Groeten uit de Atlantische Oceaan - Dag 12

Nog even het vervolg van dag 11:

Blijkbaar mag je niet schrijven dat het land niet zo nodig snel in zicht
moet zijn. Dat brengt ongeluk.
Want erna viel eerst de wind weg. Waar we de hele tijd 15 tot 20 knopen
wind hadden gehad (perfecte wind), viel die plots weg naar 5 tot 10 knopen
wind (lamlendige wind). OK, tijd om onze knalrode spinnaker (ballonzeil,
eigenlijk gennaker) op te trekken! Eindelijk! We hebben er een uur van
genoten hoe de spi ons vooruit sleurde naar St Lucia. Maar we waren een
beetje te relax geworden. Niet echt opgemerkt hoe aan de horizon achter ons
een leger squalls afgestoven kwam. Squalls zijn lage wolken met een grote
zuil regen waaronder een stormwind waait. Tijdig alle zeilen reven of
binnenhalen is dan de boodschap. Dat tijdig was wat laattijdig bij ons.
Het blies plots 25 knopen toen ik vooraan op het dek stond om de kous over
de spi te trekken en Haike klaar stond om de touwen te bedienen vanuit de
kuip. De krachten die vrijkomen als er zoveel wind in zo'n oppervlakte
zeildoek (130m²) blazen zijn enorm. Haike loste één van de touwen zonder
die om een winch te draaien en het gevolg is: twee verbrande handen waar het
vel van af hangt. Miserie, miserie. En vooral veel pijn voor Haike.
Bijzonder vervelend als je nog een week moet zeilen en aan allerhande touwen
sleuren.
Bon, uiteindelijk die spi binnengehaald, twee squalls over ons heen gehad
(waren geen monsters maar matige squalletjes) en dan terug en route.
Het vissen wilt niet meer lukken. Geen interesse meer in ons aas. Naar het
schijnt zou het te maken hebben met de volle maan. Gisterenavond dan maar
pasta gegeten.
Het gennakeren heeft ook onze middagdutjes opgegeten, dus het beloofde een
lange nacht te worden (bovendien ook nog eens de klok een uur teruggedraaid,
zodat de nacht ook effectief een uurtje langer zou duren). Net op het einde
van mijn eerste nachtwacht, om 23u15, een bericht op de marifoon: "All
ships, all ships, ...". 12 mijl zuidelijker van ons was er een schip in
moeilijkheden: een van hun bemanningsleden was gevoelloos in beide handen
geworden, en ze zochten een bloeddrukmeter. Die hadden wij aan boord, en
anderhalf uur later voeren we zij aan zij. Er was gelukkig een dokter aan
boord van het andere schip, dus was het transfereren van de bloeddrukmeter
genoeg, en kon Haike (kinderpsychiater, en dus ook dokter) bij ons aan boord
blijven. Een bloeddrukmeter van het ene schip naar het andere schip
overbrengen in golven van 3 meter is geen sinecure. Er moet afstand tussen
de boten blijven, anders beschadig je elkaar (de masten zouden bijvoorbeeld
tegen elkaar kunnen kwakken door de deining). Na drie mislukte pogingen,
vierden we een lijn van 30 meter achter onze boot, met daaraan een fender
(een boei) en een waterdichte container met daarin de bloeddrukmeter. We
voeren heel traag tegen de wind in, en lieten het andere schip ons zachtjes
inhalen, ze pikten de fender op, klikten de container los van het touw, en
lieten de fender terug gaan, die wij terug konden binnen halen. Als je het
zo neerschrijft is het belachelijk gemakkelijk. Doe het in het donker, met
goed wat wind in je snuffert en in zo'n grote golven, en het is andere koek.
We zijn nog een tijd stand by gebleven bij de boot, moesten we nog op een
andere manier kunnen helpen, maar dat bleek uiteindelijk niet meer nodig.
Om 3u30 was de transferoperatie gedaan, en konden we allen verder richting
St Lucia. Om 6u hoorden we dat het andere schip contact opgenomen heeft met
het MRCC Norfolk (coordinatiecentrum reddings- en noodoperaties). Hopelijk
gaat het niet al te slecht met het bemanningslid. We zijn nog 1000 mijl van
de kust, en hier een helicopter heensturen om de man te repatrieren is
onmogelijk.

Dag 12

Heel kalm weer. We gaan maar traag vooruit. We zien op de computer onze
ETA twee dagen naar achter schuiven. Niet erg.
Niet erg, als die vissen nu eindelijk nog eens zouden willen bijten.
Vandaag geen gennaker opgezet: het was zoveel mogelijk slaap inhalen na een
nacht van 1 uur rust.
Het is hier ook al een paar dagen tropisch warm. Deze namiddag
douchefestijn gehouden: eerst emmers en emmers oceaanwater, gevolgd door een
zoete douche. Iedereen proper, fris en monter. Heerlijk.
En ondertussen is het nog altijd ramadam bij de vissen. Ze bijten niet
meer. We zien zelfs geen dieren meer in het water. Geen dolfijn, geen
haai, geen walvis, geen tonijntje, geen daurade, niks. Hier en daar een
vogeltje, waarvan je je afvraagt hoe erg die de weg niet moet kwijt geraakt
zijn.
We hebben nog een paar keer geinformeerd naar de toestand van het
bemanningslid van dat andere schip, maar het bleef stil aan de andere kant
van de lijn. Raar gevoel.
Door de hongerstaking bij die vissen hebben we vanavond hesp uit blik
gegeten, met puree en rode kool. 't Was nog lekker ook.
En ondertussen breekt een nieuwe nacht aan. Stikkedonker, tot straks de
volle maan in het oosten zal opkomen en morgenvroeg gaat slapen in het
westen, waar wij heen gaan.