Rodrigues, 21 tot 29 september 2011 – positie: 19°40.8 S 63°25.2 E

Internet

Als er ooit een wiskundige sleutel moet gevonden worden om het unieke karakter van een eiland te definiëren, dan zal die omgekeerd evenredig zijn met de snelheid van het internet. En Rodrigues is bijzonder uniek. Het internet is hier van zo’n aard dat je er als een gek van wegloopt, maar wat je ondertussen rond je ziet is fantastisch. Bloggen is op zo’n momenten het laatste waar je mee bezig wilt zijn, en onder je vel blijft een wat knagend schuldgevoel zitten om jullie te laten wachten op nieuws…

De entree

‘s Ochtends vroeg lopen we binnen door de zuidelijke pas van Port Mathurin. Het is een gevaarlijke pas, en je moet twee lichten in lijn houden om niet op het rif te lopen. De kaarten kloppen niet, het is dus op zicht te doen. Die twee lichten zijn zo goed verstopt en de golven zo hevig, dat we ze nooit zien. Traag en op het gevoel varen we die pas door en vinden dan het kanaal naar de haven. We leggen ons vast naast Go Beyond aan de betonnen kade en krijgen vervolgens een processie van ambtenaren over de vloer. Nog nooit zoveel papierwerk moeten invullen. Politie, quarantaine, immigratie, douane en de coast guard: allemaal met z’n twee en een pak papier. Maar het deert niet, het zijn allemaal bijzonder leuke en vriendelijke mensen. Vrolijk volk, hier.

De ankerbaai van Port Mathurin

Het sfeertje aan de kade is ook bijzonder aangenaam. In de ankerbaai en aan de kade liggen een tiental jachtjes. Allemaal wereldzeilers die rond de Zuid-Afrikaanse Kaap zullen varen. Allemaal wereldzeilers die net een van hun zwaarste oversteken te verwerken hebben gekregen. En niemand klaagt, het is allemaal ‘part of the job’, spannend en uitdagend. Het gezelschap bestaat uit 3 solozeilers (de Est Uku van Temptation 3, de Amerikaan David van Shearwater en de Amerikaan Bob van Armido) ; 3 Duitse boten (Symi, Momo en Thule); het leuke Nederlandse koppel Ben en Annemiek op de Blauwe Pinquin, onze Noorse buddies van de Go Beyond en wij. Iedereen staat gezellig op de kade met elkaar te kletsen.

Op een avond houden we voor een hele bende een grote ‘Wahoo Barbecue” op onze boot en de Go Beyond. Het mondt natuurlijk uit in een té gezellig feestje en ‘s anderendaags hebben de meesten heel kleine oogjes.

Mauritius Pride

De jachtjes mogen de haven van Port Mathurin terug binnenvaren
nadat de Mautitius Pride zich aan de kade heeft vastgemaakt.

Donderdagochtend om 5u30 wordt de hele zeilvloot wakker gemaakt door de Coast Guard omdat het vrachtschip “Mauritius Pride” binnen komt. Alle jachten moeten daarvoor uit de haven, de zee in, een half uurtje wachten tot het bevoorradingsschip binnen gemanoeuvreerd is en aan de kade ligt en dan mogen we terug binnen in de kleine havenkom ankeren. Het loopt allemaal vlotjes, iedereen vindt z’n plekje en een uurtje later staat iedereen weer op de kade om opnieuw het eiland te gaan verkennen. Het is markt. We kopen een berg groenten, fruit en baguettes voor geen geld. Rodrigues is goedkoop. Heerlijk. ‘s Middags gaan we eten in het formidabele ‘Restaurant Du Quai’, waar we met de ober ‘Bingo’ spelen.  De kinderen gaan naar de kapper, we vinden een dame die onze was wilt doen, we kopen een paar gedroogde octopussen (ourites), we nemen een prepaid telefoonnummer en we leren de levende legende James Waterstone kennen.

James Waterstone

“I’m James Waterstone, 74 years old, my grandfather came from Ireland to Rodrigues!”, riep hij aan de overkant van de straat toen ik uit het telefoonwinkeltje stapte. Wellicht is het niet moeilijk om te zien dat we toeristen zijn, tussen alle zwarte, gekleurde en exotische types hier. James houdt het gastenboek bij van alle jachten die hier langs komen. Hij is gepassioneerd door alles wat met wereldzeilen te maken heeft en vraagt of hij even mee naar de boot mag komen kijken. Hij babbelt honderduit, lacht zijn tanden bloot (nu ja, enkel de bovenste zijn er nog), is super enthousiast en maakt iedereen goed gezind. Heerlijke vent.

Uiteindelijk trekken we twee volle dagen met James op. De eerste dag organiseren we een busje voor 10 man, nemen onze vrienden van de Blauwe Pinquin, Shearwater en Symi mee op toer rond het eiland. James is onze enthousiaste gids. Geweldige toer. Het François Leguat Centre, een landschildpaddenreservaat, was het toppunt. Gigantische landschildpadden zoals op de Galapagos eilanden, alleen is alles veel leuker en wandel je gewoon tussen die schildpadden. De gids legt ons uit hoe we die landschildpadden moeten strelen langs hun nek. Ze vinden het fantastisch, ze rekken zich volledig uit en maken een zacht grommend geluid. Op de Galapagos eilanden leken al die schildpadden depressief, hier zijn het levensgenieters.

