Australië, 5 tot 12 november 2010

Druk, druk, druk…

Met een groot schuldgevoel vandaag wakker geworden om 5u ‘s morgens. Het is de laatste week zo druk geweest dat de blog er volledig is bij ingeschoten. En er is zoveel te vertellen. Hier gaan we.

Bundaberg

Onze eerste intentie om maar een paar dagen in de moderne jachthaven  van Bundaberg te blijven, wordt al snel ingehaald door de realiteit. Uiteindelijk liggen we er een week. Het is zalig om eens op een boot te slapen die niet beweegt, en zoveel water te kunnen gebruiken als je wilt. Ook onze laatste oversteek is wat in onze kleren gekropen en we hebben nood aan rust.

En dan zijn er ook de geneugten van een stad en alles wat je er kan krijgen. De voorbije acht maand in de Pacific was het meestal blij zijn met wat je vindt en er creatief mee zijn. Op zich is dat heel fijn en verrijkend, maar dat àlles nu opnieuw voor handen is, is nu ook wel geestig. Sinaasappelen, paprika’s, lekker vlees, choco en snoepjes: feest!

Brew

En het grootste feest van al is de winkel “HOOCH HOME BREW”. “I’ve got exactly what you need, mate”, zegt de gezellige verkoper als ik hem uitleg dat ik op de boot bier wil brouwen.  Twintig minuten later leg ik de hele bierbrouwerij in de koffer van onze huurauto. Zestig euro voor de hele rimram. Inclusief alles om mijn eerste 80 liter bier te maken. Haha. Een kratje bier kost hier 40 euro in de winkel, dus dat is dik gewonnen.

Seatalk error

In Bundaberg ben ik ook druk met het zoeken naar de fout in het navigatiesysteem. Bij het binnenvaren hier, na onze oversteek van Nieuw Caledonië, viel heel het systeem uit. Geen data meer. “Seatalk error” was het enige dat nog af te lezen viel. Geen positie, windgegevens, diepte, snelheid, noch elektronische navigatiekaarten. Nada, niks. Ook de automatische piloot hield het voor bekeken. Ik kan het probleem ook niet vinden en de Raymarinevertegenwoordiger in Bundaberg (zelfs die heb je hier!) heeft het te druk om te komen kijken.

Schildpadden

We bezoeken ook ‘Mon Repos Beach’, een natuurpark op het strand waar de zeeschildpadden hun eieren komen leggen. ‘s Nachts. Het bezoek verloopt als volgt: je komt in het reservaat aan om 18u ‘s avonds. De bezoekers worden volgens boeking van hun ticket in verschillende groepen verdeeld. Er zijn drie groepen, en wij zitten in groep drie omdat we pas vanmorgen gereserveerd hadden. En dan is het wachten in een openluchtauditorium waar lezingen gegeven en films getoond worden over de zeeschildpadden. Ondertussen lopen er Rangers op het strand om te kijken of er schildpadden aan land komen om eieren te leggen. Als dat zo is, wordt eerst de eerste groep naar het strand gevraagd om het gebeuren te volgen. Bij de tweede schildpad mag groep twee gaan, en zo voort. Tot middernacht hebben we zitten wachten op schildpad nummer drie. Er zijn die avond maar 2 schildpadden aangespoeld, en dus zijn we lichtjes ontgoocheld naar huis gekeerd, met slapende kinderen.

Vrolijke vrienden

We beslissen om de dag nadien te vertrekken uit Bundaberg. We varen samen met Go Beyond naar ‘Kingfisher Bay’ bij Fraser Island. Mads doet dienst als ons extern navigatiesysteem (we volgen hem gewoon en hij geeft ons de dieptes door bij het ankeren), en de kinderen doen dienst als automatische piloot. Ondertussen zoek ik de hele dag verder naar de fout in het systeem. Geen resultaat. We liggen op een mooie ankerplaats, maar zwemmen mag er niet: een enorme stroming (er is hier een getijverschil van 3 meter) en gevaarlijke haaien (bullsharks) in troebel water. En het water is toch te koud.

