Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.53485,-61.38727&ll=12.53485,-61.38727&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.58206,-61.43816&ll=12.58206,-61.43816&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.59369,-61.41158&ll=12.59369,-61.41158&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
… voor de grote megajachten. We hebben ons blijkbaar op een verkeerde lijst gebaseerd.
Uit een recente lijst blijkt dat we gisteren naast het 8ste grootste privéjacht lagen, en vandaag liggen we naast het 6de grootste privéjacht.
Vermoedelijk liggen we overmorgen naast het jacht van Roman Abramovich.
De recente lijst valt hier te consulteren:
Bon, zijn we naar Canouan gevaren en liggen er geankerd in Charlestown Bay. Geloof het of niet, maar toen we hier een goed uur lagen, is hier naast ons het grootste yacht ter wereld komen liggen (of dat was het ooit), de ‘Rising Sun’ (gisteren lagen we naast het tweede grootste - of dat was het ooit). Eigenaar is Larry Ellison, van het softwarebedrijf Oracle, zelf fervent zeiler en ook CEO van het BMW Oracle Racing team.
Wij zijn hier intussen ook afgezet door een sympathieke kerel, Gaston, die met zijn surfplank beloofde vis en kreeften te brengen voor 30 EC dollars, maar hij had eerst het geld nodig om een onderdeel voor zijn harpoen te kopen. We konden hem absoluut vertrouwen, hij had ook drie kinderen, blabla, … Gaston hebben we niet meer teruggezien.
Haïke en ik zijn dan snel naar het stadje gegaan, aanmeren aan het ponton was halsbrekend door de grote golven. De Pino was bijna onder het staketsel verpletterd maar we konden gelukkig net op tijd weggeraken… In de lokale supermarkt tussen krotwoningen hebben we wat diepgevroren kip gevonden en wat fruitsap, voor belachelijk veel geld.
We eten kip met rijst en curry en hopen dat Gaston ons morgen alsnog de beloofde vis brengt.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.70722,-61.32967&ll=12.70722,-61.32967&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
En opeens is Lanzarote van de kaart geveegd. Mustique! Moet je zien!
Het is een uniek eiland. Het maakt deel uit van St Vincent & the Grenadines, en maakt daar ook een uitzondering op. Het werd in 1959 door ene Lord Glenconner gekocht voor 45.000 pond en hij besliste om er een exclusief eiland van te maken voor de rich & the famous. Ondertussen is het een tweede thuis voor medemensen als Mick Jagger, David Bowie, Bryan Adams, Amy Winehouse, Noel Gallager, Princess Margaret, Shania Twain, Kate Moss, David Duchovny, Hugh Grant, Tommy Hilfiger, enz, enz, enz… Als je rich and famous bent, en je hebt geen lap grond en een adembenemend huis op Mustique, dan ben je een watje.
Maar eerlijk is eerlijk: het mooiste eiland dat we tot nu toe gezien hebben.
Je kan hier alleen per boot of per vliegtuigje geraken (helicopters zijn hier verboden, en het grootste vliegtuig dat hier kan landen is een 6-seater. En ze zijn allemaal heel gastvrij en vriendelijk naar yachties als ons (we kunnen hier maar 3 dagen blijven en het is stikkeduur, dus dat scheelt). Op alle andere eilanden in de Caribbean komen de bootjongens naar je toegeroeid om je wat geld afhandig te kunnen maken voor een of andere dienst, hier bestaat dat niet. Hier heeft de lokale bevolking genoeg aan de fooien en het kluttergeld van de rich and famous. Hier zien ze ons niet meer liggen noch staan (en dat is een klein probleempje als je nog een visje of een kreeftje wilt kopen voor kerstavond). Maar we liggen hier bijzonder exclusief en vooral rustig voor anker.
We hebben het eiland rondgewandeld en rondgefietst. Iedere mens die met een golfkarretje (ze heten hier mules en zijn het lokale vervoermiddel) passeert, zwaait heel vriendelijk en herken je van ergens. Van tv. Maar van waar weer…
Prachtig om zo samen met Oma en Opa en de “Elena” Kerst te vieren. Kerstavond trakteerde Opa op een etentje in het bekende strandrestaurant “Basil’s Bar”. (een resto/bar waar Mick Jagger zo af en toe een privé-optredentje geeft als hij er zin in heeft, en wellicht hangt Bryan Adams dan gewoon halfzat aan de toog met een compleet zatte Amy Winehouse aan zijn arm).
En Kerstdag zelf was ook bijzonder gezellig. Onze foto’s maken voor het kerstkaartje, wat snorkelen, proberen vissen te gaan vangen op het rif en met een bescheten commissie thuiskomen, wat tomaatjes kopen voor twee euro het stuk bij de lokale groenteboer, enz, enz… Dan met onze bootjes naar het prachtige strand waar we een picknicktafel onder de palmbomen hadden zien staan. Machtig. Daar gingen we verder Kerstmis vieren. Een flesje wijn later zijn we er gevlucht bij zonsondergang. We werden er aangevallen door musquito’s (wellicht vandaar de naam Mustique) en zijn gevlucht in een groot weiland met geiten erop (het leek op ‘Out of Africa’). Daar hebben we gebarbecued en geweldig genoten van ons kerstmaal met Opa en Oma en de vier vrienden van de Elena (Adam, Leonie, Mees en Pieter). De avond hebben we afgesloten met ‘Weerwolven’.
Vandaag hielden we het rustig. Wat zwemmen, snorkelen, spinnakerzwieren en eiland verkennen. Het is immers kerstvakantie. En dan waren we getuige van iets spectaculairs. Plots kwam hier een mega-motor-yacht de baai binnengevaren. Ik bespaar je de speculaties wie daarin zou kunnen gezeten hebben, maar na wat research hebben we ontdekt dat hier het tweede grootste privéjacht dat ooit werd gebouwd, is binnengevaren: Al Mirqab. Er is 21 man personeel aan boord en er is plaats voor 10 gasten. Het schip is enorm (zie foto), gebouwd in 2008, en is de eigendom van de rijkste man van Qatar (eerste minister en minister van buitenlandse zaken van Qatar), en hij is tevens de vijfde rijkste mens ter wereld. Ja, ja, die ligt hier gewoon een boot verder!!! De drempel om een ei aan de buurman te gaan vragen is weliswaar iets groter dan we gewoon zijn. (http://en.wikipedia.org/wiki/Al_Mirqab_(yacht) )
Deze namiddag hebben Haike en ik onze fietstocht rond het eiland afgesloten met een drankje in het Firefly Hotel. Een bijzonder exclusief hotel, maar met het mooiste zicht op de baai waar de bootjes liggen en de ondergaande zon. Aan de blikken van het sjiek gekleed personeel konden we opmaken dat het niet zo gepast was om er in short binnen te wandelen en te zweten als een rund (we waren net de steile helling opgereden). We hebben toch de zon zien ondergaan met een magistraal zicht op onze boot (en die van onze buurman). Machtig mooi. Elk ijsblokje dat trouwens in onze drankjes zat was wellicht 5 euro waard. Maar elk ijsblokje dat in je mond smelt bij dat zicht is eigenlijk onbetaalbaar. Zeg het ze niet! En waarom hadden we ons fototoestel vergeten?
