14-12-2009 – Dag 143 - St Lucia (Caraïben)

Het is enorm hoeveel nieuwe indrukken je krijgt.  Aankomen in de Caraïben is een enorm contrast met het wekenlang samenzijn op de oceaan.  Vanaf je de baai komt binnengevaren, begint het: vrienden die je juichend tegemoet komen gevaren met hun bootjes,  je vaart de haven binnen en er staat een steeldrum op de kade, je wordt door 10 man geholpen bij het aanleggen, je wordt overladen door knuffels en kussen als je je eerste voet aan de wal zet, je krijgt een rumpunch in je handen en je weet niet eerst waar gekeken en met wie gepraat, en dat waar je een uur voordien enkel de zee, de wind en wat bootgekraak hoorde.  Het is een bijzondere belevenis.

En ook de uren en dagen die volgen ontdek je hoe je in een andere wereld bent terecht gekomen.  Het tempo zakt enorm (‘Hey man, easy man, everything is cool man’).  Je ziet witte stranden en palmbomen, de bananenman komt langszij in zijn bootje met vlaggen om je een grote fruitmand met tien verschillende soorten mango’s aan te bieden, je hoort een steelband in de achtergrond, je ziet de felle kleuren van alle couleur locale, je ruikt terug land, je begroet de locals vuist tegen vuist alsof je hier al jaren woont (‘Hey man, hawwaja doing man!’) en je lippen staan hier naar voor getuit van het sippen aan een rummetje op al die feestjes en optredens. 

Het is bijzonder leuk om naast de Elena gemeerd te liggen.  Hoe hartelijk was het weerzien!  De eerste avond haalden we een berg pizza’s om geen tijd te verliezen om elkaars verhalen te horen, de tweede avond deden we hetzelfde maar met Thai.  Ze hebben ons geweldig verwend met een traktatie op een Zweedse massage om alle stramme zeespieren en roestige oceaanbotten los te laten werken, Sepke was euforisch dat ze nog eens kon babysitten op Pieter en Mees en we hebben samen het partybeest nog eens losgelaten in de lokale bar tot in de vroege uurtjes…

En de kinderen halen hier hun hart op.  Ze kunnen nog eens hard rennen en ze lopen van de ene familieboot naar de andere om hun vriendjes te begroeten, te spelen en samen te gaan zwemmen in het zwembad van de marina.  Of ze gaan mee met het bijbootje naar het strand en kunnen zo lang in de zee zwemmen als ze willen, want hier krijg je nooit koud in het water (het water is 31 graden). 
En dan ‘top of the bill’: ze mochten mee met de bijboot (meer een speedboot) van het grootste deelnemende ARC-jacht, de Ithaka, met Michel en Marja, om op zo’n band achter de boot te zitten en weg gekatapulteerd te worden in een bocht.  Hilarisch!

Maar er zit ook een pittig en scherper kantje aan al dat wilde moois.  Hier moet je uitkijken omdat er nogal wat gestolen wordt.  Je komt hier op voor je boot en de kinderen en je trekt zelf de lijn hoever het mag gaan.  Je boot sluit je helemaal, ook de ramen.  Het bijbootje hang je aan een ketting met een slot.  Als je overbuur, een zatte Rus, voor de vijfde keer sigaretten komt vragen, zeg je dat hij zichzelf maar ergens moet gaan f°ù*k’n.  Haike liet het zwembad even sluiten voor herstelling omdat de kinderen kwamen zeggen dat ze, als ze dicht bij het licht zwommen, ze een elektrische schok voelden door heel hun lijf.  Als je die zatte Rus ‘s avonds op je boot ziet staan als je komt aangewandeld, dan sleur je hem eraf en roep je dat hij dat geen twee keer moet proberen.  De man van de wasseretteboot heeft ons goed liggen gehad: 35 Caraïbische dollar (+/- 10 €) per zak was, man!  Very cheap, man.  Jaja.  We hebben hem twee zakken meegegeven, maar even later werd duidelijk dat wat hij met een zak bedoelde, vier keer kleiner was.  Toen we zeiden dat hij het dan maar niet moest wassen en onze was maar moest terugbrengen, verdween hij twee dagen.  Twee dagen later stond hij daar dan terug met onze was.  Gewassen natuurlijk…  We hebben de peer in twee kunnen doen.  En als je buren van de Elena ‘s nachts de zatte Rus van de verdrinkingsdood hebben gered (hij was met zijn zatte kleurpotloden in het water gevallen, was te zat om hulp te roepen, was te zat om te zwemmen ,was te zat om op de kade te geraken, en kon door Maarten nog net gegrepen worden aan zijn hand toen hij onder ging) , dan ga je naar de ARC organisatie en je laat die Rus verwijderen.  Da’s geen mens om in de buurt van kinderen te hebben, levend noch drijvend.

Tenslotte de zeilers onderling.  Bijzonder fijn om te zien.  Telkens hier een boot arriveert wordt er geklapt, geroepen en getoeterd.  Iedereen krijgt hier een heerlijk warm ontvangst.  Uren worden bij elkaar in de boot en aan de bar doorgebracht om stoere verhalen te vertellen.  Er zijn ook heldenverhalen (zoals de Silver Bear die de hele tocht assistentie hebben verleend aan een 25 voetertje met gebroken roer), en er zijn ook nachtmerries (zoals de fijne familie van de Liberty die één van hun stagen braken en hun motor stuk zagen gaan, en die tot het uiterste van hun mentale krachten moesten gaan om er te geraken)…  Iedereen meet zijn schade op (veel gescheurde spinnakers dit jaar door de harde wind), herstelt zelf wat hij kan en betaalt een fortuin voor wat hij niet kan herstellen…  Wij zijn blij dat we onze giek zelf hebben kunnen herstellen (het was niks ergs).