Great Barrier Reef…

Weinig internetmogelijkheden eenmaal ten noorden van Cairns, dus een lange blog over een lange afstand.

Low Isles, Great Barrier Reef, Australië – 31 mei 2011

We varen nu constant in het eeuwenoude kielzog van kapitein Cook. Hier als eerste varen, in 1770, tussen alle eilandjes en riffen, zonder moderne navigatieapparatuur noch kaarten is bijzonder bewonderenswaardig. En wat ook bewonderenswaardig is, zijn alle namen die Cook heeft moeten verzinnen om alle eilandjes en riffen die hij tegen kwam in kaart te zetten. Zijn inspiratie moet een dipje gehad hebben, toen hij Low Island zag. Een laag klein eilandje.

Er staat nu een mooi vuurtorentje op uit 1878 en er is een wetenschappelijk researchcentrum gevestigd waar ze ooit baanbrekend werk verricht hebben om het leven van koraalriffen beter te begrijpen.

Voor ons is het goed om de kinderen eens goed op te laten rond jakkeren, een nachtje te slapen en dan naar het volgende eilandje waar Cook een naam voor moest verzinnen.

 

Hope Island, Great Barrier Reef, Australië – 1 juni 2011

Tussen Low Isles en Hope Island liep het helemaal fout met onze kapitein Cook en zijn boot, de Endeavour. Hij voer op een rif. Een ramp. Zijn blog was een logboek en daarin schreef hij dit:

“At this time I had everybody at their stations to put about and come to an anchor; but in this I was not so fortunate, for meeting again with deep water, I thought there could be no danger in standing on. Before 10 o’clock we had 20 and 21 fathoms, and continued in that depth until a few minutes before 11, when we had 17, and before the man and the lead could heave another cast, the ship struck and stuck fast… upon the SE edge of a reef of coral rocks…”

Dat “reef of coral rocks” heet nu Endeavour Reef. We zijn er dicht langs gevaren en ons voorgesteld hoe het er op de Endeavour moet aan toe gegaan zijn. Paniek, gat in de boot, water maken, alle ballast over boord gooien… Ze konden een zeil over het gat spannen om het zinken tegen te gaan, en als bij wonder ging toen de wind plots liggen. En zo konden ze van het rif geraken. Het eerste eilandje dat hun redding kon zijn, noemde Cook “Hope Island”.  Hij geraakte zelfs nog verder, tot in de ‘Endeavour River’ aan het vaste land, waar nu het stadje Cooktown gevestigd is.

Wij zijn wel gestopt in Hope Island. Het is zo klein dat je het in 20 minuten helemaal rondgewandeld hebt. Mads en Elin van Go Beyond komen nog Sepkes rabarbertaart proeven, we spelen met de kaarten (kingen) en kruipen dan vroeg onze nest in.

 

Cooktown, Great Barrier Reef, Australië – 2 juni 2011

We moesten het toch gezien hebben, Cooktown, waar kapitein Cook zes weken verbleef om zijn beschadigde Endeavour weer op te lappen. Het contact tussen de bemanning van de Endeavour en de lokale Aboriginals was schaars en ze waren bijzonder wantrouwig ten opzichte van elkaar.  Het kwam gelukkig nooit tot een confrontatie. Voor het eerst werd toen door ‘Westerlingen’ een kangoeroe gezien. De naam “kangoeroe” is trouwens een vergissing. Wellicht ging het er zo aan toe: de bemanning van de Endeavour ziet voor het eerst een kangoeroe. Ze vragen aan een Aboriginal wat voor dier het is. Die Aboriginal antwoordt met “kangoeroe”, wat “ik begrijp je niet/ik weet het niet” betekent.

Er staat een standbeeld van “Cookie Boy” zoals ze hem hier noemen, en er is een museumpje. Voor de rest valt er niet veel te beleven. We liggen met de boot op een zakdoek geankerd, voor de kade van het stadje. Veel ruimte om rond ons anker te zwieren is er niet omdat het redelijk druk is in dat kleine riviergeultje. We beslissen dan maar om vijftien mijl verder te gaan slapen, bij Cape Bedford.

 

Lizard Island, Great Barrier Reef, Australië – 3, en 4 juni 2011

En dan het voorlopige toppunt van het Great Barrier Reef: Lizard Island. Een groot en prachtig eiland waar een klein resort op staat. Bijzonder mooi resort, waar de nadruk ligt op afzondering: om er te geraken moet je vanuit Cairns een hyperduur vliegtuigje (minstens 500 dollar pp) nemen, kinderen onder de 6 jaar zijn niet toegelaten, en de zeilers die in de baai komen ankeren mogen er ook geen voet binnen zetten. Het exclusief karakter van het resort werd recent nog in de verf gezet door het gerucht dat prins William en prinses Kate hier hun huwelijksreis gingen doorbrengen (uiteindelijk hebben ze die in de Seychellen  doorgebracht op een privéyacht, zo mogelijk nog exclusiever als je geëscorteerd wordt door de Britse marine tegen de piraten).