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=12.87897,-61.18913&ll=12.87897,-61.18913&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=13.00542,-61.24226&ll=13.00542,-61.24226&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Time flies when you’re having rum…
En hoe. We sluiten nu ons hoofdstuk ARC en Rodney Bay af. Opa en Oma komen aan boord voor een tijdje en we varen samen naar St Vincent & the Grenadines. Allemaal kleine paradijselijke eilanden om Kerst en Nieuw te gaan vieren.
Hoogtepunt van ons verblijf was de afsluitparty van het ARC-gebeuren. Machtige avond, waar iedereen nog eens herinnerd werd aan wat hij of zij gepresteerd heeft, en prijzen werden uitgereikt. Prijzen waren er voor de snelste, de laatste, de grootste visvangst, de meeste pech, de mooiste boot, … Sepke kreeg een prijs voor de beste kindertekening en we vielen ook in de prijzen voor onze log “The Adventures of Ed The Iguana on A Small Nest”, op de ARC-website. ‘t Was een mooie afsluiter. En onze prijs (een dagje zeilen met een instructeur), hebben we met veel plezier cadeau gedaan aan een organisatie die zich bezig houdt met de ontwikkeling van de lokale jeugd.
Andere onvergetelijke momenten waren het bezoek aan het Child Development Centre in Castries, gaan zwemmen in de gietende regen in Marigot Bay, de grote visbarbecue in de straten van Anse La Raye, het lokale restaurantje in Souffrière, gaan ankeren in de baai met Opa en Oma en zoveel meer…
Sprakeloos, en een overweldigend zalig terug thuis gevoel overmeesterde mij toen ik het stralend, bruin getaande Smallnest team terug zag. Blij dat ze ons weerzagen en trots omdat ze samen de oceaan hadden overwonnen.
Een feestelijke welkomstparty met exotische dans en muziek dompelde ons meteen onder in de overwinningsroes van de vele, toegekomen Arc zeilers.
Deze zeilers hebben een broederlijk gevoel van verbondenheid. Ze vertellen hun verhaal van hun overtocht, hun spanning, hun averij, hun bewondering voor de grootsheid van de oceaan.
Hun blik is gelijkaardig, straalt een immense fierheid uit dat ze die oceaan in al haar geweld en kracht hebben getrotseerd.
Het zijn gelijkgestemden, zij weten wat ze hebben gedaan. Ieders verhaal geeft een nuance aan de belevingen.
Zij verdienen elk een ereteken voor hun kunde, hun inschattingsvermogen, hun uithoudingsvermogen, hun creativiteit. Zij drukken hun respect uit voor de macht en de kracht van de natuur.
Het zijn broeders en zusters die beter hun verhaal aan elkaar kunnen vertellen dan aan deze die het niet hebben beleefd. Ze verstaan mekaar. Ze hebben een taal die getuigt van preciesheid.
Ze hebben allemaal een gelaatsuitdrukking die een amalgaam is van fierheid en verwondering en van het besef dat ze kwetsbaar maar niet”invincible” zijn!
Opa Gust en ik varen nu mee op de azuurblauwe zee van de Caraïben…. en echt waar… ik voel me zo geborgen bij Willem, Haïke en hun kinderen.
Aan allen een zalige kerst en een geborgen nieuwjaar gewenst.
We zijn volop aan het genieten van het gezelschap van Opa en Oma Stellamans, hier op St Lucia.
We hebben twee dagen een minibusje gehuurd en crossen het hele eiland rond. Gisteren de hele tour van het eiland gedaan, vandaag wat cherrypicking met het busje. De dagen zijn goed gevuld, dus het bloggen schiet er een beetje bij in. Oma heeft beloofd het volgende bericht te schrijven.
Het is enorm hoeveel nieuwe indrukken je krijgt. Aankomen in de Caraïben is een enorm contrast met het wekenlang samenzijn op de oceaan. Vanaf je de baai komt binnengevaren, begint het: vrienden die je juichend tegemoet komen gevaren met hun bootjes, je vaart de haven binnen en er staat een steeldrum op de kade, je wordt door 10 man geholpen bij het aanleggen, je wordt overladen door knuffels en kussen als je je eerste voet aan de wal zet, je krijgt een rumpunch in je handen en je weet niet eerst waar gekeken en met wie gepraat, en dat waar je een uur voordien enkel de zee, de wind en wat bootgekraak hoorde. Het is een bijzondere belevenis.
En ook de uren en dagen die volgen ontdek je hoe je in een andere wereld bent terecht gekomen. Het tempo zakt enorm (‘Hey man, easy man, everything is cool man’). Je ziet witte stranden en palmbomen, de bananenman komt langszij in zijn bootje met vlaggen om je een grote fruitmand met tien verschillende soorten mango’s aan te bieden, je hoort een steelband in de achtergrond, je ziet de felle kleuren van alle couleur locale, je ruikt terug land, je begroet de locals vuist tegen vuist alsof je hier al jaren woont (‘Hey man, hawwaja doing man!’) en je lippen staan hier naar voor getuit van het sippen aan een rummetje op al die feestjes en optredens.
Het is bijzonder leuk om naast de Elena gemeerd te liggen. Hoe hartelijk was het weerzien! De eerste avond haalden we een berg pizza’s om geen tijd te verliezen om elkaars verhalen te horen, de tweede avond deden we hetzelfde maar met Thai. Ze hebben ons geweldig verwend met een traktatie op een Zweedse massage om alle stramme zeespieren en roestige oceaanbotten los te laten werken, Sepke was euforisch dat ze nog eens kon babysitten op Pieter en Mees en we hebben samen het partybeest nog eens losgelaten in de lokale bar tot in de vroege uurtjes…
En de kinderen halen hier hun hart op. Ze kunnen nog eens hard rennen en ze lopen van de ene familieboot naar de andere om hun vriendjes te begroeten, te spelen en samen te gaan zwemmen in het zwembad van de marina. Of ze gaan mee met het bijbootje naar het strand en kunnen zo lang in de zee zwemmen als ze willen, want hier krijg je nooit koud in het water (het water is 31 graden). 
En dan ‘top of the bill’: ze mochten mee met de bijboot (meer een speedboot) van het grootste deelnemende ARC-jacht, de Ithaka, met Michel en Marja, om op zo’n band achter de boot te zitten en weg gekatapulteerd te worden in een bocht. Hilarisch!
