01-01-10 – Dag 161 en vorige in The Lesser Antilles of de Winward Islands of the Carribean

Eerst en vooral aan iedereen een gelukkig nieuwjaar.  Mogen al jullie dromen ofwel werkelijkheid ofwel nog mooier worden in 2010.

We varen hier van het ene eiland naar het andere.  Van het ene parelwit strand met palmbomen, door helder blauw water, naar het andere.  Het heeft iets onwezenlijks te weten dat het thuis winter is.

Na Canouan zijn we naar Union Island gevaren om inkopen te doen (het eten vliegt erdoor als je met 7 aan boord bent).  Het viel bijzonder tegen.  Weinig keuze en bijzonder duur.  We eten nu vooral vis die we bij de bootjongens kopen.  En Flor vond het dan ook een goed idee om zelf een beetje te vissen.  Een simpel lijntje aan zijn visnetje, met vijf haakjes aan en zelfgemaakt aas van zilverpapier en gekleurde veertjes.  We waren hem bijna vergeten, en dan na een uur hoorden we hem plots: “Beet!  Beet!”.  Hij heeft een Albacore gevangen!  Heerlijk visje (Flor heeft hem ook zelf helemaal opgegeten), die samen met een gekochte tonijn de ovenschaal inging.  Het manneke is zeven jaar.  Als dat zo verder gaat, vangt hij straks walvissen.

Na een nachtje rollen in Clifton hebben we in een andere baai van Union Island, Frigate Island, geankerd.  Net onder onze boot ontdekten we tijdens het snorkelen vanalles op de bodem.  We doken 3 dure Imray zeekaarten op (van Martinique, en twee kaarten voor de passage langs de kust van Venezuela) die nog intact waren omdat ze op waterresistant papier gedrukt waren.  Verder lag er nog een stuk zeil voor een bimini, inox buizen, adaptors voor computers, een logboek dat in stukken brak, een paar shorts en een sweater.  Gelukkig waren die leeg en hopelijk leeft de eigenaar nog.  Het spreekt tot de verbeelding wat daar kan gebeurd zijn.  Wat er ook tot de verbeelding spreekt is waarom het groot project om er een jachthaven voor 300 jachten aan te leggen, gestopt is.  Het dorpje Ashton had er wellicht wel bij gevaren.  Of niet.  Het zou er alleszins anders uit gezien hebben.  De locals waren er nu bijzonder vriendelijk.  Ze bekeken ons niet met dollartekens in hun ogen, waren heel gewoon, heel vriendelijk en bijzonder goedlachs. 

Anker op om het een mijl of vijf verder weer te droppen voor het idyllisch mooie strand van Petit St. Vincent (PSV), een klein eilandje met een groot verhaal.  Het is nu een erg rustig en exclusief hotelresort.  In de jaren 50 kochten twee ex-vliegeniers van de US Air Force een houten zeilboot, Jacinta, om in de Caraiben te gaan zeilen.  Een van hun charterklanten was een geweldig rijke man, die het wel leuk vond om het eiland te kopen en er een hotel op te zetten.  Hij vroeg de twee vliegeniers het hotel uit te baten.  Een van de twee bleef er en werd uiteindelijk eigenaar van het hotel.  Hij stierf in 2008, maar zijn vrouw heeft het hotel overgenomen en de traditie gaat voort.  Ze zijn bijzonder gastvrij voor bezoekende jachten, en ze hebben met oudejaarsavond een prachtig vuurwerk afgestoken.  Onze oude vuurpijlen en handfakkels waren er niks tegen (tenzij wat spannender).

Oudejaarsavond was speciaal.  Om 18u werden we opgepikt door een watertaxi en die bracht ons naar het nabijgelegen eilandje Petite Martinique.  We hebben er, samen met de crew van de Elena, gegeten in Palm Beach Restaurant, gerund door de sympathieke familie Peterson.  Er werd kip en allerhande vissen geserveerd aan een lange tafel in de tuin grenzend aan het strand.  Na het eten werden we terug naar de boten gebracht, werden nog wat flessen gekraakt en genoten we om middernacht van dat vuurwerk en live steelbandmuziek.

De eerste dag van het jaar begon met de vaststelling dat er een handdoek verdwenen was.  Sepke en Ward gingen snorkelend op onderzoek en vonden de handdoek al snel, op 9 meter diepte.  Ward dook er met zijn duikbril, snorkel, zwemvliezen en eendeduik recht naartoe en haalde de handdoek boven.  Tien jaar en hij duikt 9 meter diep (en terug).  Die gaat later geen duikflessen nodig hebben als dat zo verder gaat…

Verder bijzonder leuke familiemomenten op 1 januari.  De kinderen hadden nieuwjaarsbrieven gemaakt, en iedereen had wel één of andere nieuwjaarswens klaar om een cadeautje van Opa en Oma te krijgen.  Heel gezellig. 

Na het middagmaal nog even naar Petite Martinique, maar ze hadden ons zien komen, en alles was er dicht.

Petit St Vincent is ondertussen vol komen liggen met alle jachten die oudejaarsavond in Tobago Cays gevierd hebben en nu verder zuidwaarts trekken.  Tijd voor ons dus om hier weg te gaan en naar even wat noordelijker te varen om naar Tobago Cays te gaan.  Weg van alle drukte, tegen de stroom van de massa in, zo hebben we het graag.

Bedankt voor alle leuke nieuwjaarswensen die we van jullie ontvingen op de site, per mail, per sms, per satelliet en per duif.

(foto’s volgen als we ergens internetconnectie vinden)