donderdag 27 oktober 2011

La Réunion

Een brok geschiedenis…

… over het eiland La Réunion ga ik hier nu niet neerschrijven, maar kort geschetst is La Réunion, net als Mauritius en Rodrigues, onderdeel van de Mascarene eilanden. Het grootste verschil met de twee andere eilanden is dat La Réunion tot Frankrijk behoort. En dat merk je. Het is net alsof we terug in Europa (Frankrijk) zijn. We betalen hier in Euro’s (dat is voor het eerst sinds Las Palmas, twee jaar geleden), rijdt men aan de rechterkant van de weg (in file!!!), koop je chocoladebroodjes, croissants, stokbrood en brie. Er wonen vooral jonge mensen op La Réunion, 30% is werkloos omdat de gulle sociale zekerheid van Frankrijk ervoor zorgt dat je op dit eiland ruim kan rondkomen. In Mauritius was het opvallend hoe de verschillende culturen en rassen mooi naast elkaar leven, zonder mixing. Hier op La Réunion is het helemaal niet zo, het is een Franse chaos: alle culturen en rassen door elkaar, en mét elkaar. Het geeft een exotisch sfeertje.

Het eiland zelf is wellicht het mooiste van de Mascarene eilanden. Een actieve vulkaan domineert het bergachtige groene landschap, met diepe valleien, watervallen en afgeboord met een prachtige, dramatische kustlijn. Dat moet je de Fransen wel nageven: ze zijn erin geslaagd om de mooiste overzeese eilanden voor zich te houden: La Réunion, Nieuw Caledonië en heel Frans Polynesië. Straf.

Het jachthaventje van Saint Pierre

Als je naar La Réunion komt gevaren, heb je twee opties met je boot. Of je gaat naar de jachthaven van ‘Le Port’, of je gaat naar het jachthaventje van ‘Saint Pierre’. De eerste ligt ver afgelegen van het eigenlijke stadscentrum, maar het is een veilige aanloophaven dat je in elk weer kan nemen. Het tweede zou veel gezelliger zijn en ligt pal in het centrum van Saint Pierre, maar is niet altijd veilig aan te lopen. Als er teveel golven staan, kan je er niet in omdat er zich bij de ingang een geweldige surf kan ontwikkelen. We beslissen om toch eerst Saint Pierre te proberen, vroeg in de ochtend, en moest dat niet lukken varen we wel naar Le Port. Als we aankomen zien we een trosje surfers naast de ingang de geweldige golven nemen, maar we zien ook dat het aanlopen van het haventje veilig is. Martin, de solozeiler van Imagine, vaart kort achter ons omdat zijn kaarten geen detail tonen van de haven. Mads van Go Beyond staat ons op te wachten op de pier en geeft ons extra begeleiding via de radio. Diep is het toch niet, want na een korte bocht rond de pier, wijkt Martin iets te veel uit naar stuurboord en raakt even de grond. Hij is onmiddellijk weer vrij, dus geen erg.

Mads had ons al een plaatsje geregeld bij de havenkapitein, in zijn beste Frans. Het haventje had nog maar twee beschikbare plaatsen en we zijn Mads bijzonder dankbaar dat hij een plaats voor ons gereserveerd heeft. Als we binnen draaien staat aan het benzinestation een mannetje enthousiast te zwaaien. Wij negeren hem, en varen rechtstreeks naar het plaatsje dat Mads ons geregeld had. We zijn nog niet goed en wel aangelegd of datzelfde enthousiaste mannetje komt op ons afgestormd, blijkt helemaal niet enthousiast meer en geeft ons een uitbrander van jewelste. Hij blijkt de havenkapitein te zijn en kan het helemaal niet op prijs stellen dat we rechtstreeks naar het plaatsje gevaren zijn. Er was geen woord tussen te krijgen, om hem uit te leggen dat we begrepen hadden dat we rechtstreeks naar ons plekje mochten gaan. Een spuwende vulkaan van Franse furie.