 

     

Daarna bezoeken we ook nog de grot “La Grande Caverne”. Machtige grot, maar bijna hebben we oervervelende gids, die de ene flauwe mop na de andere maakte, op een stalagmiet gespiesd. Op het einde liepen we gewoon met de hele groep door naar de uitgang om niet nog een ander onnozel verhaal te moeten horen over de vormelijke gelijkenissen van een of andere stalagmiet of -tiet.

De rest van de dag reden we met ons busje nog naar Port Sud Est, waar we aten op het strand en naar Mont Lubin. En James bleef maar ‘Eikel’ tegen ‘Haike’ zeggen, tot groot jolijt van ons en de Nederlanders. 

De volgende dag huurden we een auto en namen onze vriend James nog eens mee. Hij toonde ons het prachtig strandje “Le Trou d’Argent”, waar nog ergens een piratenschat zou moeten verborgen zijn, om te gaan zwemmen.  Opnieuw betrappen we er ons op dat we tijdens het rondrijden op zoek zijn naar het meest geschikte plaatsje om te blijven wonen. Niet omdat we het zeilen moe zouden zijn, maar wel omdat het hier een onontdekt paradijs is.

     

Op Rodrigues praten ze Creools, het lijkt een fonetisch neergeschreven Frans.
En onze pick up truck vol waterbidons in de bak.

Waterschaarste

Eén probleem waar Rodrigues mee te kampen heeft is een gebrek aan water. Aan de kade is geen water te krijgen. Onze watervoorraad op de boot moest dringend aangevuld worden, dus dat was een extra reden om een pickup te huren. Vier keer rijden we twintig minuten naar de top van het eiland waar een bron met drinkbaar water is en waar je je bidons kan vullen.

Huisje aan de prachtige Oostkust. Met drogende octopussen aan de waslijn.

En zo vliegt onze tijd hier voorbij. Van het ene hoekje van het eiland naar het andere. Overal leuke mensen, op Rodrigues is quasi geen criminaliteit, de gevangenis heeft geregeld géén gevangenen en toen we er voorbij reden stond de poort gewoon open. Het zal hoog scoren in onze top tien…

Maar aan alle mooie liedjes komt een einde. Morgen vertrekken we naar Mauritius. Twee tot drie dagen varen. Terug die rottige Indische Oceaan op. ‘t Is gelukkig niet ver. So long!

Onze bladzijde in het gastenboek van James Waterstone

De oversteek van de Indische Oceaan - Slot

Dinsdag 20 september 2011 - Dag 13

De relatie met de Indische Oceaan op deze passage zal eindigen hoe ze begonnen is: woelig en wild. De golven van 4 meter zijn er terug en we zwieren hier weer van
links naar rechts en van voor naar achter.

Woensdagochtend vroeg zullen we op onze bestemming aankomen. Na 2000 heftige mijlen, op 13 dagen tijd. De boot heeft het weer uitstekend gedaan, alsook iedereen aan
boord. We hebben op die tijd slechts 200 liter water verbruikt (nog 200 liter reserve), geen druppel diesel maar wel al ons eten. We hebben nog net genoeg voor 1
maaltijd. De twee koelkasten en hun vriesvakjes zijn helemaal leeg.

De Mascarene Islands liggen ten oosten van Madagascar. De drie hoofdeilanden van de Mascarene archipel zijn Rodrigues, Mauritius en La Reunion. Rodrigues en Mauritius
behoren tot het onafhankelijke Mauritius en La Reunion is Frans territorium. De meeste boten die de zuidelijke Indische Oceaan oversteken, stoppen eerst in Rodrigues.
Port Mathurin is de hoofdstad en heeft een klein haventje. Het eiland is bewoond door de afstammelingen van de zwarte slaven van op Mauritius en die hier vrijgelaten
werden. 't Schijnt leuk volk te zijn. En er zijn ook nog heel wat Franse invloeden op het eiland. Lekkere Franse invloeden: croissants, chocoladebroodjes, brie,
camenbert, ... Van zodra we ingeklaard zijn is dat het eerste wat we gaan halen.

Voila, onze derde langste passage op de wereldreis zit erop. Heftig was het, maar de smaak van de overwinning zal des te zoeter zijn.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel XI

Maandag 19 september 2011 - Dag 12

Vreemd nachtje. Een cargoschip ligt op aanvaringskoers. We roepen ze op om onze positie door te geven, koers en snelheid. Of ze ons kunnen zien op de radar. Jaja,
geen probleem. Dat cargoschip blijft erna gewoon op aanvaringskoers doorvaren. Ik roep ze nog eens op, en een onzekere matroos antwoordt dat het geen probleem is en
dat ze zullen uitwijken. Cargoschip blijft op aanvaringskoers en begint nu vervelend dicht te komen. Plots roept dat cargoschip zelf op. De kapitein. Met een grafstem
en dubbele tong in een moeilijk verstaanbaar Engels dialect. Waarom we hem opgeroepen hebben. En of we piraten zijn. Of we last hebben van piraten. Van welk land we
komen. Of we zeker wel aan het zeilen zijn en niet de motor gebruiken, ... En elke vraag moest ik vragen twee keer te herhalen omdat hij quasi onverstaanbaar was. Dan
horen we plots niets meer, draaien ze 5 graden en passeren ons op een halve mijl. Vreemde ontmoeting. Als je dat in de Golf van Aden meemaakt, word je wellicht zo
paranoïde als een draaideur en is het maar te hopen dat je hart het houdt van de piratenangst.

