Walvisbaai, Namibië - 25 tot 29 februari 2012

De nachtelijke oversteek tot in Walvisbaai is een rustige. We motorzeilen de hele tijd want er staat bijna geen wind. Het meest opmerkelijke zijn de gigantische rode kwallen waar we langs varen. Af en toe kleurt de zee helemaal rood en af en toe wordt er eentje gemixt door onze propeller. Rode kwallensoep. Bijzonder.

Voor we in Walvisbaai aankomen, zeilen we voor de vierde keer de Steenbokskeerkring over en bevinden we ons opnieuw in de tropen. Het mag wel wat warmer worden, want de nachten op de boot zijn ijskoud. We doen meer kleren aan dan we zouden doen op een zeiltochtje op de Noordzee in de winter!

Walvisbaai is de grootste haven van Namibië. In een hoekje van de haven kan er geankerd worden voor de Walvis Bay Yacht Club. Leuk clubje, hier wordt wel actief gezeild, en de douches zijn fantastisch.

Het stadje zelf ligt op een half uur stappen van de haven. Het is een stuk minder charmant dan Luderitz, maar de winkels zijn beter. Daar is het ons uiteindelijk om te doen. Hier stocken we een laatste keer op, voor een paar maand. De volgende mogelijkheid die we zullen hebben om inkopen te doen, zal wellicht pas in de Kaap Verden zijn, en dan nog… ‘t Schijnt dat er ook niet veel is. Misschien tot in de Azoren dus, en dat is nog erg ver: ruim 5000 mijl…

Verplaatsen doen we ons met taxi’s en het duurt even voor we het systeem begrijpen. Daardoor worden we de eerste dag gigantisch opgelicht. Woest was ik op die taxichauffeur. Heel het centrum van Walvisbaai heeft kunnen horen wat ik van hem vond.

Grootste probleem dat we hier moesten oplossen, is het vullen van onze gasflessen. De officiële gasverdeler Afrox heeft dezelfde aansluiting op de gasflessen als die van ons, maar die weigeren niet-Afrox-flessen te vullen. Het andere vulstation vult wel internationale flessen, maar heeft dan weer dezelfde aansluiting niet. Na veel rondrijden en gedoe beslissen we om een grote Afroxfles van 9 kg te kopen en zelf onze flessen te vullen met behulp van een tussenstuk. De grote fles ondersteboven boven de kleinere fles, ze verbinden, beiden open zetten, ondertussen wat druk laten ontsnappen via ‘the bleed’ en huppekee, de flessen zijn gevuld. Pas als we terug thuis zijn, zullen we alles weten om een wereldreis te kunnen maken, lachen we.

En nu zijn we klaar om een historische oversteek te maken. Naar St Helena, het eiland in het midden van de Zuid Atlantische Oceaan, waar Napoleon in ballingschap verbleef. Het zal een historische tocht worden omdat we, wanneer we de lengtegraad van 002°44 Oost overschrijden, dat we dan alle lengtegraden ter wereld hebben gepasseerd van Oost naar West en zo de wereld officieel zullen rondgevaren hebben, omdat ons vertrekpunt in Nieuwpoort op die lengtegraad ligt. Een paar dagen voor onze aankomst op St Helena, zullen we dus reden hebben om een klein oceaanfeestje te houden…

Ankeren in diamanten, Diamond Coast, Nambië - 20 tot 25 februari 2012

 

Drie of vier ankerplaatsen liggen langs de Namibische diamantkust tussen Lüderitz en Walvisbaai. We beslissen de strook kust van 250 mijl  in drie dagtochtjes en 1 overnachter op te delen. Een briljante beslissing blijkt achteraf. De Namibische kust heeft een unieke schoonheid. Het water is ijskoud en het contrast met de temperatuur van het land zorgt voor speciaal kustweer. Vaak hangt er een dikke mist in de voormiddag en begint het hard te waaien in de late namiddag.

 

Boat Bay, 19 februari 2012

Boat Bay ligt op amper 12 mijl van Lüderitz en is een schitterende ankerplek. Je kan redelijk dicht bij de kust ankeren met zicht op de impressionante duinen.  De kinderen amuseren zich rot terwijl ze met hun bodyboards van de duinen glijden. Ook hier hebben we dus skipret tijdens de krokusvakantie.