Go Beyond heeft haast want ze hebben bezoekers in Sydney en dat is nog een heel eind varen. ‘s Anderendaags vertrekken ze en zwaaien we ze uit. We zien elkaar met Kerstmis terug in Sydney.

Lang blijven we niet alleen, want de twee supersnelle catamarans (Sea Level en Endless Summer) komen bij ons ankeren. Altijd lachen met die twee Amerikaanse koppels. In hun race naar hier is Endless Summer met een snelheid van 9 knopen op een zandbank gevlogen. Zonder schade. Zelfs geen deukje in het zelfvertrouwen.  En maar lachen.  Niet te schatten.

Fraser Island

Fraser Island dankt zijn naam aan de familie Fraser die hier in 1836 schipbreuk geleden hebben.  De bemanning en de familie Fraser konden het eiland zwemmend bereiken maar vielen in handen van een hoopje ontsnapte gevangenen. Geweldig tuig, want ze behandelden de schipbreukelingen als slaven, ze sloegen de kapitein dood en twee maand later werd mevrouw Fraser als eerste prijs weggegeven bij een krachtwedstrijd. Ze werd uiteindelijk bevrijd door een andere ex-gevangene, maar veel meer is er niet geweten over haar. Een iets minder romantisch Crusoë-verhaaltje…

Fraser Island is het grootste eiland van zand ter wereld en erkend als Unesco Werelderfgoed. Het is 123 kilometer lang en heeft vele kristalheldere meren met witte stranden, omgeven door regenwoud met reusachtige bomen. Het enige vervoermiddel waar je het eiland mee kan bezoeken is een 4x4. Samen met de 2 Amerikaanse koppels huren we een grote Toyota Landcruiser en rijden we met z’n negenen het eiland rond door het mulle zand en op het strand. Schitterende en avontuurlijke tour. 

Als we terug bij onze ankerplaats zijn, zien we dat Sea Level niet meer op zijn plaats ligt, en een paar mijl verder midden op de rivier ligt. Het anker is beginnen krabben toen we op excursie waren. Twee andere boten hebben Sea Level kunnen stoppen en herankeren. Jim en Kent kunnen er hartelijk om lachen. Ook niet te schatten.

De dag wordt afgesloten met weerwolven en veel te veel rumpunch op de Sea Level die terug naast ons komen ankeren is. En maar lachen.

Great Sandy Straight

De volgende dag moeten we verder zuidelijk, door de ‘Great Sandy Straight’, de rivier die tussen het Australische vasteland en Fraser Island stroomt. Op veel plaatsen is het ondiep en je moet er met het getij rekening houden om er als monohull door te kunnen. Ik had erop gerekend ondertussen ons navigatiesysteem terug aan de praat te hebben, maar dat is dus niet zo. We varen achter Sea Level die ons de dieptes in voet (Amerikanen hé) meegeeft. Op drie plaatsen hebben we niet meer dan 1 voet (30 cm) overschot. Zonder dieptemeter en met een stroming van 3 knopen in het gat is dat spannend. En maar lachen met onze miserie.

Eureka!

Om 14u ploft ons anker in het witte zand van Pelican Bay, op het einde van de Great Sandy Straight. De rest van de dag zoek ik verder naar het probleem van ons navigatiesysteem. Drie uur later ben ik de gelukkigste mens in de baai. In het laatste, bijna onbereikbare hoekje van de boot waar ik nog niet gekeken had, ontdek ik een contactje waar een klein beetje water binnen gesijpeld is en corrosie veroorzaakt heeft. Het contactje is vervangen en alles werkt terug als nieuw. Yeeha.

Surfing

Morgen varen we een stuk verder zuidelijk langs de Australische oostkust. Eerst moeten we over een zandbank die een branding als een surfgolf veroorzaakt bij de monding van de rivier. Ons huis zal even een surfplank zijn. Mét de nodige instrumenten is het toch nog spannend, maar we blijven lachen.