we pas dat het zondag was en er alles dicht was.  Het was er bovendien nog een feestdag ook.  Het veranderde niet veel aan de tristesse.  Over de brug passeerde een fanfare met doedelzakken… Wat gaan we hier nog meemaken?

IMGP1264

Eenmaal terug aan boord van de Nest werd het dan maar spaghetti van Miracoli en ‘s avonds zelfgebakken brood.  Heerlijk.

Ook het weer was Schots.  Het was koud, bewolkt en regenachtig.  We zijn een namiddag binnen gebleven.  Met z’n allen gezellig in de zetel naar ‘Polar Express’ gekeken, nadien de wereldkaart opgehangen, onze afgelegde route erop gezet en zoekspelletjes gespeeld op de kaart. 

IMGP1275 IMGP1276

Het is morgen de verjaardag van Flor.  Sepke en Ward zijn druk in de weer om een schattenzoektocht voor hem te maken.  Niet evident om zoiets te doen, op een boot, zonder dat hij argwaan krijgt.  Grappig om te zien.

Gisteren hebben we een aangespoelde kreeftenfuik gevonden op het strand.  Waarschijnlijk losgeraakt van een boeitje.  Het moet er al een tijd gelegen hebben want het net was in erbarmelijke staat.  Na wat lapwerk met touwtjes hebben we de kreeftenval onder de boot aan een touwtje naar beneden gelaten.  De val ligt er nu al een nacht en een dag.  Elk uur halen we het eens op, telkens met de verwachting dat er een reuzenkreeft in zal zitten.  Niks.  Tot ik ze na het avondeten bovenhaalde en warempel!  Er zat een plastic zakje in.  Met 18 eurocent erin en een papiertje! 

Op het papiertje stond:

Deze kreeftenval is vervloekt.  Je zult nooit kreeften vangen.

Neptunus

PS: enkel geld

Sepke en Haïke lagen plat van ‘t lachen.

De kreeftenval is terug naar beneden gelaten.  Nu met salami en etensrestjes erin.  Straks halen we Schotse zalm boven.

zaterdag 15 augustus 2009

15-08-2009 – Dag 22 – Camariñas

We hebben ons vergist en zijn in Canada terecht gekomen. 

Dat dachten we gisterenavond toen we in Ria de Camariñas binnenvoeren. Het lijkt een groot Canadees meer,  rotsachtige kant met naaldbossen.  Wie ooit een low budget film moet opnemen die zich in de Canadese wouden afspeelt, kan het hier komen doen.  Machtig mooi.

En hier liggen wij geankerd.  Te midden van die ruwe natuurpracht. Gratis.

Toen we deze ochtend wakker werden zagen we niets meer van al die pracht.  We waren volledig omsingeld door dichte mist.  Het duurde tot 11u vooraleer we iets zagen en onze boot met een gerust gemoed konden verlaten.

IMGP1214

We zijn het stadje Camariñas gaan bezoeken en een paar ajuinen, wat vis en patatten gekocht op het marktplein. 

Later zijn we met Pino naar het strandje vlakbij onze ankerplaats gegaan.  Ongerept.  Het leek wel eiland Zuid of Noord van Expeditie Robinson.  Als ze ooit een low budget versie ervan willen maken: dat kunnen ze hier ook doen.

IMGP1235

Wij hebben dat althans wat geoefend.  Zelf voedsel verzamelen en opeten.  Caracollekes (of hoe schrijf je dat) en mosselen plukken en ‘s avonds verorberen: heerlijk.  Beste caracollekes en mosselen ( met Pastis!) ever!

IMGP1242 IMGP1243

We blijven hier minstens nog een dag.  Morgen gaan we het stadje Puente del Puerto bezoeken.  Dat ligt een vijftal kilometer stroomopwaarts van één van de rivieren die hier in de baai uitmondt. We doen dat met onze Pino.  ‘t Is eens wat anders dan wandelen.

14-08-2009 – Dag 21 – Camariñas

We hebben Wards verjaardag al varend gevierd. 

Cabo Villano heeft als cadeau voor Ward wellicht zijn manieren gehouden.  Het was een bijzonder kalm tochtje, heel weinig wind en de zee was een spiegel.

Ward, zijn broer en zus hebben zich kunnen uitleven met de cadeaus voor Ward.  Hét topcadeau van alles was het boek over Piratologie van Anton & Michèle.  Geregeld klonken er hysterische geluiden uit de kajuit als ze een stuk van de landkaart of de locatie van de schat hadden ontdekt.  Af en toe werd Flor naar boven gestuurd om dingen te vragen als: “Wat is zwartgeblakerd?”.

Cadeaus Ward Verjaardag Ward

‘s Avonds zijn we Ria de Camariñas binnengevaren.  Bij ons zouden alle rotsen met (kardinaal)boeien zijn aangegeven.  Hier niet.  Als je niet weet hoe je de inham in moet varen, vaar je je boot te pletter op de rotsen, die net onder het water verscholen liggen.  Met de goede kaarten en pilots is het geen probleem, maar die bestaan nog niet zo lang.  We kunnen ons gelukkig prijzen dat ze er zijn.  Vroeger werd de Spaans Atlantische en Portugese kust door wereldzeilers links (of beter: aan bakboord) gelaten.  Wij kunnen er geweldig van proeven.  En lekker dat het is: Ria de Camariñas is betoverend mooi.

vrijdag 14 augustus 2009

OK ESN:0-7400553

Alles OK op A Small Nest! Hierbij onze positie:
ESN:0-7400553
Latitude:43.1283
Longitude:-9.168
Nearest Location:not known
Distance:not known
Time:08/14/2009 20:46:13 (GMT)
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=en&geocode=&q=43.1283,-9.168&ll=43.1283,-9.168&ie=UTF8&z=12&om=1

13-08-2009 – Dag 20 – Ensenada de Mera

Nest in Ensenada de Mera

Een dag in het leven van een vader aan boord begint als volgt.  “Papa, mogen we roeien met de bijboot?”.  Tuurlijk dat.  Even het motortje van bijboot Pino aan dek van Nest hijsen.  Je heft je een breuk aan zo’n ding, maar erna kan je uren uitrusten want de kinderen hoor je niet meer. 