Leuk dagje. Nog steeds redelijk rustige zee, mooi weer, aangename wind. Onderweg stoppen we even, doen we alle zeilen naar beneden en doet het 'Small Nest Stuntteam'
een demonstratie voor het enthousiaste publiek op Go Beyond. We zetten de spinnakerboom op zijn hoogste positie en dan zwieren Flor, Ward, Sepke en Haike vanop het
voordek de 5000 meter diepe oceaan in. Ambiance!

Mads, Rhune en Johanna zwemmen van Go Beyond naar A Small Nest om ook eens in het water te zwieren. Omdat we op internationale wateren zijn, zijn ze dus eigenlijk van
Noorwegen (waar hun boot geregistreerd is) naar Frankrijk (waar onze boot geregistreerd is) gezwommen (een boot op internationale wateren is een deel van het
territorium waar die boot geregistreerd is, vandaar). Een wereldrecord.

Op de menu Nasi en Mie Goreng, en 's avonds eten we restjes. In de namiddag is er een snoepfeestje omdat Sepke en Ward het geschiedenisprogramma van het tweede
middelbaar hebben afgewerkt.

Nog twee keer 'slapen' en we kunnen nog eens 'doorslapen'.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel X

Zondag 18 september 2011 - Dag 11

Prachtig weer, de zee is bijna vlak. Weinig wind, dus de spinnaker gaat
omhoog. Heerlijke zeildag. Het is onwaarschijnlijk hoe snel je de
vreselijke condities van de voorbije week bijna vergeet. De Indische Oceaan
is de gemeenste oceaan van de drie. Ze heeft een slecht en wispelturig
karakter, ze pest je het bloed van onder de nagels, ze mat je helemaal af
en drijft je tot waanzin. Op het einde komt ze dan nog een beetje lief
doen en probeert ze het goed te maken. De hysterische teef.

Flor werkt een taalboek uit, Sepke en Ward doen Geschiedenis en
Aardrijkskunde, Haïke geeft les, ik ben zoet met de spi en het plakken van
een gaatje in de dinghy.

Als alles blijft lopen zoals nu zouden we dinsdagmaandagnacht onze bestemming
bereiken. We hebben nu geen haast meer, want de haven van Rodrigues kan je
niet bij nacht binnenlopen en dus vertragen we en plannen we onze aankomst
op woensdagmorgen. Nog drie keer slapen. Op die teef.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel IX

Zaterdag 17 september 2011 - Dag 10

Eindelijk goeie condities. Lekker windje (5 à 6 Bft), redelijke golven en
zonnig. Vandaag is het Mads' verjaardag (Go Beyond, die nog steeds in
onze buurt varen) en vieren dat mee via de radio.

De kinderen kunnen schoolwerk maken en er kan ook wat slaap ingehaald
worden.

Menu: kip met rijst en curry en 's avonds pannenkoeken.

Het weerbericht voorspelt voor morgen een luwte met weinig wind en minder
hoge golven, daarna, binnen een paar dagen, opnieuw grote golven.

We weten dus weer waar we aan toe zijn voor de laatste drie of vier dagen
van deze oversteek. "Weinig wind" betekent veel klutsen en "grote golven"
betekent veel klusten.

Groeten van een nest klutsers.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel VIII

Het goeie nieuws is dat de condities aan het verbeteren zijn, het slechte
nieuws is dat het nog altijd verdomd ongemakkelijk is.
Het goeie nieuws is dat we een hilarisch spelletjesuur hebben gehad met Go
Beyond. Ze hebben een 'Bingo' georganiseerd. Wij zaten hier alle vijf met
ons Bingopapiertje met 25 nummertjes op terwijl presentator Rhune de
nummertjes dicteerde via de vhf-radio. Eerste prijs was een reep chocolade.
Sepke, chocoladeverslaafde, heb ik nog nooit met zoveel plezier een
spelletje zien spelen en winnen. Het slechte nieuws is dat ik de rest van
de namiddag nummertjes heb moeten dicteren tussen 1 en 25. Onze kinderen
zijn Bingoverslaafden geworden.
Menu: pizza met de rest van de spaghettisaus; 's avonds Sepkes Suissen
(cinamonrolls).
Prettig weekend.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel VII

Donderdag 15 september 2011 - Dag 8

Tijdens de ochtend wordt het al snel duidelijk dat het nog zwaarder wordt
dan voorspeld. Het waait de hele dag een dikke 7 Bft, met geregelde pieken
van meer dan 40 knopen (windkracht 8). De golven zijn 5 meter of hoger.

We zetten drie reven in de genua, kiezen de beste koers op de wind en de
golven, gaan binnen zitten, sluiten de luiken en we maken het gezellig. We
staan ervan versteld hoe goed onze boot in zo'n zware omstandigheden
reageert. Ze kan gerust nog meer wind aan en golven neemt ze met gemak. Ze
zit nog een eind van haar limiet, en dat is een grote geruststelling voor
wanneer we over een paar maanden de befaamde Kaap de Goede Hoop zullen
ronden.

Wij zetten ons leven binnen in de wasmachine gewoon verder. We maken
spaghetti bolognese (de keuze begint beperkt te worden) en 's avonds eten
we brood met een spiegelei. Haike leest haar tiende boek uit op deze
passage, Sepke en Ward zitten aan de Harry Potters, Flor kiepert een bak
speelgoedjes uit en verdwijnt een paar uren in zijn fantasie. Af en toe
steken we onze kop eens buiten om te kijken of er geen andere sukkel in dit
rotweer is terecht gekomen. Buiten onze buren van Go Beyond, is er niemand.