Maar er zit ook een pittig en scherper kantje aan al dat wilde moois. Hier moet je uitkijken omdat er nogal wat gestolen wordt. Je komt hier op voor je boot en de kinderen en je trekt zelf de lijn hoever het mag gaan. Je boot sluit je helemaal, ook de ramen. Het bijbootje hang je aan een ketting met een slot. Als je overbuur, een zatte Rus, voor de vijfde keer sigaretten komt vragen, zeg je dat hij zichzelf maar ergens moet gaan f°ù*k’n. Haike liet het zwembad even sluiten voor herstelling omdat de kinderen kwamen zeggen dat ze, als ze dicht bij het licht zwommen, ze een elektrische schok voelden door heel hun lijf. Als je die zatte Rus ‘s avonds op je boot ziet staan als je komt aangewandeld, dan sleur je hem eraf en roep je dat hij dat geen twee keer moet proberen. De man van de wasseretteboot heeft ons goed liggen gehad: 35 Caraïbische dollar (+/- 10 €) per zak was, man! Very cheap, man. Jaja. We hebben hem twee zakken meegegeven, maar even later werd duidelijk dat wat hij met een zak bedoelde, vier keer kleiner was. Toen we zeiden dat hij het dan maar niet moest wassen en onze was maar moest terugbrengen, verdween hij twee dagen. Twee dagen later stond hij daar dan terug met onze was. Gewassen natuurlijk… We hebben de peer in twee kunnen doen. En als je buren van de Elena ‘s nachts de zatte Rus van de verdrinkingsdood hebben gered (hij was met zijn zatte kleurpotloden in het water gevallen, was te zat om hulp te roepen, was te zat om te zwemmen ,was te zat om op de kade te geraken, en kon door Maarten nog net gegrepen worden aan zijn hand toen hij onder ging) , dan ga je naar de ARC organisatie en je laat die Rus verwijderen. Da’s geen mens om in de buurt van kinderen te hebben, levend noch drijvend.
Tenslotte de zeilers onderling. Bijzonder fijn om te zien. Telkens hier een boot arriveert wordt er geklapt, geroepen en getoeterd. Iedereen krijgt hier een heerlijk warm ontvangst. Uren worden bij elkaar in de boot en aan de bar doorgebracht om stoere verhalen te vertellen. Er zijn ook heldenverhalen (zoals de Silver Bear die de hele tocht assistentie hebben verleend aan een 25 voetertje met gebroken roer), en er zijn ook nachtmerries (zoals de fijne familie van de Liberty die één van hun stagen braken en 
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=14.0744,-60.95043&ll=14.0744,-60.95043&ie=UTF8&z=12&om=1
Het vertrek, gezien vanaf de Elena
De walvissen die ons heel lang volgden.
Dorade ('of Daurade op z’n Frans)
De Sint kwam langs
Vliegende vis
De vlag van St Lucia schilderen
De vingers van Haïke
Een squall
Een lekkere Wahoo!
Land in zicht! Na 17 dagen en 8 uur.
Aankomst en hartelijke verwelkoming door de bijbootjes van Elena, Lamawaje en Itaka.
Vanavond zijn we erin geslaagd om verbinding te maken met het internet. Het eerste wat we wilden doen was kijken naar de reacties op de blog en de mails ophalen.
We zijn erg blij en geraakt door de vele mooie reacties. We zijn blij dat we ons geluk en plezier kunnen delen met zoveel mensen. Dat maakt de reis nog zoveel mooier.
Merci, allemaal!
Straks draaien we langs de noordkant van St Lucia, rond Pigeon Island,
Rodney Bay in, om daar over de finishline te varen. Dan de haven binnen en
wat erna volgt is: feest, feest, feest!
Heel veel groeten van een bijzonder fiere familie!
Vandaag zijn we 2 weken op zee. Sepke heeft brownies gemaakt om dat te
vieren en een grote groep dolfijnen is ons komen feliciteren.
We hebben nog 2 maaltijden in het diepvriesvakje (buiten zakjes gedroogde
pasta's voor een paar weken) en we zijn nog minstens drie dagen op zee:
lasagna en kip. Vanavond lasagna dan maar.
Ondertussen met nog een flutaasje dat ik nog in Spanje had gekocht (in
vergelijking met de goeie azen die we kwijtgespeeld zijn, is dit een
speelgoedaasje) een visserstruck toegepast: "spuug van mooie meisjes".
Haike heeft eens goed op het aas getuft voor het het water inging. Het
heeft een hele namiddag achter onze boot liggen stuiteren. Net voor
zonsondergang, toen ik de lijn wilde binnenhalen: zzzzzzzz. Er werd hard
aan de lijn getrokken! Beet! Dan moet het snel gaan: de genua binnenhalen
om de snelheid uit de boot te halen, een emmer water over het dek kappen
zodat het bloed niet in het hout trekt, handschoenen aandoen en nog even
naar binnen roepen dat die lasagna's nog niet in de oven moeten. Ward heeft
in een boek gevonden welke vis het was: een Wahoo! Dat maakt ons wel
gelukkige vissers. Van de vier keer dat we beet hadden, telkens een andere
soort: eerst een tonijn, dan een dorade, nu een wahoo en één keer die walvis
die er met ons aas vandoor is. Van de tonijn, dorade en de wahoo is de
laatste de lekkerste. Heerlijk fijne vis.
Tijdens de nacht nog eens een squall over ons heen gekregen, en drie andere
konden we ontwijken.
Dag 16 (maandag 7 december)
Het lastigste aan zo'n oversteek is eigenlijk het gerol op de golven.
Constant van links naar rechts en van voor naar achter. Dat in combinatie
met de stevige wind (gemiddeld 5 Bft), maakt dat de boten die zo'n oversteek
doen toch wel afzien. Vooral het touwwerk (het staand en lopend want van
het schip) krijgen het te verduren. Tijdens onze dagelijkse ronde om alles
te checken ontdekken we altijd wel iets dat bijna doorgeschavield is.
Vervangen of verstevigen is dan de boodschap. En soms kan je iets niet zien
of mis je iets. En dan knapt er, zoals vandaag, een touw. Deze keer dat
van de eerste reef. Niet zo erg: zeil naar beneden, en herstellen. Alleen
kwam daardoor een groter probleem aan het licht: de aanhechting van de giek
op het lummelbeslag is losgekomen (2 van de 4 revetten zijn gebroken).
Onbegonnen werk om te herstellen op die wiebelende oceaan. Gedaan dus met
het grootzeil. We varen vanaf nu nog twee dagen op gennaker (maar meestal
staat hier net teveel wind voor) of op de genua.
Dag 17 (dinsdag 8 december)
Als alles verder goed gaat hebben we nog maar 1 nacht wachtenlopen te gaan.
Wat gaat dat deugd doen, eens ononderbroken kunnen slapen en je niet telkens
weer uit je bed moeten slepen na 3 uurtjes wiebelslaap. Wat wel wennen zal
zijn is dat er iemand naast je ligt.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=16.17495,-54.7627&ll=16.17495,-54.7627&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Iets te vlug geschreven dat de Minke Whales oog hebben voor authenticiteit.