Alle andere boten met cruisers snappen er niks van. De havenkapitein was bij hen net enorm charmant en joviaal.  Misverstand, te wijten aan Noors Frans of Alzheimer. Maar we liggen veilig binnen in het tjokvolle jachthaventje van Saint Pierre. Mooi blij.

Wachten op het weer

We moeten wachten in La Réunion op een goed ‘weatherwindow’ om de gevreesde oversteek naar Zuid Afrika te maken.  1400 mijl die we hopen in 10 dagen af te leggen. Het weer onder Madagascar en bij de oostkust van Zuid Afrika kan genadeloos zijn voor zeilers. Er worden gemiddeld vier tot vijf zware stormen per maand opgetekend, en geregeld worden er golven tot 20 meter (!!!) gerapporteerd. Af en toe verdwijnt er eens een bootje in…

Onnodig te zeggen dat er een soort ‘examenstress’ bij de cruisers hangt. Er wordt vaak overlegd over tactieken en theorieën ontwikkeld over de frequentie van de anticyclonen die ten zuiden van ons passeren en hoe de gevreesde Agulhasstroming te trotseren.  De helft van de vloot betaalt een weerman om hen te assisteren in de beslissing wanneer te vertrekken. Wij vertrouwen op ons buikgevoel, de gribfiles, passageweather en proberen een zo goed mogelijke synthese te maken van wat de anderen denken. Wat zeker is, is dat het weer hier snel verandert, en dat het onmogelijk is om het weer verder dan 5 dagen in te schatten. Onze tactiek is een ‘weatherwindow’ uit te kiezen dat ons vlotjes 100 mijl ten zuiden van Madagascar laat zeilen (ongeveer de helft van de oversteek), en dan zullen we moeten zien wat komt.

Onze Estse vriend Uku van Temptation III was rechtstreeks van Mauritius naar Richards Bay in Zuid Afrika gevaren. Hij mailde ons: “Today, I arrived to Richards Bay. I got everything. Last days 45 knots NW as well. I was happy to get 25 knots SE to across Agulhas. Today I’m drying my sailing clothes and yacht from inside. Hope you will get nice conditions but my believing is, that you cannot plan here nothing. Even local forecasts are so different for one day before.”

Voorlopig is er geen gunstig vertrekmoment, dus houden we ons bezig. Voornamelijk met het afwerken van een uitgebreid to do-lijstje. Haïke doet de boot overal opnieuw blinken, we checken alles, klimmen in de mast om het hele want te checken, duiken onder de boot, ruimen alles op, maken alles vast, vullen alle tankjes met diesel, enzovoort, enzovoort…. De boot moet tiptop zijn voor ons ‘examen’. Failure is not an option.

En we hebben ook een autootje gehuurd, dus rijden we geregeld het binnenland in om dit prachtige eiland te bezoeken. Zo werd ‘Haïke Tours’ nog eens geactiveerd. Later meer.

Voor wie meer wil intussen, twee links van bevriende zeilers die ‘in hetzelfde schuitje’ zitten:

David van Shearwater, die op het juiste weer wacht in Mauritius: www.mangoandme.net en John en Jennifer van Ile de Grace die op dit moment hun oversteek naar Zuid Afrika aan het maken zijn: http://sv-grace.blogspot.com/

dinsdag 18 oktober 2011

Mauritius–1 tot 15 oktober

Ja, die blog. Het is me wat. We zijn ondertussen in La Réunion, hier ben ik in dikke ruzie gevallen met de havenkapitein van Saint Pierre, hebben we een prachtig eiland ontdekt en een heerlijke avond beleefd op de Noorse boot Empire. Maar dat is nu, en eerst moet nog veel verteld worden over Mauritius.

Er zijn veel goeie dingen en een paar minder goeie dingen te vertellen over Mauritius.

Dat het eiland zich goed weet te verkopen als vakantiebestemming, is zeker. Hier komen bijzonder veel pas gehuwde koppeltjes op huwelijksreis in dure hotels en resorts. Ver weg van het échte Mauritius, waar mensen van allerhande pluimages proberen samen te leven. Mauritius is OK, maar het zal nooit in onze top tien van mooiste eilanden geraken. De mensen die we er ontmoet hebben, wel.

