The Blue Mountains

Het is opmerkelijk hoe relatief kilometers worden als je een boot voor een auto inwisselt. Vroeger waren wij euforisch als we op 24 uur tijd 360 kilometer met de boot konden afleggen. Nu doen we dat in een namiddag in een auto met airco. ‘Reizen met de vingers in de neus’, heet dat.

Op een namiddagje reden we dus van Cammeray naar de Blue Mountains.  Australië is immens groot en er is enorm veel plaats, dus we beslissen om ‘avontuurlijk’ te gaan kamperen. Als je avontuurlijk kampeert vermijd je de betaal-campings, en ga je in de bush, waar je wel je tent mag zetten maar geen faciliteiten zijn. Elke avond we dat doen, sparen we grofweg 80 dollar uit.

De eerste keer dat onze tent uit de verpakking kwam, was op de gratis campingspot  in Megalong Creek.

Anderhalf uur later waren we geïnstalleerd en konden we onze eigen nieuwe tent ontdekken. Een dubbele luchtmatras voor de ouders, drie veldbedjes voor de kinderen. Vijf slaapzakken, vijf zeteltjes en een tafeltje. Ons huis voor twee maand. Heerlijk.

Het is anders dan op de boot. Met ons gevijven opeens krap samen in dezelfde ruimte, met een dunne scheiding tussen de ouders en de kinderen.  De oppervlakte van de tent is zowat één derde van de boot. Plots missen we onze drie kamers, ons toilet, onze douche, ons beperkt zoet water, ons vast gasvuur met drie fornuizen, onze twee tafels, onze elektriciteit, onze zonnepanelen en onze heerlijke bedjes.

Toen we voor het eerst van ons huis naar de boot verhuisden, dachten we dat we veel zouden missen. Privacy vooral. Nu dat we van onze boot naar een tent verhuizen denken we ook dat we veel zullen missen. Weeral privacy vooral. Wellicht is een mens vooral bekommerd om het hebben van privacy of eigen ruimte. Dingen veranderen in een mensenleven als hij/zij de beschikbare ruimte moet delen met anderen die geen stuk van zichzelf zijn. Anderhalf jaar samen leven op ons klein nest, heeft ons geleerd om elkaars ruimte enorm te respecteren, maar ook te delen, en ook een groot stuk van elkaar te zijn.

Een ochtend later weten we dat we een stukje van meer elkaar geworden zijn. Nog eens bevestigd dat we voor de rest van ons leven elkaar zullen missen als we niet dicht bij elkaar zijn. Althans, ik heb het gevoel dat ik dit gevoel voor de rest van mijn leven zal missen als het er niet meer zou zijn…

Oei, we wijken af. Blue Mountains. We zijn er dus gaan kamperen aan een riviertje. We hebben er een bijzonder leuke barbecue gehouden, hebben naakt gezwommen en ons uitgebreid gewassen in het ijskoude riviertje naast onze tent en erna onze afwas gedaan in het riviertje.

‘s Nachts liepen er beesten rond onze tent. Ze klonken als beren of monsters, wellicht waren het possums wallabies of kangoeroes.  No worries.

Ja, voorheen hebben we het veel gedaan, dat kamperen. Braafjes in het zuiden van Frankrijk. Een beetje teveel want we waren het na een tijdje beu om nog in het stof te leven of in een tent te kruipen. Maar het is terug, dat gevoel met de natuur. Nu eens niet op zee maar in de outback. Yeah! We want more!

 

PS: geen overstromingen in de Blue Mountains.

Land

Het is zover. Morgen laten we ons gezellig nest achter en ruilen we de boot voor een auto en een tent. De komende twee maanden gaan we zoveel mogelijk proberen te zien van het uitgestrekte Australische land. Het doet heel vreemd aan om de boot achter te moeten laten. Het voorbije anderhalf jaar hebben elke nacht op onze boot geslapen, uitgezonderd eens in de Galapagoseilanden, en het zal heel vreemd doen om ze aan een boei te laten hangen en achter te laten.

Nu zeker, omdat je overspoeld wordt door de apocalyptische beelden in Queensland, en je eerder op een boot zou willen blijven dan in een tentje.  Hopelijk worden de overstromingen niet veel erger meer (er is gisteren een volledig dorp weggespoeld en in Brisbane zijn er intussen meer dan 6 doden en 70 vermisten), en komt de ellende niet verder naar het zuiden. We dachten dat we sinds lang eens niet elke dag naar het weerbericht zouden moeten kijken, maar dat blijft nog wel even zo.

