Sydney, de eerste week

Een week in Sydney ondertussen, en nog niks gepost. We krijgen klachten, en we laten dus even ons ‘no worries’ Aussie gevoel los en gaan achter de computer zitten met een Europees schuldgevoel ;-).

Maar terecht. Here we go.

Nadat we onder de brug gevaren zijn en voor het operagebouw onze ‘fancy pictures’ genomen hebben zijn we gaan ankeren in Rushcutters Bay. Ankeren hebben ze hier in heel Sydney geweldig moeilijk gemaakt omdat ieder ankerplaatsje ingenomen wordt door moorings (dikke betonblokken met een stevige koord en een boei aan). Die zijn meestal eigendom van iemand en je weet nooit hoe stevig of hoe zwaar die zijn. Zo’n boeien oppikken is dus geen gerust gevoel (ofwel niet sterk genoeg ofwel komt er iemand je ervan jagen), en het is geweldig moeilijk om nog een plaatsje te vinden om te kunnen ankeren in Sydney. Soit. We slaagden erin om toch ergens in die Rushcutters Bay een ankerplaatsje te ontdekken. Naast Sea Level. We lagen eigenlijk midden in de vaarweg naar de meest populaire jachthaven van Sydney, maar kom, we waren geankerd.

En onze goeie vrienden van de Go Beyond waren er ook. Die hebben hun boot tijdelijk voor een sjiek appartement gewisseld en we werden er als koningen ontvangen. De kinderen bleven er zelfs slapen en hadden de tijd van hun leven met Mads en Elin.

Een dag en een nacht hebben we daar uiteindelijk in Rushcutters Bay liggen klutsen (omdat we in de vaarweg lagen kwam iedereen vlak naast ons langs gevaren) en we hadden net beslist om ons dan maar over te geven aan het plaatselijke gebruik: een ankerboei te huren voor meer dan 500 dollar per maand. En toen ging de telefoon…

‘Hi mate! It’s Simon. Are you in Sydney already?’ ‘t Was Simon van de Wooloomooloo. Laatst gezien in de Galapagos. Geweldig gelachen samen.  Zijn ouders leven in een van de meest sjieke buurten van Sydney, met zicht op het water en een privé steigertje voor de deur. ‘You can come over here and park the boat in front of the house if you want!’ Ja zeg, tuurlijk, dat moest hij geen twee keer zeggen.

Eenmaal we aan hun privé steigertje lagen vroegen we hem hoe lang we er mochten blijven. ‘As long as you want mate! No worries!’.  Mannekes, waren wij met ons gat in de boter gevallen! We zagen onszelf (de boot eigenlijk) al een paar maand aan dat steigertje hangen.

Een uurtje later gingen we gedag zeggen aan de ouders van Simon. En hen bedanken voor hun gastvrijheid. Zegt die moeder: ‘It’s ok for a few days to stay on the dock if you want’. Hm.

We hebben een heerlijke avond gehad aan de barbecue met Simon, zijn ouders en Mads en Elin van de Go Beyond. Heel warm en gezellig. Sepke en Haïke werden volledig ingenomen door Simons moeder. Zelf vond ik Simons vader een geweldig figuur. En de twee jongens konden het heel goed vinden met Emil, de zoon van Simon.

Daarna is Simons familie op vakantie vertrokken en lagen we er nog moederziel alleen aan dat dok (niemand meer in het huis). We gingen Sydney bezoeken, we ontmoetten een hele boel zeilbuddies in de marina van Cammeray (onder meer Greg & Leisha van Fine Gold en de Tangaroa). Sluiten die haakjes, want: de Tangaroa. We zagen hen voor het eerst in Portugal en hadden toen al geweldige bewondering voor hun moed om met twee zo’n kleine kinderen naar Australië te zeilen. Nu zijn ze in Australië, en ze hebben niet twee maar drie dochters. Eentje bijgemaakt onderweg. Uniek hoe zij met zoiets omgaan. Heerlijk om te zien, we zouden het zelf niet kunnen: drie hele kleintjes op een bootje. En Wierd is wellicht de kalmste mens ter wereld. Hij heeft nu vier geweldig straffe madammen rond zich.

OK, we hadden de hint begrepen. Misschien niet teveel blijven plakken aan ons privé pontonnetje. Er zijn nog andere vrienden die we konden bezoeken. In Manly bijvoorbeeld. Om op de plaats te geraken waar wij lagen, moet je onder een brug (The Spit Bridge), die maar een paar keer per dag open gaat. Zo stipt als een trein. Stipter dan een Belgische trein. OK, wij moesten dus mooi op tijd vertrekken om tijdig aan die brug te zijn. Probleem: ons privé jachthaventje lag volledig aan lagerwal en het blies 20 knopen op onze flank. Het was dus bijzonder moeilijk om van de palen voor het steigertje los te komen.

Om een lang verhaal kort te maken: we gingen dus te laat komen bij de brug. Een minuut of vijf.  En als we dat niet haalden moesten we zes uur wachten om buiten te kunnen en zou het donker worden… Haike belde de brugwachter om te zeggen dat we een beetje vertraging hadden en dat we er over twee minuten gingen zijn. De man zei dat twee minuten OK was, maar als het langer zou duren dat hij zijn job zou verliezen. De motor van Small Nest heeft drie minuten op volle toeren gedraaid. Daarna waren we erdoor. Met een vloekende en tierende brugwachter boven ons. ‘Never, ever do that again!’. Ja, hier in Australië komt het op een minuutje.

Daarna ankeren we in Spring Cove bij Manly (het Knokke van Sydney). Heerlijk ankeren (hier geen moorings). Met de Moo varen we twee baaitjes verder op zoek naar een supermarkt. Je raadt het nooit. Vlak aan het water een Aldi!

Het was alsof we de hemel ontdekt hadden.

Nu moet je weten dat alles in Australië enorm duur is. De Euro is geweldig gedaald, terwijl de Australische dollar maar blijft stijgen. Bovendien zijn alle prijzen in Australië nog eens met een derde omhoog gegaan. Dat maakt het leven hier voor een toerist bijna onbetaalbaar. Een pint of een brood kosten hier makkelijk 5 euro. Zelfs de Australiërs, waar we mee optrokken onderweg naar hier, zeggen ook dat ze enorm geschrokken zijn van hoe duur alles geworden is.

Dus, zo’n Aldi, dat is een beetje gelukkig worden. Goedkoop. En nog eens dicht bij het strand ook. Heerlijk boodschappen doen en weten dat we onze drie hongerige leeuwen lekker kunnen voederen.

Zoals vandaag bijvoorbeeld. Met Sammy en Mike (van Quartermoon die nog steeds op een nieuwe mast wacht in Noumea maar zij hebben even een kerstvakantie in Sydney genomen) en Dirk en Anneke (van het uiterst zeldzame soort Belgen die rond de wereld zeilen) op een elektrische stadsbarbecue in het park.

Niet veel miserie te melden dus.