Mauritius is een ovaalvormig eiland van 1865 vierkante kilometer. De Portugezen zijn de eerste Europeanen die het eiland eind de 16de eeuw ontdekten. Daarna namen de Nederlanders het over (en noemden het eiland naar de zoon van Willem van Oranje: Maurits van Nassau). Zij hebben zich hier niet echt voorbeeldig gedragen. Ze hebben het eiland zowat geplunderd: de bevolking voerden ze weg naar de Kaapkolonie, bijna alle ebbebomen hebben ze gekapt en roeiden de Dodo, een grote vreemde loopvogel, nagenoeg uit. Als er niets meer te rapen viel verlieten ze het eiland in 1710. Vijf jaar later kwamen de Fransen, het eiland veranderde van naam en werd ‘Ile de France’. Een kleine honderd jaar later kwamen dan weer de Engelsen, zij lieten de slaven vrij, maakten komaf met de piraten, deden iedereen links rijden, en veranderden de naam opnieuw in Mauritius. De bevolking mocht wel hun taal behouden, het Frans/Creools. Het is onder invloed van de Engelsen dat de bevolking van Mauritius zo divers werd. Nu is het een etnische melting pot van Indiërs (68%), Creolen (27%), Chinezen (3%), Fransen (3%) en Zuid-Afrikaanse expats (1%) die erin slagen een stabiele regering en economie te doen draaien.  Ze doen het niet slecht, blijkbaar.

Het kleine jachthaventje van Port Louis

Na een uurtje papierwerk, controles en paspoorten stempelen varen we het jachthaventje binnen van Port Louis. Nu ja, jachthaventje is al een groot woord. Het is gewoon een klein bassin met stenen kade. En het ligt tjokvol zeilboten.  Ook een etnische melting pot daar. Een boot of vier Noren, vier Duitse boten, twee Nederlandse boten, twee Zweedse boten, drie Amerikaanse boten, één Deense, één Braziliaanse, één Zwitserse, één Estse, één Zuid-Afrikaanse en één Belgisch Nestje. Allemaal passen we wonderbaarlijk in dat kleine bassin, in twee of drie rijen dik langs de kade. ‘t Is een gezellige bende. Allemaal aan de rand van één van de moeilijkste passages van hun zeil reis: het listige, gevaarlijke en vaak stormachtige stuk tussen Mauritius (of La Réunion) en Zuid Afrika. Iedereen is daar wat nerveus voor, dus wordt veel over gepraat over mogelijke tactieken bij de nodige hoeveelheid alcohol om eerst de zenuwen te temmen en wat later plaats te laten maken voor een licht gevoel van euforie en grote broederlijkheid...

Bezoek

We hebben ook Belgisch bezoek van onze vriend Koen. Leuk om elkaar terug te zien en overladen te worden met dingen die we missen uit België. Voor de kinderen springen de snoepen eruit. Voor mezelf springen de cadeaus eruit die mijn favoriete restaurant, De Kuyper in Vilvoorde, heeft meegegeven. Het enige (buiten vrienden en familie) dat ik mis uit België. Koen trok tien dagen met ons samen op en verbleef op de boot.

Haïke Tours

Het ontstond geleidelijk aan op onze rondritten op de verschillende eilanden waar we gestopt zijn, maar nu is het een begrip geworden: “Haïke Tours”. Haïke organiseert gedurende twee dagen voor een groep van 12 cruisers een rondrit door het eiland met een minibus. Ze heeft meteen twee man in dienst: Koen als gps en ik als buschauffeur.  Het programma zag er heel kort samengevat als volgt uit:

Programma van dag 1:  Trou aux cerfs, Grand Bassin (prachtige Hindoetempel, waar we vele rituelen en offers zien en waar de apen rondlopen, …), viewpoint Black River Gorges National Park, picknicken, Chamarel watervallen en coloured Earth (7 kleuren zand).  De schildpadden die we in het park zien, kan je niet aaien zoals die we in Rodrigues gezien hebben en zijn depressief. Martello tower, Tamarin Beach, teruggereden en gaan eten in de chinees… Heerlijke dag.

