14 tot 23 januari 2010 - Los Roques

De eilandenarchipel van Los Roques is een must voor de wereldzeiler. Jammer
genoeg laten velen het links liggen, vanwege de geruchten over piraterij in
Venezuela en het feit dat je je niet administratief kan inklaren in de
eilandengroep. Nu we hier zijn en dezelfde overweging hebben moeten maken,
kunnen we maar zeggen: de eilanden van Venezuela overslaan is een
vergissing.

De Caraïben verbleken volledig in de vergelijking met dit nationaal park.
Er zijn weinig zeilboten, geen cruiseschepen, de natuur is ongerept. Waar
je in de Caraïbische Tobago Cays tussen de schildpadden en 150 andere boten
kan zwemmen, doe je dat hier als je van je boot naar de kant zwemt in een
overweldigend mooie baai waar je helemaal alleen ligt.

Wij verblijven er administratief eigenlijk niet volgens het boekje. Onze
Venezolaanse beleefdheidsvlag is gehesen, met eronder de gele Q vlag, wat
wil zegen dat je OK bent en graag wilt inklaren, maar nog geen gelegenheid
hebt gehad. Je kan op het Venezolaanse vasteland gaan inklaren, maar dat is
ons te ver. Er is hier trouwens geen haan die ernaar kraait. We hebben
andere cruisers ontmoet die geprobeerd hebben zich in te klaren, vervolgens
een rekening voorgeschoteld kregen van 500 US dollar, weigerden te betalen,
waarop de ambtenaar zei dat ze binnen een week moesten vertrekken. Tja, je
zou voor minder geen moeite meer doen. Beste wat je kan doen is die vlaggen
hijsen, en als je controle krijgt, zeggen dat je hier gisterenavond
aangekomen bent en je morgen jezelf gaat inklaren op het Venezolaanse
vasteland. Dan laten ze je doen en de kans is bijzonder klein dat je twee
controles krijgt.

Los Roques telt 42 eilanden en er zijn veel verschillende ankerplaatsen.
Een gedeelte van het nationaal park is verboden om te ankeren. Het is best
om genoeg mondvoorraad in te slaan en ook genoeg diesel, benzine en gas aan
boord te hebben want het is minder evident ze hier te vinden.

En telefoonverbinding en internet kan je hier helemaal vergeten. Een stukje
op de blog posten kost heel wat moeite (en geld) via de satellietverbinding.
En eigenlijk doet het ook deugd eens helemaal afgezonderd te zijn van de
buitenwereld.

Los Roques is de ideale plaats om op zicht te leren navigeren. Iemand staat
vooraan op het dek om aanwijzingen te geven om tussen de koraalriffen te
varen. Je leert de verschillende kleuren van de zee te interpreteren en je
ziet waar het dieper is en waar je best je anker kan droppen. De
navigatiekaarten zitten er hier vaak meer dan een halve mijl naast (wat wilt
zeggen dat je als je met papieren kaarten vaart, je extra rekenwerk hebt, of
als je met elektronische navigatiekaarten vaart je moet gebruik maken van de
offset functie, zodat je de kaart aanpast aan de juiste posities).

De plaatsen waar wij geankerd hebben:

Grande Roque – voor het grote eiland, waar ook een paar winkeltjes zijn, een
paar hotels (posada's), bars en restaurants. Als je er rondwandelt merk je
dat je in een compleet ander land bent, een ander continent, een andere
cultuur. Heerlijk. Ook het vliegveldje is bijzonder aandoenlijk. Het
overtreft zelfs het mooiste vliegveldje van de Caraïben, Mustique.

Fransqui – mooie lagune, met een open rif. Het eilandje met de houten bar
serveert de beste Caipirinha's. We lagen er tussen enkel Venezolaanse
schepen en we bedachten met de Elena dat we elke winter na onze wereldreis
een boot zouden charteren in Venezuela om naar Los Roques te varen. Nog
voor we alle volgende natuurpracht hadden gezien.

Noronqui – van het mooiste ever. Daar helemaal alleen liggend. Daar
alleen zwemmend tussen de waterschildpadden. Daar alleen snorkelend langs
het rif waar een barracuda van anderhalve meter wat komt provoceren. Daar
alleen zittend op het dek, kijkend naar de duikelende pelikanen. Het meest
poëtische plaatsje tot nu toe.

Crasqui – prachtig strand, fantastisch restaurantje 'Juanita'. We aten er
vis en kreeften. Heel eenvoudig maar bijzonder lekker. Het uitgestrekte
strand aan de westelijke zijde was adembenemend mooi. Adam van de Elena
vaart even langs een vissersboot om te vragen of hij er wat benzine kan
krijgen voor de bijboot. De visser, die al snel geen gevaarlijke piraat
blijkt te zijn, tankt zijn dinghy vol. Gratis. Een paar biertjes en wat US
dollars zijn het minste wat je terug kan doen…

Sarqui – het is belachelijk maar het blijft maar allemaal mooier worden. Of
er zit hier coke in de lucht. We ankeren helemaal in het noordwesten van
het eiland, tussen de riffen, na een keer of twee proberen. Schitterende
plaats om te snorkelen, en helemaal aan de oostelijke punt is een
paradijselijk strandje. Als je van daar naar een duintop wandelt, heb je
een zicht dat 360° prachtig is. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit 360°
rond gekeken heb en dat elke graad mooi was. Nummer 1 in de top van de
mooiste views ever.

Carenero – het is de bedoeling om na Sarqui helemaal naar het meest
westelijke punt te varen van de eilandengroep (Bequeve). De wind is echter
zo sterk (25 tot 30 knopen) dat er in heel het westelijk deel geen
beschutting te vinden was. We zijn dan helemaal teruggevaren, terug tegen
die harde wind. Het enige pluspunt is het feit dat we een mooie barracuda
vangen en er zelfs in slagen om hem te fileren in de ruwe zee. We arriveren
in de lagune van Carenero. Bijzonder goed beschut. Wellicht de meest
beschutte baai van de Roques. We leren er een bijzonder leuk Amerikaans
koppel kennen, Russ & Fay van de New Morning, waar we de avond doorbrengen
terwijl Sepke op Mees en Pieter van de Elena babysit, en terwijl Ward en
Flor een filmpje kijken en om 21u contact opnemen met de marifoon om
slaapwel te zeggen. Russ is een echte zeilkenner, is een Dylan-fan, en dat
maakt de babbel bijzonder vlot. Zij is een van de oprichters van Netscape
geweest en dat maakt hun leven bijzonder vlot.

De Elena vertrekt naar Curacoa omdat ze er een processie familiebezoek
hebben, wij beslissen nog wat te blijven, en ook eerst Las Aves aan te doen
en Bonaire. Wat later komen onze vrienden van de Mika de baai binnengevaren
voor een korte stop en een leuke babbel en nog wat later komt de Sunboy ook
binnen om bij te kletsen.

Leuk. Maar je merkt ook hoe je gewoon raakt aan afzondering en rust.
Iedereen hier aan boord heeft een ander balanspunt voor sociaal contact en
afzondering. Maar in Los Roques heeft de harmonie nog nooit zo juist
aangevoeld.