Morgen zakt de wind naar 6 Bft (23-28 kn) en later nog minder. Het zal een
aangename afwisseling zijn.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel VI

Woensdag 14 september 2011 - Dag 7

Vannacht zijn we het halfweg punt gepasseerd. Alles blijft redelijk oncomfortabel, zodat we de koers aanpassen en iets meer met de wind en de golven mee varen en zo
minder harde golven tegen de flank van de boot krijgen. We maken zo wel een omweg, maar de weg is iets beter.

We hebben al een paar dagen geleden ontdekt dat er ergens water binnenkomt aan het dekraam aan bakboord. De noodoplossing 'de boel afplakken met ducktape' hield het
niet met de golven die ertegen sloegen, dus moesten we op zoek naar een betere oplossing. Na lang zoeken vinden we waar het water zich een weg naar binnen kon werken.
Telkens er water in het gangboord stond aan bakboord en de boot naar stuurboord helde, kon het water langs onderaan het dekraam zich op één plaats een weg naar boven
werken, en daarna naar binnen. Een stuk van 20 centimer waar de siliconen losgekomen waren. Met een tube Sikaflex is het snel verholpen en beter dan voorheen.

Haike geeft de kinderen les. Geschiedenis, over de Kelten. Leuke jongens. Die hebben het tarwebier uitgevonden.

Bij de vikings op Go Beyond ook alles OK. Elke dag rond vijf uur spelen we 'radio'tje' met nieuws- en weerberichten, raadsels, moppen en imitaties van andere
cruisers. Leuk moment.

's Middags eten we een pasta carbonara, 's avonds brood. We passeren de 80° oosterlengte, dus kunnen we het uur nog eens terugdraaien. We zitten nu UTC+5.

De nacht is onrustig. Hoewel doodmoe, slapen Haike en ik niet goed van het vele rollen. We krijgen een paar heftige squalls over ons heen, vliegende vis nummer 20
heeft zich vannacht gezelfmoord in onze kuip, en om 4u zien we plots een ander schip aan de horizon. Een visser wellicht. Dat was al een paar dagen geleden dat we nog
iets anders zagen varen buiten de Go Beyond.

Volgens het nieuwe weerbericht zou het morgen nog iets zwaarder worden, met nog grotere golven, maar daarna zou het kalmeren. Allez.

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel V

Dinsdag 13 september 2011 - Dag 6

Betere omstandigheden in het begin van de dag. De golven lijken wat kalmer en we gaan goed vooruit. We houden er zowat dezelfde routine op na als de vorige dagen. Op
de menu vandaag: gebakken aardappelen, met koolsla en zelf gemaakte zalmsla (met zalm uit blik). 's Avonds eten we zelfgemaakte (!) kruidenkaas (gemaakt van onze
zelfgemaakte yoghurt) en de rest van de zalmsla op het mueslibrood.

De leutigheid duurt tot er een nieuw weerbericht binnen loopt.

In de namiddag beslissen we het dubbel gereefd grootzeil helemaal naar beneden te halen en enkel op gereefde genua verder te varen. Er komt slecht weer opzetten met
veel wind. Tegen de avond blijkt het de goeie beslissing te zijn. De wind giert door het want en de golven beuken tegen de bakboordflank. Golven slaan nu niet alleen
op het gangboord maar ook volledig over de boot. Tijdens de nacht wordt het heel oncomfortabel en lichtjes beangstigend soms, zodat we beslissen om van binnen uit
wacht te doen met het luik gesloten. Eens om het kwartier openen we ons luik om onze kop eens buiten te steken en rond te kijken. Heel waakzaam om terug binnen te
duiken als er zich opnieuw een golf in de kuip stort. Met enkel een klein lapje genua hotseklotsen we verder aan 7 knopen.

Slapen in de voorste cabine is met kriebels in de buik, je vliegt van links naar rechts en soms ervaar je gewichtloosheid: het is alsof je een dutje probeert te doen
in een rollercoaster.

We mogen verwachten dat deze omstandigheden zo nog drie dagen zullen duren. Vrijdagavond zal het iets beginnen beteren en vanaf zaterdag krijgen we opnieuw een
aangename wind tussen 13 en 18 knopen uit een betere hoek. Het is voor het eerst sinds we onze jobs en de school in België verlaten hebben dat we naar het weekend
verlangen.

Waar zit die FFW-knop toch ergens?

De oversteek van de Indische Oceaan - Deel IV

Maandag 12 september 2011 - Dag 5

Spel zonder grenzen:
De nacht is opnieuw woelig, maar gedurende de dag beginnen het weer en de golven te beteren. Boeken worden verslonden, kaarttornooien (Monopoly Deal) uitgevochten,
bikkelharde Mario Kart races gereden op de Nintendo. Het vervelende van die spelletjes is dat Haike en de kinderen een soort ondergrondse verzetsgroep opgericht
hebben om het telkens op de vader-des-boots te munten. En die kan niet tegen zijn verlies, wat het extra leuk maakt.

Schooltelevisie:
Uitgesteld wegens atmosferische storingen.

