06-08-09 – Dag 13 – Falmouth

Gisteren bij het binnenvaren van de inham naar Falmouth, klonk er plotseling een verschrikkelijke schruwel van benedendeks.  Haike en ik waren ons bijzonder aan het concentreren via welke boeien we waar moesten geraken.  We hadden iets sympathieks uitgekozen als aanleghaven, en het is bijna een wet: iets sympathieks is vervelend en moeilijk binnen te varen. 

Wij dus in opperste concentratie.  De kinderen waren al meermaals bedreigd met mishandeling als ze hun kwek nog zouden openen of ons zouden storen, en dan nog een gruwelijke schruwel: dat zou wel iets echts moeten zijn.  Of de rebellie in de pubertijd zou plots moeten aangebroken zijn.  Ward kwam bovendeks met tranen in zijn ogen.  En met in zijn linkerhand, zijn laatste hardnekkige melktand.  Wat een opluchting, voor hem en voor ons.  9 jaar en volledig gewisseld van gebit.  “Vroeg rijp, vroeg rot”, zei mijn oma altijd…  Ocharme Ward.

De bijbel voor wie de wereld wilt rondzeilen is “World Cruising Routes” van Jimmy Cornell.  Schitterend hoe elke vaarroute wordt beschreven, wanneer je ze moet nemen en vooral: wanneer niet.  De beste periode om de golf van Biskaje over te steken is tussen mei en half augustus.  Vandaar dat we moesten voortmaken.

Tussen half augustus en eind september hebben er de zwaarste stormen plaatsgevonden die ooit werden opgetekend.  Jimmy Cornell zegt: “It is advisable to make a last stop in Falmuth to wait for a good weather forecast before crossing the Bay of Biscay”.  En wat verder: “A departure should not be attempted if SW winds are forecast, which are generated by depressions moving across the North Atlantic”.

Haike en ik hebben ons de laatste dagen bezig gehouden met ons te verdiepen in weerkunde. Weerboeken gelezen, cursussen erop na geslagen, de dvd “Interpreting Weather At Sea” bekeken, en ik moet nederig zeggen: we zijn toch weeramateurs geworden.

Het weer over Biskaje voor de volgende dagen.  Er is net een Alantische depressie gepasseerd (eerst koufront, dan warmtefront, en terug koufront, maar die laatste was gedeeltelijk in occlusie), en dat verklaart het kloteweer van de afgelopen dagen.  En dat is ook goed nieuws, want die depressie is gepasseerd en er zit geen nieuwe aan te komen.  Er zitten op dit moment dus ook geen stormen aan te komen over de golf van Biskaje.  Ik zou nog verder kunnen gaan, maar dan valt iedereen in slaap.

Morgenvroeg vertrekken we dus voor onze tocht van Falmouth naar La Coruna.  520 mijl.  Er zal niet veel wind zijn, dus we vermoeden dat we er ongeveer vijf dagen over zullen doen, tot dinsdag.

Maak je dus niet ongerust als het hier wat doods op de blog zal zijn tot dinsdag.  We zijn aan het zeilen en hebben geen telefoon, noch internetbereik.  Voor noodgevallen hebben we een satelliettelefoon mee, maar die zijn we niet van zinnens te gebruiken.   We hebben wel een “spot me” apparaat mee dat via satellieten kan doorsturen wat onze positie is.  Af en toe duw ik daarop, en dan komt onze positie op de website.  Het zijn berichten die automatisch gegenereerd worden en beginnen met “Alles OK op A Small Nest!  Hierbij onze positie: …”

Afgelopen zondag kregen we nog deze mail van opa Stellamans: “Ir. Steven Ryckebusch, net voorzitter-af v onze Rotaryclub (de meest ervaren zeiler uit m’n kennissenkring: placht in een vorig leven yachts over te varen naar de Middl. Zee *) zei me dat "Biskaje" oversteken leuk is, want hoogzee.
Evenwel vooral 's nacht goed opletten, want de zee is er bezaaid met rommel, wrakstukken, paletten tot zelfs containers, en die zie je 's nachts niet; Maar je hoort ze wel: een typisch geluid!”

Welk geluid het is, stond er niet bij.  We zijn benieuwd en de oren zijn gespitst.

Bon, we zien dus wel, de volgende dagen.  We zijn erop voorbereid, alles is stevig vastgemaakt aan boord, de bemanning is topfit en de boot drie keer gecheckt.

