De overtocht van Grenada naar Venezuela is een spannende. Alleszins, dat
maak je ervan. Omdat je tijdens de voorbereiding allerlei onheilspellende
dingen tegenkomt. De Caraïbische zee kan in een heksenketel met enorme
golven veranderen bij stormweer. Hier is al meer dan één jacht vergaan.
Maar, dat hebben we nog gelezen over andere zeeën die we al doorkruist
hebben. En de Venezolaanse kust wordt geplaagd door piraten. Van de
verzekering moeten we bijvoorbeeld 15 mijl uit de kust van Venezuela
blijven. En je weet dat je het beter niet doet, maar onder het mom van "je
kan maar beter goed voorbereid zijn", neem je nog eens het boek "Piraten aan
boord" vast, en blader je door naar het stuk over Venezuela. Een stukje:
"Een Zwitserse familie werd vorig jaar in Puerto La Cruz op hun 11-meter
jacht overvallen en beroofd, hun jacht werd tot zinken gebracht. Twee
maanden later verdween het Canadese jacht Baltic Heritage met Leo Reichnamis
spoorloos uit de marina Bahia Redonda en is nooit meer teruggevonden. Iets
later werd in de baai van Guanta het vrachtschip Tropic Quest overvallen,
waarbij een zeeman werd beschoten. Op 20 maart 2000 kreeg een Zweeds jacht
bezoek, op ongeveer 3 mijl ten noorden van het schiereiland Paria. Een van
de bezoekers vroeg om een sigaret en meteen vielen de eerste schoten, die de
schipper in de rug troffen. Het jacht werd leeggeplunderd en daarna
verlaten."
Uit: "Piraten aan Boord" – Klaus Hympendahl
En dan ga je je ervan vergewissen of het recentelijk beter of slechter is
geworden. Op sites als www.noonsite.com bijvoorbeeld. Dan lees je dat het
allemaal nog erger is geworden met de jaren. Je merkt ook dat de meeste
zeilboten die we tot nu toe vaak tegen kwamen, Venezuela links laten liggen.
Tot zover de dingen waardoor je jezelf zit op te naaien.
(kaart)
Uiteindelijk is het allemaal niet zo erg. Je weet dat je opgejut wordt door
een paar voorvalletjes. Op een kaart van de Venezolaanse autoriteiten kan
je de plaatsen en aantal incidenten van het voorbije jaar zien, en ook zien
dat onze route voornamelijk door veilig gebied gaat. We varen samen met de
Elena. 's Nachts door Brussel wandelen is wellicht gevaarlijker. En
wellicht zijn piraten hier vissers, op zoek naar een frisse pint en wat
Amerikaanse dollars.
De rede haalt het dus van het angsthaasgevoel en we vertrekken uit Grenada.
Lullig genoeg met een wat paranoia en hoge waakzaamheid.
De eerste dag waren er bijzonder vervelende golven. Korte en hoge. Veel
gekluts. De eerste nacht was stikkedonker. Duisternis is voedsel voor de
paranoia en hoge waakzaamheid. Tijdens Haïkes wacht verscheen er een schip
aan de horizon die met grote schijnwerpers aan het zoeken was. Haïke zag op
de rader dat het schip zijn koers veranderde en recht naar ons kwam gevaren.
Ondertussen die schijnwerpers, zoekend naar prooi. Ongerustheid wordt
uitgewisseld met de Elena, wat verder naast ons varend. Paranoia wordt
groter als de boot dichter blijft komen. Onze kinderen worden samen in 1
kamer gelegd (en vallen onmiddellijk in slaap). Haïke komt me wakker maken,
nog voor mijn shift begint. Slecht voor het humeur, maar goed voor de
paranoia en hoge waakzaamheid. Starend op de kaartplotter en de radar
vinden we uiteindelijk een verklaring voor het verdachte vaargedrag van die
boot. Hij vaart op dieptelijnen. Het is een visser. En wij passeren zijn
dieptelijnen. Hij heeft geen zin in een frisse pint.
Genoeg adrenaline om de shift erna door te komen.
En dan krijg ik het ergste schrikmoment dat ik ooit in mijn leven heb gehad.
Ik ben er quasi zeker van dat mijn hart heeft stilgestaan.
De vissersboot is ondertussen achter ons gepasseerd. Met hoge waakzaamheid
tuur ik nog even de duisternis in. De horizon afzoekend. En dan plots,
krijg ik een klap tegen mijn hoofd. Gestommel op dek. Ik hang van het
verschot tegen de reling en was bijna overboord gevallen. Wat is dat? Mijn
hart staat stil. Het duurt een paar seconden voor ik doorheb wat er gebeurd
is. Er is een vliegende vis tegen mijn hoofd gevlogen, en die ligt nu te
spartelen in de kuip. Man, man, man.
De volgende dag en nacht werd de zee terug rustiger en zagen we nog maar een
paar schepen in de verte passeren.
Na 46 uur, tegen de middag van de derde dag kwamen we aan in
Los Roques. Venezuela. Zuid-Amerika.
We zijn een postkaartje binnengevaren. Adembenemend mooi!
Los Roques is een eilandenarchipel met 42 eilandjes. Het water is
glashelder blauw en felgroen, met witte zandstranden, maar een paar
vissershuisjes hier en daar. Het is een nationaal park sinds 1972 om het 24
kilometer lange koraalrif te beschermen. Steek je snufferd in een duikbril,
kijk onder water en je ziet barracuda's, octopusjes, mantaroggen,
pijlstaartroggen, kreeften, krabben, koraalvissen in alle kleuren van de
regenboog, … Boven water zitten de Pelikanen rustig te dutten, de
Fregatvogels duikelen in het water en de meeuwen zweven bijna ter plaatse
over schuimende golven. Onwaarschijnlijk.
We liggen nu in een lagune. Voor ons een eilandje waarvan ik geen naam kan
vinden. Links daarvan een ander eilandje waarvan ik de naam niet kan zien
op de kaart. Ertussen het rif waar de golven op breken. Er liggen nog een
paar andere boten in de lagune. De Elena en A Small Nest zijn de enige
buitenlandse jachten hier. Machtig.
(foto)
Op het rechtse eilandje staat één houten cafeetje. Daar heeft Adam gisteren
de lekkerste Caipirinha ooit getrakteerd. Die Caipirinha met die omgeving
zal van dit leven niet overtroffen worden.
Thomas Siffer schreef, tijdens zijn wereldreis met de Mercator, zeven jaar
geleden dit toen hij in Venezuela was:
" Opeens schoot er een gevoel van puur geluk door mijn lijf. Echt waar; als
een elektrisch schokje. Ik moet misschien een beetje minder vlak in de zon
zitten."
("Land in Zicht" – Thomas Siffer)
Niets meer aan toe te voegen.
Cheers !
(foto)