Man bijt vis:
Er wordt ook opnieuw gevist. Onze buren, de Go Beyond, hebben een Wahoo van 20 kilo gevangen! Op de radio zitten we manieren te brainstormen om lappen vis van hun
boot naar de onze over te brengen. "De viskatapult" en "Flor in de donut achter onze boot slepen en laten afzakken tot de Go Beyond" waren de interessantste
concepten. Het ruwe weer was de spelbreker. Wellicht is het makkelijker om zelf een vis te vangen dan een stuk vis van de ene naar de andere boot over te brengen. Een
uurtje later hebben we ook beet. Terwijl ik de lijn net aan het binnenhalen was, zag ik twee vissen door het water schieten. Een seconde later werd hard aan de lijn
getrokken, die bijna binnen was. Een grote Mahi Mahi (dorade). Boos, wild en woest op zichzelf dat hij zo dom kon zijn in dat aas te bijten. Ik trek hem tot op de
onderste tree van onze spiegel. Het valt nog eens op hoe onwaarschijnlijk mooi zo'n dorade is: felblauwe, groene en gele kleuren. Hoe bozer hoe feller. En deze was
woest. Een mannetje met een dikke stierenkop. In een laatste wilde krachtinspanning spartelt hij tot een meter hoog, komt van het aasje los en valt opnieuw in zee.
Free Mahi Mahi.

Dagelijkse kost:
Middag: gemarineerde tonijn (uit het vriesvakje, nog gevangen bij Cocos Keeling) met aardappelen en boontjes
Avond: Sepkes vers gebakken mueslibrood en een koolslaatje

Het Nieuws:
Twee keer slecht nieuws horen we. Een Franse zeiler die doodgeschoten werd door Somalische piraten en een koppel Britse zeilers dat vermist raakte tussen Zuid Afrika
en Australië. In het eerste geval begrijpen we niet goed wat die Fransman nog in dat gebied ging doen. In het tweede geval begrijpen we dat de omgekeerde route van
deze die we nu doen, verder zuidelijk, helemaal een hel kan zijn. We hopen dat ze die mensen nog vinden. Laura Dekker is nu in Darwin en zou nog twijfelen tussen Golf
van Aden of Kaap de Goede Hoop. Als ze verstandig is gaat ze rond Kaapstad. Zolang er niks aan de situatie in Somalië gedaan wordt, hebben zeilers niks meer te zoeken
in de Golf van Aden. En een storm is minder gevaarlijk dan een piraat.

Sport:
Voor een stand van zaken schakelen we over naar onze reporter ter plaatse. Stan.

Het Weer:
Vannacht kunnen we nog genieten van iets kalmer weer, maar dan steekt de wind opnieuw op. We zullen een paar dagen 7 Beaufort tegen onze oren krijgen. Volle maan, dus
de nachten zijn helder.

Late night TV:
De naaktfoto's in de kuip zijn enkel voor betalende abonnees.

Uitzending door Derden
Als je dan toch een foto wilt zien met een glimp van A Small Nest, Go Beyond heeft er eentje op hun blog gepost. Je ziet Johanna (crew) voor een golf en het topje van
onze mast erachter. www.sygobeyond.blogspot.com

De oversteek van de Indische Oceaan - deel III

Zondag 11 september 2011 - Dag 4

De omstandigheden blijven rottig. Grote golven, veel squalls, harde windvlagen, ... We leven in een wasmachine.

Vandaag ook veel regen en volledig bewolkt. Daardoor zitten we quasi de hele dag binnen.

Het gaat ook minder snel dan verwacht. Omdat we een beetje vermoeid geraakt zijn van de slechte nachten, hebben we het opgegeven om telkens de zeilen aan te passen en
zo snel mogelijk te gaan. Nu staan de zeilen al twee dagen op 'safe'. 't Is te zeggen: twee reven in het grootzeil en de genua bijna volledig gereefd. Bij 20 knopen
wind doen we een gemiddelde van 6 knopen, in de squalls en harde windvlagen vliegen we vooruit aan 9 tot 10 knopen. Pure luiheid. Zo moeten we niet telkens gaan reven
en ontreven.

Elk uur slaat er minstens één gigantische golf in de cockpit binnen. Toen we gisteren nog voornamelijk buiten zaten (de zon scheen nog), werd Haike drie keer vol
getroffen door zo'n golf. Drie keer van kleren mogen veranderen. Uiteindelijk kiezen we ervoor om allemaal gewoon naakt in de kuip te gaan zitten. Warm genoeg
(30 graden). Vandaag zaten we door de regen dus voornamelijk binnen. Veel gekaart samen en geweldig veel gelachen. De moraal is goed.

Op het menu stond vanmiddag worst (vacuum verpakte synthetische worsten die we in Bali nog gekocht hebben met een onwaarschijnlijke houdbaarheidsdatum), met appelmoes
en puree. Vanavond was het een slaatje en erwtensoep met korstjes. Grote triomf omdat we niks gemorst hebben. Zelfs Flor niet.

We varen nog steeds in het zicht van Go Beyond en we kunnen goed lachen met elkaars miserie. Deze tocht maakt een goeie kans om geboekstaafd te worden als de
heftigste van onze trip (en we hebben nog maar een kwart van de route afgelegd). Vissen doen we niet meer. Het zou te moeilijk zijn om de vislijn binnen te halen
omdat je je constant ergens aan moet vasthouden. En dan moet je dat beest nog netjes fileren. Forget it. Morgen eten we pasta! Basta!

Dat we dit leventje later nog gaan missen, zeg!

De oversteek van de Indische Oceaan - deel II

Vrijdag 9 september 2011 - Dag 2

Het lukt goed om samen te varen met onze Noorse vrienden van Go Beyond. We kunnen zonder al te veel moeite in het zicht blijven van elkaar. Met veel boten zou dat
niet lukken, maar, ik heb het al eerder op onze blog vermeld, Go Beyond en A Small Nest houden er bijna exact dezelfde snelheid op na.