Morgen trekken we naar de Blue Mountains. We gaan er een paar dagen onze tent en veldbedjes uittesten. We hebben vandaag ontdekt dat we niet alles in de koffer krijgen en daarom gaan we in eerste instantie maar voor een goeie week weg om ons wat te organiseren en ‘in te kamperen’. Daarna komen we terug naar Sydney en hopen we een dakkoffer op Ebay op de kop getikt te hebben om vanaf dan een grote en langdurige tocht te maken en in het stof, op de grond, te leven in zuidelijk Australië.

Met Flor gaat alles goed. De wonde geneest goed en we houden goed in de gaten dat er geen infecties ontstaan. Zelf heeft hij er helemaal geen last meer van.

Vanaf begin maart keren we terug naar de boot en beginnen we aan onze terugreis naar België. Het staat nog open hoe. We hebben er al veel over gepraat met compagnons en over elke keuze valt bijzonder veel te zeggen. Er zijn eigenlijk drie opties.

A. We varen via Indonesië en Thailand door de Golf van Aden naar de Rode Zee. Vervolgens via het Suezkanaal naar de Middellandse zee en zo verder naar huis. Een klassieke route, ware het niet dat die nu verstoord wordt door de Somalische piraten in de Golf van Aden. Een dag of vijf vaar je door risicogebied.

B. We varen via Indonesië richting Zuid Afrika. Vervolgens ronden we de kaap en varen dan terug naar de Caraïben (het noordelijke deel nu) naar de Azoren en dan terug naar huis. De veilige route. Maar het is een ellendig lang stuk zeilen. Eigenlijk is dat bijna anderhalve keer de wereld rondvaren. Grote moeilijkheid in deze is het stuk tussen Madagascar en Zuid Afrika. Dat staat bekend als één van de zwaarste zeeën, met gigantische golven en stormen, die onvoorspelbaar zijn. Groot voordeel is dat we op bezoek kunnen bij Ilse, Haïkes zus.

C. We varen hier nog een jaar rond in Australië en omstreken, verkopen hier de boot en vliegen terug naar huis. Zekerheid en wellicht het meest verstandige, maar weinig romantiek en avontuur.

De Poll is bij deze geopend. Hiernaast in het rechter vak. We zijn benieuwd naar wat jullie ervan denken, maar we beloven voorlopig wel niet dat we gaan luisteren ;-).

Bloed en tranen. De val van Flor.

‘Of zouden we toch naar een ziekenhuis rijden?’, vroeg ik vertwijfeld aan Haïke. Flor had opnieuw een schreeuw geslaakt die door merg en been ging. Haïke stond daar, aan de tafel van onze boot, met steriele handschoenen aan en hield chirurgische naald en draad vast. Het bloed van Flor druppelde op m’n schoot. Er zat nu 1 hechting in de gapende wonde van zijn hoofd. Ons hart brak.

Zaterdagnamiddag waren we uitgenodigd bij Mads en Elin die bij Kings Cross in Sydney een luxeappartement te leen gekregen hebben. Wij met ons vijven welgezind onze ‘nieuwe’ auto in en daarheen. Als je gedurende anderhalf jaar niet met de wagen gereden hebt, went het links rijden snel. Het moeilijkste is nog zonder GPS de weg vinden in Sydney. Maar het lukte wonderwel en een half uurtje later reden we zonder missen tot in de garage van het flatgebouw. Een hartelijk weerzien met de Go Beyond was het.  Gezellig bijpraten en plannen maken over welke terugtocht richting Europa. Het was ook prachtig weer, dus konden we gebruik maken van het zwembad, de sauna en de jacuzzi die ter beschikking stonden van Mads en Elin.

Toen we lichtjes verfrommeld waren van het zwemmen gingen we met z’n allen in de jacuzzi. Ward en Flor bleven nog wat stoeien in het zwembad. En toen stond de wereld even stil. Een gruwelijke gil en geschreeuw.

Flor is uitgegleden, vlak voor zijn sprong in het zwembad. Hij is keihard met zijn hoofd op de rand van het zwembad gebotst voor hij het water ingevallen is. We waren er heel snel bij. Het water rond hem was al rood gekleurd van het bloed. Hij schreeuwde van de pijn. We hielpen hem uit het water en droegen hem naar de douche, om de schade te kunnen opmeten. Een spoor van bloed lag achter ons op de grond.

Het was een gapende wonde van 5 centimeter op zijn achterhoofd. Haïke, die dokter is, zag het meteen: dat moet gehecht worden. We moesten naar het ziekenhuis. Flor was niet buiten bewustzijn geweest. Hij sprak van wat tintelingen net na de val, maar voor de rest leek alles normaal in zijn gedrag.

