Opnieuw slecht nieuws…

Voor het eerst werd er nu ook een zeiljacht gekaapt met kinderen aan boord in de Golf van Aden. Voorheen werd gedacht dat piraten zeilboten met kinderen met rust zouden laten omdat het een brug te ver en teveel gedoe zou zijn. Nu deinzen ze er blijkbaar niet meer voor terug. De Deense familie wereldzeilers werd vier dagen geleden gegijzeld. Het is opmerkelijk dat het nieuws nu pas bekend wordt. Hopelijk loopt het goed af voor de familie.

http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-12600251  :

Somali pirates 'seize Danish children' in Indian Ocean

Somali pirates usually target cargo vessels for the ransoms often paid out by shipping firms have been snatched by pirates who hijacked their sailing boat in the Indian Ocean, Danish officials say.

Denmark's foreign ministry said the children were aged between 12 and 16, and that two Danish crew members were also captured during the attack.

Pirates seized the boat on 24 February and were said to be heading to Somalia.

Piracy is a highly lucrative trade in Somalia, where gangs can often demand millions of dollars in ransoms.

As of last week, the EU's anti-piracy naval force said pirates were holding a total of 31 vessels, and 688 hostages.

Many of the vessels they target are cargo ships sailing near the Gulf of Aden - one of the world's busiest shipping lanes.

Increasing violence

The foreign ministry told the AP news agency that the ship sent a distress signal on Thursday: "It has now been confirmed that the sailboat was hijacked by pirates."

The Danes are be the second group of non-commercial sailors seized by pirates in recent weeks.

A group of Americans was seized earlier in February, and four of them were killed as the US Navy tried to rescue them.

US forces say the pirates shot them.

Analysts say the piracy industry is becoming increasingly lucrative - Somali gangs recently hijacked a tanker with $200m (£136m) worth of crude oil on board.

International naval forces patrolling the area are becoming more willing to send in commando teams to free hostages.

But the pirates also appear to be responding with increasing violence - two Philippine sailors were murdered last month by pirates angered at an attempted rescue.

White Cliffs, Cobar en Dubbo… het laatste eind van onze Australische landtour

We rijden nog wat verder door de groene outback en slaan onderweg even af richting White Cliffs. “Even afslaan” wilt in Australië het volgende zeggen: een weg nemen die 100 kilometer verder stopt in een mijnstadje. De uitgestrektheid van Australië blijft verbazen. White Cliffs is nu bijna verlaten. Geen honderd mensen zullen er meer leven. De meesten leven er onder de grond om van de hitte te kunnen ontsnappen. Ooit is het een grote stad geweest waar meer dan 4000 mensen woonden. Allemaal mijnwerkers die in de opaalmijnen werkten.

Toen er minder opaal gevonden werd, lieten de grote mijnbedrijven het gebied gewoon achter. Een paar mensen bleven er nog hangen en gaan nog elke dag op zoek naar opaal.

We bezoeken Jock’s Place. Jock is een zestigjarige halve gare, maar een intelligente en bijzonder leuke vent. We zijn de enige bezoekers. Hij neemt ons mee doorheen zijn huis: een mijn. Hij overdondert de kinderen met zijn bulderstem en fantastische verhalen. Geen van hen deinst terug als hij dichter komt. Ze hangen aan zijn lippen en willen alles over hem weten. Heerlijk figuur. De hele tijd dacht ik: Paul Jambers zou hier één van zijn topafleveringen opnemen.

Daarna rijden we verder naar Cobar en erna Dubbo. Hier blijven we nog drie dagen genieten van de rust en het zwembad van de camping en sluiten we onze landtour af. Het was heerlijk en prachtig. We reden meer dan 8000 kilometer in onze volgepropte derdehands auto, we hebben een ongelooflijk knap stuk van moeder aarde gezien op een bijzonder moment (La Nina, het ijskoude zomers Tasmanië en een groene outback). En wat zijn we blij dat we de ‘luxe’ van onze boot weer bijzonder waarderen: een eigen bed, een gasfornuis met drie gaspitjes, een tafel, een douche en een eigen wc. Het leven in een tent is er niks mee vergeleken. Leve onze Nest! En we zijn blij dat we weer nieuwe dingen kunnen ontdekken.

