Groeten uit de Atlantische Oceaan - Dag 15, 16 en 17

Dag 15 (zondag 6 december)

Vandaag zijn we 2 weken op zee. Sepke heeft brownies gemaakt om dat te
vieren en een grote groep dolfijnen is ons komen feliciteren.
We hebben nog 2 maaltijden in het diepvriesvakje (buiten zakjes gedroogde
pasta's voor een paar weken) en we zijn nog minstens drie dagen op zee:
lasagna en kip. Vanavond lasagna dan maar.
Ondertussen met nog een flutaasje dat ik nog in Spanje had gekocht (in
vergelijking met de goeie azen die we kwijtgespeeld zijn, is dit een
speelgoedaasje) een visserstruck toegepast: "spuug van mooie meisjes".
Haike heeft eens goed op het aas getuft voor het het water inging. Het
heeft een hele namiddag achter onze boot liggen stuiteren. Net voor
zonsondergang, toen ik de lijn wilde binnenhalen: zzzzzzzz. Er werd hard
aan de lijn getrokken! Beet! Dan moet het snel gaan: de genua binnenhalen
om de snelheid uit de boot te halen, een emmer water over het dek kappen
zodat het bloed niet in het hout trekt, handschoenen aandoen en nog even
naar binnen roepen dat die lasagna's nog niet in de oven moeten. Ward heeft
in een boek gevonden welke vis het was: een Wahoo! Dat maakt ons wel
gelukkige vissers. Van de vier keer dat we beet hadden, telkens een andere
soort: eerst een tonijn, dan een dorade, nu een wahoo en één keer die walvis
die er met ons aas vandoor is. Van de tonijn, dorade en de wahoo is de
laatste de lekkerste. Heerlijk fijne vis.
Tijdens de nacht nog eens een squall over ons heen gekregen, en drie andere
konden we ontwijken.

Dag 16 (maandag 7 december)

Het lastigste aan zo'n oversteek is eigenlijk het gerol op de golven.
Constant van links naar rechts en van voor naar achter. Dat in combinatie
met de stevige wind (gemiddeld 5 Bft), maakt dat de boten die zo'n oversteek
doen toch wel afzien. Vooral het touwwerk (het staand en lopend want van
het schip) krijgen het te verduren. Tijdens onze dagelijkse ronde om alles
te checken ontdekken we altijd wel iets dat bijna doorgeschavield is.
Vervangen of verstevigen is dan de boodschap. En soms kan je iets niet zien
of mis je iets. En dan knapt er, zoals vandaag, een touw. Deze keer dat
van de eerste reef. Niet zo erg: zeil naar beneden, en herstellen. Alleen
kwam daardoor een groter probleem aan het licht: de aanhechting van de giek
op het lummelbeslag is losgekomen (2 van de 4 revetten zijn gebroken).
Onbegonnen werk om te herstellen op die wiebelende oceaan. Gedaan dus met
het grootzeil. We varen vanaf nu nog twee dagen op gennaker (maar meestal
staat hier net teveel wind voor) of op de genua.

Dag 17 (dinsdag 8 december)

Als alles verder goed gaat hebben we nog maar 1 nacht wachtenlopen te gaan.
Wat gaat dat deugd doen, eens ononderbroken kunnen slapen en je niet telkens
weer uit je bed moeten slepen na 3 uurtjes wiebelslaap. Wat wel wennen zal
zijn is dat er iemand naast je ligt.