30-09-2009 – Dag 68 – Lagos

Zowat alles aan hem doet aan Tony Soprano, de maffiabaas uit de magistrale Sopranos tv-reeks, denken.  Baas van een groot familiebedrijf (scheepswerf), goed in ‘t vlees, lekker in zijn bruin vel, nonchalante indruk maar peperduur gekleed, geen emotie op de smoel, indrukwekkend, gevaarlijk en heeft er ook geen probleem mee om er ons geweldig dik op te leggen.  Zijn naam en die van de werf helpen ook in de gelijkenis: Sopromar.  De prijs die hij noemde voor het motoronderhoud van de boot was enorm.  Ik vroeg me af of ik er geen nieuwe voor kon kopen. En toch bleef Tony (Hugo in ‘t echt) iets charmants hebben.

Lagos is voor velen de laatste halte voor ze naar Madeira en de Canarische Eilanden trekken.  En Tony weet dat.  Hij heeft ook het monopoly in handen: er is hier geen andere scheepswerf in de buurt.  Lissabon is het dichtste bij.  En dat zou twee dagen terugvaren betekenen.

Gelukkig hebben we de professionele steun van de mensen van Ship Shop in België, die ons heel gedetailleerd konden zeggen wat de prijs van elk onderdeel van zo’n motoronderhoud zou kosten.  Stoute schoenen aangetrokken en Mr Soprano even geconfronteerd met het prijsverschil in België.  ‘t Was een gokje: ofwel zou ik met een anker rond mijn nek in zee gedropt worden, ofwel iets anders.

Mr T heeft me laten leven en met een smile halveerde hij zijn prijs: “And you can stay on our pontoon for the night”.  Erg vriendelijk, want een beetje verder in de haven betaal je 50€ per nacht.

De Aussies liggen ook in de werf.  Die moeten hun ramen laten vervangen die niet waterdicht zijn.  Een serieuze golf op hun dek zou de ramen er zelfs kunnen uitslaan.  Niet echt geruststellend als je een paar oceanen plant over te steken.  De eerste poging om de ramen te vervangen, ergens in Spanje, was mislukt omdat de fabrikant (Hanse) de verkeerde ramen had opgestuurd (te klein).  Nu zijn de ramen wel van het juiste formaat, maar een ander onderdeel is dan weer verkeerd.  Een heel gedoe met Mr Soprano en Hanse.  Ik denk dat deze laatste een tegenvallertje in de cijfers kan hebben op ‘t einde van ‘t jaar. 

Het is trouwens een plezier te ondervinden hoe goed onze Beneteau Oceanis het doet (hout vasthouden).  Veel steviger dan verwacht.  Na meer dan 1200 mijl zeilen is er NIETS stuk gegaan, tenzij een paar slotjes van kasten.  Wellicht is dit zeldzaam bij nieuwe boten, die meestal met kinderziektes te kampen hebben.  En wat die slotjes betreft: 1 telefoontje naar Ship Shop en Rudy stuurt er een lading van op.  Too easy!

Toen we onze boot nog niet hadden en we zeiden dat we met een nieuwe Beneteau Oceanis de wereld gingen rondzeilen zeiden er velen: “zot, je moet dat eerst minstens een half jaar invaren en alle kinderziektes wegwerken”, “de boot gaat in flarden liggen tegen je in de Canarische Eilanden bent”, en andere onheilspellende bezweringen: allemaal zever.

Wat Lagos betreft: daar kunnen we kort over zijn.  Toeristisch oord geliefd bij Britten die zich elke avond klem zuipen in de bars rond de jachthaven.  We hebben het aan de dolfijnen gemerkt toen we in de buurt kwamen.  Die waren vreemd genoeg niet zo nieuwsgierig als de andere die we eerder ontmoet hebben.  Geen wonder.  Elk uur vertrekt hier vanuit Lagos een dikke Zodiak van 250 pk met 20 toeristen om dolfijnen te gaan spotten.  Wij zijn ze ook al beu na één dag in de haven.

Voor de rest is het nu wachten op het juiste weer om de oversteek van 500 mijl te maken naar Madeira.  Op dit moment zit de wind verkeerd, dus is het : “Lagos, wachten”.  Morgen verlaten we de dure haven en gaan we voor anker wat verder.