10-01-10 – Dag 170 – Grenada – Afscheid en verwelkoming…

We liggen hier in de gloednieuwe Camper and Nicholsons Marina in St George’s.  Er is plaats voor meer dan 300 boten, en nu liggen er een twintigtal en een paar hele grote, waaronder “Plan B”, ene met een duikboot en een helikopter…  De kinderen vinden het hier fantastisch want ze kunnen van de ene boot met vriendjes en vriendinnetjes naar de andere lopen, ze kunnen met z’n allen gaan zwemmen in het zwembad van de jachthaven of gaan allemaal naar het strand.  De crews van de Windflower, de Lamawaje, de Elena en A Small Nest vormen een geestige bende.

    

Van links naar rechts: Leonie, Pieter, Vincent, Caroline, Imme, Sander, Anne, Rikke, Michèle, Claire, Willem, Louise, Ward, Pippa, Sepke, Haïke, Flor, Mees en Adam. 

Gisteren hebben we afscheid genomen van Opa en Oma.  Vier weken zijn ze op bezoek geweest, en nu zal het een hele tijd duren tot we ze zullen weerzien (volgend jaar in Australië).  Toen ze hier vier weken geleden bleekjes toekwamen, schakelden wij net over van "survival mode" (onze Atlantische oversteek), naar "relax mode", het zeilen in de Caraiben.  Voor Opa en Oma was het na de eerste week net andersom: die hebben eerst een week volop kunnen genieten van alle sterren van het luxehotel in St Lucia, maar daarna zijn zij op "survival mode" overgeschakeld, want ze hebben drie weken met ons meegevaren op de boot.  Onnodig te zeggen dat het wel wat aanpassen is geweest, met zeven op een kleine ruimte, maar het ging wonderbaarlijk goed. We hadden gedacht dat Oma het een halve dag aan boord zou uithouden, maar niets is minder waar!  Ze doorstond de wilde zeeën en harde winden waar de Nest zich doorsloeg, ze stapte mee in onze Pino om naar de kant gebracht te worden, trotseerde wiebelende aanlegsteigers en ruwe brandingen, ze sprong mee van de boot om te zwemmen en is zelfs twee keer kopje onder geweest (iets wat ik mijn moeder nog nooit eerder had zien doen).  En Opa voelde zich natuurlijk helemaal in zijn nopjes op de boot en in de Carib: snorkelde naast zeeschildpadden, trakteerde in heerlijke restaurantjes, maakte prachtige foto's en filmpjes, en at één op twee gerechten kreeft.

Niet alleen hebben ze ons achtergelaten met een warm gevoel en vele mooie herinneringen, ze hebben ons ook nog een mooie cadeau gedaan.  Onze Pino was veel te klein voor ons vijf geworden.  We tsjokten ermee met een slakkengangetje door het water, wat het ook niet evident maakte (en soms ook gevaarlijk) om in de branding het strand te bereiken.  Daarom heeft oma flink mee geïnvesteerd in een nieuwe, grotere en snellere bijboot.  We hebben hem “MOO” (“moe” uitgesproken) gedoopt en planeren nu langs de kust dat het een lieve lust is!  De motorkap hebben we in de Belgische vlag geschilderd en er achteraan een 4 op gekleefd (enkel kenners zien dat het eigenlijk een 18 pk is). 

 

 

Afscheid van Oma en Opa, de verwelkoming van MOO en opnieuw moeten we afscheid nemen.  Het is me wat.  De Lamawaje en de Windflower keren terug naar het noorden (zij doen een “rondje Atlantic”, en Grenada is het meest zuidelijke punt van hun tour).  Hen zien we dus niet meer terug.  Gisterenavond hebben we op gepaste manier een afscheidsfeest gehouden: eerst was er Haïkes kinderpartyuurtje op de Nest, daarna trokken de mannen met de MOO de stad in en de vrouwen hielden een ladies night op de Elena.

Kinderfeestje en het vertrek van de Lamawaje.

‘t Zal wat wennen worden na alle gezellige drukte.