 

Hottentot Bay, 20, 21 en 22 februari 2012

Nog mooier en spectaculairder is Hottentot Bay, 35 mijl verder naar het Noorden. In de baai liggen vijftien Namibische vissersboten, dus onze hoop om een kreeftje te kunnen vangen tijdens de nacht werd al vlug de kop ingedrukt.

De duinen zijn er nog hoger en steiler en nog leuker om van te glijden.

We maken een lange wandeling langs de kust en zien nog overal sporen van de diamantindustrie. Honderd jaar geleden leefde hier een kleine commune diamantzoekers. De huizen staan er nog, maar zijn onbewoond. Overal waar we stappen, speuren we de bodem af, in de hoop iets blinkends te zien liggen. Maar helaas.

De volgende ochtend krijgen we bezoek van één van de vissersboten. Ze vragen of we niet een paar boeken willen ruilen tegen een paar kreeften. We geven de vissers vijf boeken, t-shirts, kinderkleren en een paar pintjes. De vissers zijn er doodgelukkig mee. In ruil krijgen we twee grote zakken met daarin 50 kreeften (rock lobsters)! We eten er 25 van op en de andere 25 gaan gepeld het diepvriesje in. Wat een feest.

Het praatje met de vissers leert ons wel dat we niet meer aan de kant mogen gaan. Hottentot Bay is een deel van het ‘spergebied’, verboden te betreden omdat het diamantgebied is, en er zijn geregeld controles. Als je gepakt wordt krijg je een boete van 5000 Namibische dollar.

Verder leren we dat die vissers telkens 8 dagen in Hottentot Bay blijven om elke ochtend hun kreeftenvallen te gaan checken. De kreeften gaan dan in bakken en onder een boei in het midden van de baai op de bodem verzameld. Ze hadden er al anderhalve ton kreeften liggen.

Het weerbericht belooft niet veel goeds. Er zit harde wind aan te komen, en we beslissen het front in de beschutting van Hottentot Bay de volgende twee dagen uit te zitten. We krijgen tot 40 knopen wind over ons heen, en over de hele boot ligt een fijn laagje zand. We maken van de tijd gebruik om ons grootzeil een groot onderhoud te geven en ondertussen maken de kinderen grote vorderingen in het schoolwerk.

En verhongeren doen we er ook niet, in Hottentot Bay. ‘s Anderendaags kwamen de vissers nog eens langs om ons opnieuw 50 kreeften te geven. Om een wijs man te citeren: “Beter zal het niet worden”.

Spencer Bay, 23 februari 2012

Dat het inderdaad niet beter wordt bewijst Spencer Bay. Prachtige ankerplaats met honderden zeeleeuwen, vogels, dolfijnen, … maar een nachtmerrie om te slapen. Om 7 uur ‘s morgens beslissen we om snel te vertrekken, want de wind was naar het noorden gedraaid en de brekende golven kwamen zo de baai binnengerold. Als we wat langer gewacht hadden, zou dat wellicht desastreus geworden zijn, zo getuigt het wrak en de brekende golven ervoor, waar het gisteren nog vlak was…

Wij dus op weg naar Walvisbaai. Een overnachter van 190 mijl…

Lüderitz, Diamond Coast, Namibië: 16, 17 en 18 februari 2012

Luderitz is de hoofdplaats van de Namibische diamantkust. Het is een prachtig stadje met statige Jugendstil en Art Nouveau herenhuizen, die de bezetting van de Duitse diamantzoekers rond 1900  hier herinneren. Vandaag zie je op straat vooral relaxte en vriendelijke zwarten rondlopen, door de stoffige zandstraten van het stadje. Heerlijk sfeertje in Luderitz. Het inklaren bij immigratie, douane en de havenautoriteiten gaat gemakkelijk. Alles is dicht bij elkaar, efficiënt geregeld en de goedlachse ambtenaren laten alles vlotjes verlopen.

