Dagboek van een oversteek: Cape York naar Darwin – 15 tot 20 juni 2011

Dag 1 – 15 juni 2011, ellende

Het Great Barrier Reef heeft watjes van ons gemaakt. Door zijn bescherming tegen de grote golven zijn we zondagszeilers geworden die enkel vlak water gewoon zijn. Dat dachten we toch in het begin, toen we Seisa verlaten hadden en de Golf van Carpentaria invoeren. Wat een rotzee, zeg. We zwieren van links naar rechts en van boven naar onder dat het niet normaal is. Af en toe slaat een golf hard tegen bakboord. We waren het niet alleen meer gewoon, het IS ook een geweldige klutszee.

Van Seisia naar Darwin is ongeveer 800 mijl, en er zijn twee mogelijke tussenstops. Een eerste na twee dagen en nachten aan Cape Wessel, een tweede aan Cape Cod, ook weer twee dagen verder. Van daar is het dan nog een nacht varen tot in Darwin.

Bij het begin van zo’n lange oversteken voel ik me altijd licht paranoïde. Dat er iets wezenlijk stuk zou gaan op de boot, hier, ver weg van alle hulp. Ik kan het niet stoppen om rampscenario’s te bedenken. Mast vliegt het water in, roer breekt af, kiel dondert naar de bodem, we varen een groot gat in de boot en zinken, we kapseizen door een freakwave, ik val tijdens een nachtwacht overboord en niemand hoort het, etc… En ondertussen moeten we ons constant ergens aan vastgrijpen. Iedereen ligt lam geslagen door de woelige zee. Niemand heeft honger als ik na een uur worstelen met vallende potten en pannen het eten klaar heb (weer wahoo). Wat een ellende. Ik vraag me af waarom we dit doen.

Rond vier uur in de namiddag scheert het vliegtuig van de Australische douane laag boven onze boot. Ze roepen ons op en vragen onze gegevens. Name of the boat, please? Could you spell that for me please? Alfa, new word, Sierra Mike Alfa Lima Lima, new word, November Echo Sierra Tango. What’s the port of registration of the boat, sir? Les Sables D’Olonne. Could you spell that for me please? … Volgende keer doop ik de boot ‘Nest’ en laat ze in ‘Gap’ registreren.

Dag 2 – 16 juni 2011, ellende en gepiep

Het went maar niet. De zee is belachelijk wild, de wind is nu komen opsteken en blaast 25 tot 30 knopen. Alles vliegt heen en weer, je kan niets neerzetten of het valt om. Eten valt op de grond, drinken wordt gemorst.  Al twee dagen vraag ik me nu al non stop af waarom we dit doen.  Slapen lukt ook niet. Elke drie uur in en uit een klam en rollend bed…

Net als het licht paranoïde gevoel begint te verdwijnen, scheurt onze bimini (de zonnetent) aan de naad los. Erg is dat niet, maar een remedie tegen lichte paranoia is dat nu ook niet bepaald.

Rond vijf uur scheert het vliegtuig van de Australische douane opnieuw over. Ze roepen ons op en vragen onze gegevens. Leuke kerel aan de radio van dat vliegtuig. Nadat ik het nautisch spellingsalfabet is nog eens goed geoefend heb met 'onze ‘port of registration’, zegt hij luchtig: ‘I’m not gonna ask you to repeat that, sir. Thank you for your coöperation and have a nice night.”

Bij het invallen van de duisternis komt een boobie op de zonnepanelen een gratis lift nemen. Straf hoe de vogel er kan blijven opzitten bij zoveel gewiebel. We laten hem zitten, het arme beestje zal wel moe zijn van het rondvliegen in zoveel wind. Ook binnen ligt iedereen nog altijd lam in bed of in de zetel.

Als om middernacht mijn wacht over is en ik in bed kruip, toch een lichtje in de donkere tunnel. Door de romp van de boot hoor ik dolfijnen naar elkaar roepen en piepen die in de boeggolf meezwemmen.  Magisch. Het is een prettig gevoel in je bed te liggen en weten dat een meter onder je dolfijnen meezwemmen.

Dag 3 – 17 juni 2011, freakwave en geplette pink

De boobie is gaan vliegen en heeft de zonnepanelen en de helft van onze kuip volledig ondergescheten. Wat een ondankbare rotvogel.

Maar, zoals dat altijd gaat bij lange oversteken, op dag 3 is de lichte paranoia verdwenen. Het vertrouwen in de boot is helemaal terug, A Small Nest vaart bijzonder lekker, ligt goed in balans, geeft een sterke indruk en we voelen de boot weer helemaal aan.

We beslissen niet te stoppen aan Cape Wessel omdat we net wat ingeslingerd zijn. Gaan ankeren en dan opnieuw het proces van de eerste twee dagen ellende doormaken, daar hebben we geen zin in. En de golven worden ook wat minder, net achter die kaap.