Programma van dag 2: Pamplemousse Botanical Garden, we hadden een vreemde en arrogante gids, Goodlands waar ze miniatuur bootjes maken, gaan eten in Pereybère, langs Grand Baie, Hindoetempel, en dan kregen we een rondleiding in het resort “Grand Mauritian Hotel”. Opnieuw hebben we een heerlijke dag.

Twee dagen later vernemen we dat het hotelresort waar we de rondleiding kregen helemaal is uitgebrand. We konden de dikke zwarte rookpluim vanop onze boot zien. Heel vreemd.

Happy 50th anniversary

Een ander hoogtepunt van ons verblijf was het verjaardagsfeest van Mads (Go Beyond). Voor zijn vijftigste verjaardag kreeg hij van zijn vrouw een week in een van de luxe resorts van Mauritius cadeau. Daar heeft hij een exclusief strandfeestje gehouden voor zijn dichte vrienden en familie. Nog nooit zo’n mooi en sjiek verjaardagsfeest meegemaakt. De exclusiefste beachparty ever. Het eten was top, de omgeving geweldig en de vrienden hartelijk. Het was een eer om er bij te mogen zijn.

Onvergetelijke ontmoetingen.

Een van de eerste avonden gingen we samen met Koen eten in Chinatown. Een chinees restaurant in een groezelige buurt op de eerste verdieping, maar aanbevolen door de Lonely Planet. We eten lekker en gezellig en op het einde van de avond zegt de ober dat een Mauritiaans-Indisch koppel in het restaurant zit die een dochter hebben die in Brussel studeert. We ontmoeten hen en wat nadien en de volgende dagen gebeurt is : vrienden maken voor het leven. Ze nodigen ons een paar dagen later uit bij hen thuis en we worden er verwelkomd met een uitgebreid Indisch-Mauritiaans diner. Het klikt met hen, en we hebben allen het leuke gevoel dat het lot ons bijeen heeft gebracht. We zullen hen nog vaak zien als ze hun dochter in Brussel komen bezoeken. En weer een paar dagen later zaten ze gezellig mee op de boot, met nog vrienden van hen, samen pizza te eten… Vreemd en ook leuk  hoe toevallig ontmoetingen kunnen zijn, en hoe die het leven in een richting kunnen draaien.

Een ander hoogtepunt had weer te maken met ontmoetingen. Pim, de vader van Leonie, van onze ex-buddy-boot Elena (die ondertussen in Maleisië zijn en hun boot op een cargoschip zullen zetten om het piraten gebied te vermijden), had ons gemaild dat hij vrienden heeft in Mauritius. Een mail later stonden ze in CC en nog een mail later werden we door hen uitgenodigd bij hen thuis. Carla (Italiaanse) en Anthony (Brit) zijn hier vijf jaar geleden komen wonen toen hij gevraagd werd om een hoge functie op te nemen in de grootste bank van Mauritius (MCB). Het doet bijzonder onwennig om met ons huurautootje binnen te rijden op hun erf en hun prachtige woning te zien, maar het duurt niet lang vooraleer we volledig op ons gemak gesteld worden door de gastvrouw. We zitten er nog geen half uur en we worden al alleen gelaten in het prachtige verblijf. Ze moet even haar zoon ophalen. We zijn dan allemaal in het zwembad gedoken en hebben heerlijk genoten van een warme douche. Later die avond werden we allemaal dikke vrienden tijdens het avondmaal. Anthony, Carla en zoon Charles die samen met ons raadsels zitten op te lossen bij een feestelijke maaltijd. De volgende dagen denken we nog vaak aan de gezellige avond en zien we Anthony nog af en toe passeren met een of ander cadeautje voor de kinderen als hij even pauze kan nemen van het werk.

