Groeten uit de Atlantische Oceaan - Dag 6

Nog even het vervolg van dag 5:

We hebben geen leguaan moeten eten. Een uur nadat ons aas (een plastieken
roze inktvis waarvan mijn zeilmakker Adam zei: "Moet je hebben!") in het
water lag, hadden we beet. Een tonijn!
Het was geen al te grote, dus dat kwam goed uit om het allemaal voor het
eerst te proberen: vis binnenhalen, fotootje nemen, vis van de haak doen,
nog een fotootje nemen, vis vermoorden, geen fotootje nemen en kinderen
laten wegkijken, vis kuisen, fotootje nemen en vis in de ovenschaal leggen
met limoen, tomaatjes, ajuinen en olijfolie, fotootje nemen, opeten. Nog
nooit zo'n verse vis gegeten. Nog nooit zo'n lekkere vis gegeten.
Het nadeel van het vangen van vissen is dat je er je slaap bij inschiet.
Onze middagdutjes hebben we niet gedaan, en dat maakt dat je maar aan 6u
slaap komt als het zo'n heftig weer is als nu. En dat hebben we gevoeld,
gisterenavond. Haike was stikkapot, dus nam ik haar avondwacht over en ze
is na het avondeten onmiddellijk gaan slapen tot middernacht, als haar
nieuwe wacht begon. Ik heb bijzonder veel moeite gehad om wakker te blijven
tot middernacht. Er was ook helemaal niks te zien. Geen andere boten,
nergens niks. Ben dan maar een boekje beginnen lezen: "Sail" van James
Patterson, meegekregen van mijn vriend Jan. 120 bladzijden verder begin ik
te merken dat het misschien niet het soort literatuur is om tijdens een
oversteek van de oceaan te lezen. 't Is een "zeilthriller", over een
familie die verdwijnt met hun boot. Huuuuuuh! Maar het leest bijzonder
lekker en de tijd passeert er wat sneller mee tijdens de nacht.

Dag 6
Tijdens Haikes nacht-/ochtendwacht (tussen 6 en 9u) is het weer veel feller
beginnen waaien. Pieken van 7 bft, en in het grootzeil stond 1 reef en de
genua volledig open. Normaal word ik wakker als het te heftig gaat, maar
blijkbaar te moe. Haike kwam me om 9u wakker maken met de mededeling dat
het 30 knopen waaide en dat ze de boot alleen gereefd heeft en terug in
balans gelegd. Binnenkort ben ik hier niet meer nodig, zeg.
Elke ochtend bel ik om 10u met Adam, mijn Nederlandse vriend op de Elena
(ARC nr 116), en om 11u met Allan (ARC nr 136), de Aussie, om te horen hoe
het bij hen gaat en wat hun positie is. Zes dagen zijn we erin gelukt om ze
voor te blijven (doordat wij noordelijker bleven en eerder recht naar St
Lucia gingen, en zij eerst veel zuidelijker gegaan zijn om een passaatwind
op te pikken) (of nog: doordat we iets slimmer gevaren hebben, maken we
onszelf graag wijs), maar nu moet ik dat competitiegevoel echt laten gaan.
Beide boten zijn snellere boten, en ze hebben ook allebei 4 volwassenen aan
boord, wat een enorm verschil maakt om alle taken te verdelen en om de boot
sneller te doen gaan (onze boot wordt eigenlijk 24u/24u solo gezeild door
ofwel Haike ofwel ik). Hun snelheid bijhouden is voor ons niet vol te
houden en dan ook onverantwoord. Dus bij deze vermoord ik mijn hardnekkig
competitiebeest met de winchhendel en mijn scherp vismes. Zo. Zen. Hèhè.
Vandaag vangen we ook geen vissen (slaap inhalen vanmiddag). Deze middag
eten we zelfgebakken brood van Haike en vanavond is het varkensvlees in
zoetzure saus.
Bon, ik moet me klaar maken om de positie door te geven, aan jullie en aan
de ARC. En als we voor de positiebepaling voor de ARC verbinding maken met
de computer via de satelliettelefoon is het ook het moment om dit berichtje
naar de site door te sturen.