30-08-2009 – Dag 37 Povoa de Varzim & Porto

We hadden het plan opgevat om na het ontbijt het oude stadsgedeelte van Povoa de Varzim te bezoeken. Dat is compleet misgelopen. Toen we voorbij het metrostation liepen, zijn we gewoon in de eerstvolgende metro gestapt richting Porto (een uur verder). Gewoon, omdat we daar zin in hadden. Hupsakee, onvoorbereid, op den bots, met wat geld en een flesje water. Hoe plezant.

We hadden drie doelen: Porto bezoeken, een Lonely Planet van Portugal vinden en een memorykaartje zoeken voor ons fototoestel (want dat stak nog in de laptop). 2 op 3 is gelukt. We hebben tientallen toeristen met Lonely Planets zien rondlopen, maar op een zondag is zoiets onvindbaar in Porto. Zelfs geen onnozel gidske met wat info. En op zondag is het Tourist Info Centre ook dicht. Zonder info ‘t stad in.

Het leuke daarvan is: je komt op plaatsen terecht waar je geen andere toeristen ziet, in smalle straatjes waar je de armoede ruikt en de junks in de goot liggen. Daar zie je geen enkele bedelaar, want die hangen bij de toeristen rond.

Na wat stappen hebben we het oude stadscentrum gevonden.

En dan zijn we maar in het andere uiterste gevallen en hebben we een toeristisch treintje (met twee portoproeverijen inclusief) gepakt omdat we moe gestapt waren. Tijdens de rondleiding in de oudste Portugese portokelder werd Flor witter en witter. Hij zwalpte ook een beetje. Bij Flor is dan het eerste wat je dan moet denken: die heeft hier ergens aan een lekkend vat liggen sabbelen. Hij werd uiteindelijk lijkbleek en ging van zijn stokje. Al bij al niks ergs, noch stouts, het was een gewone appelflauwte van de warmte en de honger.

We zijn dan maar iets gaan eten (tweede keer op restaurant tijdens onze reis) aan de Douro, met zicht op de plaatselijke jeugd die van de brug meer dan 10 meter naar beneden in het water sprong.

Eenmaal terug op de boot wilden de kinderen zo snel mogelijk schooltaken maken. Oh, ja, want we zijn hier eergisteren met het lesgeven begonnen (op vraag van de kinderen). ‘t Was beangstigend te zien hoe gretig ze in die boeken doken, en we ze zelfs moeten intomen om in hun werkboeken te werken. Het is hier omgekeerde wereld. En als ontspanning volgen ze type-les op de computer. Als het aan dit tempo verder gaat, kunnen ze naar den unief als we terug thuis zijn…