Veel groeten,

‘t Nest

 

PS: Ondertussen op de boot hebben we het heel druk met het bepalen van de terugweg en het klaarmaken van de boot voor de tweede helft van onze reis. Ondanks alle hindernissen op onze terugweg, kijken we daar al geweldig naar uit. En wat zijn we blij dat het opnieuw een heerlijk avontuur zal worden!

De 4 Amerikaanse zeilers van SV Quest komen om bij gijzeling door piraten

Het is een bijzonder triestige dag. We kunnen het amper geloven dat de vier gegijzelde Amerikaanse zeilers van het zeiljacht Quest doodgeschoten werden. Ze waren onderweg van Sri Lanka naar Europa, door de golf van Aden en de Rode Zee. Aanvankelijk hadden ze zich aangesloten bij het konvooi van de Blue Water Rally, maar op 15 februari beslisten ze om het konvooi te verlaten en solo verder te varen. Het is niet duidelijk waarom ze dat besloten hebben.

Toen ze 240 mijl buiten de kust van Oman voeren, werden ze gekaapt door 19 Somalische piraten. Het is ongelooflijk hoe ver de Somalische piraten tegenwoordig opereren en hoe driest ze daarbij te werk gaan.

Het gekaapte zeiljacht was onderweg naar de Somalische kust (een aantal dagen varen van waar ze gekaapt werden) en werd intussen geschaduwd door Amerikaanse marineschepen toen het drama plaats vond. Tijdens de onderhandelingen moet iets fout gelopen zijn, werd er geschoten en heeft de Amerikaanse marine de Quest geënterd. De vier zeilers waren al vermoord. Ook vier piraten werden tijdens de schermutselingen gedood.

Twee zaken zijn voor ons onrustwekkend. Het feit dat zeiljachten opnieuw geviseerd worden (de kapers focusten vooral op de grote schepen) en het feit dat ze er niet voor terugdeinzen om hun gijzelaars te vermoorden.

The deaths of the four travelers, all in their late 50s or 60s, appeared to underscore an increasingly brutal and aggressive shift by pirates in their treatment of hostages.

Killing hostages "has now become part of our rules," said a pirate who identified himself as Muse Abdi. He referred as a turning point to last week's sentencing of a pirate to 33 years in prison for the 2009 attack on the U.S. cargo vessel the Maersk Alabama — just two days before the hijacking.

"From now on, anyone who tries to rescue the hostages in our hands will only collect dead bodies," Abdi said. "It will never, ever happen that hostages are rescued and we are hauled to prison."

Een uitgebreid artikel over de tragedie kan je hier vinden: http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/n/a/2011/02/22/national/w063457S12.DTL&ao=all#ixzz1EjgcFNLu

Bovendien is het eigenlijk ongelooflijk dat het piratengeweld maar niet gecontroleerd kan worden en blijft uitbreiden.  Hoe komt het toch dat er niet harder opgetreden wordt door de internationale troepen om het gebied onder controle te krijgen? De voorbije zeven jaar is het gebied, waar de Somalische piraten actief in zijn, exponentieel toegenomen. Ze hebben zich met ontiegelijk veel losgeld kunnen verrijken en organiseren. Het zal met de dag moeilijker worden om ze te bestrijden…

 

Goede vrienden van ons, Maria en Esteban, bevinden zich nu in het konvooi waar de Quest zich van losgemaakt had. Ze varen onder Amerikaanse vlag... We denken aan ze en hopen dat ze de Rode Zee veilig bereiken.

Al dat gedoe maakt de beslissing over de terugweg natuurlijk wreed moeilijk. We waren net geneigd de poll te volgen (op dit moment licht in het voordeel om via de Golf van Aden terug te keren) en in een konvooi dat gebied te doorkruisen. Het voorval met de Quest en de recente ontwikkelingen in het midden Oosten doen ons wel weer twijfelen. De enige andere opties om rond de wereld te zeilen zijn de gevaarlijke en stormachtige zeeën ten onder Zuid Afrika doorploeteren of onze Nest op een duur cargoschip zetten om de gevarenzone te overbruggen. Het eerste alternatief betekent héél veel zeilen en Azië grotendeels missen. Voor het tweede alternatief is er geen budget…

Genoeg om over na te denken.