Paardenrennen

We hebben ons ook twee zaterdagen fantastisch geamuseerd op de wekelijkse paardenrennen. Een gokje doe je voor 2 euro en het maakt elke race bijzonder spannend. De zaterdag voor ons vertrek naar Réunion hebben we op de allerlaatste race ons laatste Mauritiaans geld ingezet. Op een paard dat gunstig stond bij de bookmakers (dus geen favoriet) maar volgens de kranten wel in topvorm was. Onze gok heeft alle verlies aan de eerdere slechte gokken goed gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat we in Réunion een wisselkantoor zullen moeten zoeken om onze Mauritiaanse roepies te wisselen in euro’s. We hebben nog nooit zo hard geroepen en getierd als toen we dat paard nummer 8 als eerste over de streep zagen gaan…

Mauritius

Hoe zouden we het moeten samenvatten. Het is zeker niet het mooiste eiland dat we gezien hebben. Maar zoals elk eiland wordt het weer speciaal door de andere dingen die je er ontdekt. Hoe de verschillende culturen hier samenleven. Hoe mensen hier allemaal vlot tweetalig zijn (Frans en Engels), en hoe mensen hier leven als een soort eeuwige toeristen en hoe ze open staan voor andere culturen en andere werelden. Ze sturen hun kinderen naar het buitenland om te studeren, houden van hun links met een ver moederland, houden ervan contact te maken met mensen die de wereld ontdekken en staan erg open voor cruisers als ons. Mauritius is de mensen en hun werelden.

maandag 17 oktober 2011

'Duitser opgegeten door kannibalen'

Even hier iets over zeggen:

Stefan Ramin (40) en Heike Dorsch (37), een Duits zeilkoppel dat al sinds 2008 op reis was, gingen naar een eiland in Frans-Polynesië. Maar hun avontuur eindigde in een ware nachtmerrie. Ramin werd vermoedelijk door kannibalen in stukjes gehakt en opgegeten, want er zijn resten van zijn lichaam teruggevonden.

Ramin was samen met een gids op geitenjacht, maar alleen de gids kwam terug. Hij zei dat Ramin een ongeluk had. De vrouw ging onmiddellijk mee naar de plaats waar Ramin was, maar de gids bond haar vast aan een boom en randde haar ook nog eens aan.

Uiteindelijk kon de vrouw ontsnappen. Ze sloeg meteen alarm bij de politie, die op zoek ging naar Ramin. Daar werd een lugubere ontdekking gedaan. Er lagen botten, tanden, kledingstukken,...

Volgens bepaalde bronnen is Ramin in stukjes gehakt en werd hij daarna geroosterd en opgegeten door kannibalen. Een DNA-onderzoek moet uitsluitsel geven of het om Ramin gaat. De politie is nog steeds op zoek naar de gids.

Bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111017_108

We hebben hetzelfde eiland bezocht, Nuku Hiva. Het is wellicht één van onze topbestemmingen, maar het verbaast ons dat het daar nog zou gebeurd zijn. In Fans Polynesië hebben nooit gevoeld dat het nog bestond. Ergens anders veel meer.

Toen we in Erromango (Vanuatu) waren, kwamen we terecht op een dorpsfeest. We werden er verwelkomd als eregenodigden omdat Mads, onze buddy van Go Beyond, er een auto kon herstellen.

Tijdens het dorpsfeest zat ik naast een sympathiek oud ventje en we geraakten ‘aan de klap’. Hij was een oud dorpshoofd en wellicht 70 jaar of ouder, en ik vroeg hem of hij nog de kannibalistische periode gekend had. ‘Oh, yes, William, oh yes’, zei hij met fonkeloogjes, een grijns en wat Pavloviaans kwijl uit zijn mond.  Dan zei hij: “Do you know how we used to call the white people?”. Hij keek me ondertussen aan van kop tot teen en zei: “Long pigs. Very tasty!”. We hebben er toen smakelijk mee kunnen lachen, maar misschien was het niet zo slecht dat we ‘s anderendaags door gevaren zijn…

En dat allemaal terwijl ik een blog moet schrijven over Mauritius. Ja zeg.

zondag 16 oktober 2011

Mauritius en Blog

Mauritius en bloggen zijn twee dingen die niet samen gaan.