Om te telefoneren en mails te versturen, gebruikt Go Beyond een ander satelliettelefoonsysteem (Immarsat) dan het onze (Iridium). Op dit moment zitten we in een
gebied waar zij minder bereik hebben. Ze kunnen hier wel telefoneren maar geen data (mails, blogs) doorsturen. We fungeren dan even als centrale voor hen. Hun weerman
stuurt het weerbericht nu naar ons, wat wij dan voorlezen voor Go Beyond op de VHF-radio. En we houden nu ook even hun blog bij: www.sygobeyond.blogspot.com
(www.sygobeyond.no).

De hele namiddag hangen we met elkaar aan de radio, belagen elkaar met raadseltjes en onnozeligheden. Zo passeert de dag. 's Middags eten we pizza's en voor 's avonds
heeft Sepke nog eens heerlijke 'Suissen' gemaakt. Ze kan een bakkerij beginnen als ze terug thuis is. De vissen bijten niet. Tegen de avond krijgen we twee squalls
(korte stormen met veel regen en wind) over ons heen. Er zit een onweerachtig weersysteem aan te komen.

Zaterdag 10 september 2011 - Dag 3

De nacht is ronduit ellendig. We krijgen de ene squall na de andere te verwerken. De windrichting shift voortdurend en de windsterkte is heel wispelturig. Periodes
met 15 knopen wind worden afgewisseld met 35 knopen wind. Dat maakt dat er gewerkt moet worden tijdens de nacht, veel slapen is er niet bij. Zeilen reven, ontreven,
koers bijstellen, opnieuw aanpassen... Allemaal in een erg ruwe zee. Het is nu veel minder evident om in de buurt van Go Beyond te blijven. Het positieve is dat er
geen onweer of bliksem is.

Plots doemt er tijdens een squall ook een cargoschip op uit het niets. Aan de radio zegt de kapitein dat hij ons niet gezien had, maar dat hij zijn koers wat zal
bijstellen. Uiteindelijk passeert het schip ons op minder dan een mijl. Er vaart een Estse solozeiler ergens in de buurt, die een dag voor ons vertrokken is uit
Cocos Keeling.

Tijdens de voormiddag betert het een beetje maar het blijft ruw. De verwachtingen zijn de komende dagen hetzelfde als nu. Thuis bij de open haard onder een dekentje
naar televisie kijken zou een stuk relaxer zijn.

Er is ook goed nieuws. We horen dat de Deense familie die gekaapt werd door Somalische piraten vrijgelaten zou zijn. We hopen dat ze het goed stellen en zijn blij dat
de nachtmerrie voor hen eindelijk afgelopen is.

De oversteek van de Indische Oceaan - ergens tussen Cocos Keeling en Rodrigues

Woensdag 7 september 2011 - Dag 0

Met lood in de schoenen vertrekken we net na de middag uit de zalige ankerbaai van Cocos Keeling. Het is moeilijk het spiegelgladde water in te wisselen voor twee
weken ruwe Indische Oceaan. We hebben de voormiddag nog de tijd genomen om het vers gebrouwen bier (een Mexican Cerveca) te bottelen, de boot helemaal klaar te maken
en nog een uitgebreid spaghettimaal te verorberen.

We varen samen met Go Beyond de pas uit, richten de boeg op 255 graden en nu is het wachten tot we er zijn, over 2000 mijl. De wind waait tussen 15 en 20 knopen uit
het zuidoosten, er staat een stevige deining van 4,5 meter en de golven, die door de wind veroorzaakt worden, zijn kort en venijnig. Het is dus een gekluts van
jewelste. Haïke en Flor worden goed zeeziek. Wat later reageert Haïke ook nog eens slecht op een zeeziektepil, zodat ze helemaal misselijk in haar bed moet kruipen.
Sepke, Ward en ik doen intussen een aanval op de snoepvoorraad. Mads roept ons op om te zeggen dat zijn vislijn gesnapt is door een grote vis, die er vandoor is met
zijn aas. Terwijl hij ons oproept, wordt er ook hard aan onze vislijn getrokken. Wellicht hetzelfde monster. Het trekt een paar keer zo hard aan de lijn dat ik bijna
overboord vlieg. En dan ontsnapt het beest plots. De haak aan ons aas is helemaal omgebogen, maar we hebben ons aas nog.

Nog nooit hebben we zo weinig voedsel aan boord gehad voor zo'n lange oversteek. We hebben erop gerekend dat we af en toe een vis vangen. Het aanbod en de prijzen in
de supermarkt van Cocos waren van die aard dat het onmogelijk was om voldoende voorraad aan te leggen. Het gebrek aan voedsel heeft mee doen bepalen dat we niet naar
de Chagos Archipel zullen varen, maar rechtstreeks naar Rodrigues (of Mauritius). Als we naar Chagos zouden varen, waar niks te krijgen is, zouden we op zijn minst
twee tot drie weken langer onderweg zijn met dezelfde voedselvoorraad en dat is niet haalbaar want het zal nu al krap zijn.

Voor de rest niet veel te melden.

Donderdag 8 september 2011 - Dag 1

De nacht verloopt rustig. Nu en dan viel de wind weg waardoor de zeilen hevig aan het klapperen gingen. Al bij al houden we er een rustig tempo op na. Haïke
en Flor hebben hun zeebenen gevonden en zijn verlost van hun zeeziekte. 's Middags eten we nog eens spaghetti, en 's avonds het verse brood en de 'Suissen' van Sepke.
We krijgen het bezoek van een grote groep enthousiaste dolfijnen. Enkel bij zonsondergang gevist, niks gevangen. Morgen gaan we opnieuw de hele dag vissen want de
spaghettisaus is bijna op.