Toen ik na het schrijven van het vorige berichtje onze vislijn weer binnen
nam, was onze laatste inktvis verdwenen. Ik troost me bij de gedachte dat
ik een walvis aan de lijn heb gehad, en dat ik daarmee de viscompetitie, die
we onderling hadden uitgeschreven met de Elena en de Sunboy, alsnog gewonnen
heb. Er rest mij nog een midweekje om mijn pleidooi voor te bereiden om de
concurrentie te overtuigen.
En dan die squalls. We hebben er onze portie dubbel en dik van gehad. Hoe
noordelijker je vaart, hoe meer kans op die squalls. Van het grote pak ARC
boten zullen de meeste ervan gespaard gebleven zijn. Wij hebben er vannacht
4 van over ons heen gehad. Tijdens 1 ervan dacht ik: "Dit is overdreven.
Dit is niet meer geestig." De regen deed pijn, het striemde door de wind in
mijn gezicht en op mijn benen. Windkracht 8 Bft. Het was pikkedonker door
de gitzwarte wolken en de golven sloegen op het achterdek. Alle zeilen
waren naar beneden gehaald, we hadden enkel een lapje genua van 1 vierkante
meter, en nog stoven we vooruit aan 6 knopen. Haike en de kinderen sliepen.
Dan voel je dat je volledig in de greep bent van de kracht van de natuur.
Nederig ben je dan. En dankbaar als je voelt dat die natuurkracht, die je
kan versplinteren en laten verdwijnen, zijn greep terug langzaam lost en
grijnzend toekijkt op dat kleine schulpje op de grote oceaan.
Dag 14
We hebben nog 1 squall zien passeren (en kunnen ontwijken). Hopelijk de
laatste. Volgens de weerberichten zouden er geen squalls meer zijn voorbij
de 50 graden westerlengte. Tegen de avond moeten we daar gepasseerd zijn.
Verder niet veel speciaals tenzij dat de kinderen enorm opschieten met hun
schoolwerk en we weer een Minke Whale als gezelschap hadden. We hebben hem
een paar keer volledig uit het water zien springen en met een enorme kracht
op zijn rug terug in het water zien splashen. Fenomenaal.
Geen vis gevangen vandaag. Geen verrassing want onze azen zijn weg.
We hebben nog een stukje biefstuk in de diepvries liggen. Dat snijden we in
fijne reepjes. Met ajuin, een tomaatje in stukken en een blik champignons
komen we daar een heel eind mee. We maken pitta's vanavond.
En daarna hopelijk een nacht zonder squalls en met slaap.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=17.83785,-49.02718&ll=17.83785,-49.02718&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Nacht 12 heeft een beetje met onze voeten zitten spelen. Eerst te weinig
wind, en dan tegen de ochtend, een dikke vette squall. Maar we hadden hem
zien aankomen en waren op tijd gereefd. We hebben even 8 Bft rond onze oren
gekregen maar dat duurde gelukkig niet zo lang. De boot is nog eens gekuist
en de nachtrust grondig verstoord. Zo. Het blijft wel de mooiste job ter
wereld. Oceaanvaarder met familie. Squall of niemendal.
Dag 13
Een prachtige dag op de oceaan. Heerlijk weer (30°C, hier en daar wat
wolken, perfecte wind, recht in 't gat, van 5 Bft uit het oosten), aangename
deining (golven van 3 meter maar een hoge periodiciteit zodat ze heel breed
zijn), het water is heerlijk (28,3°C), heeft een heldere saffierblauwe kleur
en A Small Nest snijdt erdoor aan 7 knopen.
Visnieuws: nog steeds ramadan bij de tonijnen en de daurades. Maar...
We hebben een hele tijd lang twee walvissen naast ons gehad (natuurlijk zijn
dat geen vissen, we weten wel dat het insecten zijn, dus past eigenlijk niet
onder 'visnieuws', maar alla). Het was een koppel Common Minke Whales, ofte
de Balaenoptera Acutostrata. Bij walvissen hadden we ons eerder apathische,
ongeïnteresseerde dieren voorgesteld, maar niets is minder waar. Ze
kruisten ons aan een enorme snelheid, keerden zich om en kwamen eens goed
kijken. Ze zwommen onder de boot, naast de boot, voor de boot en achter de
boot. Wat een elegantie en wat een snelheid die dieren van 10 meter en 9
ton konden ontwikkelen! Onwaarschijnlijk! Ze eten voornamelijk scholen
kleine visjes en krill. En mijn enig overgebleven inktvisje hing nog achter
onze boot! Ze zijn er vlakbij gepasseerd, maar ze hebben gelukkig een oog
voor authenticiteit. De Minke Whales zijn relatief kleine walvissen en dat
heeft ervoor gezorgd dat ze tot de twintigste eeuw gerust werden gelaten
door de walvisvaarders. Maar de laatste 100 jaar zijn er vele tienduizenden
afgeslacht door walvisvaarders uit Noorwegen, IJsland en Japan. Ons koppel
is er terug vandoor. Dat ze hier maar wat blijven, onder de
Kreeftskeerkring, ver genoeg van het noorden.
Ondertussen hebben er zich weer wat squalls zitten ontwikkelen. Het lijkt
wel of die dingen ons kunnen detecteren, want ze komen precies ook eens goed
kijken. Tijd om te reven! Tot morgen (of zo)!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=18.52719,-46.43219&ll=18.52719,-46.43219&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Blijkbaar mag je niet schrijven dat het land niet zo nodig snel in zicht
moet zijn. Dat brengt ongeluk.
Want erna viel eerst de wind weg. Waar we de hele tijd 15 tot 20 knopen
wind hadden gehad (perfecte wind), viel die plots weg naar 5 tot 10 knopen
wind (lamlendige wind). OK, tijd om onze knalrode spinnaker (ballonzeil,
eigenlijk gennaker) op te trekken! Eindelijk! We hebben er een uur van
genoten hoe de spi ons vooruit sleurde naar St Lucia. Maar we waren een
beetje te relax geworden. Niet echt opgemerkt hoe aan de horizon achter ons
een leger squalls afgestoven kwam. Squalls zijn lage wolken met een grote
zuil regen waaronder een stormwind waait. Tijdig alle zeilen reven of
binnenhalen is dan de boodschap. Dat tijdig was wat laattijdig bij ons.
Het blies plots 25 knopen toen ik vooraan op het dek stond om de kous over
de spi te trekken en Haike klaar stond om de touwen te bedienen vanuit de
kuip. De krachten die vrijkomen als er zoveel wind in zo'n oppervlakte
zeildoek (130m²) blazen zijn enorm. Haike loste één van de touwen zonder
die om een winch te draaien en het gevolg is: twee verbrande handen waar het
vel van af hangt. Miserie, miserie. En vooral veel pijn voor Haike.
Bijzonder vervelend als je nog een week moet zeilen en aan allerhande touwen
sleuren.
Bon, uiteindelijk die spi binnengehaald, twee squalls over ons heen gehad
(waren geen monsters maar matige squalletjes) en dan terug en route.