Broken Hill - Australië

We zitten hier in Broken Hill. Aan het genieten van de isolatie. De dichtstbijzijnde stad is hier 500 kilometer vandaan, en het geeft nog eens het gevoel van de immense wijdheid van de wereld.  Het is hier doorgaans broeiend heet en geweldig droog. Nu ja, doorgaans…

U weet het al, het is een “La Nina” jaar en dat maakt dat heel het weerpatroon hier helemaal anders is. Normaal gezien is het hier in deze periode 40°C en poeierdroog, nu zitten wij hier te genieten van een aangenaam klimaat van 28 graden.  Normaal gezien is de outback helemaal knalrood gekleurd en is het één grote rode zandvlakte, nu is het een groen landschap. De locals staan er naar te gapen als koeien naar een trein. Ter vergelijking een foto zoals de outback er doorgaans uitzien, met een foto van het landschap zoals het nu is, vanop exact hetzelfde plaatsje, de Mundi Mundi Lookout bij Silverton:

Silverton ligt een tiental kilometer van Broken Hill, en is een fantastisch filmisch spookstadje waar ze ooit de films van ‘Mad Max’ en ‘Town Called Alice’ hebben opgenomen. Normaal gezien rij je door het rode stof, nu moesten wij door een overstroomde weg waar het water 10 cm diep over stond. Twee dagen geleden was Silverton nog afgesloten van de buitenwereld door de overstromingen! We genieten van de anekdotes die de barman van het Silverton Hotel voor ons oprakelt terwijl we naar de foto’s en souvenirs aan de muur en het plafond kijken. We kunnen u trouwens verklappen dat de opnames van Mad Max IV (met Charlize Theron) een jaar uitgesteld zijn. Omwille van het weer. Mad Max in een groene woestijn, ‘t zou geen zicht zijn…

Silverton was oorspronkelijk een mijnstadje. Het is moeilijk voor te stellen dat hier nog duizenden mensen gewoond hebben om in de mijn te werken. Toen de mijn er uitgeput raakte zijn ze met huis en al verhuisd naar Broken Hill. Dat ligt langs de grootste zink-, zilver- en loodader ter wereld. 7,5 Kilometer lang en 250 meter breed. Sinds eind 1800 zijn ze hier aan het mijnen en ze kunnen nog minstens 40 jaar voort.

Waar mijnen zijn, vallen er doden. Veel doden. Het kerkhof van Broken Hill is gigantisch groot. Een begeleide wandeling door het kerkhof duurt makkelijk anderhalf uur. We bezoeken ook de herdenkingsmuur "’Line of Lode Miners Memorial” waar alle slachtoffers van de mijnen herdacht worden sinds 1880. Alle slachtoffers staan erop. Met naam, leeftijd en doodsoorzaak. Het zijn er duizenden. Van 12 jarigen tot 70 jarigen. Gestorven door instorting, verdrinking, elektrocutie, vergassing, loodintoxicatie, hartaanval, in een diepe schacht gevallen, verpletterd onder een wagonnetje, vermalen in een machine, …   Laatste slachtoffer dateert van 2009. Een ongeluk met een computergestuurde machine.

Eén van de overlevende mijnwerkers in Broken Hill is ‘White’. Hij werkte dertig jaar in de mijnen en is nu met pensioen. Hij heeft zijn huis omgebouwd tot mijnmuseum. Een exacte reconstructie van hoe de mijnen er een halve eeuw geleden uitzagen. Bij het binnenwandelen denk je, dit gaat het lulligste museumbezoek van onze reis worden, maar een keer als ‘White’ begint te vertellen, in het donker met een kaarsje, in zijn huis dat omgetoverd is tot een mijn, weet je dat je iets unieks ziet. White hoest zich af en toe het stof uit zijn longen voor hij aan een nieuw verhaal begint.  Een geweldig figuur hoewel klein en gedrongen. Tikkeltje wereldvreemd. Maar gepassioneerd door de geschiedenis van de mijnen in Broken Hill. Bijzonder mooie belevenis. Een “échter” mijnbezoek is niet voor te stellen.

