vrijdag 31 december 2010

zondag 26 december 2010

Start Sydney Hobart Race

Samen met Sea Level naar de start van de Sydney-Hobart Race gaan kijken. Onvergetelijk!

donderdag 23 december 2010

Merry Christmas and a happy New Year !

Sepke, Ward, Flor, Haïke and Willem

wish you a very happy Christmas

and a crazy New Year !

IMGP2040 Ward Flor Haike Willem

 

Onze Kerst- en Nieuwjaarswensen hebben we dit jaar ook in een videootje verpakt (zie onderaan).

Een versie van de Aussie Jingle Bells brought to you by A Small Nest Entertainment! (aan de gitaar: Jim, Frank & Willem, zang: Frank).

Maar… Eerst een beetje uitleg vooraf over de typisch Australische woorden die erin voorkomen:

Holden Ute

Holten Ute: Holden is een Australische Opel. Een Ute is een sedan pick up (geen pick up truck). Een echte johnnybak hier.

 

Esky

 clip_image004Een grote draagbare frigobox

Kelpie

clip_image005Een Australische hond

Singlet 

clip_image006Een ‘marcelleke’

Thongs

clip_image007Teenslippers (geen string)

Swaggie

· clip_image009Afkorting voor ‘swagman’: een zwerver met rugzak

 

Here we go:

 

Prettige feesten, allemaal!

‘t Nest

woensdag 22 december 2010

Sydney, de eerste week

Een week in Sydney ondertussen, en nog niks gepost. We krijgen klachten, en we laten dus even ons ‘no worries’ Aussie gevoel los en gaan achter de computer zitten met een Europees schuldgevoel ;-).

Maar terecht. Here we go.

Nadat we onder de brug gevaren zijn en voor het operagebouw onze ‘fancy pictures’ genomen hebben zijn we gaan ankeren in Rushcutters Bay. Ankeren hebben ze hier in heel Sydney geweldig moeilijk gemaakt omdat ieder ankerplaatsje ingenomen wordt door moorings (dikke betonblokken met een stevige koord en een boei aan). Die zijn meestal eigendom van iemand en je weet nooit hoe stevig of hoe zwaar die zijn. Zo’n boeien oppikken is dus geen gerust gevoel (ofwel niet sterk genoeg ofwel komt er iemand je ervan jagen), en het is geweldig moeilijk om nog een plaatsje te vinden om te kunnen ankeren in Sydney. Soit. We slaagden erin om toch ergens in die Rushcutters Bay een ankerplaatsje te ontdekken. Naast Sea Level. We lagen eigenlijk midden in de vaarweg naar de meest populaire jachthaven van Sydney, maar kom, we waren geankerd.

En onze goeie vrienden van de Go Beyond waren er ook. Die hebben hun boot tijdelijk voor een sjiek appartement gewisseld en we werden er als koningen ontvangen. De kinderen bleven er zelfs slapen en hadden de tijd van hun leven met Mads en Elin.

Een dag en een nacht hebben we daar uiteindelijk in Rushcutters Bay liggen klutsen (omdat we in de vaarweg lagen kwam iedereen vlak naast ons langs gevaren) en we hadden net beslist om ons dan maar over te geven aan het plaatselijke gebruik: een ankerboei te huren voor meer dan 500 dollar per maand. En toen ging de telefoon…

Hi mate! It’s Simon. Are you in Sydney already?’ ‘t Was Simon van de Wooloomooloo. Laatst gezien in de Galapagos. Geweldig gelachen samen.  Zijn ouders leven in een van de meest sjieke buurten van Sydney, met zicht op het water en een privé steigertje voor de deur. ‘You can come over here and park the boat in front of the house if you want!’ Ja zeg, tuurlijk, dat moest hij geen twee keer zeggen.

Eenmaal we aan hun privé steigertje lagen vroegen we hem hoe lang we er mochten blijven. ‘As long as you want mate! No worries!’.  Mannekes, waren wij met ons gat in de boter gevallen! We zagen onszelf (de boot eigenlijk) al een paar maand aan dat steigertje hangen.

Een uurtje later gingen we gedag zeggen aan de ouders van Simon. En hen bedanken voor hun gastvrijheid. Zegt die moeder: ‘It’s ok for a few days to stay on the dock if you want’. Hm.