Het vissen wilt niet meer lukken. Geen interesse meer in ons aas. Naar het
schijnt zou het te maken hebben met de volle maan. Gisterenavond dan maar
pasta gegeten.
Het gennakeren heeft ook onze middagdutjes opgegeten, dus het beloofde een
lange nacht te worden (bovendien ook nog eens de klok een uur teruggedraaid,
zodat de nacht ook effectief een uurtje langer zou duren). Net op het einde
van mijn eerste nachtwacht, om 23u15, een bericht op de marifoon: "All
ships, all ships, ...". 12 mijl zuidelijker van ons was er een schip in
moeilijkheden: een van hun bemanningsleden was gevoelloos in beide handen
geworden, en ze zochten een bloeddrukmeter. Die hadden wij aan boord, en
anderhalf uur later voeren we zij aan zij. Er was gelukkig een dokter aan
boord van het andere schip, dus was het transfereren van de bloeddrukmeter
genoeg, en kon Haike (kinderpsychiater, en dus ook dokter) bij ons aan boord
blijven. Een bloeddrukmeter van het ene schip naar het andere schip
overbrengen in golven van 3 meter is geen sinecure. Er moet afstand tussen
de boten blijven, anders beschadig je elkaar (de masten zouden bijvoorbeeld
tegen elkaar kunnen kwakken door de deining). Na drie mislukte pogingen,
vierden we een lijn van 30 meter achter onze boot, met daaraan een fender
(een boei) en een waterdichte container met daarin de bloeddrukmeter. We
voeren heel traag tegen de wind in, en lieten het andere schip ons zachtjes
inhalen, ze pikten de fender op, klikten de container los van het touw, en
lieten de fender terug gaan, die wij terug konden binnen halen. Als je het
zo neerschrijft is het belachelijk gemakkelijk. Doe het in het donker, met
goed wat wind in je snuffert en in zo'n grote golven, en het is andere koek.
We zijn nog een tijd stand by gebleven bij de boot, moesten we nog op een
andere manier kunnen helpen, maar dat bleek uiteindelijk niet meer nodig.
Om 3u30 was de transferoperatie gedaan, en konden we allen verder richting
St Lucia. Om 6u hoorden we dat het andere schip contact opgenomen heeft met
het MRCC Norfolk (coordinatiecentrum reddings- en noodoperaties). Hopelijk
gaat het niet al te slecht met het bemanningslid. We zijn nog 1000 mijl van
de kust, en hier een helicopter heensturen om de man te repatrieren is
onmogelijk.
Dag 12
Heel kalm weer. We gaan maar traag vooruit. We zien op de computer onze
ETA twee dagen naar achter schuiven. Niet erg.
Niet erg, als die vissen nu eindelijk nog eens zouden willen bijten.
Vandaag geen gennaker opgezet: het was zoveel mogelijk slaap inhalen na een
nacht van 1 uur rust.
Het is hier ook al een paar dagen tropisch warm. Deze namiddag
douchefestijn gehouden: eerst emmers en emmers oceaanwater, gevolgd door een
zoete douche. Iedereen proper, fris en monter. Heerlijk.
En ondertussen is het nog altijd ramadam bij de vissen. Ze bijten niet
meer. We zien zelfs geen dieren meer in het water. Geen dolfijn, geen
haai, geen walvis, geen tonijntje, geen daurade, niks. Hier en daar een
vogeltje, waarvan je je afvraagt hoe erg die de weg niet moet kwijt geraakt
zijn.
We hebben nog een paar keer geinformeerd naar de toestand van het
bemanningslid van dat andere schip, maar het bleef stil aan de andere kant
van de lijn. Raar gevoel.
Door de hongerstaking bij die vissen hebben we vanavond hesp uit blik
gegeten, met puree en rode kool. 't Was nog lekker ook.
En ondertussen breekt een nieuwe nacht aan. Stikkedonker, tot straks de
volle maan in het oosten zal opkomen en morgenvroeg gaat slapen in het
westen, waar wij heen gaan.
Nog net voor het slapengaan van de kinderen verschenen de lichtjes een
vrachtschip aan de horizon. Flor nog even geroepen. "Kijk, daar, da's de
stoomboot van Sinterklaas. Hij is op weg naar hier." Met welk enthousiasme
dat manneke gaan slapen is, is onbeschrijflijk.
Dag 10 (1/12/09)
Onder een laken lagen boeken, tennisballen, knikkers, mandarijnen, koeken en
snoep op de tafel. Heel veel snoep. Wat een kreet toen het laken werd
weggenomen! De rest van de dag is er heel wat gesnoept, hebben Sepke en
Ward non stop in hun nieuwe boeken zitten lezen en heeft Flor in zijn kamer
zijn tennisballen gespeeld en de knikkers op een bord gebalanceerd.
Hoge golven vandaag. Onaangenaam hoog (tot 5 meter). Dat is het vooral:
die golven. Voor de rest mag het waaien wat het wilt, eigenlijk.
En dan plots een vreemd geluid. Bonk, bonk. Zit er een knik in het roer?
Bonk, bonk. Laat Don, de automatische piloot het afweten? Bonk, bonk.
Slepen we iets met ons mee dat tegen de boot slaat? Bonk, bonk. Heeft er
een walvis jeuk op zijn rug en scratcht hij zich tegen onze kiel? Bonk,
bonk.
Neen, het was Flor met zijn tennisballen, tegen de muur van zijn kamer, net
onder de kuip...
We wilden als avondmaal nog een vis op ons bord, dus een hele dag gevist.
Geen succes. Wellicht is de kleur van de inktvis niet de juiste. Met mijn
gouden of rood aas hadden we veel sneller beet.
Als alternatief is het kaasfondue geworden. Toch een klein feestje, dus.
Omdat we voorbij halfweg zijn.
Verder en verder tijdens de nacht voelen we het rustiger worden: de wind
neemt wat af en de golven verminderen.
We zijn ondertussen getraind in het drie uur schema. Wacht gedaan, andere
wekken, tanden poetsen, bed in en dan duurt het niet lang voor we slapen.
We halen zes uur slaap per nacht en tijdens de dag sprokkelen we nog 2 uur
bijeen. Dat maakt dat je tot vier keer per dag je tanden poetst, maar ze
zeggen dat het goed is om een ritueel te hebben vooraleer je in je bed
kruipt. Dat je hersenen geconditioneerd geraken: aha, tanden poetsen, ik ga
subiet slapen.
Dag 11 (2/12/09)
Om 9u opgestaan, reef uit het grootzeil gehaald met Haike, koffietje drinken
en nog wat zitten babbelen in de kuip. Conclusie van de babbel: 't is zo tof
met ons vijf op zee dat we niet echt willen dat het ophoudt. Het land moet
niet zo nodig snel in zicht zijn. Gelukkig komen mijn ouders naar St Lucia,
anders waren we in staat geweest gewoon door te varen ;-).