Van de blanke Duitse nakomelingen zien we er niet veel, tot we een aperitiefje gaan drinken in de Lüderitz Yacht Club. Daar zitten er plots tien op een rijtje aan de toog en spelen een vreemd drinkspelletje met dobbelstenen. Wie drie apen gooit, wint en wordt getrakteerd op schnaps en bier. Niet één van die leden van de yachtclub zeilt, en ze zijn ook niet bijster geïnteresseerd in de paar wereldzeilers die hier per jaar binnenvallen om hun douches te gebruiken. We laten ze in hun dobbelspel en we verbroederen met De Blauwe Pinquin en Go Beyond achter een koud Windhoekbier, vooraleer we allemaal samen naar de ontdekking van de eeuw trekken.

Toen we in de namiddag wat door het stadje slenterden, zagen we plots een houten roeibootje langs de havenweg liggen, met daarop ‘Oysters’ en een pijltje dat naar de hangars van een oud havengebouw wijst. De ‘Shearwater Oyster Bar’ is zelfs moeilijk te vinden in al die hangars, waar ze de oesters die in de baai gecultiveerd worden, aan het wassen waren. Na wat zoeken vonden we wellicht de gezelligste, de lekkerste en goedkoopste oesterbar ter wereld. Twee Namibische Dollar (20 eurocent !) voor een overheerlijke verse oester ! Heaven!  Alleen hiervoor zou je naar Lüderitz reizen! Terwijl de niet-oester-eters zich te goed deden aan lekkere loempia’s, heb ik me volledig laten gaan en heb oesters als voor-, hoofd- en nagerecht genomen, tot ik met 46 oesters genoeg had… Zonde dat het enkel op vrijdagavond open is, anders was ik er het hele weekend blijven zitten. Ik meen het: dé ontdekking van de eeuw. Terwijl ik het schrijf loopt het water me opnieuw in de mond.

Zaterdag nemen we een taxi naar het spookstadje Kolmanskop, een tiental kilometer verder. Toen in 1908 diamanten gevonden werden in de woestijn, ontstond in een wip het mijnstadje Kolmanskop. 300 Duitsers en 800 zwarte contractarbeiders raapten er de diamanten van de grond, tot plots nog meer en grotere diamanten gevonden werden in Oranjemund. Ze lieten het stadje even snel achter als ze het hadden opgebouwd, en nu, meer dan honderd jaar later kan je er gaan zien hoe er toen geleefd werd en hoe het zand van de woestijn in hun magistrale huizen is gaan wonen. Het leukste was het stukje tentoonstelling hoe de arbeiders de diamanten naar buiten probeerden te smokkelen. Er werd aanvankelijk gretig gebruik gemaakt van alle lichaamsopeningen of dubbele zolen, totdat het ziekenhuis de eerste X-ray machine van Afrika wist aan te schaffen, niet zozeer voor geneeskundige doeleinden, dan wel om de arbeiders te scannen naar diamanten. Daarna zijn ze slimmer moeten worden, en gebruikten ze kruisbogen en postduiven om hun diamanten buiten te smokkelen. Het is een fijne uitstap in de geschiedenis in dat magische spookstadje, Kolmanskop.

Nadien zijn we het zand gaan afspoelen in de douches van de yachtclub en zijn we nog wat blijven hangen aan de bar, met die dikke drankzuchtige Duitse dobbelspelers als achtergrondtafereel. We hebben de échte diamanten van Lüderitz gevonden: de architectuur, het spookdorp en zijn vele oesters…