Soit. Exclusief of niet, ons anker bijt met veel goesting in de prachtige Watson’s Bay en wij springen met veel goesting in het kraakheldere water om te gaan snorkelen. Geen krokodillen hier, want Lizard Island is te ver weg van het vaste land (en moest er een krokodil zich hier toch wagen, zou die wellicht te maken krijgen met het exclusieve karakter van het resort en overgeplaatst worden naar een minder exclusief gebied). Wel reuzenschelpen, kleurrijke visjes en mooi koraal.

Natuurlijk is ‘Cookie Boy’ hier ook geweest. Om een uitweg te zoeken uit het Great Barrier Reef. Hij klom naar de top van Lizard Island om de riffen te kunnen bestuderen en een passage te vinden om eruit te geraken. Hij vond “Cook’s Passage” vanop “Cook’s Look”.

Flor werd geveld door koorts, dus had ik een mooie uitvlucht om de lange en steile wandeling naar Cook’s Look te ontlopen. Haïke nam Ward en Sepke op sleeptouw en beklommen die berg. Prachtig en helder weer, dus konden ze net als kapitein Cook “Cook’s Passage” en alle omliggende riffen zien liggen.

In de namiddag zijn we nog eens gaan snorkelen in een andere baai (Mermaids Bay) waar we schitterend koraal zagen, prachtige vissen, weer die reuzenschelpen en flink uit de kluiten gewassen kreeften. De schrik om nog een boete op te lopen is groter dan de goesting in kreeft, want we laten ze de vrijheid omdat het hier verboden is om ze te vangen.

Cod Hole, Great Barrier Reef, Australië – 5 en 6 juni 2011

‘s Anderendaags zijn we klaar voor ‘het echte werk’. We vertrekken samen met Go Beyond 15 mijl oostelijk naar de rand van het Great Barrier Reef. Ribbon Reef no 10, Cod Hole. Het is in alle gidsen beschreven als één van de topduiken ter wereld, dus dat moest absoluut afgevinkt worden van ons lijstje.

We pikken een publieke boei op, vlak tegen het rif en springen eerst in het water om wat te snorkelen. De legendarisch grote Potato Cod’s (aardappelkabeljauw) kwamen ons onmiddellijk gedag zeggen. Zelfs toen we ze na een half uur wel gezien hadden en verder snorkelden langs het koraal bleven ze ons escorteren. Verder in de diepte zagen we de witpuntrifhaaien heel mooi rondzwemmen. Schitterende zichtbaarheid in het water, het was formidabel.

 

Na de lunch mochten de kinderen op Go Beyond met Elin gaan kaarten, terwijl Mads, Haïke en ik gingen duiken.

En dan gebeurt iets onnozels. Toen we van onze boot met onze duikuitrustingen in het water sprongen en de laatste checks bij elkaar deden alvorens af te dalen, moet Mads zijn onderwatercamera met behuizing en flash losgelaten hebben. Hij merkte het als we op 12 meter diepte waren. Ons duikplan veranderde in het opsporen en zoeken van zijn camera. We hebben overal gezocht, maar niet gevonden. Bijzonder jammer voor Mads en het verliezen van zo’n mooie en dure apparatuur. Het positieve ervan was dat we een heel intense duik hadden en we op een relatief kleine oppervlakte àlles onderzocht hebben, en zo ook veel meer gezien hebben op microniveau dan we normaal zouden doen.

Om drie uur moeten we onze zoektocht staken om terug een veilige ankerplaats te gaan zoeken bij Lizard Island en er de nacht door te brengen. Maar het was zo’n magische dag, dat we bij het avondmaal met Mads en Elin besloten om de volgende dag terug te keren als we onze duiktanks gevuld kregen in het exclusieve resort.

We zijn teruggekeerd naar Cod Hole. Met gevulde tanks. Het personeel van het resort was bijzonder vriendelijk, hadden begrip voor onze situatie en vulden met plezier onze flessen. Topklasse.

Het heeft echter niet mogen baten. Na eerst met iedereen alles afgesnorkeld te hebben, werd nog eens gedoken, maar de camera bleef onvindbaar. Wellicht zonk de camera minder snel dan we vermoedden en zal ze ver weg en heel diep afgedreven zijn.

Al bij al heeft die verloren camera ons wel twee dagen laten genieten van één van de topplaatsen langs het Great Barrier Reef. En er zijn ergere overnachtingsplaatsen te verzinnen dan voor anker liggen aan Lizard Island.

Met slepende voeten neem je afscheid van zo’n pracht, om weer een lang stuk te gaan zeilen naar één of andere krokodillenbaai.