Terug aan het vissen geslagen. Hopelijk wel succes vandaag.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=20.38439,-39.03651&ll=20.38439,-39.03651&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
We hebben 4 van die plastieken inktvissen gekocht om te vissen. 4 omdat je
er dan 3 reserve hebt als je er eens eentje kwijt bent. Ondertussen waren
we er dus al 2 kwijt door de minderwaardige lijn, en zijn er nog 2
reserveazen. Geen probleem. Aas aan de vislijn vastmaken, uitgooien, effe
wachten (30 minuten), beet, genua binnenhalen om vaart te minderen, vis wat
uitputten, en beginnen binnenhalen. Spannend. Wat zou het nu zijn? En dan
plots: "ploink". Vislijn weer geknapt. Derde vis die met zo'n dure inktvis
gaat lopen. Mijn vloek galmde over de oceaan!
Toen waren er nog één... Inktvisazen. Tijd om van taktiek te veranderen.
Ik heb mijn lijn van mijn kite bovengehaald (breeksterkte van 300 kg),
daaraan heb ik een metalen draad bevestigd van 2 meter, zodat de vissen het
touw niet kunnen doorbijten, en daaraan mijn laatste inktvis met een
vlijmscherpe haak erin verstopt. Als er iets is wat we niet willen
verliezen is het die laatste inktvis!
En dan: het aas zo'n 30 meter achter de boot aanslepen en wachten. Een uur,
niks. "Het gaat verdomme niet lukken met dat dikker touw zeker?". Nog een
uur later: niks. "Die inktvis is eraf zeker?". Touw binnenhalen om te
checken. Halverwege merk ik serieuze weerstand. En er springt een vis op.
Aha! Beet!
We hebben een prachtige daurade (goudbrasem) van een 70 cm binnengehaald.
Van medelij geen sprake: de ovenschaal in!
Het avondmaal was een feest. De kinderen hebben ervan gesmuld (de enige vis
die ze normaal lusten is de fishstickvis). En plots: een graat in mijn
keel. Moervast. Even dacht ik: dat zou het nu wel zijn: sterven in het
midden van de oceaan door een onnozele visgraat. Een snee of drie brood
later is de graat losgeraakt en naar beneden gezakt. Voortaan iets trager
eten als het vis is...
Na het eten, als het goed donker was, hebben we nog even 'Disco' gespeeld.
De muziek op volle bak, flikkerende zaklampen aan en allemaal dansen.
Hoogtepunt van de fuif was het nummer 'Pokerface'.
En dan de kinderen hun bed in, en wij afwisselend de nacht in. We moesten
extra waakzaam zijn omdat we door een gebied varen waar eerder een onbemande
vissersboot was gesignaleerd. Het zou nogal onnozel (en een geweldig
toeval) zijn. Op zo'n gigantische oppervlakte op een onverlichte boot
knallen. Maar het risico hebben we niet genomen en wat minder gelezen
tijdens de wacht en wat meer rondgekeken
Dag 9 (30/11/2009)
Geen vissersboot gezien. Ook vandaag nog uitkijk gehouden, maar het gebied
waar ie zou kunnen ronddobberen zijn we min of meer gepasseerd.
Vanavond kip met curry, dus moest er niet gevist worden. Ideaal om wat
slaap in te halen.
De kinderen zijn in hogere versnelling hun schoolboeken aan het doorwerken.
Opperste concentratie in 30°C in het midden van de oceaan. Ze willen
vakantie als we aan de overkant zijn en dus wat voorsprong nemen. Omdat
Flor zijn rekenboek afgewerkt heeft was het aperitief met snoepjes. En zo
is er iedere dag wel een of ander klein leuk feestje.
Vannacht gaan we ons "half way point" passeren. En dat ga ik vieren met een
Duveltje. Wellicht terwijl de Sint hier komt binnengevallen met zijn pieten
(hij passeert hier toch wel toevallig met zijn boot zekerst, op weg naar
Antwerpen). Hij komt nu al langs omdat de kinderen dan wat langer kunnen
genieten van hun cadeautjes (voornamelijk boeken) tijdens de overtocht (en
hij nu toch in de buurt was).
Die leguaan gaat nogal schrikken.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=20.90794,-36.04389&ll=20.90794,-36.04389&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Vandaag was het feest aan boord van A Small Nest. Niet omdat we een nieuw
dagrecord (169 mijl) geklokt hebben, noch omdat we er meer dan 1 derde
hebben opzitten, maar omdat er op zaterdag gedoucht mag worden !!! Party!
Als je het moet missen is een douche van het opperste genot. Eén voor één
vanachter op het dek gaan staan, een paar keer overgoten worden met emmers
oceaanwater, helemaal inzepen en het haar wassen, terug een paar emmers
oceaanwater erover en dan... Naspoelen met zoet water ! Haaaaa ! We
voelen ons alle vijf herboren. Het is hier trouwens prachtig weer (volle
zon en zo'n 30 graden) en het oceaanwater heeft een zalige temperatuur
(26,3°C!) . Jammer dat de zee zo ruw was en er zoveel wind stond, anders
hadden we zeker ook eens gezwommen...
Vandaag hebben we ook de klok een uur moeten terugdraaien. Elke 15
lengtegraden we verder naar het westen gaan, moet de klok een uur worden
teruggedraaid.
Het verloopt voor de rest allemaal prima. De boot doet het uitstekend en we
zijn ons zee-leven al helemaal gewoon geworden. Allemaal vinden we het
heerlijk. Het lijkt ook helemaal niet dat we bijna een week onderweg zijn.
Iedereen heeft de indruk dat we pas een dag of drie aan het varen zijn. De
kinderen hebben in de namiddag weer een hoop schoolwerk gedaan, terwijl ik
twee mooie azen ben kwijtgeraakt bij het vissen. De eerste keer had ik
wellicht een kanjer van een vis beet, en die heeft zo hard gesnokt aan de
lijn dat die geknapt is (lijn met breeksterkte van 50 kg). Weg was die vis
met mijn schone gouden plastieken inktvis. Daarna mijn paarse wahoo-inktvis
gemonteerd. Tien minuten later weer van 't zelfde. Daarna een uur bezig
geweest de lijn die op de molen zat, te vervangen door betere lijn. Ik heb
het vermoeden dat de man van de viswinkel in Las Palmas me in 't zak heeft
gezet en een minderwaardige lijn op de molen heeft gezet. Sinds de nieuwe
mijn erop zit, is er niks meer geknapt, maar ook niet meer beet gehad... De
spaghetti was ook heel lekker. Morgenochtend nieuwe poging.
Ah! Nog iets: we hebben vandaag een andere boot gezien! Aan de horizon. 't
Was druk zeg.
Dag 8
Deze ochtend, voor het eerst sinds ons vertrek, eens naar mijn moeder gebeld
met de satelliettelefoon om haar wat gerust te stellen. Leuk om haar en
mijn vader te horen. Die heeft er thuis wellicht zijn handen mee vol om
haar op haar gemak te stellen. Gelukkig is net op dit moment ook een nieuw
kleinkind in de familie, zodat er de nodige afleiding is. Ook bijzonder tof
te horen dat Finn, mijn eerste neefje en Haikes eerste metekind, zo'n tof,
schoon, lief, alert en flink bazeke is.
