22-08-2009 – Dag 29 – Ria de Arosa

In de Imray Atlantic Spain and Portugal staat: “The largest of the Galician rias and perhaps the most attractive for cruising, Ria de Arosa has many pleasant anchorages to explore and some interesting challenges in the way of pilotage”.

Moeten we zien.  Het is niet zo ver van Portosin: 30 mijl (een dikke 50 km), 5 uur varen.  We zullen inderdaad wakker moeten zijn om tussen al die eilandjes, rotsen, boeien, ondieptes, vissersbootjes, en ander gevaar te navigeren.  Na het middagmaal vertrekken we.

Te lang in de haven liggen is niet goed voor de kinderen.  Ofwel willen ze surfen (op Netlog), ofwel willen ze zee (ze spelen samen het door Flor uitgevonden fantasiespel “Varen”).  Dan doen ze alsof ze op volle zee de boot aan het besturen zijn: “Nu moesten we de spinnaker naar beneden halen, oh nee, die zat vast.  OK, gelukt. Vlug, opkruisen nu! Trek aan het groene touw.  We gaan overstag. Klaar om te wenden?  Re!”. Daarna klinkt minutenlang het geratel van draaiende winchen. Om stress van te krijgen. 

Flor gaat er zodanig in op dat zelfs Sepke in volle spel er soms iets tussen haakjes bij vermeldt: “Flor, vlug, spring overboord! (om te spelen, hé! Niet echt doen, hé.)”.

Om 14u zijn we vertrokken richting Ria de Arosa.  In feite een kaap ronden, dat moesten we doen.  De Imray geeft als raad om 5 mijl buiten de kust te blijven omdat de stroming en de golven hier serieus kunnen tekeer gaan.  De wind zat perfect: 4 Bft uit het noorden, dus konden we rustig met volle zeilen ruime koers varen, en kozen we toch een hoek af te snijden en dichter dan die 5 mijl bij de kust te varen.  Het ging goed vooruit.  Wat later was het noord 5 Bft, het ging nog beter vooruit.  We klokten 7,5 knopen kruissnelheid.  Af en toe schrokken we toch van de grote golven die ons schuin langs achter inhaalden en waar we af en toe aan een rotvaart van surften.  Nog wat later ging het nog harder waaien.  6 Bft uit het noorden, af en toe een piekje 7.  We gingen nog harder.  De boot liep constant 8 knopen of meer.  Bijzonder spannend in de golven waarin we zaten, want die waren inderdaad de moeite, wat dichter bij de kust.  Een beetje te spannend, iets teveel testosteronvaren naar ons gedacht.  We hebben de zeilen gereefd (2 reven in het grootzeil en drie in de genua), en nog vlogen we 7 knopen door de golven.  Formidabel gevoel als je het vertrouwen in de boot krijgt en zijn gedrag in verschillende omstandigheden leert kennen. 

Toen de kinderen, na een paar uur in de kajuit spelen, hun kopjes eens buiten staken, schrokken die zich rot van de golven en de wind die er schuimkoppen op blies.  “Man, het lijkt wel een stormzee! Wow! Nie normaal!”.  Kort erna gevolgd door: “Mogen we een snoepje?”.  En ze waren weer weg voor een uur of twee.

In minder dan vijf uur waren we op onze bestemming.  Geankerd vlak bij het strand van Sta Uxia de Riviera.  Tijdens het eten konden we zien dat er een grote groep dolfijnen in de baai aan het rondzwemmen was. Een klein lokaal zeilbootje zat er midden in.  De twee bemanningsleden keken er zelfs niet van op dat de dolfijnen rond hun bootje sprongen en bleven rustig met elkaar tetteren.  Zo gewoon zijn ze dat hier.