12 tot 14-10-2009 – Dag 80 tot 82 – Porto Santo

Nu lijkt het vreemd genoeg alsof onze wereldreis nu pas écht begonnen is.  Europa ligt ver achter ons, we zijn ter hoogte van Afrika.

Engeland, Spanje en Portugal waren mooi, speciaal en een onvergetelijke belevenis, maar dit is het echte zeilersleven.  De zeilers die we voordien tegen kwamen gingen alle richtingen uit.  Nu we in Porto Santo (Madeira) zijn, ontmoeten we enkel nog zeilers die van plan zijn de Atlantische Oceaan over te steken.  Dat maakt dat je heel makkelijk met elkaar begint te praten.  Allemaal lotgenoten.

Gisterenavond met Al van de Sunboy op het terras van het havenkantoortje, waar je kan internetten, blijven plakken.  Je kan een boek vullen met het gefilosofeer, het gezever en de levensanalyses die werden gemaakt.  Niet dat het een bestseller zou worden, want het is me nog altijd een raadsel hoe het kwam dat het karton van vijf liter rode wijn plots leeg was.  Met de slappe lach om half vier naar huis…  En zoiets wordt alleen  maar hardnekkiger als je je dochter in haar pyjama, met gefronste wenkbrauwen, ziet kijken naar het duo volwassenen die elkaar gierend aan het helpen waren om niet van de steiger te sukkelen.

Het valt op dat de boot “thuis” is geworden.  Je merkt het in de kleine dingen.  Ward zei bijvoorbeeld dat het water in de douches van de haven kouder was dan thuis, waarmee hij de boot bedoelde…    

Een andere reden waarom het nog zaliger is geworden, is de temperatuur van het zeewater.  Die is hier 25 graden.  Langs de Engelse kust was er van zwemmen geen sprake, langs de Spaanse en Portugese kust was het ijsberen omdat het water er vaak minder dan 20 graden was.  Hier zwemmen en snorkelen we dat het een lieve lust is.  Non stop.

Verder houden we onszelf bezig op elkaars boot met het opknappen van allerhande klussen.  We hebben een nieuw voorzeil gezet op de Sunboy, en onze ankerketting om de tien meter gemarkeerd.

De zeiljachten die hier gestopt zijn op hun omzwerving, schilderen naar goeie gewoonte hun logo op de muur.  Je kan er uren naar kijken en staan zoeken of je er mensen van kent.  Het logo van Thomas Siffer die hier in 2002 is gepasseerd, staat er nog vaagjes op.  Morgen komt onze signatuur op de muur.

De kinderen willen hier niet weg.  Sepke en Alaina hebben er een nieuw Deens vriendinnetje bij, Maya.  Nu zijn ze een onafscheidelijk internationaal trio.  K3 is er niks tegen.  Samen naar het strand, hand in hand, samen zwemmen, hand in hand, samen gaan douchen, hand in hand, samen op wandel, hand in hand…

Vandaag hebben we in de jachthaven het initiatief genomen om een groep geïnteresseerden op te trommelen om een bus tour te doen rond het eiland.  Met 30 zeilers op een bus zonder dak.  Bijzonder leuke namiddag geweest. 

We zijn ook in de haven gaan liggen.  Het bleek dat je 27 euro moest betalen om buiten de haven te ankeren.  Een ligplaats in de haven is goedkoper.  Niemand begrijpt er hier iets van. ‘t Zal een smerig truukje zijn van de haven, denken we.  Maar veel kan je er niet aan doen.

 

Al wijst heel precies naar Sunboy en A Small Nest, die broederlijk naast elkaar in de haven van Porto Santo liggen.