We hebben een heerlijke avond gehad aan de barbecue met Simon, zijn ouders en Mads en Elin van de Go Beyond. Heel warm en gezellig. Sepke en Haïke werden volledig ingenomen door Simons moeder. Zelf vond ik Simons vader een geweldig figuur. En de twee jongens konden het heel goed vinden met Emil, de zoon van Simon.

Daarna is Simons familie op vakantie vertrokken en lagen we er nog moederziel alleen aan dat dok (niemand meer in het huis). We gingen Sydney bezoeken, we ontmoetten een hele boel zeilbuddies in de marina van Cammeray (onder meer Greg & Leisha van Fine Gold en de Tangaroa). Sluiten die haakjes, want: de Tangaroa. We zagen hen voor het eerst in Portugal en hadden toen al geweldige bewondering voor hun moed om met twee zo’n kleine kinderen naar Australië te zeilen. Nu zijn ze in Australië, en ze hebben niet twee maar drie dochters. Eentje bijgemaakt onderweg. Uniek hoe zij met zoiets omgaan. Heerlijk om te zien, we zouden het zelf niet kunnen: drie hele kleintjes op een bootje. En Wierd is wellicht de kalmste mens ter wereld. Hij heeft nu vier geweldig straffe madammen rond zich.

OK, we hadden de hint begrepen. Misschien niet teveel blijven plakken aan ons privé pontonnetje. Er zijn nog andere vrienden die we konden bezoeken. In Manly bijvoorbeeld. Om op de plaats te geraken waar wij lagen, moet je onder een brug (The Spit Bridge), die maar een paar keer per dag open gaat. Zo stipt als een trein. Stipter dan een Belgische trein. OK, wij moesten dus mooi op tijd vertrekken om tijdig aan die brug te zijn. Probleem: ons privé jachthaventje lag volledig aan lagerwal en het blies 20 knopen op onze flank. Het was dus bijzonder moeilijk om van de palen voor het steigertje los te komen.

Om een lang verhaal kort te maken: we gingen dus te laat komen bij de brug. Een minuut of vijf.  En als we dat niet haalden moesten we zes uur wachten om buiten te kunnen en zou het donker worden… Haike belde de brugwachter om te zeggen dat we een beetje vertraging hadden en dat we er over twee minuten gingen zijn. De man zei dat twee minuten OK was, maar als het langer zou duren dat hij zijn job zou verliezen. De motor van Small Nest heeft drie minuten op volle toeren gedraaid. Daarna waren we erdoor. Met een vloekende en tierende brugwachter boven ons. ‘Never, ever do that again!’. Ja, hier in Australië komt het op een minuutje.

Daarna ankeren we in Spring Cove bij Manly (het Knokke van Sydney). Heerlijk ankeren (hier geen moorings). Met de Moo varen we twee baaitjes verder op zoek naar een supermarkt. Je raadt het nooit. Vlak aan het water een Aldi!

Het was alsof we de hemel ontdekt hadden.

Nu moet je weten dat alles in Australië enorm duur is. De Euro is geweldig gedaald, terwijl de Australische dollar maar blijft stijgen. Bovendien zijn alle prijzen in Australië nog eens met een derde omhoog gegaan. Dat maakt het leven hier voor een toerist bijna onbetaalbaar. Een pint of een brood kosten hier makkelijk 5 euro. Zelfs de Australiërs, waar we mee optrokken onderweg naar hier, zeggen ook dat ze enorm geschrokken zijn van hoe duur alles geworden is.

Dus, zo’n Aldi, dat is een beetje gelukkig worden. Goedkoop. En nog eens dicht bij het strand ook. Heerlijk boodschappen doen en weten dat we onze drie hongerige leeuwen lekker kunnen voederen.

Zoals vandaag bijvoorbeeld. Met Sammy en Mike (van Quartermoon die nog steeds op een nieuwe mast wacht in Noumea maar zij hebben even een kerstvakantie in Sydney genomen) en Dirk en Anneke (van het uiterst zeldzame soort Belgen die rond de wereld zeilen) op een elektrische stadsbarbecue in het park.