Nog een geluk dat we net die auto hebben. We laten Sepke en Ward bij Mads en Elin en racen door Sydney naar het ziekenhuis. We rijden de emergency binnen en krijgen daar te horen dat ze Flor niet kunnen helpen. Het is een volwassenen ziekenhuis, hier doen ze geen kinderen. We moeten naar een ander ziekenhuis, een paar kilometer verder in de stad. Ze kunnen wel eens een kijkje nemen of het moest gehecht worden, maar dat zou natuurlijk geld kosten, en het was wel duidelijk dat het moest gehecht worden. Wij terug de auto in, vloekend, met een slechte fotokopie waarop de weg onduidelijk was aangegeven met een fluostift. Bij het eerste kruispunt was het al niet meer duidelijk. Merde.

Toen namen we de beslissing om terug naar de boot te rijden en het zelf te hechten. Haïke had daar toch al het nodige materiaal voor aan boord. Bovendien lagen de verzekeringspapieren en het paspoort van Flor ook nog aan boord. Het zelf doen leek ons het snelste en makkelijkste. Sukkelen om de weg te vinden naar dat kinderziekenhuis om daar nog eens tegen een administratieve muur te lopen (zo is dat hier in Australië), daar hadden we geen zin in.

Twintig minuten later lag Flor op onze eettafel in de boot. We knipten zijn haar weg, Haïke maakte alles steriel, legde haar materiaal klaar en spoot Flor in met verdoving. Het manneke gilde van de pijn. Vier hechtingen later zei hij: ‘nooit meer’. Wij ook.

We zijn trots op Flor, hoe hij de pijn verbeten heeft en zich flink wist te houden. En ik ben trots op Haike hoe ze in zo’n moeilijke omstandigheden het hoofd toch nog koel wist te houden en haar eigen zoontje vier hechtingen door zijn hoofdje joeg.  Straf. Heel straf.

Sydney, begin 2011, met eindelijk wat tekst…

Het is een bijzonder prettig eindejaar en begin van het nieuwe jaar geweest. Veel fijne momenten gedeeld met onze zeilbuddies van Sea Level, Woolloomooloo, Quartermoon, Tangaroa en Fine Gold.

Kerstavond en Kerstmis

Het Kerstfeest was heel warm (letterlijk en figuurlijk), zeilvrienden onder elkaar in de erg gastvrije marina van Cammeray. Eén grote happy family van wereldzeilers dat op Kerstdag gewoon verder gezet werd rond een barbecue in het park. Het was zo’n hartelijke bijeenkomst dat iedereen zo een beetje het gemis van zijn vrienden en familie in deze periode wat kon vergeten.

Boxing Day

Tweede Kerstdag is een groot evenement in Sydney. Dan vertrekken jaarlijks een kleine honderd boten in de Sydney-Hobart race, richting Tasmanië. Iedereen die een bootje heeft trekt ermee de haven in om het gebeuren te aanschouwen. Hectisch is een eufemisme voor wat er dan op het water plaatsvindt. Duizenden bootjes vlak naast elkaar, in het zog van die racezeiljachten. Het was machtig om mee te maken. We mochten mee met de Sea Level (erg snelle catamaran), dus konden we het spektakel vanop de eerste rij zonder stress meemaken. Memorabel hoe we naast de koploper, Wild Oats, tussen de Heads naar buiten voeren. De Wild Oats zou het pak blijven aanvoeren tot in Hobart, waar ze drie dagen later aankwam.

Pittwater

Wat doet een zeiler met een boot tussen Kerst en Nieuw in Sydney. Die gaat naar Pittwater. Een grote baai 20 mijl ten noorden van Sydney. Het goeie was dat er een stevige zuidwester voorspeld was, zodat de zondagszeilers in Sydney bleven en de drukte daar wat gemilderd werd. Drie dagen spelen met de Moo en het geleende speelgoed om erachter te hangen van de Quartermoon (een kneeboard, een wakeboard en een donut). Afgewisseld met surfen en bodyboarden op het machtige Palm Beach strand. Het leek wel of we op vakantie waren.