Daarna, zoals elke dag, Adam van de Elena aan de lijn. Echt geestige babbel
iedere keer. Ze liggen een 100 mijl van ons verwijderd en kregen net de
regenbuien over hen heen die wij vannacht over ons heen hebben gehad. Als
het geen "squall" is (een regenbui gepaard met stormwinden), is zo'n
regenbui een zegen. De boot is eens helemaal gekuist met zoet water.
Vandaag op het programma: Ed the Iguana, onze leguaan, nog eens aansporen
zijn log te schrijven voor de ARC-website, wat slaap inhalen want we zijn
wat ontregeld na het veranderen van uur, schoolwerk voor de kids en vissen,
vissen, vissen. Vandaag willen we geen pasta eten!
Hasta La VIS- ta !
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=22.29337,-30.41099&ll=22.29337,-30.41099&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
We hebben geen leguaan moeten eten. Een uur nadat ons aas (een plastieken
roze inktvis waarvan mijn zeilmakker Adam zei: "Moet je hebben!") in het
water lag, hadden we beet. Een tonijn!
Het was geen al te grote, dus dat kwam goed uit om het allemaal voor het
eerst te proberen: vis binnenhalen, fotootje nemen, vis van de haak doen,
nog een fotootje nemen, vis vermoorden, geen fotootje nemen en kinderen
laten wegkijken, vis kuisen, fotootje nemen en vis in de ovenschaal leggen
met limoen, tomaatjes, ajuinen en olijfolie, fotootje nemen, opeten. Nog
nooit zo'n verse vis gegeten. Nog nooit zo'n lekkere vis gegeten.
Het nadeel van het vangen van vissen is dat je er je slaap bij inschiet.
Onze middagdutjes hebben we niet gedaan, en dat maakt dat je maar aan 6u
slaap komt als het zo'n heftig weer is als nu. En dat hebben we gevoeld,
gisterenavond. Haike was stikkapot, dus nam ik haar avondwacht over en ze
is na het avondeten onmiddellijk gaan slapen tot middernacht, als haar
nieuwe wacht begon. Ik heb bijzonder veel moeite gehad om wakker te blijven
tot middernacht. Er was ook helemaal niks te zien. Geen andere boten,
nergens niks. Ben dan maar een boekje beginnen lezen: "Sail" van James
Patterson, meegekregen van mijn vriend Jan. 120 bladzijden verder begin ik
te merken dat het misschien niet het soort literatuur is om tijdens een
oversteek van de oceaan te lezen. 't Is een "zeilthriller", over een
familie die verdwijnt met hun boot. Huuuuuuh! Maar het leest bijzonder
lekker en de tijd passeert er wat sneller mee tijdens de nacht.
Dag 6
Tijdens Haikes nacht-/ochtendwacht (tussen 6 en 9u) is het weer veel feller
beginnen waaien. Pieken van 7 bft, en in het grootzeil stond 1 reef en de
genua volledig open. Normaal word ik wakker als het te heftig gaat, maar
blijkbaar te moe. Haike kwam me om 9u wakker maken met de mededeling dat
het 30 knopen waaide en dat ze de boot alleen gereefd heeft en terug in
balans gelegd. Binnenkort ben ik hier niet meer nodig, zeg.
Elke ochtend bel ik om 10u met Adam, mijn Nederlandse vriend op de Elena
(ARC nr 116), en om 11u met Allan (ARC nr 136), de Aussie, om te horen hoe
het bij hen gaat en wat hun positie is. Zes dagen zijn we erin gelukt om ze
voor te blijven (doordat wij noordelijker bleven en eerder recht naar St
Lucia gingen, en zij eerst veel zuidelijker gegaan zijn om een passaatwind
op te pikken) (of nog: doordat we iets slimmer gevaren hebben, maken we
onszelf graag wijs), maar nu moet ik dat competitiegevoel echt laten gaan.
Beide boten zijn snellere boten, en ze hebben ook allebei 4 volwassenen aan
boord, wat een enorm verschil maakt om alle taken te verdelen en om de boot
sneller te doen gaan (onze boot wordt eigenlijk 24u/24u solo gezeild door
ofwel Haike ofwel ik). Hun snelheid bijhouden is voor ons niet vol te
houden en dan ook onverantwoord. Dus bij deze vermoord ik mijn hardnekkig
competitiebeest met de winchhendel en mijn scherp vismes. Zo. Zen. Hèhè.
Vandaag vangen we ook geen vissen (slaap inhalen vanmiddag). Deze middag
eten we zelfgebakken brood van Haike en vanavond is het varkensvlees in
zoetzure saus.
Bon, ik moet me klaar maken om de positie door te geven, aan jullie en aan
de ARC. En als we voor de positiebepaling voor de ARC verbinding maken met
de computer via de satelliettelefoon is het ook het moment om dit berichtje
naar de site door te sturen.
Tijdens de ochtend van de vierde dag waren de wind en de golven
onaangenaam.Constant 20 à 25 knopen wind, met pieken van 30 knopen (7Bft) en
golven van 4 meter en hoger. Het ging bijzonder snel vooruit (8 à 9
knopen), zelfs wat te snel naar ons aanvoelen. Bij het wisselen van de
wacht om 9u merkten we dat er een gat in het grootzeil zat. Het is enorm
hoeveel slijt er op alles zit bij het constante gewiebel in harde wind. Tot
10u zijn we in de weer geweest het gat te herstellen (het zeil is nu
wellicht steviger dan voordien): Haike stuurde de boot tegen de wind in en
recht op de golven, ik vastgemaakt met een lifeline aan het dek met het
reparatiemateriaal. We hebben van het moment gebruik gemaakt om een reef in
het grootzeil te steken en te gijpen. De giek hangt nu over bakboordzijde,
de genua is uitgeboomd over stuurboordzijde en dat mag hopelijk blijven tot
in St Lucia. De snelheid is nu 6 à 7 knopen en dat voelt beter aan voor ons
en voor het materiaal. Af en toe verstellen we de schoten om het schavielen
te vermijden. Tot zover de zeilblabla.
Vanmiddag hebben we croque monsieurs uit het vuistje gegeten: bijzonder
interessant want je maakt maar 1 pan, 1 bord en 1 mes vuil en dat is goed
voor onze watervoorraad (weinig afwas). We hebben 400 liter water in onze
tanks en nog eens 100 liter flessenwater mee. Dat maakt dat als we 20 dagen
varen we 5 liter per persoon per dag hebben (1,5 liter om te drinken, 3,5
liter voor was, afwas en reserve). Tot nu toe slagen we erin veel minder te
verbruiken: we doen de afwas met zeewater en spoelen na met zoet water, we
koken aardappelen, rijst en pasta met de helft zeewater en de helft
zoetwater, we wassen onze handen eerst met zoutwater en spoelen kort na met
zoet water...