De oversteek naar Luderitz, Namibië: 14, 15 en 16 februari 2012?=

Veel zeilblabla hieronder. Maar we liggen intussen veilig en wel in Luderitz, Namibië. Snelle maar lichtjes vermoeiende oversteek gehad. Daarmee weet je alles.
Op valentijnsdag om 06u vertrokken uit Paternoster. Heerlijk zeilweer. Onze rode gennaker stond als een groot rood valentijnshart boven de boeg van onze nest.
Om 14u trok de wind aan tot 20 knopen en hebben we ons hart maar gestreken. Met een knoop stroming in de rug ging het allemaal vlotjes. Voor het eerst zagen we de
mogelijkheid om maar twee ipv drie nachten te moeten zeilen naar Luderitz. Tegen zes uur 's avonds heeft Haike haar eeste boek al uit.
De nacht is verschrikkelijk. Geen oog dicht gedaan door het rollen van de boot.
15 februari 2012
Snel gezeild, een hele dag. Beetje te snel willen zijn om maar twee nachten te moeten varen: met volle zeilen door een redelijke deining van 3,5 meter, pal voor de
wind blijven doorsjezen. Het moest er van komen: een klapgijp. Gelukkig ving onze 'bulletallie' het goed op, maar er was toch wat onnozele schade: net onder de tweede
reef van het grootzeil zijn de naden van een van de zeillatten losgekomen. Omdat het nog maar 1 of 2 dagen zeilen is, beslissen we te wachten met de herstelling tot
we in Luderitz zijn. Ondertussen is het zeilen met een volledig groot zeil wel uit den boze. We zeilen verder met 2 reven in het zeil, en je zal dan altijd zien dat
de wind begint weg te vallen. Toch blijven we hoopvol om voor morgenavond binnen te varen in Luderitz.
Iets meer geslapen tijdens de nacht omdat we stikkapot zijn van die vorige nacht. Tijdens de nachtwacht ontdek ik dat ik verslaafd ben aan Billtong (gedroogd vlees,
typisch afrikaans), want het derde pak van de zes waarmee ik tot thuis wilde toekomen werd geopend... Tijdens Haikes wachten leest ze haar tweede boek uit.
16 februari 2012
De wind draait gradueel van zuid naar zuidwest en wordt minder en minder sterk. Dat maakt dat we de hele voormiddag druk in de weer zijn met het vinden van de juiste
zeilvoering en het even vinden om het daarna weer te mogen aanpassen. Gesukkel was het. Genua uitbomen, wat later alles terug binnenhalen want er moest gegijpt
worden. Hup gijpen. Genua opnieuw uitbomen aan de andere kant. Net op het randje en te weinig wind. Genua en spiboom terug binnenhalen. Gennaker uithalen, hijsen en
zetten. Na een half uurtje viel de wind helemaal weg. Gennaker terug naar beneden. Wind trekt terug aan. Genua uitbomen. Terug op gijpkoers, pffff. Even later valt de
wind weer weg. Genua terug binnen. Motor aan. Uitgeput. Nadien motorzeilen we nog, varen we wat later weer melkmeisje, dan enkel met grootzeil en daarna enkel met
uitgeboomde genua. De wind langs de Namibische kust is zo betrouwbaar als de toezegging van Leterme op de uitnodiging van een feestje.
Door al dat gedoe verliezen we natuurlijk tijd en merken we dat we Luderitz niet meer zullen halen voor het ondergaan van de zon. In de gidsen wordt afgeraden om er
binnen te varen na zonsondergang. Maar het afwegen van nog een nacht op zee of een vlakke ankerplaats en een goeie nacht rust, doet ons toch kiezen om 's avonds
Luderitz nog binnen te varen. Twee uur stressen later (Haike leest ondertussen een derde boek uit), terwijl we als een gek de navigatielichtjes tegen de achtergrond
van een helverlichte haven proberen te ontcijferen, krijgen we door Luderitz portcontrol de toestemming om te gaan ankeren tussen een paar andere jachtjes en
vissersbootjes, net buiten de havengeul. Het waait hard maar het anker pakt meteen en we liggen precies in het midden van het enige plekje dat nog over was. Da BMF
zorgt weer voor onze nachtrust, sie. 't Is onbetaalbaar, een goed anker.
Morgen inklaren en het zeil herstellen. Daarna zien we wel weer. Ciao!

Paternoster Bay, South Africa - 13 februari 2012

Groot feest aan boord A Small Nest. Onze dochter, Sepke, is jarig. Vandaag 14 jaar.

Haar verjaardagswensen waren: niks doen, niet varen, aan boord blijven, billtong eten, death by chocolate maken, Merlin kijken, cadeautjes opendoen en haar lievelingseten geserveerd krijgen.

Van ‘s morgens tot ‘s avonds wordt er gesnoept. We eten pannenkoeken voor ontbijt, kippensoep met melbatoastjes voor middagmaal, dan met Go Beyond en Blauwe Pinquin vieren we rond een ‘Death by Chocolate’ dessert en ‘s avond eten we Sepke’s lievelingsgerecht kalkoen met druifjes.

Ze dankt iedereen voor de vele mailtjes en berichtjes.

Vandaag, op Valentijn, vertrekken we naar Luderitz, Namibië. Drie dagen varen. So long!