Vandaag ook goed boek in 1 ruk uitgelezen: 'Voor ik ga slapen' van SJ Watson. Haïke had dat gisteren uitgelezen, met nog een ander boek.

Het weer is wat onstabiel. Veel windshifts en af en toe een squall. Voor morgen is er mogelijk bliksem en onweer voorspeld. De nachtmerrie van elke zeiler. Hopelijk
kunnen we er ver genoeg van weg blijven.

Cocos Keeling, 30 augustus tot 7 september 2011

Het doet wat gek aan dat overal waar je komt, je steeds verbaasd kan zijn over de oneindige schoonheid. Ik begin het wat voorspelbaar te vinden dat ik elke keer als we ergens aankomen, een reden kan vinden om opnieuw enthousiast te worden, om iets mooier of straffer te vinden van waar we al ooit geweest zijn. Misschien is dat een of andere nieuwe psychologische afwijking. Een soort "exotische-eilanden-manie". Als het bestaat hebben we het alle vijf.

Dat ankerbaaitje hier in Cocos Keeling is onbeschrijfelijk. Dat ga ik dan ook niet proberen. Cocos Keeling is eigenlijk een groot atol met verschillende eilanden. Wij liggen geankerd aan Direction Island. Een paar mijl verder is Home Island, bewoond door een honderdtal Islamitische Maleisiërs, en helemaal aan de andere kant van het atol heb je West Island, voornamelijk bewoond door Australiërs. Direction Island, waar wij geankerd liggen, is helemaal onbewoond. Er zijn twee winkels in het Cocos atol. Eentje op Home Island, eentje op West Island. Het verschil is dat ze op West Island alcohol verkopen. Op Home Island is dat verboden. De politieagent die ons inklaart, vertelt ons dat hij nooit problemen heeft op Home Island, omdat er nooit alcohol gedronken wordt.

Het water in onze ankerbaai is glashelder. Er zwemmen grote black tip sharks onder en rond onze boot die ons verder met rust laten, en geregeld krijgen we bezoek van een familie dolfijnen in de baai. Ze vinden het leuk om tegen de dinghy te racen en samen te zwemmen. Aan het uiteinde van ons eilandje is er een leuke driftsnorkel, 'The Rip', vol vis en waar haaien op de grond in de stroming liggen te slapen.

We liggen hier met een achttal andere boten. We ontmoeten voor het eerst het jonge Nederlandse koppel Ben en Annemiek van de Blauwe Pinguin en de Zuidafrikaan Peter van Misty. Onze buddies van Go Beyond liggen hier ook, onze kinderen trekken veel op met de kinderen van Jangada en er zijn ook nog drie Duitse boten. Elke avond wordt er kampvuur gehouden op het strand, gebabbeld, gelachen en weerwolven gespeeld. Overdag wordt er petanque gespeeld, of worden er Olympische Spelen georganiseerd. Af en toe gaat er een dinghy in de pas vissen om de vangst nadien op de barbecue te grillen. Kokosnoten zijn er in overvloed.

Diesel, water en boodschappen halen is een hele onderneming. Daarvoor moet je naar Home Island, een half uur varen met de dinghy. De man die het pompstation open houdt, is zo betrouwbaar als de elektronica van een Alfa Romeo. Hij doet me twee opeenvolgende dagen terugkeren naar Home Island omdat hij geen zin heeft de pomp te openen. Twee keer zegt hij: "tomorrow, between 7 and 9". Veel werk is er niet op Home Island, en iedereen lijkt liever lui dan moe. Internetten kan je er voor 12 dollar per uur en in de winkel betaal je voor een paar blikken en wat bloem om brood te bakken meer dan 60 dollar. Alles moet hier per cargoschip aangevoerd worden, niks wordt hier zelf geproduceerd. Vreemd eilandje.

Twee keer per week arriveert er een ferry op ons onbewoond eilandje met locals en toeristen die eens van de twee andere eilanden willen. Perfecte gelegenheid voor onze kinderen om hun armbandenwinkeltje te openen. Na een dag verkopen slagen ze erin om hun investering in al hun materiaal terug te winnen. Ze vinden het fantastisch om ondertussen ook heel hun verhaal aan de klanten te doen.

Naast alle pret wordt er ook veel gewerkt. Terwijl ik aan de boot werk en alle voorbereidingen tref voor onze derde langste oversteek, geeft Haïke les aan de kinderen. Het is alsof ik tijdens het klussen naar een audioboek over de geschiedenis van het Romeinse Rijk luister.

En zo vliegt een week in het paradijs voorbij. De oversteek van de Indische Oceaan naar Rodrigues, nabij Mauritius (ten oosten van Madagascar) is er een van 2000 mijl. Na de oversteek van de Pacific (3000 mijl) en de oversteek van de Atlantic (2700 mijl), is dit de langste oversteek van onze wereldomzeiling. Twaalf tot veertien dagen op zee. Morgen, woensdag vertrekken we. Het belooft een heftige en natte tocht te worden, met golven tot 5 meter op de flank. Een zeilster die deze oversteek beschreef, zei: "She’s a right bitch of an ocean, but boy did we sail fast.”

Benieuwd of onze stoornis ook bipolair is, en van "exotische-eilanden-manie" kan omslaan in een "ellendige-oversteek-depressie".

So long!