Een half uur later ontstaat het idee om Mera eens te gaan bezoeken.  Bon, het motortje terug op de bijboot hijsen, maar erna kan je even uitrusten terwijl je richting dorp snort met het bijbootje (en niet moet roeien).

Terwijl de kinderen zich amuseren op het strand, doen we een paar boodschappen en lopen het dorpje even rond.  Weinig te zien.  Met het bijbootje terug naar Nest.  Daar aangekomen willen de kinderen wel opnieuw roeien.  Even het motortje van Pino terug aan dek hijsen, want die hebben we toch niet meer nodig.  Morgen gaan we immers naar Camarinas.  Lang genoeg in Mera geweest, en morgen is het weer gunstig om te varen.  Je heft je niet alleen een breuk aan zo’n motortje, het verplaatsen bezorgt je ook nog eens een nest stress.  Wat zo’n motortje zeker niet mag doen is in het water vallen.  En daar sta je dan.  Met je ene been in het bijbootje, en met je andere been op het zwemplatform, met die motor in je handen die je anderhalve meter hoger moet heffen, net op het moment dat er een speedboot passeert die zoveel golven maakt dat er in Thailand een tsunami-alarm zou afgaan.  Ik weet niet hoe, maar het is gelukt.

Deze namiddag heeft Haike brood gemaakt.   Zelf.  Zonder machine.  Puur ambachtelijk.  Wat hebben we vandaag geleerd: eerst bijzonder goed kneden, je hebt plots meer brood als het gerezen is, een groot brood bakken in onze Cobb lukt niet en dan red je het met de gasoven.   En de eerste test was bijzonder verdienstelijk.  Alles is op.  Heerlijk brood.

brood 1 brood 2

brood 3 brood 4

Net op het moment dat we het hier gezien hadden, brak het spektakel rond de boot los.  Ensenada de Mera is leuk, maar ook niet fenomenaal.  In de voormiddag is het een paradijsje, in de namiddag een drukte.  Het krioelt hier van de Spanjaarden die na hun siësta veel te dicht rond onze boot komen ankeren.  Om het dichtst bij de Nest.  Sepke merkte terecht op: “Het lijkt wel alsof we een magneet zijn”.  En staren.  Het lijkt wel alsof ze nog nooit vijf blonde mensen bijeen gezien hebben.  Wellicht is dat ook zo.

Dicht Dichter

Er was stevige wind voorspeld en die hield zich aan zijn belofte.  Om vier uur begon het te waaien dat het een lieve lust was.  En plots gebeurde er iets vreemds.  Het leek het alsof wij vooruit gingen.  Heel vreemd.  Het duurde een tijdje voor we de optische illusie ontmaskerd hadden.  Wij bleven mooi op onze plaats geankerd liggen, terwijl de ankers van de ons omringende bootjes losgerukt werden en ze allemaal richting zeegat geblazen werden. 

Wat later viel dat lot te beurt aan een Hollands jacht dat wat verder in de baai lag.  Het jacht passeerde ons en we zagen dat er niemand aan dek was.  Die hadden niet door dat ze wegdreven richting rotsen.  Wellicht zaten ze beneden te eten.  Haike heeft gelukkig een klok van een stem, en na een paar keer roepen, kwamen de kezen naar boven en schrokken zich wellicht te pletter.  Ze waren al halverwege de baai.  10 minuutjes later en hun schip zou in frieten gereten zijn tegen de rotsen.  Het duurde nog een hele tijd tot ze hun anker konden lichten, dus hielden we nauwgezet de wacht en stonden klaar om assistentie te gaan verlenen.  Ze kregen hun anker niet helemaal opgetrokken om één of andere reden.  Ik had ondertussen het motortje opnieuw van de Nest op Pino gehesen om onze Noorderburen ter hulp te kunnen schieten.   Op het moment dat ik klaar was om het motortje in gang te sleuren, was hun probleem opgelost.

Terwijl ik het motortje van de bijboot terug op het moederschip hees, zag ik dat de Hollanders het ankeren voor bekeken hielden na drie nieuwe pogingen en dat ze omgekeerd aan een boei gingen hangen.  Pal ten noorden van ons, en de wind komt ook uit het noorden.  Ze lagen ook niet al te katholiek aan die boei, ttz met hun spiegel ipv hun boeg, en we vreesden dat, als ze los zouden slagen, ze recht op onze boot zouden gestuwd worden.  Allemaal goed en wel terwijl het klaarlichte dag is en je het ziet gebeuren, maar ik zou vannacht niet graag wakker worden terwijl een Bavaria onze boot ramt.

Even gaan praten met die mensen leek me best.  Effe het motortje …  Jep.   En op het moment dat het er stond: jep,… ze lagen correct.

Binnenkort heb ik een kathedraal van een lijf, troost ik mezelf.  Een kathedraal van een lumbago is waarschijnlijker.

Morgen (14/08) verjaart Ward.  Hij wordt 10.  De slingers hangen hier klaar, zijn ontbijtbord is versierd met snoepjes en 1 zeeziektepilletje.  Hij mag zijn verjaardag vieren terwijl we varen en net hij wordt nogal snel zeeziek.

Maar we zijn er keihard in.  Varen zullen we, verjaardag of niet, zeeziek of niet.  Want als we niet varen, moet dat motortje weer op de Pino…