8 tot 11/10/2009 – Dag 76 tot 79 – oversteek naar Arquipelago da Madeira

Plots terug land zien na vier dagen en drie nachten, het is voor iedereen iets anders.  Ward en Sepke staken hun hoofdjes boven uit de kajuit en riepen “Hoera, fantastisch!  Land in zicht!”, Haïke lag gewoon te slapen, en Flor zei: “Is het dat maar?  Zo’n klein hoopje?”.  Ik was opgelucht, blij, fier, … goh, van alles.  Wat me het meest bijgebleven is van deze tocht is dat ik een machtige, fantastische en stoere schat van een madam heb, die dat allemaal aandurft.  Zo vind je er geen twee.

De oversteek naar dat klein hoopje was een serieuze bergetappe.  Toen we de golf van Biskaje overstaken, waren we gewaarschuwd: een van de moeilijkste oversteken die er zijn.  Bij het oversteken van Biskaje vonden we het de hele tijd best meevallen.  Er stond toen niet veel wind.  In alle boeken over de oversteek naar Madeira staat er: prachtige oversteek, heel makkelijk, “a walk in the park”, …  Ja, die boeken mogen voor ons part allemaal de brandstapel op.  Uitgeput zijn we ervan. Enkel de vierde dag was het genietbaar.  We hebben ook (maar) welgeteld 5 beesten gezien.  Een kleine familie dolfijnen met een baby’tje bij ons vertrek, en een reuzenschildpad bij onze aankomst.  Daartussen was er niks, tenzij wind, reuzengolven en tanden bijten.

Drie dagen en drie nachten 5 Beaufort, met pieken van 6, dat was wennen.  De golven waren erg hoog (omdat de windrichting de vorige dagen tegen de stroming in gezeten had) en dat maakte het een bijzonder heftige tocht.  Eten maken was bijvoorbeeld een zware onderneming en degene die het ondernam had geen honger meer.  Eerder het omgekeerde van honger.  Het was bij ons vertrek ook een week geleden dat we lang gevaren hadden en iedereen moest zijn zeebenen terugvinden.  Haïke en ik wisselden elkaar af om de drie uur, de klok rond.  In het begin kan je ‘s nachts niet slapen als je wacht over is en in je bed mag kruipen, en op het einde geraak je niet meer wakker als je na drie uur slapen de wacht moet overnemen…

Toch ook een een serieuze les geleerd tijdens de tocht: nooit stoefen op een blog over je boot en dat er niks stuk van gaat, en dat alles vlotjes verloopt.  De straf die daarop staat is:

• Tijdens de eerste nacht het groene navigatielichtje vooraan op de boeg vervangen.  Dit bij 6 beaufort en golven die zo hoog zijn, dat je gewichtsloos wordt en je je aan het dek moet vastklampen, als de boot van een golf naar beneden dendert.  Met een schroevendraaiertje het kapje losmaken, het lampje vervangen, niks laten vallen en terug dichtmaken.  Ah ja, bovendien in de pikkendonker terwijl de zee over het dek slaat.
• De ultrafijne draadjes van de AIS-ontvanger (een navigatie-apparaat) opnieuw bevestigen. Die draadjes zijn natuurlijk maar net lang genoeg en het is al zo’n prutswerk dat je niet gedaan krijgt in een stabiele ruimte, dus nu in condities die vergelijkbaar zijn met een dure kermisattractie.
• De startknop van de motor deblokkeren op een moment dat je dringend de motor nodig hebt.
• Nog meer sloten van kastjes vervangen die het niet meer houden van het geschud.
• De genaker terug naar beneden krijgen nadat die zichzelf in een knoop gelegd heeft omdat je te koppig bent te geloven dat 17 knopen het maximum is om dat ding in de lucht te houden. De genaker had zich ook nog eens rond de genua gewikkeld, als extra straf.
• De genaker en zijn kous helemaal ontwarren gedurende een hele namiddag, binnen in de boot, terwijl die golven met de boot aan het spelen waren als was het een kat met een pingpongballetje.

Maar heel blij dat “DA BIG MODDAFAKKKAAAAA!” hier de grond heeft doen daveren in Porto Santo (eiland van de Madeira Archipel)…