Cocos Keeling

We liggen in het paradijs. Cocos Keeling is een van de mooiste eilandenatollen die we al gezien hebben. De ankerbaai is spiegelglad, heeft alle verschillende kleuren van blauw. Het eilandje heeft een sneeuwwit strand en staat vol groene palmbomen. We leven van vis en kokosnoten. Heerlijk.

We hebben wel geen internet in de buurt van onze ankerbaai. Daarvoor moet je naar een naburig eiland (Home Island) varen met een ferry of met de dinghy en daar betaal je 12 dollar per uur voor internet!!!

Ik sluit dus maar snel af en ga verder genieten in de hangmat op het strand. We blijven hier wellicht nog een tijdje, want er zit heftig weer aan te komen en het is niet optimaal om al een volgende oversteek te doen.

Dagboek van een oversteek: van Christmas Island naar Cocos Keeling, Indische Oceaan – 27, 28, 29 en 30 augustus 2011

We geraken pas zaterdagnamiddag van onze ankerplaats weg. Nog teveel op ons to do lijstje voor we kunnen vertrekken. Haïke en de kinderen vullen onze watertanks terwijl ik boodschappen ga doen en nog wat hoog noodzakelijke downloads ga doen voor de nieuwe laptop.

De nieuwe computer raakt min of meer operationeel voor ons, maar het blijft toch een geweldige aanpassing. Nieuwe softwareomgeving (Windows 7 ipv XP), nieuwe programma’s (geen Outlook meer, lightversies van Word en Excell), en vooral: een ander klavier. QWERTY ipv AZERTY. Een verschrikking.

En elke dag merken we nog meer dingen die we wellicht voor goed kwijt zijn. De oude laptop heeft nu helemaal de geest gegeven en van dingen recupereren op de harddrive is nu geen sprake meer. De filmpjes die we het afgelopen jaar gemaakt hebben, zijn we kwijt. Ook een paar documenten met schrijfsels en verzinsels zijn weg, onze database van de locaties van elke dag en elke ankerplaats die we aangedaan hebben, veel planningsinfo voor de rest van onze trip, alle mailadressen en telefoonnummers van onze contacten, en de ontelbare uren die Haïke besteedde om alle foto’s te benoemen, te klasseren en te organiseren…  Ze is er het hart van in. Gelukkig hebben we nog al onze foto’s op de geheugenkaartjes van de fototoestellen staan.

Om twee uur zaterdagnamiddag zijn we eindelijk los uit de ankerplaats Flying Fish Cove van Christmas Island. Ward en Sepke moesten boven het anker snorkelen om aanwijzingen te geven om de ketting uit het koraal los te krijgen. Een half uur later, terwijl we langs de kust varen, hebben we een vis aan de haak. Een dikke yellowfin tonijn. Een uur later liggen we te klutsen op een zware zee. Er is veel wind en veel stroming, dus het gaat hard.

‘s Avonds eten we boterhammen met verse tartaar van tonijn. De nacht is onrustig door de golven maar het blijft hard gaan. ‘s Morgens wordt het schoolwerk van de kinderen onderbroken door het bezoek van een enorme school dolfijnen. ‘t Is een plezier om te zien.

Zo gaat het eigenlijk ook de tweede dag verder. De eerste 24u leggen we 170 mijl af en de tweede 24u leggen we 180 mijl af. Het gaat snel. We vangen nog een bluefin tonijn bij zonsondergang.

Eén vermeldenswaardig incident tijdens de tweede 24u: ons gasfornuis dondert uit zijn hengsels. Om tijdens overtochten te kunnen koken kan je het gasfornuis los zetten, zodat het mee kan bewegen op de golven en de potten kunnen blijven staan terwijl je kookt. Nu is één van de twee metalen aanhechtingspunten waar dat fornuis in slingert, doorgebroken. Voorlopig is het dus gedaan met koken en we kunnen maar hopen dat er een lasser te vinden is op Cocos Keeling. We vragen ons af of het kaarsje van Oma opnieuw is uitgegaan. Nog 30 uur te gaan…

Dan valt de wind plots weg. Het zal nipt worden om na de derde 24u (waarin we 150 mijl doen) Cocos Keeling voor zonsondergang te bereiken. Niemand ziet het zitten om nog een extra nacht buiten te moeten wachten. We zetten de motor bij om het alsnog te halen, maar het zal nipt zijn.

Ondertussen blijft het klooien met die nieuwe laptop. De instellingen om mails en weerberichten via de satelliettelefoon binnen te halen zijn niet juist en zo verspeel ik een half uur kostbare satelliettelefoonminuten om slechts 1 mail en geen weerbericht binnen te krijgen. De ene mail is gelukkig van Go Beyond met kostbare informatie.

Mads van Go Beyond mailt ons een haarfijne route door om de ankerplaats in Cocos Keeling, waar zij nu liggen, te bereiken, maar schrijft er wel bij dat het enkel doenbaar is bij daglicht. Teveel ondieptes en koraalhoofden die ontweken moeten worden. Na het lezen ervan geven we nog wat gas bij. Het zal spannen, maar de motivatie is groot. Het is al sinds 17 augustus (sinds we Bali verlaten hebben) dat we nog eens een rustige nacht gehad hebben. De Indische Oceaan is tijdens onze oversteken niet lief geweest en de ankerplaats bij Christmas Island was wellicht de woeligste die we ooit hebben meegemaakt. Het atol van Cocos Keeling zou zalig rustig zijn, dus daar willen we nu zo snel mogelijk liggen.

Flor heeft zijn eerste rekenboek van het nieuwe schooljaar al uit.