Je zou ons hier eens moeten zien liggen.  We hebben gekozen om in Falmouth in het sympathiekste jachthaventje te gaan liggen, wat verder stroomopwaarts.  Toen we hier gisteren aankwamen riepen we het jachthaventje op per marifoon om te vragen of ze nog plaats hadden voor ons.  En toen vroeg de havenmeester hoe lang de boot was.  Wij: “14 meter, 46 feet”.  “"Momentje”, zei de havenmeester.  We hebben hem erna drie keer opnieuw moeten oproepen, terwijl we op de rivier met het tij aan het vechten waren: “En, heb je plaats?”.  Na nog een paar keer “Momentje”, antwoordde het ventje niet meer.  Tot we er genoeg van hadden en aanmeerden langs het tankstation van het haventje.  Dan was hij daar.  Volledig in ‘t zweet.  Lichtjes in paniek.  “I don’t have a place for such a big boat as yours, bogger off”, en hij lachte.  Hij had net  heel de haven rondgelopen om een plaatsje te vinden.  Niks.  Tenzij 1 plaatsje, maar voorbij de getijdendrempel die bij laag water droog komt te liggen, langs nauwe doorgangetjes tussen pontons en andere ondieptes.  Kom eens mee kijken, eerst te voet over de pontons…  Het manneke, hij zag er al zo ziekelijk uit, maar hijgen en zweten.  Ik vroeg me af of reanimeren 1x en dan 5x was, of 3x en dan 15x. Of moest beademen niet meer?

Uiteindelijk zijn we met nog 10 cm onder de kiel de drempel overgevaren (het tij zakt hier razendsnel), gelaveerd tussen die smalle steegjes en aangemeerd aan een steiger.  Bij laag water steekt de kiel een meter in de modder.  De jachthavenmeester kreeg bijna tranen in zijn ogen toen we er lagen.  Die mens heeft zijn stress van het jaar meegemaakt.  Deze ochtend, bij laag water, zag onze passage er zo uit:

Morgen is de stress weer aan ons.  We moeten hier zien uit te geraken! 

En dan: wat hebben we gedaan vandaag, tijdens dag 13?  Inkopen doen voor onze overtocht.  Vanmorgen leefde de jachthavenmeester nog gelukkig, maar hij kreeg een nieuwe aanval toen we hem vroegen of er een supermarkt in de buurt was.  Die was er namelijk wel, een hele goeie en grote, maar die ging pas terug open in oktober.  Met angst in zijn ogen fluisterde hij dat er maar 1 andere supermarkt in de buurt was, en toen hij het zei, was zijn mimiek één en al afwijzing: een LIDL ! 

Wij dus naar de Lidl, voor ons geen probleem, boodschappen doen voor een week.  Dat ging perfect, een kar helemaal vol.  Wereldreizigers als we al waren, gingen we cool-weg met die kar tot aan de boot rijden.  Ah, ja, natuurlijk, en daarna brengen we die kar wel terug.  Wel, zo’n kar, als die 1 meter uit de parking van de Lidl is, blokkeert die volledig.  Daar valt niet meer mee te rijden.  Niks.  Daar stonden we dan schoon.  Volwaardige wereldreizigers, met een boordevolle kar, 1 km te voet van de boot.

Met twee recyclagezakken, een plooibox en een valies met wieltjes die we in frieten gereden hebben door al dat gewicht, hebben de klus geklaard.  Het was ondertussen wel 16u toen we het middageten op tafel konden zetten.  Gelukkig heeft het jachthavenmeestertje niks van die stress geweten…   Als je alleen bent is het trouwens 3x beademen en 15 keer hartmassage.

Ik wil Ship Shop nog even bedanken voor hun fantastische service.  De Epirb (een noodbaken), was bij ons vertrek nog niet geprogrammeerd met onze gegevens erin. Jean Engelbert heeft dat nog geregeld voor ons terwijl we vertrokken waren, en heeft de Epirb opgestuurd naar een adres in Falmouth.  Bijzonder scherpe efficiëntie, moet ik zeggen: het pakje is toegekomen in een kantoor dat nog dichter was dan van het havenmeestertje zelf!  En hij heeft het nooit geweten.  Gelukkig.

De kinderen zijn ondertussen verslaafd geraakt aan roeien.  Het spelletje is: Sepke en Ward geven Flor roeiles.  Hij kan het perfect, maar ondergaat gewillig zijn lot.

Na ons namiddageten zijn we nog even met Pino, het bijbootje, naar Falmouth gevaren.  Even rondgewandeld en terug.  Alles werd verder in gereedheid gebracht en nu zijn we klaar.  Biscay, here we come!