Een half uurtje na onze beslissing krijgen we, terwijl we net alle vijf buiten zitten te lunchen (spaghetti), een gigantische golf in de kuip binnen. Nog nooit gezien. De reuze golf sloeg over de hoofden van Sepke, Ward en Flor, de kuip in. De kuip liep volledig onder. Twee boeken, een paar kussens en een t-shirt dreven erin rond. En wat nog het ergste was: de twee raampjes in de kamer van de jongens die op de kuip uitgeven, stonden open. Liters zeewater zijn in hun bed gelopen. Mestnat, van kop tot teen, zitten we elkaar eerst in shock aan te gapen, en schieten dan in de lach.

Een uur later, terwijl Haïke de kamer van de jongens probeert droog te krijgen, klemt ze haar pink tussen een deur die hard toeslaat door de golven. Vinger geplet en een flinke jaap. Pijnlijk maar met een verbandje er rond komt het wel weer goed. Haïke vloekt van de doffe ellende en vraagt zich af waarom we dit doen.

Om zeven uur ‘s avonds scheert het vliegtuig van de Australische douane opnieuw over. We waren al ongerust waar ze bleven. Ditmaal herkennen ze ons. Het is dezelfde leuke kerel van gisteren en vraagt alleen bevestiging of wij “A Small Nest” zijn en wenst ons een prettige nacht.

Dag 4 – 18 juni 2011, geheugenverlies

We zijn het eindelijk helemaal terug gewoon, ons wiebelend leven. De golven zijn nog hevig maar we kunnen er beter tegen. Iedereen verslindt het ene boek na het andere. Sepke en Ward zijn voor het eerst een Engels boek beginnen lezen. De sfeer is nu ook opperbest. We lachen veel af samen, en ik denk bij mezelf dat zo’n lange oversteken eigenlijk fantastisch zijn. Met vijf alleen op de wijde zee, ver van alles vandaan.  Dat krijg je op dag 4 dus. De lichte paranoia is volledig verdwenen en vervangen door lichte manie en een volledig geheugenverlies voor de ellende van de voorbije dagen.  This is the sea, yeah!

Er staat nu 25 tot 30 knopen wind, maar het deert ons niet. Het grootzeil is naar beneden en de genua trekt ons voort aan 8 knopen.

In de namiddag kunnen we ons zoet houden met het berekenen wanneer we door de Van Diemen Gulf moeten varen om de stroming mee te hebben en met hoog water en bij daglicht in Darwin aan te komen. Misschien komt onze aankomst aan Cape Cod net goed uit en kunnen we rechtstreeks doorvaren naar Darwin, zonder eerst het anker te moeten gooien in Popham Bay. Het zou een dag gewonnen zijn en we willen zo snel mogelijk naar Darwin en dan Indonesië.

Het vliegtuig van de douane was nog wat later vandaag. Ik was van plan een grapje te maken met de leuke kerel, maar het was een andere man aan de radio. Of ik de naam van onze boot eens kon spellen. Waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. En de port of registration… Mmmm.

Dag 5 – 19 juni 2011

We waren vertrokken in Seisia met het idee dat we twee dagen gingen varen tot aan Cape Wessel. We zijn intussen vier volledige etmalen aan het varen. Als we mooi op schema kunnen blijven dan halen we morgenvroeg Darwin.

We varen via de Dundas Strait langs Cape Don de Van Diemen Gulf binnen en daarna de Beagle Gulf. In de gidsen wordt gewaarschuwd dat het er nogal lelijk kan doen: woeste zeeën, gevaarlijke stromingen en een hard windeffect, allemaal op hetzelfde moment met elkaar gecombineerd. Je moet maken dat je timing met de stroming en het getij juist is (er is een tijverschil van 8 meter in Darwin!). Er wordt geadviseerd om een grote omweg te nemen rond Melville Island als je de veilige route wilt, maar dat is een geweldige omme toer en onze nieuwsgierigheid is geweldig geprikkeld om te weten hoe erg ‘erg’ die Van Diemen Gulf wel zou zijn.

In ons geval was ‘erg’: vlakke zee, weinig wind, tot vijf knopen stroming mee, eerst aardedonker en mysterieus maar dan helder en magisch verlicht door een prachtige volle maan. Machtige nacht.

De oversteek zit er bijna op. Het is 21 dagen geleden dat we een aankopen deden in een supermarkt, en dat we onze watertanks (400 liter) konden vullen. We vertrokken vijf dagen geleden in Seisia met een vierde tank water, wat verse tomaten uit het winkeltje Seisia en twee ziploczakjes wahoo.  Anderhalf jaar geleden zouden we dat onmogelijk of onverantwoord gevonden hebben. Nu constateren we bij aankomst in Darwin: het had rustig nog een dag of drie langer kunnen duren, maar als we hier straks eenmaal onder een douche zullen staan, zal het lang duren voor de volgende erin kan!