Veel te zien op Mauritius, dus geen tijd om te bloggen…
Een vriend op bezoek, dus geen tijd om te bloggen…
Leuke lokale mensen leren kennen, dus geen tijd om te bloggen…
Veel collega cruisers in Mauritius, dus veel feestjes en geen tijd om te bloggen…
Veel gebeurd in Mauritius, dus moet er extra veel geschreven worden…
Veel excuses in Mauritius.

Daarom kiezen we nu het zeegat en varen vandaag van Mauritius naar La Reunion. Een tocht van ongeveer 24 uur. De condities zijn goed, hopelijk genoeg tijd om ondertussen te bloggen.

Tot later,

Het Nest

zaterdag 1 oktober 2011

Van Rodrigues naar Mauritius: 29, 30 september en 1 oktober 2011

De oversteek van Rodrigues naar Mauritius is 350 mijl. Als we donderdag vroeg in de ochtend kunnen vertrekken, dan zouden we Port Louis kunnen binnenlopen op zaterdag voor zonsondergang. Maar dan moeten we wel echt vroeg kunnen vertrekken. De immigratiedienst van Rodrigues probeert al stokken in de wielen van dat plan te steken en wilt ons niet op woensdagavond uitklaren zodat we de hele papierwinkel pas donderdagmorgen vanaf de openingsuren kunnen beginnen afwerken (immigratie, douane en coast guard). Om half negen komen we te weten dat de immigratie iedereen in persoon wil zien bij het uitchecken (dus moesten Haike en de kinderen gehaald worden) en verliezen we nog eens een half uur. Bij de douane was er wat verwarring om mijn speargun (het is verboden om hiermee te vissen in Rodrigues en het wordt daarom in beslag genomen tijdens je verblijf) terug te krijgen want daarvoor moest een speciale escorte geregeld worden. Uiteindelijk loop ik aan de zijde van een frisse vrouwelijke douanebeamte met mijn speargun op haar schouder het douanegebouw uit, een taxi in om 1 kilometer verder aan de kade mijn speargun officieel overhandigd te krijgen. De schrik zat er blijkbaar in dat ik op het korte wandelingetje door het centrum van Port Mathurin een vis zou kunnen spiezen. Tenslotte liet de coast guard ook nog eens een half uur op zich wachten, kwam dan op zijn gemakje aan boord om heel langzaam onze clearance in te vullen. Om 10u gooien we uiteindelijk los en zoeken onze weg door de pas. Er staat veel minder wind dan voorspeld en de hoop deze oversteek op 2 ipv 3 nachten te kunnen doen, is zo vanaf de start al de kop ingedrukt.

Maar de golven zijn klein en het weer is prachtig. We lullen nog wat op de radio met Blauwe Pinquin en Shearwater die achter ons uitgevaren zijn, zetten dan een paar uur de motor op om voorbij de luwte van het eiland te geraken, vangen wat wind en zeilen dan recht naar Mauritius. Haike heeft wat last van zeeziekte en de kinderen zijn zo druk bezig in hun spel dat ze vergeten zijn dat ze weer op zee zitten.

De eerste 24u verlopen goed. We leggen 145 mijl af en misschien zit het er zo toch nog in om zaterdag net voor zonsondergang aan te komen (je mag de haven van Port Louis niet in of uit tussen zonsondergang en zonsopgang). Tegen de avond pikt de wind op en tijdens de tweede 24u schieten we onder vol tuig en gevlinderde zeilen vooruit en leggen vlotjes 180 mijl af. We passeren door de shipping route tussen Zuid Afrika en Azië en dus zien we tijdens onze wachten veel cargoschepen passeren. Gelukkig zijn ze telkens goed zichtbaar op de radar, en wij blijkbaar ook.

Verder niets opmerkelijks te melden. We varen nu langs de kust van Mauritius, ter hoogte van het toeristische Grande Baye en we kunnen zelfs een streepje internet oppikken om dit te posten. We verwachten om 15u lokale tijd in de haven van Port Louis binnen te lopen.  Supertijd neergezet. Dat gaan we vieren. Tijd voor een stevige pint, nu.