De namiddag was veel aangenamer. De wind waaide 15 à 20 knopen en dat is
ideaal. De golven zijn ook gemilderd (1,5 à 2,5m). Iedereen voelt zich nu
comfortabel. De kinderen hebben de hele namiddag schoolwerk kunnen doen,
iets wat de vorige dagen ondenkbaar was. Het rustiger weer gaf ons ook de
gelegenheid om nog eens lekker te koken: kalkoenbouten met aardappelen en
een uitgevonden perzikensaus. .
Voor het ondergaan van de zon hebben we nog een tweede reef gestoken, want
er is opnieuw veel wind voorspeld en we willen vermijden om 's nachts te
moeten beginnen reven.
Ons wachtenschema ziet er als volgt uit:
21u - 24u Willem van wacht, Haike slaapt
24u - 03u Haike van wacht, Willem slaapt
03u - 06u Willem van wacht, Haike slaapt
06u - 09u Haike van wacht, kinderen ontwaken en ontbijten, Willem slaapt
09u - 12u Willem van wacht (rigging check, contact andere boten, posities
doorgeven), Haike slaapt
12u - 15u Willem blijft nog 1 uur van wacht terwijl Haike middageten maakt,
samen eten daarna doet Haike de wacht en Willem middagdutje
15u - 18u Willem van wacht, Haike middagdutje, Willem maakt avondeten klaar
18u - 21u Samen eten, alles klaarmaken voor de nacht, Haike wacht
Enzovoort...
Dag 5 (26/11/2009)
De wind is niet komen opzetten tijdens de nacht. We hebben dus aan een
gezapig tempo gevaren. Maar we jagen ons niet op. Tijd zat.
Tijdens de ochtend zien we scholen (of beter 'zwermen') vliegende vissen.
En dan plots 'bang'! Het touw van ons eerste reef is geknapt. Het zeil
klapperde erop los. Haike wakker maken en terwijl we de reef aan het
herstellen waren kregen we assistentie van een groep stuntdolfijnen. Nog
nooit hebben we dolfijnen zo hoog zien springen.
Middagmaal: zelfgebakken pistoletjes van Haike met salami, hesp, mortadella
of kaas.
Vanavond willen we vis eten. Daarom gaan we die nu proberen te vangen. En
als dat niet lukt eten we leguaan.
Tot één van de volgende dagen!
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=23.41888,-24.71786&ll=23.41888,-24.71786&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Het is ondertussen 4u30 's morgens en het is tot nu toe kalm gebleven. De
hele nacht hebben we rustig doorgevaren, en nu pas begint de wind terug aan
te wakkeren. Tijd om dit berichtje via de satelliettelefoon door te sturen
naar de site, en terug aan dek te gaan om naar de verbluffende sterrenhemel
te gaan kijken (er is niks anders te zien).
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=24.35178,-22.2471&ll=24.35178,-22.2471&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
24/11/2009 - Dag 3
Het ene schip dat nog ergens bij ons in buurt de voer is nu ook verdwenen. We hebben ervoor gekozen om noordelijker dan de anderen te blijven omdat het weer daar iets rustiger is. Het is verleidelijk om mee met de rest snelheid te gaan maken, maar het is pas op de meet dat de prijzen gegeven worden. We willen rustig inslingeren, ons materiaal niet teveel belasten en niet te snel vooruit vliegen om vermoeidheid te vermijden. We zijn maar met z’n tweetjes die afwisselend zeilen (de boot wordt dus eigenlijk 24u per dag solo-gezeild) en we hebben tijd. Zeeën van tijd, haha. Als we aan de overkant zijn tegen dat mijn ouders er zijn, is het allang goed (oma zal wel in de reacties zetten wanneer dat precies is).
We horen hier ondertussen van jachten met meer haast, die hun spinnaker (parasailor) gescheurd hebben, anderen hebben hun grootzeil gescheurd en varen nu enkel nog op een klein stuk zeil, … De boot die zijn roer verloren was, is uiteindelijk gezonken. De bemanning kon in veiligheid gebracht worden door een Search & Rescue schip. Deze ochtend werd er ook een heel zwak mayday-bericht opgevangen door een andere ARC-boot. De hele voormiddag hebben we berichten gekregen van het hoofdkwartier van de redddingsoperaties in Tenerife om uit te kijken in de positie van de mayday. We hopen dat ze gevonden zijn.
Aan boord gaat het beter en beter. Buiten één incident. Flor heeft deze middag wel onze living helemaal ondergekotst. Hij schrok er zelf van. Een mengeling van appel (zijn ontbijt) en tomaat met advocado, hesp en mozarella (zijn middagmaal). In de kajuit hangt nu een weeë zurige geur, maar het goeie eraan is: de vloer heeft nu een bijzonder goeie antislip/plaklaag. En dat komt van pas in al dat gewiebel. Door het kotsincident heb ik te laat op de knop van de Spotme geduwd (en hebben jullie wat moeten wachten op de positie op de site). Hopelijk heeft dat niet teveel mensen verontrust.
Ah, nog iets: we hebben al 6 beschimmelde appelsienen en 4 gedeukte tomaten moeten “verwerken”: deels wegsmijten, deels opeten. Ed de Leguaan haalde er zijn neus voor op.
Wat wegsmijten betreft: alles wat we thuis aan onze kippen zouden geven, gooien we overboord. Voor de vissen. Al de rest wordt eerst afgespoeld met zeewater, en dan zo klein mogelijk geplet en in vuilniszakken bewaard tot we in St Lucia zijn. We hebben een antibacteriële spray gekocht in de hoop dat het de stank uit de vuilzakken zal houden.
Vandaag ook tijdens mijn dagelijks rondje ‘rigging check’ een probleem ontdekt. We varen met uitgeboomde genua, en één van de touwen (de neerhaler) daarvan was aan het doorschavielen over Da Big Moddafokka (ons anker). Een stuk tuinslang van twee meter en tape hebben het probleem opgelost. Een opengeknipt stuk tuinslang over de ruwe rug van Da Big Moddafokka, en tuinslang rond het stuk touw dat aan het slijten was. Mooi werk, vond Ed, ervaringsdeskundige en Leguaan.
Het dagboek van Ed de Leguaan proberen we op de site van de ARC te posten, maar we hebben geen idee of dat lukt.
Om 17u samen aperitiefje genoten. Zo’n moment allemaal samenzitten en babbelen is echt genieten. En net dan, waren ze er weer: onze vrienden de dolfijnen.
Als avondmaal was het rijst met rundsvlees en zoetzure saus. De eerste volwaardige warme maaltijd op de tocht. Hopelijk blijft ze bij iedereen binnen.
De duisternis valt hier in, geen ander schip te bekennen. Don, de automatische piloot, stuurt nu recht naar 20°N en 30°W. Wind recht in ’t gat.
Veel groeten van ons allen!
(Positie om 19u40 UTC: 25°17’N 20°37W)