We stoppen ook even in de basis van de “Flying Doctors” en krijgen er een rondleiding. Het vergt wat moeite om Haïke nadien terug in de auto te krijgen, want ze wilt er blijven werken.

Next stop is “Mario’s Palace Hotel”. Bekend van de film “Priscilla Queen of the Desert”. Hier stopte het olijke dragqueen trio met hun bus om te gaan shoppen en verbleven in het hotel met zijn opvallende muurschilderingen. In de volgende etappe in de film rijden ze verder en valt hun bus stil aan de Mundi Mundi Lookout (zie hierboven, bij Silverton)!

 

 

 

A Small Nest @ Mundi Mundi Lookout

 

Onze ‘bus’ is er niet stilgevallen. Na Broken Hill rijden we weer een heel stuk door de groene outback in onze blauwe Outback. Next Stop: White Cliffs.

Noordwaarts! Door de outback.

14 februari 2011

Na de heerlijke verjaardag van Sepke kramen we op en rijden richting Adelaide. Invallende duisternis doet ons stoppen in Mannum. Vanaf zonsondergang rij je hier niet meer op de wegen, tenzij je een grote truck bent of uitgerust bent met een “bullbar” om je wagen te beschermen tegen kangooroos. Als je dat niet hebt rij je ‘s nachts je auto in frieten omdat die beesten compleet verward raken bij het zien van koplampen en op het laatste nippertje nog voor je wagen springen. Als je dat voor hebt met een grote ‘roo’, kan je een ‘total loss’ riskeren.

We riskeren het wel om nog eens een gratis kampeerplaatsje te nemen, want het is geen weekend. Prachtig zicht op de rivier, en allemaal ouderen rondom ons. Hèhè. Om boodschappen te doen nemen we de gratis ferry naar de overkant. We eten spaghetti met kangooroogehakt.

15 februari 2011

We besluiten onze geplande landtrip in te korten. Ons ambitieus plan om eerst naar Flinders, dan naar  Coober Peedy en uiteindelijk naar Broken Hill te rijden, spat uiteen bij het besef van de kost ervan. Ik ga het hier niet nog eens zeggen hoe duur Australië geworden is, de benzine is het ook. Skandinavische prijzen zijn het…  Hotels en restaurants zijn al helemaal buiten ons budget en nu horen we dat er heel wat campings gesloten zijn op die route omwille van de overstromingen en het ongedierte dat daarbij komt kijken (ratten).

Met spijt in het hart beslissen we rechtstreeks naar Broken Hill te rijden. Een machtig mooie tocht door de ‘outback’. Het valt op hoe groen het dorre Australië op dit moment is. La Nina zorgt voor zoveel regenval dat de woestijn, de outback van Australië er groen bij ligt. Alle autochtonen hebben het er vroeg of laat over in een gesprek: lang geleden dat ze het nog zo groen geweten hebben…

De rit van bijna 700 kilometer naar Broken Hill heeft iets magisch. Je houdt je bezig met het plannen waar je gaat tanken en voor de rest rij je op een tweebaansweg waar je honderden kilometers na elkaar geen levende ziel noch enig teken van beschaving kan zien. Af en toe zie je een ‘road train’. Een vrachtwagen die 30% dikker en groter is dan de gemiddelde vrachtwagen in Europa, en die er nog eens een even gigantische aanhangwagen achter heeft. Als je ze kruist is het al spannend want de hele auto beweegt van de luchtverplaatsing dat zo’n ding veroorzaakt. Als je zo’n monster moet voorbij steken is het helemaal spannend, want ze nemen iets meer dan 1 rijstrook in, zodat je vol gas op het randje van de tegenliggende rijstrook moet rijden. 

Er was enthousiasme in de auto toen we plots een écht trein konden inhalen die dezelfde richting uit reed. De Indian Express. We reden zeker 50 kilometer zij aan zij met die legendarische trein. Door de compleet desolate outback.  Af en toe de Indian Express wat verder voor ons, bleef wat hangen en dan wij weer een stukje lichtjes voorop. Maar we bleven in elkaars zicht. Het leek wel “buddy-sailing”op een oceaan… Heerlijk.

En dan, na al die honderden kilometers duikt er, in het midden van het rosgroene niets, plots een gigantische stad op. Het is surreëel… Broken Hill.  tbc.