Niet veel miserie te melden dus.

donderdag 16 december 2010

woensdag 15 december 2010

“Red sky at night, sailor’s delight. Red sky in morning, sailor’s warning”

DSC_1975

Zonsopkomst Down Under, vanmorgen.  Het spreekwoord klopt, want de boordradio waarschuwt herhaaldelijk voor aankomend slecht weer. We hopen nog net voor de storm Sydney binnen te lopen.

Sydney: here we come

We vertrekken nu van Port Stephens naar Sydney!

donderdag 9 december 2010

Drama in Lemon Tree Passage, Port Stephens, New South Wales, Australia

Wij dus op aanraden van Cor naar Lemon Tree Passage (zie vorige blog). Jim en Kent van de Sea Level waren al een dag eerder vertrokken om de slipway te bekijken waar ze de boot op het droge gingen leggen en om nog wat schildermateriaal te kopen.

Wij ankeren eerst aan de monding van de rivier. En dan een telefoontje van Kent. Helemaal van haar melk. Sea Level is bij het uit het water hijsen van de takel gevallen. Vanop een halve meter hoogte op vier ijzeren dwarsbalken terecht gekomen. Resultaat: vier grote gaten in de twee rompen van Sea Level. De metalen dwarsbalken gingen dwars door de twee rompen…

Drama.

Het zien van de gaten deed fysiek pijn. Jim en Kent waren helemaal buiten zichzelf. De verantwoordelijke van de takel had vergeten hun boot deftig vast te maken, zodat ze van de blokken is gevallen….

63388_1682280773462_1130870229_2778598_2363122_n 68228_1682281133471_1130870229_2778601_7626071_n 68521_1682280693460_1130870229_2778597_610536_n

Gelukkig is Lemon Tree Passage de thuisbasis van Schionning, de ontwerpers van hun catamaran (die Jim zelf gebouwd heeft!) en wordt binnen de kortste keren een herstelplan opgesteld. De beste botenbouwer en de mannen van Schionning zelf komen de boot herstellen. Binnen een kleine week zal de boot helemaal hersteld zijn. Sterker dan voordien, stellen ze Jim gerust.

Ondertussen worden Jim en Kent ondergebracht in een appartement. Zelf kunnen we niet veel meer doen dan hun aandacht wat afleiden en ze af en toe terug te doen lachen. We barbecueën samen, gaan Koala’s spotten, we helpen wat aan de boot, we drinken “Dark & Stormy’s”, spelen samen Rummikub, enz, enz…

Al bij al valt de schade mee. Het had een stuk erger kunnen zijn, blijkt na verloop van tijd. Als de boot tien centimeter verder naar achter was gevallen was de schade wellicht niet te overzien geweest. Nu werden de roeren, de saildrives en de schroeven gespaard van de impact….

Je maakt wat mee op zo’n boot. En je moet wat geluk hebben. Ongeluk schuilt vaak in een klein hoekje (Lemon Tree is dat zeker), waar je het niet verwacht, en zo’n reis kan in een vingerknip gedaan zijn, beseffen we weer maar eens, en kussen onze beide pollekes.

 

--------------------------------------

 

PS: Het was Sea Level die een paar dagen na ons vertrek uit Port Resolution (Vanuatu) aankwam met Endless Summer, en een reddingsactie op touw hebben gezet om overlevenden te gaan zoeken van een lokaal bootje dat eerder die dag kapseisde. Wie geïnteresseerd is in het verhaal van de reddingsactie kan hier de video zien die Steve van Endless Summer erover gemaakt heeft:

Fame Cove, Port Stephens, New South Wales, Australia

Terwijl we daar van het vlakke water en de dolfijnen liggen te genieten, komt er plots een man langs die naast ons geankerd ligt. ‘Hi, my name is Colin. I live not far from here, in Lemon Tree Passage’. Blijkt dat hij eigenlijk Cor heet en een Hollander is die hier al dertig jaar woont. Hij komt ons uitnodigen om iets te komen drinken op de boot naast hem, rond vier uur. ‘Bring your drinks and nibbles, I’ll invite the other boats too. It’s fine for Frank.’

Om vier uur arriveert er 10 man op het bootje van Frank, allemaal met hun aperitiefhapjes en drankjes. Frank kijkt wat raar. Die wist van niks. Colin/Cor lag slap van het lachen. Wij ook. Uiteindelijk Frank ook. En we hebben een bijzonder gezellige drink. Drie Nederlandse koppels, Franks ouders waren Nederlanders die naar Australië zijn uitgeweken, zijn vrouw is een Australische, Jim en Kent van Sea Level en wij, twee Belgen (de kinderen keken ondertussen met een bak popcorn naar een filmpje op onze boot).