Eindejaarsavond

En dan is het kwestie van op tijd terug te geraken in Sydney om een plaatsje te bemachtigen om het meest indrukwekkende vuurwerk ter wereld te kunnen zien. En als je denkt dat je qua drukte op het water tijdens de Sydney Hobartrace alles gezien had, dan werd je bij deze nog eens extra verrast. Het is mogelijk om nóg meer boten op het water te krijgen! En laat ze dan nog eens allemaal ankeren! Wat een feest. We slaagden erin om een uitstekend plaatsje te bemachtigen. Onze gasten waren Simon van de Woolloomooloo met zijn vriendin Eva (of ex-vriendin, we zijn het niet zeker en het is niet zo heel duidelijk, maar het doet er niet toe want ze komen goed overeen) en hun zoontje Emil; en Sammy en Mike van de Quartermoon, met Mikes broer James. Een full boat dus, met z’n elven feestend op A Small Nest het oude jaar uit. Geweldig feestje, heerlijke gerechten op de geleende Weber barbecue van Simon, veel bier om alles door te spoelen en vele bezoekjes weg en weer van andere vrienden (Go Beyond, Sea Level, …). En dan de kers op de taart: het vuurwerk. Ze doen een eerste vuurwerk voor de kinderen al om 21u. Dat is al zowat het meest indrukwekkende vuurwerk dat ik ooit in m’n leven heb gezien. En doe dat dan nog eens maal tien en je krijgt het middernachtvuurwerk. Een miljoen dollar aan vuurpijlen gingen de lucht in en vier miljoen werd uitgegeven aan veiligheid en organisatie. Vijf miljoen mensen hebben het spektakel aanschouwd. Duizenden boten op het water. Geen incidenten. Die Australiërs kunnen er wat van, van organiseren en van iets groots zien.

Nieuwjaar

We zijn gewoon blijven liggen op onze ankerplaats na het vuurwerk. Zowat midden in de haven eigenlijk. En we werden dan ook al vroeg wakker geschud door de golven van de ferry's en vertrekkende boten.  We zetten onze gasten af aan de vismarkt in Blackwattle Bay en konden meteen ons volgende bezoek aan boord verwelkomen. Mijn neef Paul en zijn vriendin Laurence. We namen hen mee op een toer door de haven, gingen ergens ankeren om te barbecueën en hadden zo veel tijd om bij te praten. Het was sinds Panama, in maart, dat we nog eens Belgisch bezoek aan boord hadden. Het deed geweldig deugd en het was een heel fijn weerzien met familie.

2011

Blackwattle Bay werd voor een paar dagen onze uitvalsbasis omdat je er gratis kan ankeren en vlakbij het centrum van Sydney bent. Kilometers rondgestapt door Sydney, vele gratis musea bezocht en weer vele indrukken kunnen opdoen. Nooit gedacht dat Sydney zo’n kleurrijke mix is van verschillende rassen.

En zo, met het verstrijken van de tijd, groeiden langzaam onze plannen voor ons lang verblijf in Australië. We kunnen omwille van het cycloonseizoen niet veel vroeger dan maart terug naar het noorden zeilen. Bleven er twee opties voor ons open: een autootje kopen en rondtrekken in de outback, of naar Tasmanië zeilen. Onze ergste vijand is onze portemonnee in die beslissing. Het leven in Australië is bijzonder duur, zoals we eerder al schreven. We hebben lang met het idee gespeeld om op de boot te blijven leven en naar Tasmanië af te varen (op de boot leven is het goedkoopst én Tasmanië zou iets goedkoper zijn dan het vaste land), maar bij toeval werd ons lot bezegeld door een buitenkansje om goedkoop een degelijke auto op de kop te tikken.

De ouders van Simon hebben vandaag een nieuwe auto gekocht (een nieuwe Holden Ute, echt waar) en gingen de oude auto bij de dealer inleveren voor een belachelijk laag bedrag. Ze wilden ons die auto wel laten voor datzelfde bedrag. Dus, vanaf vanavond zijn we de fiere bezitters van een Subaru Outback. Wat kan een mens meer wensen om met zijn familie de outback in te trekken?

Begin volgende week leggen we de boot aan een mooring van Cammeray Marina, stappen we met onze tentjes in onze nieuwe voiture en rijden eerst richting Blue Mountains en Hunter Valley waar we uitgenodigd zijn om een farm te gaan bezoeken. Daarna rijden we naar het zuiden en zien wel waar we eindigen.

‘t Zal vreemd doen ons huis op het water in te wisselen voor het leven op land voor een paar maanden.

Een bijzonder hartelijke groet van ons allen, en maak er een mooi 2011 van!

‘t Nest

The full 12 minutes of the Sydney Fireworks 2011 !!!

Aan iedereen een geweldig gelukkig nieuwjaar.

Bij wijze van nieuwjaarspresentje: de volledige (!!!) 12 minuten van het middernachtvuurwerk in Sydney. Mét het geweldige commentaar van Sammy en Haïke. Waw! Wow! Amazing! Waaaaaaaw….

Happy New Year to you all, en doe eens iets zots in 2011 !!!