Zegt die Cor ineens: ‘Je eigen bier brouwen, joh! What a waste of time!’. ‘Heb ik ook nog gedaan. Maar nu doe ik alleen nog the real stuff’. ‘Proef dit ‘ns, hier, taste!’. Hij geeft me een glas van zijn whisky. Zelf gestookt.

Ik kan je zeggen: ik zie nog, en het was goeie whisky. De verleiding is nu natuurlijk groot om daar ook aan te beginnen op de Nest, maar we gaan eerst goed leren stappen (bier) voor we beginnen lopen (spirits).

Kleine update overigens ivm het brouwen: het eerste bier (Fine Blond) is een voortreffelijke pint. Het tweede brouwsel (een Royal Amber Ale) vind ik zelf wat minder (het is wennen aan de lichte caramelsmaak in het bier), maar het is best te drinken. De rest (de Belgische Pale Ale, het Gingerbeer en de Tooheys Lager) moet nog rijpen voor het kan geproefd worden.

‘t Was een geweldig gezellige drink op Franks boot. Frank blijkt ook een goeie muzikant te zijn en we spreken af om ‘s anderendaags wat samen te ‘jammen’. En we werden door Cor uitgenodigd om een van de volgende dagen bij hem thuis eens langs te komen in Lemon Tree Passage.

Komt bijzonder goed uit, want daar wilt Sea Level met de boot op het droge gaan om de onderkant te verven met nieuwe antifouling. En ik had aan Jim beloofd hem te helpen.

Fame Cove: leuk plekje als je er passeert. Heel rustig, niet zoveel te doen buiten barbecuen, het riviertje opvaren en lachen met de fratsen van Cor, maar meer moet dat absoluut niet zijn!

Zelfs de Sint is hier gepasseerd!

 

zaterdag 4 december 2010

Fame Cove, Port Stephens, Australië

Hèhè, we zijn er.

32°41.041S
152°03.666E

Port Stephens is een gigantische baai, groter dan de baai van Sydney. Het plekje dat we er uitgekozen hebben is Fame Cove. Machtig plaatsje waar we geankerd liggen. Omgeven door wouden, het geluid van krekels en een familie dolfijnen rond de boot.

port stephens

Fame Cove

We zijn blij dat we nu een hele tijd geen nachtelijke oversteken moeten doen (vanaf hier geraken we in 1 dag in Sydney). De oversteek van Coff’s Harbour tot hier viel mee, tenzij de ruwe zee. Die vormt geweldige surfgolven doordat het water van de diepe Pacific op het ondiepe plateau voor de Australische kust wordt geduwd. Leuk om te surfen, ellendig om te zeilen.

Je doet eigenlijk amper een oog toe tijdens zo’n oversteek omdat het meestal een dag of drie duurt vooraleer je in geslingerd raakt en vlot de slaap kan vatten tijdens het varen op ruwe zee. En het duurt meestal een dag of drie tegen je volledig gerecupereerd bent, na zo’n nachtelijke oversteek. Tot dan heerst er meestal prikkelbaarheid aan boord bij Haïke en mezelf…

Gelukkig weten we nu waar dat vandaan komt en zal de natuurpracht rondom ons alles wel zalven... 

Laat ons voor de rest gerust, gdvrdmme  ;-)

donderdag 2 december 2010

Surfing!

Wat doet een mens zoal in een regenachtig Coff’s? Leren surfen!

Jim van Sea Level heeft ons alle vijf leren surfen op de golven. Gisteren was het de beurt aan Haïke en ik terwijl de kinderen op stap waren met Luke van Sunboy. Wat ons nog niet lukt, is foto’s nemen van elkaar terwijl we op het bord staan. Vandaag was het de beurt aan de kinderen. En daar konden we wél foto’s van nemen. Surfing is great fun!

 

 

Altijd iets met dat weer…

Een blik op facebook en je ziet wat onze landgenoten bezig houdt: stovekes, winterbanden, dekentjes en sneeuwruimen. Hier, in Coff’s Harbour, is het 25 graden. Maar regenen! Al drie dagen aan een stuk: